Επιτέλους! Το κατάλαβα! Ο Josep Guardiola είναι ένας τυχερός προπονητής (ίσως δεν είναι καν προπονητής), που ντάξει βασικά είναι μυρωδιάς και συνέχεια επιλέγει τις εύκολες λύσεις και όλα τα κάνουν οι παίκτες, η ντόπα και η διαιτησία. Βασικά, τον λυπάμαι, επειδή θα δουλεύει στην Bayern, που τα πήρε όλα και τώρα ο καημένος θα έχει τρομερή πίεση. Και πώς να ξεπεράσει όσα έκανε πέρυσι η ομάδα του Heynckes; Δεν έχει μείνει τίποτα, το ποδόσφαιρο τελείωσε, τερμάτισε, το κλείνουμε.

Μα γιατί οι Βαυαροί πήραν τον Guardiola; Δεν τους καταλαβαίνω, τόσο άσχετοι; Ο εφιάλτης και για τους δύο τώρα αρχίζει. Έτσι είναι παιδιά μου. Η Bayern δεν είχε κανένα λόγο να συζητάει (και τελικά να συμφωνήσει) με τον Guardiola. Ακόμα κι αν ήταν ελεύθερος, ακόμα κι αν ο 68χρονος Heynckes, σκεφτόταν να σταματήσει την καριέρα του εδώ και πολλούς μήνες.

Α, να πούμε και το άλλο. Ο Καταλανός όταν είπε «ναι» στην Bayern δεν περίμενε με τίποτα να αναλάβει μια ομάδα που θα είχε κάνει treble. Είπαμε μυρωδιάς είναι. Ο Μήτσος, στο καφενείο απέναντι, μπορεί να μου είχε πει από το φθινόπωρο ότι το μεγάλο φαβορί για το Champions League είναι η ομάδα από το Μόναχο, αλλά ο Pep αποκλείεται να το είχε πάρει χαμπάρι. Για αυτό και τον Μάιο έκλαιγε, ήταν σε απόγνωση :( Τίποτα, τίποτα. Αυτή η συνεργασία θα είναι μια καταστροφή.

Αλλά ντάξει μωρέ. Ακόμα κι αν πάρουν ό,τι κούπα βρουν μπροστά τους, ο Guardiola δε θα έχει παίξει κανέναν ρόλο. Έτοιμη ομάδα, στον αυτόματο, παιχταράδες, κατεστημένο των Γερμανών και ντόπα. Στο τελευταίο θα έχει βάλει το χεράκι του ο Guardiola. Όπως στην Barcelona, που τους είχε φέρει το καλό το φάρμακο από την Ιταλία.

Βέβαια, ούτε στη Βαρκελώνη τον είχαν ανάγκη. Εκεί είχαν τον Messi. Αν και ο Messi γατάκι είναι που χωρίς τον Xavi και τον Iniesta δύσκολα θα έκανε τη διαφορά στη Superleague. Από την άλλη, κάποιοι λένε ότι πέρυσι και φέτος όλα τα έκανε ο Αργεντινός, μόνος του. Τέλος πάντων. Το βασικό είναι πως αποδείχτηκε ότι στην Barcelona έλειπε ο Guardiola. Ωπα, όχι. Αυτός είναι άσχετος. Φτου, πάλι το έχασα. Πάνω που το είχα καταλάβει. Τουλάχιστον έχω μια σταθερά: Ο Guardiola για να αποδείξει πως είναι καλός προπονητής πρέπει να πετύχει σε μια μικρή ομάδα. Σε μια δύσκολη αποστολή. Σε μικρή κατηγορία ακόμα ακόμα.

