Ο Παναθηναϊκός δεν κατάφερε να διατηρήσει τα κεκτημένα της πρώτης περιόδου, η Ζαλγκίρις απέδειξε πως είναι σύνολο με σαφή κατεύθυνση, ικανό να εκμεταλλευθεί την παραμικρή αδυναμία του αντιπάλου, και ως εκ τούτου προέκυψε η πειστική νίκη των Λιθουανών απέναντι στους πρασίνους .

Τα δύο σημαντικότερα ερωτήματα στα οποία ο Παναθηναϊκός έπρεπε να βρει απαντήσεις πριν την έναρξη του παιχνιδιού ήταν τα εξής;

Πρώτον, πώς θα αντιμετωπιστούν οι φόργουορντς των Λιθουανών στο χαμηλό ποστ (Ουλανόβας-Γιανκούνας);

Δεύτερον, πώς θα γίνει η εφικτή η ομαλή ροή της επίθεσης στα λεπτά που ο Νικ Καλάθης μένει εκτός;

Στο πρώτο από τα δύο παραπάνω ερωτήματα, ο Παναθηναϊκός έδωσε μια πρώτη απάντηση με τον τρόπο που αμύνθηκε ο Κένι Γκέιμπριελ, ακριβώς όπως φαίνεται στα παρακάτω στιγμιότυπα:

Μία από τις βασικότερες επιθετικές επιλογές των Λιθουανών είναι τα όσα κάνει με ή χωρίς την μπάλα το δίδυμο Ουλανόβας-Γιανκούνας στους φόργουορντς. Με την μπάλα να περνάει σε κάποιον εκ των δύο, η Ζαλγκίρις αυτόματα αποκτά το κέντρο γύρω από το οποίο κινούνται όλοι οι υπόλοιποι της επίθεσης. Οι δύο φόργουορντς είτε παίζουν το ρόλο του δημιουργού, τροφοδοτώντας τους εν κινήσει συμπαίκτες τους ή τους εκτελεστές της αδύναμης πλευράς, είτε είναι αυτοί που εκτελούν παίζοντας με πλάτη προς το καλάθι.

Απέναντι σ’ αυτή την επιθετική επιλογή, σε πρώτη και δεύτερη περίοδο, και με τον Γκιστ παροπλισμένο λόγω των γρήγορων φάουλ, ο Παναθηναϊκός προσπάθησε να μην επιτρέψει στην μπάλα να περάσει στα χέρια του εκάστοτε φόργουορντ , αμυνόμενος όσο πιο δυναμικά γίνεται και παλεύοντας για την καλύτερη τοποθέτηση η οποία θα απέκλειε την πάσα στο χαμηλό ποστ. Όπως φαίνεται παραπάνω, κάθε διεκδίκηση θέσης ήταν και μια μικρή μάχη. Ο Γκέιμπριελ, αλλά και συνολικά η αμυντική ένταση των πρασίνων, ήταν το στοιχείο που έδωσε το σημαντικό προβάδισμα της πρώτης περιόδου.

Από εκείνο το σημείο και έπειτα, οι πράσινοι πλήρωσαν το ότι δεν έχει βρεθεί λύση ακόμα στο μεγαλύτερο πρόβλημα της φετινής σεζόν. Ποιο είναι αυτό; Η απάντηση στο δεύτερο από τα ερωτήματα που παρατέθηκαν παραπάνω: ποια είναι η αιτία του τόσο συχνού underperfoming των αναπληρωματικών περιφερειακών της ομάδας (με σποραδική εξαίρεση τον Νίκο Παππά);

ΟΤΑΝ Ο ΚΑΛΑΘΗΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ, Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΜΕΙΩΝΕΤΑΙ

Χωρίς καμία αμφιβολία, ο Παναθηναϊκός είναι μια ομάδα που η επιθετική της ροή είναι απόλυτα εξαρτημένη από τον Νικ Καλάθη. O Έλληνας γκαρντ είναι ο κύριος δημιουργός, είναι αυτός που μπορεί να εντάξει τον Τζέιμς Γκιστ στην πράσινη επίθεση μέσω της μεταξύ τους συνεργασίας, κι είναι αυτός που κατά κύριο λόγο τροφοδοτεί τους αρκετούς εκτελεστές που υπάρχουν στο ρόστερ. Όταν ο Καλάθης είναι εκτός, το επίπεδο δημιουργίας μειώνεται κατακόρυφα, η περιφέρεια γεμίζει με παίκτες που έχουν έμφυτη την τάση προς την εκτέλεση (Λεκαβίτσιους, Ντένμον, Παππάς), και ως εκ τούτου η ροή της επίθεσης αντιμετωπίζει μεγάλα προβλήματα.

