Ο Λίο Μέσι καθάρισε για χατίρι της Αργεντινής, μετά τη Βοσνία, και το σκληροτράχηλο Ιράν του Κεϊρόζ, που πάλεψε μέχρι το τέλος δείχνοντας ότι με γενναίες δόσεις από κατενάτσιο και πολύ τρέξιμο όλα γίνονται: αν ο Μάζιτς δεν είχε αρνηθεί ένα πέναλτι στους Ιρανούς ίσως οι Αργεντινοί να ίδρωναν για να πάρουν την πρόκριση στο τελευταίο ματς με την επικίνδυνη Νιγηρία.

Κάθε γκολ του Μέσι μετράει πολύ περισσότερο από τα γκολ οποιουδήποτε άλλου ποδοσφαιριστή σε αυτό το παγκόσμιο κύπελλο: όλοι τον υπολογίζουν πολύ και σε κάθε ματς τον κυνηγάνε δυο και τρεις παίκτες, η πίεση που κουβαλάει είναι τεράστια αφού αυτό είναι ένα μουντιάλ στο οποίο απαγορεύεται να αποτύχει και η βασανιστική σύγκριση με το Μαραντόνα είναι ένας αληθινός σταυρός μαρτυρίου. Παρόλα αυτά ο Μέσι ανταποκρίνεται – μόνο που μόνος του αποκλείεται να τα καταφέρει. Κανείς ποτέ δεν το πέτυχε.

Ενας από τους αγαπημένους μύθους που υπάρχουν στο ποδόσφαιρο είναι ότι ο Ντιέγκο πήγε δυο φορές την Αργεντινή στον τελικό μόνος του, κερδίζοντας το 1986 και χάνοντας το 1990. Η αλήθεια είναι ότι εκείνες οι ομάδες της Αργεντινής χωρίς το Μαραντόνα δεν θα πετύχαιναν ανάλογα πράγματα, όμως, και σπουδαίους παίκτες είχαν και αρετές. Μόνος του δεν ήταν ο Ντιέγκο.

Το 1986 έκαναν σπουδαίες εμφανίσεις, δίπλα στο Μαραντόνα, ο Χόρχε Βαλντάνο και ο Χόρχε Μπουρουσάγα. Ο Βαλντάνο ήταν ένας τρομερός κυνηγός – ένας Ντιέγκο Κόστα της εποχής με πολύ μεγαλύτερη ταχύτητα και φινέτσα στα τελειώματα. Γέμισε τη γραμμή της επίθεσης μόνος, κρατούσε μπάλα, ήταν δεινός εκτελεστής, έπαιζε στη Ρεαλ Μαδριτης: στο μουντιάλ του 1986 πέτυχε ένα μόλις γκολ λιγότερο από το Μαραντόνα σκοράροντας ωστόσο στον τελικό – πράγμα που ο Ντιέγκο δεν κατάφερε, αφού όλη η προσοχή της γερμανικής άμυνας ήταν πάνω του.

Ο Μπουρουσάγα, που επίσης σκόραρε (κι έκρινε τον τελικό) από πάσα του Ντιέγκο, ήταν ένας καταπληκτικός οργανωτής που έπαιζε μπροστά από την άμυνα, ένας Ρεδόνδο της εποχής με αίσθηση του γκολ και δυναμισμό: αυτός και δυο σκληροτράχηλοι αμυντικοί, ο Τζούστι και ο Μπράουν ήταν οι αποκαλύψεις της Αργεντινής σε εκείνο το μουντιάλ. Πολύ είχε βοηθήσει τότε και ο Πασκούλι. Επαιζε φορ, έρχονταν από τον πάγκο, καθάρισε την Ουρουγουάη σε ένα από τα πιο σκληρά ματς της ιστορίας κι έπαιξε στο Καμπιονάτο τον καιρό που εκεί αγωνίζονταν μόνο οι καλύτεροι.

