Το συμπέρασμα του αγώνα είναι εύκολο, μην το πάμε μακριά. Ήταν λίγοι οι παίκτες του Ολυμπιακού και σε ποσότητα και σε προσωπικότητα.. Χωρίς Βασίλη Σπανούλη και Γιώργο Πρίντεζη, άρα χωρίς τους βασικότερους σκόρερ από περιφέρεια και ρακέτα παίκτες, αλλά και με τους υπολοίπους πλην (πάλι) Ντάνστον να φαίνονται σαν παιδιά απέναντι στην πληρότητα, την εμπειρία και την προσωπικότητα των παικτών της Μπαρτσελόνα, έτσι ο Ολυμπιακός έφτασε κάτι παραπάνω από φυσιολογικά στην έκτη του ήττα στο Top-16.

Παρότι ο Γιώργος Μπαρτζώκας προσπάθησε να ανακατέψει την τράπουλα (ξεκινώντας με τον Ντάνστον στο 4), να βάλει νέο αίμα στο παιχνίδι (εμπιστευόμενος τον Κατσίβελη, αλλά χωρίς ο μικρός να τα φέρει βόλτα στη χαώδη Βαρκελώνη) και να διαχειριστεί το χρόνο του μικρού ρόστερ του, τίποτα από τα παραπάνω δεν ήταν αρκετά. Διότι, όταν λείπουν οι παίκτες-προσωπικότητες-ηγέτες, δεν μπορείς να πάρεις τέτοιο ματς από τέτοιον αντίπαλο (ακόμη και αδιάφορο βαθμολογικά), εκτός αν κάνουν οι υπόλοιποι τις υπερβάσεις τους.

Όμως, σόρι αλλά παραβάσεις έβλεπα (π.χ. από τον Μάντζαρη που δυσκολευόταν πραγματικά να μοιράσει με ψυχραιμία και χωρίς λάθη το παιχνίδι), όχι υπερβάσεις, πέραν της καλής επιθετικά εμφάνισης του Πέτγουεϊ, όπου και πάλι ήταν το μίνιμουμ που ήθελε η ομάδα του Ολυμπιακού σε ένα τέτοιο ματς και υπό αυτές τις συνθήκες. Οπότε, οι ερυθρόλευκοι τι επιλογή είχαν; Ξύλο. Ξύλο και πάλι ξύλο. Αυτό έκαναν επί 25 λεπτά, χαλούσαν το παιχνίδι και κυρίως το μυαλό των Ισπανών, κρατώντας χαμηλά το σκορ και μένοντας κοντά στην όλη ιστορία του εκτός προγράμματος διπλού. Όμως, όταν ο κορυφαίος για τον Ολυμπιακό Ντάνστον πήγε για ράμματα, του Ολυμπιακού κάηκε η γούνα του, αφού ο Σερμαντίνι εκείνη την ώρα μόνος του δεν έφτανε, ο Σίμονς πλέον φαίνεται να έχει χάσει την επαφή με το χωροχρόνο και φυσικά όταν έγιναν και τα τρία απανωτά λάθη, το ποτάμι δεν γύριζε πίσω (*** ΠΡΟΣΟΧΗ: ΜΟΛΙΣ ΛΑΒΑΤΕ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ***).

Στην περιφέρεια (και μιλάω για την επίθεση), ο Σλούκας δεν μπήκε ποτέ ούτε για λίγο στο ρόλο του να καλύψει το κενό του Σπανούλη σε δημιουργία και παραγωγικότητα, ο Περπέρογλου μπλοκαρίστηκε καλά από την άμυνα που έστησε πάνω του ο Πασκουάλ, έχοντας τσεκάρει προφανώς ότι επρόκειτο για τον πιο φορμαρισμένο παίκτη του Ολυμπιακού, ενώ ο Λοτζέσκι στο σημείο που χάνει δύο συνεχόμενα τρίποντα, δείχνει σε όλους ότι και το παιχνίδι δεν κερδίζεται αλλά και ότι ο ίδιος νιώθει ένα βάρος ασήκωτο στις πλάτες του, αυτό του “leader”.