Ένας τρελός στα αλώνια

Αν ας πούμε στα 36 του, αναλάμβανε μια ομάδα ψιλοδιαλυμένη, που έπαιζε στην 4η κατηγορία και την ανέβαζε θα έλεγα πως ίσως και να είναι καλός. Α, σε αυτό το σημείο θέλω να σας πω για μια χαζή φήμη που έχω ακούσει. To 2007 λέει, η Barcelona B έπεσε στην 4η κατηγορία για πρώτη φορά μετά από 34 χρόνια. Ήταν μια ομάδα που βρισκόταν στο χάος. Μια ομάδα «χωρίς ψυχή, χωρίς μέλλον», για την οποία ούτε η διοίκηση δεν ενδιαφερόταν ιδιαίτερα. Εκείνο το καλοκαίρι, έγινε πρόταση στον Guardiola να αναλάβει τεχνικός διευθυντής της Masia. Αυτός δε δέχτηκε, ήθελε να αναλάβει τη δεύτερη ομάδα της Barca.

"Τι; Είσαι τρελός; Είναι πιο εύκολο να πάρεις το πρωτάθλημα με την πρώτη ομάδα… To ξέρεις ότι υποβιβάστηκαν στην 4η κατηγορία; Προσπαθώντας να σώσεις την ομάδα, θα καταστραφείς. Και είναι και το άλλο: δεν είναι λογικό να ‘πετάξουμε’ ένα σύμβολο της ομάδας σε αυτήν την κατηγορία", του είπε ο Βegiristain. Ο Pep επέμεινε κι ας του έλεγαν όλοι πως κάνει λάθος. Ήθελε να προπονήσει μια ομάδα, ακόμα κι αν ήταν οι Παίδες. Τελικά, κατάφερε να πείσει τον τότε διευθυντή ποδοσφαίρου της Barcelona.

Κάπου εκεί (όπως λένε οι φήμες πάντα) έπρεπε να φτιάξει ομάδα σχεδόν από το μηδέν. Βρήκε 44 παίκτες (εκείνο το καλοκαίρι η Barcelona C ουσιαστικά απορροφήθηκε από την Barcelona B). Κράτησε 12, προώθησε 4 από την ομάδα Νέων (μεταξύ αυτών και ο Busquets) και πήρε 8 παίκτες από άλλες ομάδες (αργότερα προώθησε και τον Asulin από τους Έφηβους). Ο Guardiola έκανε ό,τι έκανε και στη συνέχεια στην πρώτη ομάδα.

(Ο θρύλος λέει ότι ο Pep πίστευε πως το 2008 δεν ήταν έτοιμος για να αναλάβει την πρώτη ομάδα και πείστηκε όταν η Barcelona B έπαιξε ένα φιλικό με τους μεγάλους. Τότε είδε τον Rijkaard να καπνίζει, τον Ronaldinho να παίζει 5-10 λεπτά και να κάθεται στον πάγκο και τους παίκτες του να κάνουν πλάκα στα αστέρια της Barca)

Κέρδισε τον κόσμο, άλλαξε νοοτροπίες (στην τρίτη καθυστερημένη άφιξη στην προπόνηση οι παίκτες θα πλήρωναν πρόστιμο 3000 ευρώ, στην τέταρτη θα έφευγαν από την ομάδα), δεν ανέχτηκε παίκτες που δεν έδιναν το 100% (είχε αφήσει τον αρχηγό Marc Valiente εκτός αγώνα επειδή έφυγε από το γυμναστήριο 5 λεπτά νωρίτερα από την ώρα που προβλεπόταν), τους έμαθε να νικάνε, τους έκανε καλύτερους. Τους υπενθύμισε ξεχασμένα συστήματα (3-4-3), καινοτόμησε (χρησιμοποίησε μέχρι και τον Busquets ως επιθετικό), έλεγχε τα πάντα (τι θα τρώνε οι παίκτες, πότε θα ξεκουράζονται κτλ.), μάθαινε τα πάντα για τους αντιπάλους τους σαν να έπαιζε σε τελικό Champions League, δούλευε κάθε μέρα στο κόκκινο κι απαιτούσε το ίδιο από τους παίκτες του και τους συνεργάτες του.

