LONGREADS

Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος γεννήθηκε με γονίδιο προπονητή

Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος γεννήθηκε με γονίδιο προπονητή

Γνωρίζουμε σε ποιους πάγκους έχει καθίσει και όσα έχει επιτύχει, ως κόουτς γενικά, αλλά και ειδικότερα σε ό,τι αφορά τον Ολυμπιακό. Ήλθε η ώρα να μάθουμε πώς ο Γιάννης Σφαιρόπουλος απέκτησε το χαρακτήρα και την προσωπικότητα που έχει, ως παιδί, στην Καλαμαριά. Την αφήγηση αναλαμβάνει ο αδελφός του, Γιώργος.

Το concept ήταν να προσπαθήσουμε να βρούμε κάτι που δεν έχεις διαβάσει ήδη, για τον Γιάννη Σφαιρόπουλο. Άρα, έπρεπε να πάμε πίσω στο χρόνο, πριν δηλαδή εμφανιστεί στους πάγκους. Μετά, η λύση βρέθηκε... μόνη της. Υπήρχε βέβαια, μια προϋπόθεση: να δεχθεί ο αδελφός του, Γιώργος να μιλήσει για τον πρωτότοκο της οικογενείας. Πολλώ δε από τη στιγμή που ο βενιαμίν δεν συνηθίζει να δίνει συνεντεύξεις. Καταφανέστατα, σταθήκαμε τυχεροί, με τον ιδιοκτήτη της Sfera Sports Association να μας αφιερώνει χρόνο, όπως μας εξηγούσε κάποια βασικά πράγματα. Από αυτά που διαμόρφωσαν το χαρακτήρα του προπονητή του Ολυμπιακού.

Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος γεννήθηκε με γονίδιο προπονητή

Για να μην αφήνουμε κενά στην ιστορία, θα ξεκινήσουμε από τον πρώτο Σφαιρόπουλο που απασχόλησε τα media, για την ενασχόληση του με τον αθλητισμό: ήταν ο Σάββας, ο οποίος συνέδεσε το όνομα του με την ποδοσφαιρική ομάδα του Απόλλωνα Καλαμαριάς, πριν φορέσει τη φανέλα του Ολυμπιακού. Υπήρξε από τους ελάχιστους παίκτες της εποχής, οι οποίοι είχαν συνδυάσει την καριέρα (για την ακρίβεια, το χόμπι, αφού τυπικά ήταν ερασιτέχνες), με σπουδές σε ανώτατη σχολή. Το γεγονός ότι η -οδοντιατρική- σχολή του ήταν στην Αθήνα, δεν τον εμπόδισε σε κάτι. Τα αεροπλάνα να ήταν καλά. Αλλά μάλλον εδώ πρέπει να σου θυμίσω μια ιστορία που είχε γράψει ο Γιάννης Φιλέρης , ανήμερα της ανακοίνωσης του Γιάννη Σφαιρόπουλου από τους “ερυθρόλευκους”, για τη θέση του head coach.

“Την Πέμπτη 29 Νοεμβρίου του 1959, μαζί με τον συμπαίκτη του Παράσχο Αυγητίδη (γκολκίπερ που αργότερα έπαιξε και αυτός στον Ολυμπιακό) είχαν προγραμματίσει να ανέβουν στην Θεσσαλονίκη, με πτήση της νεοσύστατης Ολυμπιακής Αεροπορίας και αεροσκάφος τύπου Douglas S-3. Θα πήγαιναν για να παίξουν την Κυριακή 1/11 εναντίον του Εθνικού.Και οι δυο ματαίωσαν την αναχώρησή τους, αλλά δεν το μετάνιωσαν. Ο Αυγητίδης είχε "κακό προαίσθημα", ενώ ο Σάββας Σφαιρόπουλος είχε προσωπικούς λόγους, που τον κράτησαν μακριά από το αεροδρόμιο. Η πτήση αναχώρησε στις 5:10μμ. Είκοσι λεπτά αργότερα μετά από έκρηξη στη δεξαμενή, το αεροπλάνο κατέπεσε στην Αυλώνα και οι 18 επιβαίνοντες γνώρισαν σκοτώθηκαν!”.

