Σε κάθε είδους πρεμιέρα, ειδικά όταν παίζεις εντός έδρας, το ζητούμενο είναι η νίκη, έστω και με μισό πόντο. Πόσω μάλλον σε αυτόν τον όμιλο της φωτιά που έμπλεξε ο Παναθηναϊκός, με αντίπαλο τη μία από τις δυο αντιπάλους που ψάχνει για να βάλει από κάτω, ώστε να αποκτήσει το δικαίωμα να συνεχίσει στο ΤΟΡ16.

Το πόσο σημαντική ήταν η επικράτησή του επί της Τούροβ, την αντιλαμβάνεται κανείς αν αναλογιστεί πόσο μεγάλη ζημιά θα πάθαινε αν δεν τα κατάφερνε. Θα του κόβονταν τα πόδια.

Η δεύτερη παράμετρος που δίνει ακόμη μεγαλύτερη αξία στην νίκη του, είναι η κατάσταση που καλείται να ξεπεράσει. Σε αυτή τη φάση οι "πράσινοι" μοιάζουν με συναρμολογούμενο. Ο Ιβάνοβιτς , έχει απλώσει μπροστά του ένα σωρό κομμάτια και προσπαθεί να τα τακτοποιήσει , κάθε φορά με τον πιο κατάλληλο τρόπο.

Για παράδειγμα, με τους Πολωνούς, προσπάθησε να πάρει όση μεγαλύτερη βοήθεια μπορούσε από το ντεμπούτο του Ράιτ. Τα κατάφερε. Ειδικά με τα προβλήματα τραυματισμών που προέκυψαν στην προετοιμασία κι με εκείνα που ακόμη δεν έχουν αποκατασταθεί, ο χρόνος μοιάζει να είναι ο καλύτερος γιατρός. Κι όσο πιο ...φθηνά τον αγοράζεις τόσο μεγαλύτερο είναι το κέρδος.

Από εκεί και πέρα, μέχρι η πράσινη κατασκευή να πάρει την μορφή που έχει στο μυαλό του ο προπονητής, η δουλειά γίνεται με τα επιμέρους εργαλεία.

Ένα βασικό συμπέρασμα, είναι ότι ο Παναθηναϊκός που παρακολουθούμε στα πρώτα επίσημα παιχνίδια του, δεν βασίζεται τόσο στην άμυνά του, όπως έκανε τα προηγούμενα δυο χρόνια όσο στις επιθετικές αρετές ορισμένων παικτών του, στο "ένας εναντίον ενός". Έχει την ευτυχία να διαθέτει στο ρόστερ τους, ορισμένους παίκτες που ξέρουν να τελειώνουν τις φάσεις που πρέπει να τελειώσουν: Μπατίστα από το low post, Γιάνκοβιτς και Παππάς με τις διεισδύσεις τους , ειδικά αυτές που καταλήγουν σε γκολ φάουλ. Αν σε αυτές προσθέσουμε τις εξάρσεις του Σλότερ, τα ξεσπάσματα του Γκιστ που ξέρει να αξιοποιεί τις πάσες του Διαμαντίδη και τις τρίποντες πινελιές του Φώτση και του Μπλουμς, να πως έφτασε στους 84 πόντους, χωρίς να βρεθεί σε καμιά μεγάλη βραδιά. Για να φτάσει πέρυσι και πρόπερσι σε τέτοιο απολογισμό θα έπρεπε να γεννάνε και τα κοκκόρια του.

Αντίστοιχα, δεν μπορεί να είναι ικανοποιημένος από τις αμυντικές του επιδόσεις. Αυτές που προκύπτουν από αντίστοιχες ατομικές αδυναμίες. Τουλάχιστον, σε πρώτη φάση, τον βοηθάει ότι εκείνοι που οφείλουν, δεν φοβούνται να σταματήσουν τις αντίπαλες επιθέσεις με φάουλ. Δεινοπάθησε από τις γρήγορες επιθέσεις που εκδήλωσε η Τούροβ για να "χτυπήσει" τις αργές επιστροφές του Μπατίστα και την ανισορροπία που αυτές δημιουργούν στο αμυντικό transition. Ταλαιπωρήθηκε από τα σλάλομ του Μάρντι Κόλινς. Πάλι καλά που όσοι τον "πόνεσαν" δεν είχαν την εμπειρία ή τον χαρακτήρα να βάλουν τα κρίσιμα σουτ. Όμως, με ποιοτικότερους αντιπάλους, όπως η Μπαρτσελόνα, η Φενέρ, η Αρμάνι ή ακόμη και η Μπάγερν θα πρέπει και η αφεντιά του να κάνει κάτι παραπάνω για να τους αναχαιτίσει. Δεν μπορεί να βασίζεται στην ...γενναιοδωρία τους.

Στα "συν" του Ιβάνοβιτς, είναι η αίσθηση που αποπνέει ότι δεν πανικοβάλεται, όταν ο Διαμαντίδης δεν είναι στο παρκέ. Το κράτησε στον πάγκο , φορτωμένο με τρία φάουλ και τον κοίταξε πάλι, μόνο όταν ήρθε η στιγμή που ήταν αδύνατον να απουσιάσει. Το ίδιο έκανε και με τον Ολυμπιακό, όταν τα πράγματα δεν πήγαιναν τόσο καλά. Αν συνεχίσει να τον αξιοποιεί με αυτόν τον τρόπο, τότε μιλάμε για τα πρώτα βήματα απογαλακτισμού.