Τρομακτικός ψυχολόγος

Ο Carles Busquets, προπονητής τερματοφυλάκων της ομάδας τότε, έχει δηλώσει πως είναι τρομακτικό να έχεις αφεντικό τον Guardiola. Δε μαστιγώνει τους παίκτες. Ίσα ίσα, σχεδόν όλοι όσοι δούλεψαν μαζί του τον λατρεύουν (Daniel Alves: «Αν ο Pep μου έλεγε να πηδήξω από το τρίτο διάζωμα του Camp Nou, θα σκεφτόμουν ότι κάτι καλό θα υπάρχει όταν θα προσγειωθώ»). Απλά ο τύπος είναι… τρελός. Είναι παθιασμένος. Είναι τελειομανής. Θέλει να ελέγχει τα πάντα. Και το ποδόσφαιρο είναι το οξυγόνο του. Είναι απαιτητικός, μπορεί να φτάνει τους παίκτες του στα όριά τους και ίσως τους εκνευρίζει καμιά φορά, αλλά τελικά καταφέρνει να τους μεταδίδει τις ιδέες του («Αν πιστεύεις ότι κάτι είναι άσπρο και αυτός σου λέει ότι είναι μαύρο, τελικά θα σε πείσει ότι έχει δίκιο», έχει δηλώσει ο Xavi).

Ναι, ο Guardiola είναι πολύ καλός στην τακτική, δε σταματάει να κατεβάζει ιδέες, παίζει τα παιχνίδια στο μυαλό του ακόμα και όταν κοιμάται, καινοτομεί, αλλά το πιο σημαντικό είναι πως ξέρει να επικοινωνεί, να συνεργάζεται με τους παίκτες του. Καλά τα συστήματα και η θεωρητική κατάρτιση, αλλά για να γίνεις μεγάλος προπονητής πρέπει να είσαι κορυφαίος ψυχολόγος. Δηλαδή οκ έχεις τις ιδέες σου και το σούπερ πλάνο που θα φέρει τη νίκη κι έχεις διαβάσει τον αντίπαλο τέλεια. Μπράβο. Το κάνω και εγώ στο Manager. Το θέμα είναι να πείσεις μερικούς δεκάδες ανθρώπους πως αυτό που λες είναι σωστό, είναι ο τρόπος για να πετύχουν. Και όχι μόνο αυτό. Πρέπει να βγάλεις τον καλύτερό τους εαυτό και να τους κάνεις να πιστέψουν ότι είσαι δίκαιος. Ότι είναι όλοι ίδιοι για σένα. Δεν τους ξεχωρίζεις, ακόμα κι αν τους φέρεσαι με διαφορετικό τρόπο.

Η νέα πρόκληση

Ο Guardiola στη Βαρκελώνη, πρώτα έδωσε ζωή στη δεύτερη ομάδα της Barcelona κι έριξε ξανά τα φώτα στη Masia (στα 5χρόνια ανέβασε 26 παίκτες) και μετά με τους μεγάλους κατέκτησε τον κόσμο κι άλλαξε το ποδόσφαιρο. Η πίεση που δέχτηκε ήταν δεδομένα μεγαλύτερη από αυτή που θα έχει στο Μόναχο. Στη Βαρκελώνη αρχικά αμφισβητήθηκε έντονα (στα πρώτα του αρνητικά αποτελέσματα τα σχόλια των ΜΜΕ ήταν του στυλ «ο Pep έχει περισσότερο στυλ, παρά δύναμη» και πολλοί χαρακτήριζαν τρελή την επιλογή της διοίκησης), βρέθηκε στη μέση πολέμου πρώην και νυν διοικητικών παραγόντων, για 2 χρόνια είχε απέναντί του τον Mourinho.

Στην Bayern καλείται να βελτιώσει και να κρατήσει στην κορυφή μια ομάδα που τα πήρε όλα. Το έκανε στη Βαρκελώνη. Η επιτυχία δεν καθορίζεται μόνο από τα τρόπαια. Πρόοδος δε σημαίνει μόνο η κατάκτηση τίτλων. Το ποδόσφαιρο δεν τερμάτισε με την ομάδα του Heynckes, όπως δεν τερμάτισε και στην Pep Team. Για αυτό και ο Guardiola είναι ο ιδανικός προπονητής για τους Πρωταθλητές Ευρώπης. Θα σεβαστεί το έργο των προκατόχων του, θα προσδώσει σταθερότητα και κάθε λεπτό που θα βρίσκεται στο Μόναχο θα κάνει τα πάντα για να βελτιώσει την Bayern. Για να παραμείνει μια ομάδα στην κορυφή πρέπει να εξελίσσεται, να βάζει νέους στόχους, να έχει φρέσκιες ιδέες, να βρίσκει κίνητρα. Όλα αυτά μπορεί να τα προσφέρει ο Guardiola.

