Εγραφα χθες για το Φαν Xαάλ και παρέλειψα να πω ότι εκτός των άλλων έσωσε στη Βραζιλία τη τιμή των προπονητών – οι περισσότεροι στο τουρνουά έκαναν πράγματα αχαρακτήριστα κι όχι μόνο στο κοουτσάρισμα των αγώνων. Ο Ντελ Μπόσκε και ο Τζακερόνι έφεραν την Ισπανία και την Ιαπωνία στη Βραζιλία οργανώνοντας εκδρομές. Ο πρώτος πιέστηκε από τους παίκτες του να τους πάει σε ένα προπονητικό κέντρο με συνθήκες ευρωπαϊκού φθινόπωρο: όταν βρέθηκαν στη ζέστη έσκασαν.

Ο δεύτερος μάλλον δέχτηκε τη σύσταση της ομοσπονδίας να προπονηθεί η ομάδα του κοντά στην Ιαπωνική κοινότητα: πέρασαν ευτυχισμένες μέρες με τον κόσμο τους, αλλά δεν κέρδισαν ματς. Αλλοι πάλι έκαναν εντελώς λάθος εκτιμήσεις. Ο Χόγκσον εμφάνισε μια Αγγλία με τέσσερις κυνηγούς ανίκανοι να τρέξει στο λιοπύρι. Ο Πραντέλι πιο πολύ και από το να παρουσιάσει μια ομάδα ασχολήθηκε με το πώς θα διευκολυνθεί ο Πίρλο κι ο Μπαλοτέλι. Ο Καπέλο στήριξε τον ντε φορμέ τερματοφύλακα του Ακινφέεφ παρανοϊκά και στο τέλος εξαιτίας του αποκλείστηκε.

Τα πιο μεγάλα σφάλματα στα δικά μου μάτια τα έκαναν ο Ντεσάμπ και ο Βίλμοτς, που είχαν δυο ομαδάρες αλλά έκαναν λάθος προσέγγιση και κακή διαχείριση.

Ο Βίλμοτς αποφάσισε κι αυτός να αντιμετωπίσει την Αργεντινή με αντεπιθέσεις και μολονότι έχανε από το 4΄ κράτησε τη λάιτ επιθετική τριάδα (Μιραλάς – Ορίγκι – Αζαρ) για μια ώρα και θυμήθηκε το Λουκάκου που είχε ανοίξει την κλειστή άμυνα των αμερικάνων αργά! Γάλλοι και Βέλγοι τελείωσαν το μουντιάλ γεμίζοντας στα τυφλά: η εικόνα ήταν θλιβερή για το υπέροχο υλικό τους.

Ίσως αυτό το Βατερλό των προπονητών να οφείλεται (μεταφυσικά πάντα) στο ότι η Βραζιλία είναι η κατεξοχήν χώρα στην οποία οι προπονητές αντιμετωπίζονται ως αναγκαίο κακό. Οι Βραζιλιάνοι πιστεύουν ότι ο μεγάλος Ζαγκάλο είναι ένας τύπος που λέει στους παίκτες του παραμύθια για να κοιμηθούν ήρεμοι, ότι δεν είναι διοικητής, κι ότι λέει και φρικτές κοινοτοπίες: στην δικαστική έρευνα που έγινε για τη χρησιμοποίηση του Ρονάλντο στον τελικό του 1998, όταν τον ρώτησαν τι συνέβη εκείνο το απόγευμα, απάντησε «χάσαμε γιατί δεν κερδίσαμε».

Πιστεύουν ότι ο Λουξεμπούργκο υπήρξε ο μεγαλύτερος μάνατζερ ποδοσφαιριστών και ότι όταν ήταν στην Εθνική πληρώνονταν από παίκτες για να τους κάνει διεθνείς – πρόκειται για μια λατρεμένη θεωρία συνωμοσίας. Σύμφωνα με μια άλλη, εξίσου παράλογη, ο Λαζαρόνι ήταν μέθυσος και το 1990 στο ματς που οι Αργεντινοί κέρδισαν με 1-0 τη Σελεσάο τρίκλιζε και δεν έβλεπε! Οι Βραζιλιάνοι αγαπούν το Σκολάρι γιατί βρίζει τους δημοσιογράφους και γιατί το 2002 υπερασπίστηκε μια Εθνική που θεωρούνταν τελειωμένη, αλλά δεν διακρίνουν σε αυτόν κάποια άλλη ικανότητα.

Ο ραδιο-προπονητής Ροντρίγκες!

Είναι τόσο μπλεγμένη η σχέση του μέσου βραζιλιάνου με τους προπονητές, ώστε όταν συζητάς με δημοσιογράφους, για να σε πείσουν ότι οι προπονητές στη Βραζιλία είναι ένα αναγκαίο κακό, σου διηγούνται την ιστορία του Βάσιγκτον Ροντρίγκες, του ανθρώπου που για αυτούς απέδειξε ότι το επάγγελμα του προπονητή είναι μια δημοσιογραφική εφεύρεση! Ο Βάσιγκτον, (Ουάσιγκτον είναι το όνομά του, αλλά ο ίδιος το προφέρει μασώντας το αρχικό ου), είναι ραδιοφωνατζής από τους γνωστότερους του Ρίο.

Επειδή δεν μπορούσε να βλέπει τα ματς από τον πάγκο γιατί ήταν συνηθισμένος να παρακολουθεί ποδόσφαιρο από τα δημοσιογραφικά, ζήτησε και πέτυχε να μπει μπροστά από τον πάγκο του μια τηλεόραση – χρειάστηκε ειδική άδεια από τη FIFA αφού το πράγμα δεν έχει ξαναγίνει. Επίσης στη σύναξη (κι όχι απαραίτητα προπόνηση…) της Δευτέρας ζητούσε από τον σκόρερ του προηγούμενου ματς να σπικάρει ενοποιών όλων των συμπαικτών του το γκολ, με το χαρακτηριστικό βραζιλιάνικο τρόπο: γίνονταν χαμός και η ομάδα άρχισε ξαφνικά να σκοράρει καθώς όλοι ήθελαν να είναι πρωταγωνιστές στο πανηγύρι.

Ο Λεβ, ο Σαμπέγια, ο Σκολάρι τα κατάφεραν πολύ καλά χωρίς το μπακ ράουντ του Φαν Χααλ σε ένα τουρνουά που μεγάλα ονόματα της προπονητικής τα έκαναν θάλασσα. Δεν αποκλείω αυτοί οι τρεις ειδικά να μιλάνε με τους παίκτες για τα προσωπικά τους: σαράντα μέρες στη Βραζιλία, εσώκλειστοι όλοι σε ξενοδοχεία, εύκολα μπορεί ν ανακάλυψαν την ερασιτεχνική ψυχανάλυση…