Το φετινό καλοκαίρι μπορεί να μην σημαδεύτηκε από κάποια χαρακτηριστική επιτυχία, των μικρών εθνικών ομάδων. Ωστόσο, τα περισσότερα στελέχη τους βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της μεταγραφικής επικαιρότητας. Είναι ίσως η πρώτη φορά , μετά από αρκετά χρόνια, που οι μεταγραφές τους αντιμετωπίστηκαν από τον Τύπο, όπως συνέβαινε στο παρελθόν με τα μεγάλα ευρωπαϊκά ονόματα αστέρων που υπέγραφαν και έρχονταν για να παίξουν στο ελληνικό πρωτάθλημα.

Υπάρχουν πολλοί και προφανείς λόγοι που στήθηκε όλο αυτό το σκηνικό. Είναι πολύ ενθαρρυντικό να υπάρχει ενδιαφέρον - κι από τις μεγάλες ομάδες- για ταλαντούχα παιδιά που προέρχονται από μικρότερα σωματεία και διακρίνονται μέσα από το αναπτυξιακό πρόγραμμα της Ελληνικής Ομοσπονδίας. Ωστόσο θα ήμασταν και αδικαιολόγητα αφελείς αν δεν βλέπαμε πόσο επικίνδυνο μπορεί να εξελιχθεί όλο αυτό το "παιχνίδι".

"Επικίνδυνο" όχι τόσο για τις πλούσιες ομάδες που τους αποκτούν (στο κάτω -κάτω αυτός είναι δικός τους λογαριασμός), αλλά κυρίως για αυτά τα ίδια τα παιδιά που παίρνουν μεταγραφή και στα 17 τους καλούνται να ζήσουν και να αναπτυχθούν σε ένα άγριο περιβάλλον πρωταθλητισμού.

Μακάρι να ήταν θέμα κρίσης ή προσωπικής εκτίμησης. Δυστυχώς όμως η ιστορία μας έχει διδάξει ότι την τελευταία 25ετία, στον Παναθηναϊκό και στον Ολυμπιακό, για να μπορέσεις, αρχικά να σταθείς και στη συνέχεια πρωταγωνιστήσεις με παράλληλη συμμετοχή στην Euroleague, πρέπει να πας (σχεδόν) έτοιμος παίκτης. Ή τουλάχιστον παίκτης με παιχνίδια στα πόδια σου, που απλά ήρθε η ώρα να αλλάξει επίπεδο. Θέλετε να θυμηθούμε τα μέλη της χρυσής Εθνικής της περιόδου 2004-2008 υπό τον Παναγιώτη Γιαννάκη;

Θυμίζω ότι ο Σπανούλης πήγε στον Παναθηναϊκό αφού πρώτα σήκωσε στις πλάτες του το ανταγωνιστικό Μαρούσι. Ο Διαμαντίδης, ενώ είχε βγάλει μάτια ως ηγέτης του Ηρακλή και στέλεχος της Εθνικής Ανδρών. Ο Χατζηβρέττα ήταν πρώτος σκόρερ με τον Ηρακλή και κολώνα του ο Λάζαρος Παπαδόπουλος. Ο Παπαλουκάς είχε διανύσει μια σημαντική διαδρομή στην Α1 με τον Πανιώνιο, ο Τσαρτσαρής στη Ν. Ηστ και το Περιστέρι.

Η ΑΕΚ που τότε έδωσε βήμα στον Ζήση, τον Μπουρούση και νωρίτερα στον Κακιούζη και στον Ντικούδη δεν είχε την ασφυκτική πίεση που έχουν αυτή την περίοδο οι "αιώνιοι", γι αυτό και οι επιτυχίες της απέκτησαν ξεχωριστή σημασία. Μόνο ο Φώτσης "ψήθηκε" σιγά-σιγά στον Παναθηναϊκό, μετά την μετακίνησή του από τον Ηλυσιακός σε εφηβική ηλικία. Λίγα χρόνια αργότερα ο Περπέρογλου μετακινήθηκε από την Ηλυσιακό στον Πανιώνιο, ξεχώρισε και πήγε στους "πράσινους" για να αποκτήσεις status διεθνή πρωταθλητή.

Θέλετε να έρθουμε σε πιο σύγχρονα παραδείγματα; Ο Πρίντεζης κέρδισε την εμπιστοσύνη των προπονητών του Ολυμπιακού στον οποίο ανήκε ήδη πέντε χρόνια, αφού πρώτα έκανε μια εξαιρετική χρονιά στην Ολύμπια Λάρισας, ως βασικός. Το ίδιο και ο Σλούκας ο οποίος δώθηκε που δανεικός στον Άρη, απ' όπου ο Ολυμπιακός απέκτησε τον Παπανικολάου. Ο τελευταίος μέχρι τα μέσα στη σεζόν 2011-12 ήταν και δεν ήταν στην δωδεκάδα των "ερυθρολεύκων".