Στο Μόναχο δε θα έχει να αντιμετωπίσει της αγκυλώσεις των Καταλανών. Προφανώς θα βρεθεί σε ένα νέο περιβάλλον, αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα. Περισσότερο ως κίνητρο νομίζω ότι θα λειτουργήσει. Μιλάμε για τον άνθρωπο που πήγε να παίξει στο Κατάρ και το Μεξικό. Για τον άνθρωπο που τον τελευταίο χρόνο ζούσε στη Νέα Υόρκη. Για τον άνθρωπο που μιλάει ήδη γερμανικά και δίνει συνεντεύξεις Τύπου σε 5 γλώσσες. Το μεγαλύτερό του κίνητρο είναι να αναμιγνύει τα πιστεύω του, τη φιλοσοφία του, με νέες κουλτούρες (και όχι μόνο σε ποδοσφαιρικό επίπεδο).

Άλλο Barcelona, άλλο Bayern

Όχι, δε θα φτιάξει δεύτερη Barcelona. Δε θα παίζει ο Robben στην κορυφή σε ρόλο Messi (σοβαρά δηλαδή, έχει ο Ολλανδός την ίδια άνεση σε μικρό χώρο; Έχει ανάλογα τελειώματα; Την ίδια δύναμη;). Δε μισεί τους επιθετικούς, δε θα τους διώξει όλους (Eto’o, Henry, Villa είχε στην Barca. Τον Ibrahimovic ο ίδιος τον ήθελε). Δε θα ψάξει να βρει νέο Xavi. Δε θα αλλάξει τη μισή 11άδα. Έχω την εντύπωση πως ούτε καν θα παίζει ο Martinez στόπερ. Δεν ξέρει να παίζει μόνο ένα πράγμα. Έχει και plan b και c.

Έχει συγκεκριμένες ιδέες, αλλά προσαρμόζεται και εξελίσσεται (τα πράγματα που άλλαξε/δοκίμασε στην Barcelona, δεν τα έχουν κάνει άλλοι προπονητές σε ολόκληρη καριέρα). Προφανώς και θα παίξει πιο γρήγορα/άμεσα στην Bayern, αφού θα έχει διαφορετικούς παίκτες. Το σημαντικό είναι ότι θα έχει παίκτες που του αρέσουν. Παίκτες ευπροσάρμοστους, έξυπνους, με καλή τεχνική, που διαθέτουν τακτική παιδεία. Θα επιμείνει στις λεπτομέρειες. Θα τους δώσει νέα κίνητρα, καινούριες ιδέες. Θα τους προκαλέσει να ανέβουν επίπεδο και να μη θέλουν να αφήσουν την κορυφή.

Δεν ξέρω τι ακριβώς έχει στο μυαλό του. Πιθανότατα και ο ίδιος ακόμα επεξεργάζεται τα δεδομένα. Δεν ξέρω αν θα πάρει πάλι 15 στα 19 (παρεμπιπτόντως, ποιος προπονητής στα 41 του είχε 16 τρόπαια;) ξέρω πως θα προσπαθήσει για ακόμα μια φορά μέχρι να καραφλιάσει. Ξέρω πως και πάλι θα ακούσω/διαβάσω πολλές βλακείες, αλλά δεν πειράζει. Ξέρω πως θα ευχαριστηθώ τη βόλτα. Ο Pep Guardiola επέστρεψε. Δέστε τις ζώνες σας…

Υ.Γ. Αυτό ήταν ένα παρανοϊκό κείμενο για τα όλα τα εξωφρενικά που έχουν ειπωθεί/γραφτεί για τον Guardiola.

Τον Football Philosopher μπορείτε να τον βρείτε στο Τwitter ως @sokinside και τον διαβάσετε κάθε βδομάδα στο Sport24.gr