Την πρόκριση δεν την πήρε. Για αυτή θα χρειαστεί να νικήσει την προσεχή Παρασκευή τη Ζιελόνα Γκόρα. Που θα πεις "σιγά την ομάδα" και θα με αναγκάσεις να σου θυμίσω ότι αφενός νίκησε στο πρώτο ματς, αφετέρου επικράτησε την Παρασκευή (4/12) της Λοκομοτίβ Κουμπάν, στο Κρασνοντάρ. Εκτός και αν εννοείς "σιγά την ομάδα", κρίνοντας από το πώς έπαιξε ο Παναθηναϊκός εναντίον της Μπαρτσελόνα. Τότε, πάω πάσο.

Η φωτογραφία είναι παραπλανητική. ΟΚ, όχι στο 100%, αλλά σε ένα μεγάλο ποσοστό. Γιατί αυτό το βράδυ ο Παναθηναϊκός έπαιξε ως Παναθηναϊκός: ομαδικά, σωστά, με αυτοσυγκέντρωση, συνέπεια και βοήθεια από όλους όσοι πάτησαν το πόδι τους στο παρκέ, σε επίθεση, αλλά και σε άμυνα. Τα πάντα ξεκίνησαν από την άμυνα. Οι "πράσινοι" έκαναν τη δήλωση/δέσμευση της βραδιάς από τα πρώτα δευτερόλεπτα, όταν δεν επέτρεψαν στην Μπαρτσελόνα να βρει λύσεις και να κάνει δουλειά. Όταν εκμεταλλεύτηκαν κάθε αδυναμία των "μπλαουγκράνα", με πρώτη και πιο φωναχτή την παρουσία του Τόμιτς στην πεντάδα. Τύπος που σκοράρει, αλλά δεν σταματάει τον αντίπαλο και δη στο low post. Κάπως έτσι, "έφτιαξε" το βράδυ του Ραντούλιτσα που έκανε δυο ατομικά ρεκόρ . Ο τύπος είχε 15π. με απόλυτα ποσοστά (6/6 διπ. και 3/3 βολές), στα πρώτα 8.53'' συμμετοχής του. Το ρολόι του γηπέδου έδειχνε 15.27''. Όταν έδειξε 23.30, ο Σέρβος έκανε 7/7 τα δίποντα και το σκορ 55-39. Τότε ξεκίνησε η κατολίσθηση. Αλλά ας δούμε τι έγινε όταν οι παίκτες του Τζόρτζεβιτς ήταν στην ευθεία.

Και όχι. Η πτώση στην απόδοση, δεν ήταν απαραίτητα απόρροια μόνο της φυσικής κόπωσης -από την υπερπροσπάθεια. Ήταν και αυτό το ψήγμα σιγουριάς που νιώθεις όταν έχεις κάνει αυτό που πρέπει και έχεις οδηγηθεί κάπου καλά. Αυτό που συνήθως δεν δικαιούσαι να νιώσεις, πριν το τέλος της διαδικασίας. Αλλά... άνθρωποι είμαστε. Πάμε παρακάτω. Η "Μπάρσα" ζούσε για αυτήν την ευκαιρία, έκανε πιο κοντό το σχήμα της (ναι, ο Τόμιτς ήταν στον πάγκο και ο Περπέρογλου στο "4") και με τον Αμπρίνες να σκοράρει 14 πόντους στην τρίτη περίοδο έπεσε το "ψαλίδι" στη διαφορά (66-57, 30'). Όταν τώρα, ο Περπέρογλου έκανε ακόμα πιο δυσχερή την κατάσταση (66-60 με τρίποντο, στους πρώτους πόντους του τέταρτου δεκαλέπτου), εμφανίστηκε ο Καλάθης να απομακρύνει εκ νέου την παρέα του. Παίκτης που είχε 7 ασίστ έως το 23' και τελείωσε με 10, 7 ριμπ. και 9 πόντους. Το 'χουμε; Ωραία. Πάμε παρακάτω.

Έρχεται που λέτε, ο Περπέρογλου και σκοράρει 10 πόντους από το 66-63 έως το 77-74 (35.28''). Και μετά και μετά; Α, μετά έγινε αυτό.

Σαν να μην ήταν αρκετό, ακολούθως ο "Μήτσος" έκανε βουτιά για να διεκδικήσει χαμένη μπάλα. Και την κέρδισε -από τον Αμπρίνες-, πριν πάει στη γραμμή των βολών και πιο μακριά την παρέα του (82-74, 36.39''). Εν κατακλείδι, ο αρχηγός της ομάδας έπαιξε για 17.34'' και είχε 20π., με 1/2 διπ., 2/4 τριπ., 12/14 βολές, 3 ριμπ., 1 κλεψ., 2 λάθη, 4 ασίστ και 1 τάπα. Στα καπάκια, ο Αρόγιο εγκλωβίστηκε στην άμυνα του ΠΑΟ, ο Φελντέιν (ο πιο σταθερός παίκτης του ΠΑΟ φέτος, μετά τον Γκιστ) σούταρε με σιγουριά που... μόνο στον Στέφεν Κάρι έχουμε δει εσχάτως, για να βρει στόχο (38.27''). Αλλά η "Μπάρσα" αρνείτο να υποταχθεί. Τότε ήταν που ο Γκιστ έκοψε τον Ντόλμαν. Δηλαδή, έκανε ό,τι κάνει πάντα. Μόνο που αυτό το βράδυ είχε και παρέα. Δεν ήταν σαν την καλαμιά στον κάμπο και ήλθε το αποτέλεσμα. Συν τοις άλλοις, όταν οι προπονητές άρχισαν το σκάκι και το τρίποντο έγινε μονόδρομος, ο Παναθηναϊκός όχι μόνο δεν "έχτισε" γήπεδο πίσω από την μπασκέτα, αλλά ήταν πιο ώριμος και ουσιαστικός από ποτέ.

Η αλήθεια είναι πως οι Καταλανοί διεκδίκησαν όλες τις πιθανότητες που είχαν, αλλά έτσι όπως είχε διαχειριστεί την κατάσταση από την αρχή ο Παναθηναϊκός άξιζε τη νίκη και τώρα πρέπει να νικήσει τη Ζιελόνα Γκόρα στις 11/12 για να προκριθεί στο ΤΟΡ16. Και μετά θα έχει ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα στη διάθεση του (ΤΟΡ16 λέγεται), να αποδείξει τι άλλο αξίζει να ζήσει. Αλλά κάθε πράγμα στον καιρό του. Αρχικά είναι το ματς με τους Πολωνούς και είναι ξεκάθαρο πως αν παίξουν οι "πράσινοι" όπως και εναντίον της "Μπάρσα", προφανώς και δεν θα 'χουν πρόβλημα να περάσουν στην επόμενη φάση. Διαφορετικά, τα προβλήματα θα είναι περισσότερα από ένα.