Η ζωή κάνει κύκλους

Αν άλλαξε πλάνα ο Σάββας κατόπιν τούτου; Όχι. Και υπήρχε λόγος. Θα σου πω ποιος, αφού πρώτα ανατρέξω σε μια “ανάκριση” που είχαν κάνει οι δημοσιογράφοι του Sport24.gr, τον Οκτώβριο του 2015, στον κόουτς των Πειραιωτών . Μια από τις ερωτήσεις ήταν το “τι σημαίνει για εσάς που έπειτα από 50 χρόνια, ακολουθείτε το δρόμο του πατέρα σας;”. Είχε απαντήσει "είναι ένα κομμάτι που το βλέπω πάντα με ιδιαίτερη συγκίνηση και συμπάθεια. Όταν ξέρεις πως ο πατέρας σου έπαιξε για δυο χρόνια στην ομάδα του Ολυμπιακού, στο ποδόσφαιρο και σε άλλες εποχές, πιο δύσκολες και έρχεσαι και εσύ στην ομάδα του Ολυμπιακού, νιώθεις και χαρούμενος και συγκινημένος. Ναι, ο πατέρας μου ήταν οδοντίατρος. Μαζί με την μητέρα μας έδωσαν στον αδελφό μου και σε εμένα τις αρχές και στον αθλητισμό και στη ζωή, γενικότερα. Μας έδωσαν το ήθος και την καλλιέργεια". Κράτα την τελευταία φράση, γιατί εκεί κρύβεται όλη η ουσία του ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος.

Για να μάθουμε όσα προηγήθηκαν της εμφάνισης του στους πάγκους, καλέσαμε τον αδελφό του, Γιώργο να μας δώσει μια χείρα βοηθείας. Παρεμπιπτόντως, ο Γιώργος είναι... η “Sfaira Sports Association”, η γνωστή εταιρία αθλητικού management και marketing. Ναι, και τα δυο παιδιά ασχολήθηκαν με το μπάσκετ. Γιατί δεν ασχολήθηκαν με το ποδόσφαιρο; “Ο πατέρας μας δεν μας πίεσε ποτέ να ασχοληθούμε με τον αθλητισμό” αποκαλύπτει ο μικρός αδελφός, πριν παραδεχθεί πως τελικά οι εικόνες που απέκτησαν, όταν τον ακολουθούσαν στο γήπεδο, έγιναν DNA.

Έβγαινα ατσαλάκωτος

Η ιστορία ξεκινά από τη στιγμή που η Καίτη, γνώρισε και αγάπησε τον Σάββα, όταν εκείνος έπαιζε στον Ολυμπιακό. Μόλις ήλθε η ώρα της επιστροφής στην Καλαμαριά, εκείνη δεν δίστασε να τον ακολουθήσει. Παντρεύτηκαν και έκαναν οικογένεια, με την Καίτη να αφοσιώνεται στην ανατροφή των παιδιών της. “Ένα θα σου πω: στην κηδεία της, τον Μάρτιο του 2014, ο Μιχάλης Γιαννουζάκος ήλθε και μας είπε πως “δεν την γνώριζα, αλλά ένιωσα ότι όφειλα να απευθύνω το ύστατο χαίρε σε αυτήν τη μάνα που ευθύνεται για το ήθος των αγοριών της”.

Ο Γιάννης εμφανίστηκε στην... εικόνα τον Μάρτιο του 1967 και ο Γιώργος τον Φλεβάρη του 1970. Αν ενοχλήθηκε ο πρωτότοκος; “Καθόλου. Αντιθέτως, οι πρώτες αναμνήσεις που έχω από τον αδελφό μου είναι να με προσέχει. Στην εφηβεία, όταν μάλωνα με κάποιον, “καθάριζε” εκείνος για εμένα. Ναι, έβγαινα “ατσαλάκωτος” (γελάει). Αργότερα, όταν αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε ποιοι είμαστε, επιλέξαμε να κάνουμε παρέα. Είχαμε κοινές παρέες”.