Απέναντι στην Ζαλγκίρις, ο Παναθηναϊκός αναγκάστηκε να σταθεί μπροστά στον καθρέφτη αντικρίζοντας τον κακό εαυτό του. Τα λεπτά που οι δύο από τους σημαντικότερους παίκτες του αγωνιστικού άξονα των πρασίνων (Καλάθης-Γκιστ) ήταν εκτός, ο Παναθηναϊκός έμοιαζε με μια άλλη ομάδα και στις δύο πλευρές του παρκέ . Δέχτηκε 54 πόντους σε δεύτερη και τρίτη περίοδο, πέτυχε μόλις 27, οι αμυντικές περιστροφές έμοιαζαν με όσα συνέβαιναν στα πρώτα παιχνίδια της σεζόν, ενώ στην επίθεση δεν υπήρχε κανένας τρόπος να βρεθούν απαντήσεις.

Κι ενώ η Ζαλγκίρις έμοιαζε χαμένη μέσα στην ένταση της πράσινης άμυνας, η απουσία του διδύμου Καλάθη-Γκιστ της έδωσε την ευκαιρία επιστροφής, μέσω δύο συγκεκριμένων κινήσεων. Πρώτον, την είσοδο του αθλητικού Μπράντον Ντέιβις, και δεύτερον την ασφυκτική άμυνα πάνω στον Λεκαβίτσιους. Ο τρόπος που οι Λιθουανοί αμύνθηκαν πάνω στον πρώην συμπαίκτη τους ήταν χαρακτηριστικός:

Με την έναρξη της επίθεσης του Παναθηναϊκού, ο ψηλός της Ζαλγκίρις έβγαινε δυναμικά μόλις ο Λεκαβίτσιους έπαιρνε το πρώτο σκριν στην κορυφή της επίθεσης, στοιχείο που τις περισσότερες φορές τον ανάγκαζε να σταματήσει την ντρίπλα. Με τον πλέιμέικερ να είναι στατικός και αναγκασμένος να δώσει την μπάλα πριν την προκαθορισμένη από το επιθετικό πλάνο στιγμή , όλα έμοιαζαν πολύ πιο εύκολα για την άμυνα της Ζαλγκίρις. Η μπάλα στα χέρια είτε του Νίκου Παππά είτε του Ρίβερς (κι αυτό μετά από οριακή πάσα), κι από κει και έπειτα το πολύ μία επιπλέον πάσα πριν κάποιος αποφασίσει να εκτελέσει, τις περισσότερες φορές υπό συνθήκες που απείχαν πολύ από τις ιδανικές. Ο Παναθηναϊκός είναι μια ομάδα που ζει μέσω της δημιουργίας των ελεύθερων σουτ για τους περιφερειακούς του, κι όταν αυτό το πλάνο αντιμετωπίζει εμπόδια ολόκληρη η ομάδα μοιάζει να λειτουργεί βάσει ενστίκτου.

Ο Γιασικεβίτσιους προφανώς και διέκρινε πως σημαντικότερο πρόβλημα των πρασίνων ήταν η δημιουργία από τη θέση 1, κι αποφάσισε να γίνει πιο κυνικός όπως φαίνεται παρακάτω:

Οι πράσινοι επαναφέρουν την μπάλα, ενώ αμέσως τρεις παίκτες της Ζαλγκίρις σκεπάζουν τον Λεκαβίτσιους. Αυτός καταφέρνει να βγει από την παγίδα σε πρώτο χρόνο, όμως δύο Λιθουανοί παραμένουν πάνω του και τελικά προκύπτει το λάθος με το οποίο η κατοχή επιστρέφει στη Ζαλγκίρις (στη συγκεκριμένη φάση γίνεται φάουλ που δεν δίνεται στον Λεκαβίτσιους, είναι όμως το καλύτερο στιγμιότυπο για να φανεί το πόσο ψυχρά στόχευσαν οι Λιθουανοί στη μεγαλύτερη αγωνιστική αδυναμία του Παναθηναϊκού).

