Το πήρε λοιπόν η Manchester City . Γεγονός που αποτελεί και την πιο λογική εξέλιξη και η αλήθεια είναι πως θα "έπρεπε" οι Πολίτες να το έχουν τελειώσει πιο νωρίς. Όπως και να έχει, τελικά τα κατάφεραν σε μια σεζόν που έκαναν αλλαγές κι έβαλαν σε εφαρμογή μια διαφορετική αγωνιστική λογική. Στην οποία παρέμειναν λίγο-πολύ σταθεροί από την αρχή ως το τέλος, γεγονός που είναι στα υπέρ τους.

Από την άλλη, αυτά τα στοιχεία ήταν σε σημαντικό βαθμό και οι λόγοι που δεν τους επέτρεψαν να φτάσουν στην κατάκτηση του τίτλου πιο νωρίς. Κατά βάση είχαν τα προβλήματα που παρουσιάζουν συνήθως οι ομάδες όταν αλλάζουν προπονητή και προσπαθούν να προσθέσουν κάποια νέα στοιχεία. Το παράδοξο είναι πως μπήκαν στη σεζόν καλά. Θα έλεγα πως η απόδοσή τους στο πρώτο μισό της περιόδου ήταν καλύτερη σε σχέση με τη συνέχεια.

Pellegrini και Toure

Στις 11 πρώτες αγωνιστικές, όταν έκαναν τις 4 από τις συνολικά 6 ήττες τους (συν μια ισοπαλία), τους κόστισαν πολλά εύκολα-χαζά ατομικά λάθη. Οι εμφανίσεις τους όμως, ακόμα και σε ματς που έφευγαν χωρίς βαθμό ήταν συχνά πειστικές. Όπως ανέφερα και τότε, μόνο το δικό τους παιχνίδι θύμιζε πρωταθλήτρια ομάδα. Η City έγινε σχεδόν άμεσα ομάδα του Pellegrini και του Toure, το οποίο σε συνδυασμό με το γεγονός πως το έργο ακόμα βρίσκεται σε εξέλιξη, μάλλον εξηγεί τα περισσότερα από όσα είδαμε φέτος.

Οι πρωταθλητές του 2014 είχαν στιγμές που παρουσιάζονταν επιπόλαιοι, ράθυμοι, λίγο μπλαζέ, με περιορισμένη συγκέντρωση, αλλά και στιγμές που ήταν δυναμικοί, γρήγοροι, αποφασιστικοί, επιβλητικοί, υπέροχοι. Με δύο λέξεις όλο αυτό το λέμε Yaya Toure. Η (επιθετική) απελευθέρωση-έκρηξη του Ιβοριανού μέσου είναι ίσως το στοιχείο που φανερώνει πιο έντονα τη στροφή που πήρε φέτος η City. Σε αντίθεση με την εποχή Mancini, υπάρχει διάθεση να θυσιαστούν πράγματα στο αμυντικό κομμάτι, αν αυτό σημαίνει μεγαλύτερη επιθετική δύναμη.

Η λογική του Pellegrini που συνήθως δείχνει τον δρόμο για ένα πιο ντελικάτο ποδόσφαιρο, οδηγούσε σε στιγμές που η ομάδα του σε ενθουσίαζε κι άλλες φορές ήταν ο λόγος που έχανε βαθμούς. Η έλλειψη κυνισμού-πραγματισμού στέρησε βαθμούς στη City (σε αντίθεση ίσως με την Ευρώπη που η υπερβολική προσαρμογή στον αντίπαλο της κόστισε), αλλά η επιμονή της στο πλάνο της τελικά δικαιώθηκε και πιθανότατα θα αποφέρει ακόμα πιο πολλά οφέλη στο μέλλον.