Συνεπώς, αν καθίσετε να δείτε και πάλι από την αρχή το παιχνίδι, θα προσέξετε ότι ο Ολυμπιακός αμυντικά κατεβάζει το ρυθμό για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, παίζει σκληρά, δυνατά, η Μπαρτσελόνα δεν έχει το εύκολο καλάθι, αλλά επί της ουσίας ο Ολυμπιακός δεν έχει ούτε το δύσκολο, αφού ενώ νομίζεις ότι έχουν περάσει 3 ώρες, η ομάδα του Μπαρτζώκα είναι ακόμη στους παρά κάτι από 30 πόντους.

Είναι ξεκάθαρο, ότι ο Ολυμπιακός υπό αυτές τις συνθήκες, τα προβλήματα, τους ρολίστες όπως ο Κόλινς, την έλλειψη λύσεων και παικτών που απειλούν πραγματικά την αντίπαλη άμυνα, την κάνουν να τους νιώθει, δεν θα έχει καλό τέλος στην ευρωπαϊκή πορεία του.

Οκ, μπορεί να κάνω και λάθος, μπορεί να διαψευστώ, αλλά επαναλαμβάνω και υπογραμμίζω, αν θέλετε, ότι μιλάω πάντα υπό αυτές τις συνθήκες οι οποίες είναι πραγματικά και αντικειμενικά δύσκολες και όποιος ψάχνει έναν μόνο για να ρίξει τις ευθύνες, κάνει πραγματικά λάθος και ας φαίνεται το παραπάνω γλείψιμο, κάλυψη ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο πλέον θα ακούσω για την αφεντιά μου.

Ο Μπαρτζώκας έχει κάνει τα λάθη του και τα πληρώνει, σε πολλά από τα παιχνίδια το τελευταίο τρίμηνο, καθώς οι κακές επιλογές παικτών τον έφεραν στο σημείο να μην έχει η ομάδα του χημεία τέτοια εποχή (εξαιτίας των πολλών αλλαγών που αναγκάστηκε να κάνει), ορισμένοι παίκτες ενώ είναι καλοί, έχουν στοιχεία, τους λείπει αυτή η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά και λέγεται ισχυρή προσωπικότητα, οι τραυματισμοί έχουν διαλύσει την ομάδα τρεις-τέσσερις φορές μέσα στο χρόνο, ενώ πόσα ακόμη εσωτερικά θέματα, ζητήματα ή προβλήματα μπορεί να υπάρχουν (όπως σε κάθε ομάδα, όχι μόνο στον Ολυμπιακό) και εμείς δεν τα ξέρουμε, οπότε το πιο εύκολο που έχουμε να κάνουμε, είναι να κρίνουμε από μακριά, από την ασφάλεια που μας προσφέρει η απόσταση και κυρίως η χαλαρότητα του να μην καίγεται ο δικός σου κ@λος.

Το ότι οι ερυθρόλευκοι είναι λίγοι, λοιπόν, είναι η πραγματικότητα. Ο αριθμός των παικτών του Ολυμπιακού που αυτή τη στιγμή έχει στη διάθεση του ο Μπαρτζώκας και μπορεί πραγματικά να στηριχθεί πάνω τους, είναι πολύ μικρός, οπότε τα επόμενα τέσσερα παιχνίδια θα είναι πραγματικά δύσκολα, είτε με αντίπαλο την αδιάφορη και κατώτερη Λαμποράλ, είτε πρόκειται για το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό την τελευταία αγωνιστική του Top16. Όχι τόσο λόγω αγωνιστικών απαιτήσεων, τακτικής και στρατηγικής, αλλά επειδή η πίεση στην ομάδα έχει αυξηθεί κατά πολύ και κάνουν λάθος, όσοι λένε ακόμη ότι έχει μάθει να παίζει με την πλάτη στον τοίχο, γιατί έχουν μπερδέψει τις χρονιές. Είμαστε στο 2014 και όχι στο 2013.

Επιστροφή των δύο αρχηγών, επιλογή μιας 8αδας παικτών που μπορεί να αντέξει την πίεση και συγκέντρωση στο κάθε παιχνίδι που έρχεται. Αφήστε τις αναλύσεις και τις θεωρίες. Όταν κάθε ματς είναι τελικός, αυτά που μετράνε, δεν είναι όσα λένε οι προπονητές του πάγκου και πολύ περισσότερο της εξέδρας. Η μπάλα δεν ζυγίζει πια όπως τον Νοέμβριο, μην το ξεχνάτε αυτό.