Μετά τη δεύτερη και την τρίτη περίοδο, ο Παναθηναϊκός τοποθέτησε τον εαυτό του στη δυσάρεστη θέση της ανάγκης για ανατροπή. Όσα μεγάλα σουτ κι αν μπήκαν, όσο μεγάλη προσπάθεια κι αν έγινε, τα όσα συνέβησαν δεν ήταν αρκετά για μια ουσιαστική επιστροφή, ενώ από τη στιγμή που ένα σύνολο χρειάζεται να μπει σε μια τέτοια διαδικασία το δείγμα δεν είναι ασφαλές --οι ιστορίες μιας ανατροπής είναι πάντα γεμάτες από ανορθόδοξες επιλογές που δεν προσφέρονται ως στερεό υλικό εξαγωγής ουσιαστικών συμπερασμάτων, με τα οφέλη από μια σκληρή ήττα να είναι πολλά περισσότερα σε σχέση με μια νίκη που θα έκρυβε τις αδυναμίες.

Τι έχουμε να πούμε γύρω από την άποψη πως εμφανίστηκαν οι χαρακτηριστικές παιδικές ασθένειες σε επίπεδο ψυχολογίας, προϊόν ελλιπούς προετοιμασίας από την πλευρά του Τσάβι Πασκουάλ; Στεκόμαστε ξεκάθαρα αντίθετοι, έχοντας ως ισχυρότερη απόδειξη τα όσα είδαμε στην πρώτη περίοδο. Σε μια βραδιά που ξεκίνησε άσχημα επιθετικά (1/10 τρίποντα στην πρώτη περίοδο), ο Παναθηναϊκός εμφανίστηκε δυνατός ψυχολογικά παρά τη συνεχόμενη αστοχία, αμύνθηκε στο επίπεδο των αμέσως προηγούμενων αγώνων, ενώ στο τέλος της περιόδου προηγήθηκε με 10.

Αρκεί κανείς να σκεφτεί τι θα είχε συμβεί αν είχε ξεκινήσει με 1/10 τρίποντα στο αντίστοιχο χρονικό σημείο της περσινής σεζόν και η πρόοδος, δείγμα της δουλειάς του προπονητή, γίνεται παραπάνω από προφανής. Όταν, όμως, οι περιφερειακοί που καλύπτουν τον Καλάθη δεν ανταποκρίνονται στο ελάχιστο, όταν για τρεις σχεδόν περιόδους είναι εκτός ο καλύτερος παίκτης της γραμμής των ψηλών ή όταν το παιχνίδι τελειώνει με 12/27 ελεύθερες βολές, είναι δεδομένο πως θα προκύψει μια βραδιά όπως αυτή απέναντι στην Ζαλγκίρις.

Για τους Λιθουανούς, το μόνο που χρειάζεται είναι η απόδοση συγχαρητηρίων. Ένας οργανισμός που εκπέμπει υγεία, ένα σύνολο γεμάτο γηγενείς αλλά και με γηγενή προπονητή, το καλύτερο ίσως γήπεδο της Ευρώπης, και σαφής αγωνιστική κατεύθυνση. Σε μια εποχή που το τρίποντο τείνει να μεταβληθεί στον βασικότερο επιθετικό άξονα, η ομάδα του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους επιβλήθηκε επιχειρώντας 48 δίποντα (24 εύστοχα) και μόλις 10 τρίποντα (για τον Παναθηναϊκό, ο οποίος είναι ομάδα που βασικό στοιχείο της επιθετικής της έκφρασης είναι τα σουτ τριών πόντων, 27 δίποντα και 31 τρίποντα). Οι αριθμοί αποτελούν την καλύτερη απόδειξη για το ποια ήταν η καλύτερη ομάδα στην Ζαλγκίριο Αρένα.

Οι πράσινοι συνεχίζουν μετά από μια δυσάρεστη ήττα, η οποία όμως δεν μπορεί να χαρακτηριστεί εκτός προγράμματος βάσει της φετινής εικόνας των Λιθουανών. Ακριβώς όπως έχει σημειωθεί στις περισσότερες από τις προηγούμενες αναλύσεις, ο Παναθηναϊκός έχει ανάγκη την σταθερή απόδοση των αναπληρωματικών της περιφέρειας. Το παιχνίδι της ερχόμενης εβδομάδας στο ΟΑΚΑ με αντίπαλο το Μιλάνο προσφέρεται για να επουλωθούν οι πληγές του Κάουνας. Κανείς, όμως, δεν πρέπει να ξεχνάει πως σχεδόν κάθε απόφαση του περασμένου καλοκαιριού κρίνεται την ερχόμενη άνοιξη.