Ο Γιάννης ξεχνούσε πιο γρήγορα, από εμένα

Αμφότεροι δείχνουν να ζουν σε μια... ζεν κατάσταση. Εννοώ ότι δεν έχουν εξάρσεις. Περισσότερο φαίνεται να ανήκουν στην κατηγορία των ανθρώπων που πρώτα σκέφτονται και μετά μιλούν. “Έτσι ήμασταν από μωρά. Αντιμετωπίζαμε με ψυχραιμία, ό,τι συνέβαινε. Δηλαδή, και όταν έπαιζα μπάσκετ, στα 12, 13 ήμουν από εκείνους που δεν δημιουργούσαν εντάσεις. Το ίδιο έκανε και ο Γιάννης. ΟΚ, στο σπίτι μπορεί να τσακωνόμασταν, αλλά για χαζομάρες. Πάνω στο παιχνίδι. Δεν “σκοτωνόμασταν” δηλαδή, ούτε φτάσαμε ποτέ στο σημείο να μη μιλιόμαστε. Μπορεί να θύμωνα ή να θύμωνε, αλλά δεν το κρατούσαμε. Εδώ βέβαια, οφείλω να παραδεχθώ ότι ο Γιάννης ξεχνούσε πιο γρήγορα από εμένα. Είναι πιο καλός (γελάει)”.

Αυτό το “δεν το κρατούσαμε” ξεκάθαρα οφειλόταν στους γονείς τους. “Αυτό που θυμάμαι να μας έλεγαν πολύ συχνά, ήταν ότι “ο ένας πρέπει να προσέχει τον άλλον και να είστε πάντα αγαπημένοι. Αύριο, μεθαύριο θα “φύγουμε” εμείς και θα είστε οι δυο σας”. Μεγαλώσαμε σε ένα τέτοιο περιβάλλον, με πολλή αγάπη και έντονη την αίσθηση της αξιοπρέπειας. Για να καταλάβεις, ο πατέρας μου είχε έλθει πρόσφυγας από τον Πόντο, το 1939 και στην αρχή η οικογένεια του έμενε στις παράγκες της Καλαμαριάς. Όταν ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στον Απόλλωνα, δεν έπαιρνε χρήματα. Τους έδιναν ένα τσουβάλι με ξύλα για τη σόμπα. Ο παππούς μου, ο Γιάννης δεν δεχόταν να τα πάρει. Το θεωρούσε προσβλητικό”.

Η αξιοπρέπεια ήταν κάτι το αδιαπραγμάτευτο

Μετά, ο Σάββας μετακινήθηκε στην πρώτη ομάδα, στα 15 και όλα έγιναν πιο απλά. “Η αξιοπρέπεια όμως, ήταν πάντα κάτι το αδιαπραγμάτευτο για εκείνον. Όταν σταμάτησε το ποδόσφαιρο, γύρισε στη Θεσσαλονίκη και άνοιξε οδοντιατρείο. Παράλληλα, ασχολήθηκε ως παράγοντας στον Απόλλωνα. Έγινε γενικός αρχηγός, έως και πρόεδρος και αυτό που τον ενδιέφερε πάντα ήταν να είναι σωστός και σοβαρός”. Ήταν. Για αυτό και μνημονεύεται ακόμα.

Δεν τον πρόλαβαν ως παίκτη, ούτε είχαν στην καθημερινότητα τους την αφήγηση ιστοριών από την καριέρα του. Τους έδειχνε φωτογραφίες, τους έλεγε λίγα πράγματα “κυρίως για αποτελέσματα ή επεισόδια με αντιπάλους και συμπαίκτες” όχι όμως, όσα τον αφορούσαν. Αυτό το ανέλαβαν συμπαίκτες και φίλοι. “Τι μας έλεγαν; Ότι ήταν πολύ μεγάλος ποδοσφαιριστής. Εκείνη την εποχή υπήρχε το λεγόμενο ΠΟΚ και ήταν πολύ δύσκολο να κληθεί στην Εθνική παίκτης που δεν άνηκε στο ΠΟΚ. Παρ' όλα αυτά, ο πατέρας μου έγινε διεθνής, ως παίκτης του Απόλλωνα.

