Μια από τις πιο τραυματικές εμπειρίες του, ο Ολυμπιακός του Ίβκοβιτς, την έζησε μετά από έναν εκκωφαντικό θρίαμβο. Ήταν πριν από τρία χρόνια, στα πλέι οφ της Euroleague, που διέλυσε 89-41 την Σιένα στον πρώτο αγώνα που είχε γίνει στο ΣΕΦ. Δυο μέρες αργότερα, στο ίδιο γήπεδο, ο ίδιος αντίπαλος τον νίκησε του έσπασε την έδρα και στην συνέχεια τον άφησε έξω από το φάιναλ φορ της Βαρκελώνης (2011).

Ήταν η πανηγυρική επιβεβαίωση του αυτονόητου, ότι σε τέτοιες σειρές, μια νίκη πιστώνεσαι είτε νικήσει με 1 πόντο, είτε με …48!

Το σημαντικότερο όμως μάθημα ήταν ότι πολλές φορές, τέτοιου είδους διαφορές , οι οποίες-όπως και να το κάνουμε- δεν είναι φυσιολογικές, ούτε απεικονίζουν την πραγματική διαφορά δυναμικότητας των δυο αντιπάλων, είναι πολύ ύπουλες.

Ή, για να το κάνουμε ακόμη πιο ξεκάθαρο, σε πάσης φύσεως πλέι οφ, όπου σε ένα βράδυ πολλά μπορούν να συμβούν, το σημαντικότερο δεν είναι το όποιο σκορ, αλλά ο τρόπος που θα το διαχειριστείς.

Τις περισσότερες φορές, αυτός που ευεργετείται από τέτοιου είδους χαστούκια, είναι ο χαμένος και όχι ο νικητής. Ειδικά αν είναι πρωταθλητής. Ξεκάθαρα είναι πολύ πιο εύκολο να αφυπνιστεί ο αθλητικός εγωισμός του, είτε …χωρίς λόγια, είτε με γκάζια, πίσω από τις κλειστές πόρτες των αποδυτηρίων. Να ξαναβρεί το πείσμα του ώστε να αποδείξει ότι όλο αυτό που παρουσίασε, ήταν μια κακή παρένθεση. Αν όντως ήταν...

Από την άλλη, κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι αυτή η εικόνα που έβγαλαν οι δυο «αιώνιοι» στο παρκέ, δεν σημαίνει και τίποτα, ειδικά αν την συνδυάσει με τον φετινό ευρωπαϊκό απολογισμό τους: 20 νίκες-9 ήττες ο Ολυμπιακός, 14 νίκες-15 ήττες ο Παναθηναϊκός, παρότι αμφότεροι έμειναν έξω από το φάιναλ φορ, ένα βήμα πριν.

Μη ξεχνάμε επίσης, ότι πρέπει να πάμε τουλάχιστον 6 χρόνια πίσω για να βρούμε μια τόσο μεγάλη διαφορά σε μεταξύ τους ντέρμπι, είτε αυτό φιλοξενήθηκε στο ΟΑΚΑ, είτε στο ΣΕΦ. Ειδικά τα δυο τελευταία χρόνια, ουσιαστικά όλα κρίθηκαν στο ένα σουτ.

Επιπλέον , ήταν το πρώτο φετινό ματς το οποίο παίχτηκε αμιγώς στον γρήγορο ρυθμό που θεωρητικά βολεύει τον Ολυμπιακό και όχι στις χαμηλές ταχύτητες που επιδιώκει ο Παναθηναϊκός. Οι «ερυθρόλευκοι», πέτυχαν στο πρώτο ημίχρονο, τόσους πόντους (48) όσους είχαν σκοράρει σε ολόκληρο το ματς της 14 αγωνιστικής της κανονικής περιόδου στο ΟΑΚΑ (τελικό 58-48).

Όμως, αν είναι κάποιος που πρέπει να προβληματίζεται από όλα αυτά, αυτός είναι ο Ολυμπιακός. Να ξεκαθαρίσει τι είναι αυτό που του φταίει και μέσα στην συγκεκριμένη αντίπαλη έδρα, παραμορφώνεται και χάνει τον προσανατολισμό του, ακόμη και σε περιπτώσεις που θεωρητικά έχει φέρει το παιχνίδι στα μέτρα του; Μήπως …σκέφτεται πολύ περισσότερο απ’ όσο χρειάζεται, αντί να παίξει; Μήπως τον καταβάλει η καχυποψία; Μήπως τον πνίγει το «θέλω»; Σε κάθε περίπτωση είναι (κυρίως) ζήτημα πνευματικό και ως τέτοιο έχει να το αντιμετωπίσει; Αν μη τι άλλο, το σύνδρομο του ΟΑΚΑ, δεν του επιτρέπει να μεταφράσει το +25 σε υπεροψία. Το ζητούμενο γι αυτόν, είναι αν θα το μετασχηματίσει σε αυτοπεποίθηση.

Από την άλλη, ο Παναθηναϊκός , σύμφωνοι δεν εμφανίστηκε στο γήπεδο, αλλά από την άλλη ένιωσε πόσο πολύτιμος είναι ο Γκιστ, ειδικά στην άμυνα. Τα γρήγορα πόδια του και η αλτικότητά του καλύπτουν ζωτικούς χώρους οριζοντίως και καθέτως. Η απουσία του, ορθώς δεν χρησιμοποιήθηκε ως δικαιολογία, ήταν όμως μια εξήγηση για την ομαδική αμυντική καθίζηση, από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο. Το επιθετικό χάρισμα του Μαυροκεφαλίδη είναι ένα σπουδαίο «όπλο» , αλλά να μην επανερχόμαστε στα βασικά: η άμυνα είναι αυτή που κερδίζει τα πρωταθλήματα.

Και για να την πω την αμαρτία μου, ειδικά την Δευτέρα το βράδυ, μου έκανε μεγάλη εντύπωση που μέσα σε αυτή τη γενικότερη πλημμύρα, ο Παππάς δεν πάτησε στο παρκέ ούτε ένα δευτερόλεπτο. Είναι άλλο να μην θεωρείται έτοιμος και να μην υπολογίζεται βασικός (αυτό είναι λογικό και φυσιολογικό) και άλλο να μην δικαιούται να προσπαθήσει, σε μια βραδιά που όλα πήγαιναν στραβά και ο Κάρι με τον Ράιτ, αλλού πατούσαν κι αλλού βρίσκονταν. Προφανώς υπάρχει ζήτημα που δεν έχει να κάνει μόνο με το αγωνιστικό μέρος.