Ο Χιλιανός εκτός από το γεγονός πως πρέπει να βελτιώσει τη λειτουργία του συνόλου, κυρίως στη φάση της αναχαίτισης, χρειάζεται ίσως να προσθέσει λίγη από τη σκληράδα που είχαν άλλες ομάδες του. Συνολικά οι ιδέες του φαίνεται να έχουν γίνει αποδεκτές από τους παίκτες κι έχουν περάσει στο μυαλό των περισσότερων (βλέπουμε κίνηση, πολλές επιθετικές συνεργασίες και ποικιλία, είναι έντονο το στοιχείο της φαντασίας, φανερή η διάθεση για έλεγχο του αγώνα μέσω κατοχής της μπάλας, έχουμε συχνά τοποθέτηση της άμυνας ψηλά και παγίδες για offside κ.ο.κ.). Αυτό που μένει είναι να εκτελείται το πλάνο σταθερά σε υψηλό επίπεδο. Πράγμα που είναι λογικό να μη συμβαίνει από την πρώτη σεζόν.

Πάντως ο Χιλιανός προπονητής στο δεύτερο μισό του πρωταθλήματος και κυρίως στην τελική ευθεία της κούρσας, έκανε μερικές προσαρμογές κι έδειξε μια διάθεση να κάνει μερικά βήματα πίσω. Σε σημείο που στα τελευταία ματς είδαμε κάποια λεπτά ταυτόχρονα στον αγωνιστικό χώρο τους Garcia, Fernandinho, Toure, Milner. Όπως επίσης είδαμε λιγότερες φορές δύο επιθετικούς στην 11άδα, ο Milner είχε πιο αναβαθμισμένο ρόλο και ο Javi Garcia προτιμήθηκε σε αρκετά από τα τελευταία ματς, ως πιο κατάλληλος να αναλάβει τον ρόλο του παίκτη μπροστά από την άμυνα.

Αδυναμίες

Ένα από τα ενδιαφέροντα πράγματα στη φετινή City ήταν το δίδυμο Fernandinho-Toure. Ατομικά η απόδοση και των δύο ήταν πολύ καλή. Ως δίδυμο συχνά παρουσιαζόταν συχνά προβληματικό. Κυρίως επειδή είναι δύο παίκτες που μοιάζουν αρκετά. Με την έννοια ότι κανείς τους δεν έχει μάθει να έχει τον ρόλο του χαφ που παίζει μπροστά από την άμυνα, κρατώντας τη θέση του. Να είναι ο holding midfielder που θα έλεγαν και οι Άγγλοι. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να συνυπάρχουν δύο box-to-box μέσοι -στην πρώτη τους σεζόν ως δίδυμο μάλιστα- ενώ ο ένας (Toure) συχνά ξεχνούσε πως είναι χαφ. Πράγμα που οδηγούσε αρκετές φορές σε αναρχία και δημιουργούσε πολλές τρύπες.

Τρύπες που έβαζαν περισσότερες δυσκολίες στην άμυνα, που είχε ένα δίδυμο στόπερ που επίσης δεν είχε συνεργαστεί στο παρελθόν. Ο Demichelis είναι αυτός που τα άκουσε περισσότερο φέτος, αλλά η αλήθεια είναι, πως παρότι γενικά είναι σίγουρα χαμηλότερου επιπέδου από τον Kompany, η σεζόν που έκανε δεν ήταν χειρότερη από αυτή του Βέλγου. Η City δεν είχε ασφάλεια ούτε κάτω από τα δοκάρια, ειδικά στο πρώτο μισό της σεζόν. Στα άκρα της αντιμετώπισε κάποιες φορές προβλήματα, σε ένα βαθμό κι εξαιτίας του συνολικού τρόπου παιχνιδιού της, αλλά από τους μπακ πήρε αρκετά πράγματα επιθετικά.