Πριν περπατήσουν... τα αγόρια συνόδευαν τον Σάββα στο γήπεδο, όταν πια είχε αναλάβει χρέη παράγοντα στο σύλλογο της Καλαμαριάς. “Οι γονείς μου συνήθιζαν να λένε πως πήγαινα στο γήπεδο... από έμβρυο, από όταν στην κοιλιά της μητέρας μου. Στα παιδικά μας μάτια, το γήπεδο του Απόλλωνα ήταν τεράστιο, σπουδαίο. Εκεί μεγαλώσαμε. Όπως μεγαλώσαμε στο ξενοδοχείο, στο οποίο κατέλυε η αποστολή του Απόλλωνα και στην προετοιμασία στο Φιλίππειο. Θέλω να σου πω ότι ζούσαμε τα πάντα, από πολύ κοντά. Όπου πήγαινε ο πατέρας μου, μας έπαιρνε μαζί του και κάπως έτσι, χωρίς να το καταλάβουμε, μάθαμε τις βασικές αρχές που πρέπει να έχει μια ομάδα".

Πώς μπήκε στα γονίδια μας η διαχείριση ομάδας

Επειδή το έχουν πει πολλοί άλλοι, δέχθηκε να επιβεβαιώσει και το γεγονός ότι "ο πατέρας μου ήταν από τους καλούς παράγοντες. Ήταν δίκαιος και έκανε σπουδαία πράγματα, για το σύλλογο. Καλούνταν να διαχειριστεί διάφορες καταστάσεις, τις οποίες ζούσαμε και εμείς, αν σκεφτείς πως οι συσκέψεις γίνονταν στο σπίτι μας. Πιστεύω πως όσα ακούγαμε σε αυτές τις συζητήσεις, μας έχουν διαμορφώσει ως προς τον τρόπο που διαχειριζόμαστε τώρα αυτά που ζούμε στις δουλειές μας. Αν θεωρήσουμε πως ο αδελφός μου παίρνει σωστές αποφάσεις και είναι καλός στη διαχείριση μιας ομάδας, το χρωστά... στα γονίδια του”. Ο Γιώργος είχε επίσης, ασχοληθεί με την προπονητική (“για 14 χρόνια”), ώσπου πήρε πτυχίο Νομικής και έγινε ατζέντης.

Γιατί δεν έγινε κανείς τους οδοντίατρος; “Ήταν κάτι για το οποίο επίσης, δεν μας πίεσε ο πατέρας μας. Ο Γιάννης, ο οποίος ήταν πολύ καλός μαθητής, αριστούχος, είχε ενημερώσει πως ήθελε να ασχοληθεί με την οδοντιατρική. Έδωσε εξετάσεις και πέρασε στο παιδαγωγικό. Ξαναδιάβασε και πέρασε στα ΤΕΦΑΑ. Επαναλαμβάνω πως ο στόχος ήταν η οδοντιατρική, ώσπου στο δεύτερο έτος των ΤΕΦΑΑ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου ξεκίνησε την προπονητική στο μπάσκετ” και εκεί τελείωσαν όλα. Είχε βρει τον προορισμό του.

“Μίλησε με τον προπονητή του Απόλλωνα, όπου παίζαμε και του ζήτησε να ξεκινήσει δουλειά στις ακαδημίες, αφιλοκερδώς. Πέρασε από όλα τα στάδια, πριν καθίσει σε πάγκο ανδρικής ομάδας”. Όχι, τότε δεν φανταζόταν πως θα ζήσει ποτέ ό,τι ζει. “Απλά απολάμβανε αυτό που έκανε. Ασχολείτο με κάτι που αγαπούσε. Υπό τις οδηγίες του, το εφηβικό του Απόλλωνα Καλαμαριάς επέστρεψε στις διακρίσεις, έπειτα από 20 χρόνια. Η ομάδα του είχε κερδίσει μάλιστα, τον ΠΑΟΚ, που είχε τότε τον Γιαννούλη”.

Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος γεννήθηκε με γονίδιο προπονητή

Από τότε είχε τη συνήθεια... άπαξ και μπαίνει στο γήπεδο, να μη φεύγει; Κάτι που δεν το έχω ακούσει, αλλά το έχω δει από τη θητεία του στον Πανιώνιο. Βλέπεις, μένω πολύ κοντά στο κλειστό της Αρτάκης και τον πετύχαινα ώρες που μάλλον θα έπρεπε να είναι σπίτι του. “Η εργατικότητα είναι κάτι που επίσης, χρωστάμε στους γονείς μας. Από όταν θυμάμαι τον Γιάννη και τον εαυτό μου, δουλεύαμε νυχθημερόν για αυτό που επιθυμούσαμε”.

Υπήρξε ωστόσο, μια φάση στη ζωή τους που ο Γιάννης ανέβασε... την πίεση του Γιώργου, σε επικίνδυνα νούμερα. “Είχαμε την τύχη να περάσουμε και οι δύο σε Πανεπιστήμιο στη Θεσσαλονίκη. Άρα, μέναμε στο σπίτι μας, ως φοιτητές. Ε, λοιπόν εκείνος ήταν όλη μέρα στο γήπεδο, διάβαζε το βράδυ και την επομένη έγραφε “10”. Εγώ, διάβαζα τριάντα μέρες τους τόμους της νομικής και κοβόμουν. Έλεγα “τι γίνεται; Δεν μπορεί;” (γελάει)”.

Η διπλή ευλογία

Ξεκάθαρα θεωρεί πως είναι ευλογία ότι είχε μέσα στο σπίτι του έναν άνθρωπο που μπορούσε να εμπιστευτεί, στον οποίον ήξερε πως μπορεί να αποταθεί, να ακουμπήσει. “Βοηθούσαμε και συνεχίζουμε να βοηθάμε, πολύ ο ένας τον άλλον. Ανέκαθεν συζητούσαμε ό,τι μας απασχολούσε”. Ευλογία ήταν και που βρήκαν και συντρόφους, με τις οποίες πραγματικά μοιράζονται τη ζωή τους. Νιώθουν πως η οικογένεια απέκτησε δυο νέα μέλη “Η Μαρία, η γυναίκα του Γιάννη, ήταν συμμαθήτρια του. Είναι μαζί από την Γ' Λυκείου. Εγώ ήμουν στη Γ' Γυμνασίου όταν τη γνώρισα. Για την ακρίβεια, όταν συστηθήκαμε, διότι την είχα μάθει καλά από τις αφηγήσεις του Γιάννη! Από την αρχή, αποκτήσαμε αδελφική σχέση και μου είχε πει πως όταν παντρευτώ, θα με παντρέψει εκείνη”. Έτσι κι έγινε, όταν σε ένα Άρης-ΠΑΟΚ, ο Γιώργος γνώρισε την Εριάννα. Τότε απέκτησε και ο Γιώργος μια αδελφή.

Κατά το πώς είχε μάθει με τον πατέρα του, ο Γιάννης δεν πίεσε ποτέ τα παιδιά του να ασχοληθούν με τον αθλητισμό. “Το μόνο που τους έλεγε πάντα, είναι να δίνουν όλες τους τις δυνάμεις πάντα, σε αυτό που θα επιλέξουν να κάνουν. Να κοπιάζουν, να μάχονται”. Ο 19χρονος Σάββας βρίσκεται στην Αμερική (“με υποτροφία 75%”) και σπουδάζει οικονομικά. “Είναι 1.97 και δεν παίζει μπάσκετ”... λέει με πόνο ψυχής, αλλά και αστειευόμενος ο Γιώργος. Ο 14χρονος Ανέστης ανήκει στις ακαδημίες του Ολυμπιακού “και ο προπονητής μου λέει “έχω έναν πολύ έμπειρο παίκτη”, αν σκεφτείς πως έχει... βρεθεί στη Ρόδο, τη Μόσχα, τη Νέα Σμύρνη και στον Ολυμπιακό”!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