Το 1990 η Αργεντινή ήταν φτωχότερη σε ταλέντο, αλλά και πάλι κάποιοι έλαμψαν δίπλα στο Ντιέγκο. Πρώτος και καλύτερος ο Κλαούντιο Κανίγια, ένας ταχύτατος έξω αριστερά που έπαιζε και φορ και θα χε κάνει πολύ μεγάλη καριέρα αν δεν είχε κι αυτός το βίτσιο της κοκαΐνης: τα δικά του γκολ με την Βραζιλία και την Ιταλία από πάσες του Μαραντόνα πήγαν την Αργεντινή στον τελικό. Ο Ντιέγκο δεν είχε βάλει ούτε ένα γκολ σε κανονική διάρκεια παιγνιδιού το 1990, είχε σκοράρει μόνο στη διαδικασία των πέναλτι με τους Ιταλούς, αλλά είχε χάσει και πέναλτι κόντρα στους Ισπανούς: τα ελάχιστα άλλα γκολ είχαν πετύχει ο Πέδρο Τρόλιο, ένας μακρυμάλλης χαφ με πολύ τσαγανό, ο σέντερ μπακ Μονζόν και ο Μπουρουσάγα, λιγότερο καλός από το 1986 αλλά πάντα χρήσιμος. Φυσικά μεγάλος πρωταγωνιστής εκείνης της ομάδας ο τερματοφύλακας Γκοϊκοϊτσέα, που πήγε στην Ιταλία σαν τρίτος κι έγινε ο φύλακας - άγγελος της ομάδας.

Γιατί τα θυμήθηκα αυτά; Γιατί στα δυο πρώτα ματς της Αργεντινής δεν διέκρινα κανένα άλλο παίκτη ικανό να βοηθήσει την Σελέστε πλην του Μέσι! Ο τερματοφύλακας Ρομέρο πιστώνεται κάποιες καλές επεμβάσεις, αλλά οι αντίπαλοι μέχρι τώρα ήταν από αυτούς που δεν σε κάνουν ήρωα. Οι αναμενόμενοι έτεροι πρωταγωνιστές αγνοούνται. Ο Ντι Μαρία σημαδεύει τα περιστέρια. Ο Αγκουέρο είναι το φάντασμα του παίκτη που έπαιζε στη Μάντσεστερ Σιτυ μέχρι τα Χριστούγεννα: μετά κι εκεί τον ψάχνανε. Στην άμυνα χρειάζονταν τρεις για να σταματήσουν το μοναδικό κυνηγό των Ιρανών. Ο Ιγκουαϊν, έτσι όπως παίζει, μου θυμίζει το παλιό σύνθημα «βάλε ένα γκολ κι ας πεθάνω, Καπετάνο». Ο Γκάγκο, που ο Μέσι ήθελε στο γήπεδο, κάθετη πάσα σε 90 λεπτά ούτε που δοκίμασε. Ετσι δεν γίνεται τίποτα: στους οκτώ και στον ημιτελικό θα περιμένουν τους Αργεντίνους ομάδες με περισσότερο κουράγιο από το Ιράν, και πολύ λιγότερες φοβίες από τους Βόσνιους.

Ο Μέσι με δυο υπέροχα γκολ έχει σκοράρει περισσότερο από όσο ο Μαραντόνα στις δυο πρώτες αγωνιστικές το 1986 και το 1990. Μπορεί να μην έχει βάλει γκολ στο Τζιοβάνι Γκάλι, όπως ο Ντιέγκο το 1986, στο δεύτερο ματς της Αργεντινής, αλλά τις δυο νίκες της ομάδας αυτός τις έχει υπογράψει: με δυο νίκες η Αργεντινή του Ντιέγκο δεν ξεκίνησε ούτε το 1986, ούτε το 1990. Αλλά για την ώρα λείπουν από το προσκλητήριο όλοι άλλοι. Και λείπουν τόσο πολύ ώστε τολμώ να πω ότι ο Μαραντόνα δεν κέρδιζε ποτέ μόνος του, αντίθετα με το Μέσι που μοιάζει καταδικασμένος να κουβαλήσει την Αργεντινή χωρίς καμία βοήθεια. Σε αυτά τα πρώτα ματς πολύ θα ήθελε να έχει ένα Βαλντάνο κι ένα Μπουρουσάγα…