Πολλά γκολ

Αν σκεφτούμε πως δημιουργικά κι εκτελεστικά έδωσε πολλά το δίδυμο των χαφ της, αλλά και όλοι οι επιθετικοί της, τότε τα 102 γκολ που πέτυχε στο πρωτάθλημα φαντάζουν λογικό νούμερο. Ο Silva πραγματοποίησε τη δεύτερη πιο παραγωγική σεζόν της καριέρας του από πλευράς ασίστ και γκολ και μάλλον την πιο ώριμη. Το ίδιο ισχύει και για τον Nasri, οι Navas και Negredo στην πρώτη τους σεζόν στην ομάδα έδωσαν λύσεις κυρίως μέχρι τον Δεκέμβριο, ενώ ο Jovetic κατάφερε να δώσει πράγματα και να δείξει πως του χρόνου, όταν λογικά θα είναι έτοιμος θα αποτελέσει μια ακόμα εξαιρετική λύση. Ο Aguero όποτε ήταν υγιής κι έπαιζε, απλά αποδείκνυε πως είναι από τους κορυφαίους και ο Dzeko δεν πρόσφερε πολλά μόνο όταν καθιερώθηκε στην 11άδα, αλλά και τους πρώτους όταν βρισκόταν πίσω από τον Negredo.

Πιο έτοιμη

Η Manchester City έχασε βαθμούς από ατομικά λάθη, πήρε βαθμούς χάρη σε προσωπικές ενέργειες αρκετών παικτών με μεγάλη ποιότητα. Έχασε βαθμούς εξαιτίας του πλάνου του προπονητή της, πραγματοποίησε επιβλητικές εμφανίσεις λόγω του πλάνου. Της έλειψε σταθερότητα κι αγωνιστική ισορροπία, αλλά είχε περισσότερη από όσους διεκδίκησαν τον τίτλο. Όπως επίσης διέθετε και παραπάνω λύσεις. Σκόραρε πολύ περισσότερο από τις Chelsea και Arsenal, δέχτηκε 13 γκολ λιγότερα από τη Liverpool.

Είχε την καλύτερη επίθεση και μόνο η Chelsea μάζεψε την μπάλα από τα δίχτυα της λιγότερες φορές. Δεχόταν τις λιγότερες τελικές από όλους, ήταν δεύτερη στα σουτ και στα σουτ προς το τέρμα, με το ποσοστό των προσπαθειών της που προέρχονταν από καλές θέσεις μέσα από τη μεγάλη ή τη μικρή περιοχή να είναι αισθητά μεγαλύτερο από αυτό των υπόλοιπων που πάλεψαν για την κούπα. Έκανε λιγότερη κατοχή μόνο από τη Southampton και ήταν πρώτη σε επιτυχημένες πάσες.

Η Chelsea είχε ποιοτικούς παίκτες, καλή άμυνα, ικανό, αλλά καινούριο προπονητή. Η Liverpool δυνατή επίθεση, ικανό προπονητή, ηρεμία και δε συμμετείχε στην Ευρώπη. Η City συνδύασε τα παραπάνω (το τελευταίο από ένα σημείο και μετά) και δεν είχε την ίντριγκα και τα γύρω-γύρω των Μπλε, ενώ απέβαλε σε ένα βαθμό τις τάσεις αυτοκαταστροφής που διατήρησαν σε μεγάλο βαθμό ως το τέλος οι Κόκκινοι.

Η ομάδα του Pellegrini ήταν το φαβορί, ήταν η πιο έτοιμη. Ή μάλλον εμφάνισε τα λιγότερα προβλήματα. Έπαιξε με τη φωτιά, δεν κάηκε. Πήρε την κούπα. Εντυπωσίασε σε κάποια ματς, δεν εντυπωσίασε (όσο θα περίμενα) συνολικά. Απέτυχε στην Ευρώπη, πέτυχε στην Αγγλία. Έκανε βήματα προόδου, δεν άλλαξε επίπεδο. Περιμένουμε να το κάνει του χρόνου, αφού η πορεία των τελευταίων τεσσάρων χρόνων και τα δύο πρωταθλήματα σε τρεις σεζόν την έχουν καθιερώσει ψηλά, λεφτά διαθέτει, πλάνο κι ανθρώπους να το υλοποιήσουν επίσης και η μεταβατική σεζόν πέρασε με επιτυχία.

Για σχόλια, παρατηρήσεις και περισσότερη κουβέντα μπορείτε να με βρείτε και στο twitter ως @sokinside