Και στον τελικό οι Αμερικανοί διακρίθηκαν ιδιαίτερα για την πολύ καλή άμυνά τους.

Δεν άφησαν κανένα περιθώριο στον αντίπαλό τους ούτε καν να περάσει από το μυαλό του ότι θα μπορούσε να πάρει τη νίκη. Κι από τη στιγμή που ανέβασαν τη υπέρ τους διαφορά σε διψήφια τιμή, την κράτησαν εύκολα σε αυτά τα επίπεδα ως το τέλος. Οι ΗΠΑ φάνηκαν πολύ καλά προετοιμασμένες και για τη ζώνη της Τουρκίας και για οτιδήποτε άλλο θα μπορούσε να προκύψει στη διάρκεια του αγώνα.

Οι Τούρκοι από την άλλη πλευρά είχαν και πάλι μεγάλη βοήθεια από τον κόσμο και η αλήθεια είναι ότι πάλεψαν. Όμως δεν τους βοήθησε το γεγονός ότι υστέρησαν ξανά βασικοί παίκτες τους. Ειδικά ο Ιλιάσοβα, ο οποίος στα δύο τελευταία παιχνίδια ήταν κακός.

Συμπερασματικά θα έλεγε κανείς πως αυτό το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το κέρδισε η ομάδα που το άξιζε περισσότερο. Οι Αμερικανοί ήταν πράγματι οι καλύτεροι, αλλά από εκεί και πέρα και η Τουρκία έδειξε πολύ καλά στοιχεία και η Λιθουανία έδωσε πολύ καλά δείγματα γραφής και η Ισπανία απέδειξε ότι παραμένει πολύ μεγάλη δύναμη, παρά το γεγονός ότι οι απουσίες του τραυματία Καλντερόν και του Πάου Γκασόλ ήταν πολύ σημαντικές γι' αυτήν.

Σε ό,τι αφορά το μπάσκετ που παίχτηκε, αποδείχθηκε μία ακόμα φορά ότι οι παίκτες με πλούσια αθλητικά προσόντα είναι 100% απαραίτητοι. Η ταχύτητα στο παιχνίδι ολοένα και αυξάνει, κάτι που σημαίνει ότι είναι χρήσιμοι οι παίκτες οι οποίοι είναι ικανοί στο ένας εναντίον ενός. Επίσης είδαμε πολλές άμυνες ζώνης κι αυτό ήταν ένα δείγμα του τι θα επακολουθήσει.

Διότι φέτος με την αλλαγή των κανονισμών και με τη γραμμή του τριπόντου να πηγαίνει πιο μακριά, όλες μα όλες οι ομάδες θα προσθέσουν τη ζώνη στο αμυντικό οπλοστάσιό τους. Και θα τη χρησιμοποιούν περισσότερο. Κάτι που σημαίνει ότι αντίστοιχα θα πρέπει να γίνεται καλύτερη προετοιμασία και για την καταπολέμηση της ζώνης.