Συν τοις άλλοις ήταν και τυχερός γιατί έπεσε σε μια φάση που στον Πειραιά αποφάσισαν ανανέωση. Ο Μάντζαρης "έτρεξε" μια χρονιά βασικός στο Περιστέρι. Ο Παναθηναϊκός πήρε από τον Πανιώνιο τον Παππά και τον Γιάνκοβιτς αφού πρώτα έγιναν πρωταγωνιστές στην Νέα Σμύρνη, και πάλι πέρυσι δυσκολεύτηκαν να προσαρμοστούν. Με όλα αυτά, φαίνεται ξεκάθαρα , ότι πολύ δύσκολα, ένας 17χρονος που πάει σε μια ομάδα με τις απαιτήσεις των "αιωνίων" εξελίσσεται μένοντας σε αυτή.

Καλή είναι η σκληρή προπόνηση με αντιπάλους τον Διαμαντίδη, τον Φώτση, τον Γκίστ, τον Σπανούλη, τον Ντάνστον, τον Πρίντεζη, αλλά -κακά τα ψέμματα- η πρόοδος και η εξέλιξη έρχεται μέσα από τα παιχνίδια. Και όταν έχεις το περιθώριο να δώσεις χρόνο για να ετοιμάσεις τέτοιους παίκτες για το απώτερο (κι όχι το άμεσο) μέλλον, πρέπει να δεχθείς ότι θα χάσεις και μερικά ματς εξαιτίας τους. Για τον Αντεντοκούνμπο δεν λέγαμε την προηγούμενη φορά ότι ήταν τυχερός που πήγε σε μια ομάδα με το χειρότερο ρεκορ στο ΝΒΑ και ανεχόταν τις ήττες;

Επιπλέον, για να θεωρηθεί ένας τωρινός 17χρονος έτοιμος, θα χρειαστεί να περάσουν τουλάχιστον τρία με τέσσερα χρόνια σκληρής εκπαίδευσης με αγωνιστικές εμπειρίες. Αν του προσφερθούν (κάτι που σπάνια συμβαίνει), έχει τη σωστή νοοτροπία, μπει στο σωστό δρόμο και όλα του πάνε δεξιά, θα είναι έτοιμος να προσφέρει σε πρωταγωνιστικό επίπεδο, στον Παναθηναϊκό ή τον Ολυμπιακό, όταν πια θα λήγει το συμβόλαιο που υπέγραψε σήμερα.

Και μη φανταστείτε ότι τότε, ο ατζέντης του δεν θα σπεύσει να του βρει μια δελεαστική προσφορά από τις πλούσιες ομάδες τις Ευρώπης ή από το ΝΒΑ, αν υπάρχουν τέτοιες βλέψεις. Οπότε , για τους "αιώνιους", φτου κι από την αρχή. Σα να κάνουν μια νέα μεταγραφή.

Θα μου πείτε: και τί να κάνουν αυτά τα παιδιά, όταν τους προσφέρουν από νωρίς χρήματα που πλέον δεν κυκλοφορούν; Όταν οι ατζέντηδες καμαρώνουν ότι τους βρήκαν θέση σε ένα ρόστερ μεγάλης ομάδας για να κάνουν φισούρα στην πιάτσα; Όταν οι οπαδικές εφημερίδες τους φουσκώνουν τα μυαλά, λες και είναι Γκάλης και Γιαννάκης σε συσκευασία ενός; Εδώ , όλο το καλοκαίρι, οι μικρές Εθνικές ομάδες έγιναν θέατρο αντίστοιχων παραλογισμών.

Η αλήθεια είναι ότι το συγκεκριμένο θέμα είναι και δύσκολο και λεπτό. Ο καθένας αξιολογεί και επιλέγει το δρόμο του ελεύθερα. Απλά την στιγμή της απόφασης καλό είναι να ξέρουν όλοι τί έχει δείξει η πρακτική του ελληνικού μπάσκετ με διαδρομή κορυφής, τόσων και τόσων χρόνων, τόσο σε επίπεδο Εθνικής και σε επίπεδο συλλόγων. Μακάρι ο δρόμος των Χαραλαμπόπουλων (τυχαία η αναφορά) κάθε γενιάς να είναι αυτός που οι ίδιοι ονειρεύονται και η πορεία τους να τους βγάλει εκεί που αξίζει να τους οδηγήσει το ταλέντο τους και η δουλειά τους.

Γιατί αλλιώς, στα 21 τους μπορεί να είναι λιγότερο χρήσιμοι στους μεγάλους, από κάποιον άλλον που μπορεί να μην τον έπιανε το μάτι σου πριν τέσσερα χρόνια, αλλά επειδή έπαιζε συνεχώς και σταδιακά διεκδικούσε περισσότερο χρόνο σε υψηλότερο επίπεδο να είναι πιο έτοιμος εκείνη τη στιγμή. Θυμάστε τον Διαμαντίδη και τον Παπαλουκά να είχε παίξει ποτέ σε κάποια Εθνική μικρότερη των Ανδρών;

ΥΓ: Ανέκαθεν η επιτυχίες των ομάδων υποδομής , κάθε επιπέδου δεν υπολογιζόταν με τους τίτλους, αλλά με τον αριθμό των μελών τους που κατάφεραν να στείλουν στο υψηλότερο είπε δυο. Ας μην κρίνουμε λοιπόν τόσο βιαστικά.