Ο Carlo Ancelotti, κατά τη διάρκεια της θητείας του στη Real Madrid, έφτασε κοντά στην απόλυση πάνω-κάτω όσες φορές σήκωσε και τρόπαιο. Ε, μέσα στο 2015 δεν πάτησε σε κάποια κορυφή, οπότε το ένα βήμα από το αντίο, έγινε αντίο.

Η αλήθεια είναι ότι και 5ο τίτλο να είχε πάρει με την ομάδα, το ενδεχόμενο να τελείωνε η συνεργασία και πάλι θα ήταν πιθανό.

Ο πιο κατάλληλος

Ο Ιταλός έκανε λάθη. Και πέρυσι και φέτος. Λάθη που κόστισαν και σε επίπεδο τίτλων. Βασικά όμως σεβάστηκε τη στρατηγική του κλαμπ (του προέδρου δηλαδή), ακόμα κι αν καθιστούσε το δικό του έργο πιο δύσκολο. Συμμορφώθηκε, προσαρμόστηκε στα σχέδια που γίνονταν στα γραφεία. Κατάφερνε τις περισσότερες φορές να καλύπτει αστοχίες των αφεντικών του, να βρίσκει ισορροπίες όταν έμοιαζε δύσκολο να βρεθούν. Ακόμα και όταν αργούσε λίγο, επαναπροσδιόριζε τα αγωνιστικά σχέδια με βάση τα προεδρικά καπρίτσια. Μέχρι που κάποια κρίσιμη στιγμή ξέμεινε από ιδέες και δεν τον βοήθησε η τύχη.

Καταλάβαινε την πραγματικότητα της Real Madrid καλύτερα από κάθε προπονητή. Συντάχθηκε με την πολιτική της. Με την πολιτική ενός μεγαλομανούς πολιτικού μηχανικού, που πιστεύει πως για να φτιάξει μια ομάδα έχει ανάγκη τον κανένα. Προσπαθούσε να διαχειριστεί τις ιδιοτροπίες του αφεντικού του και τις εκκεντρικότητες των ποδοσφαιριστών του, ώστε να καταφέρει να δημιουργήσει μια ομάδα με χώρο για όλα τα αστέρια, που έστω και οριακά θα διέθετε τις απαραίτητες ισορροπίες ενός συνόλου με συνοχή. Θα μου πείτε αυτός είναι ο ρόλος του προπονητή: να σκέφτεται (για) τους άλλους, να λύνει τα προβλήματά τους, να τους ενώνει. Ναι, μόνο που σε ομάδες σαν τη Real Madrid η παράνοια είναι μεγαλύτερη.

Ο Ancelotti είναι ένας χαλαρός τύπος που αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα των μεγάλων clubs και δηλώνει πως «δεν έχω προσωπικές φιλοδοξίες, η τροπαιοθήκη μου είναι ήδη γεμάτη. Δουλεύω για το κλαμπ και τους παίκτες». Παίρνει τα πράγματα όπως έρχονται. Δεν απαιτεί και πολλά, περνάει καλά. Δεν το σοβαρεύει πολύ το πράγμα. Μασάει την τσίχλα του, σηκώνει το φρύδι και προχωράει (Αυτή η νοοτροπία πιθανότατα παίζει ρόλο στη δυσκολία που έχει να οδηγεί τις ομάδες του σε κατάκτηση πρωταθλημάτων. Ειδικά αυτό με το φρύδι θα έλεγα). Ε, όταν αυτός ο άνθρωπος βγαίνει και λέει πως «τα δύο χρόνια στη Μαδρίτη ήταν πολύ εξαντλητικά και ιδιαίτερα απαιτητικά, πιστέψτε με. Είναι δύσκολο να φανταστεί κάποιος τι κοστίζει, από άποψη ενέργειας και νεύρων, το να είσαι προπονητής στη Real Madrid», αντιλαμβανόμαστε ότι ο Florentino Pérez και το περιβάλλον του club έχουν έναν μοναδικό τρόπο να σε βοηθάνε να ζεις καταστάσεις μοναδικές.

Ο Ιταλός προπονητής ανέλαβε μια ομάδα που προερχόταν από τριετία με Mourinho προπονητή και Pérez πρόεδρο. Αυτό φίλε μου ήταν εκρηκτικό μείγμα. Τα ΜΜΕ της Μαδρίτης έκαναν πάρτι (να ένας ακόμα παράγοντας που σε οδηγεί σε εμπειρίες που δε φανταζόσουν) και τα αποδυτήρια της ομάδας κηδείες. Δε φτιάχνουν πια τέτοιες σαπουνόπερες. Ο Ancelotti γρήγορα κατάφερε να πετύχει τον βασικό στόχο: ηρέμησε τα πράγματα (μετά βοήθησε να τελειώσει –επιτέλους- η ψύχωση με το δέκατο). Έφτασε σε τέτοια επίπεδα που όταν αποχώρησε η συντριπτική πλειοψηφία παικτών, κόσμου και ΜΜΕ τον λάτρευε/ζητούσε την παραμονή του. Ακόμα και στη διοίκηση οι υποστηρικτές του ήταν πολλοί.

«Στο ποδόσφαιρο οι ανταμοιβές είναι τρεις: οι τίτλοι, τα λεφτά και τα συναισθήματα -το τελευταίο είναι και το σημαντικότερο», σύμφωνα με τον Bielsa. Το ότι ο Ancelotti δεν κατάφερε να οδηγήσει τη Madrid στην κατάκτηση πρωταθλήματος είναι ένα σημαντικό μείον. Παρ’ όλα αυτά κατάφερε να πετύχει και στα τρία κομμάτια. Και το έκανε με επιθετικό ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, «όπως επιτάσσει η ιστορία της ομάδας». Το έκανε με τον τρόπο που ήθελαν οι παίκτες και οι οπαδοί. Έμενε στο παρασκήνιο, ήταν διακριτικός, διατηρούσε σχεδόν τους πάντες ευχαριστημένους. Όταν ζητούσε κάτι και δε γινόταν, έπαιρνε μια ανάσα, ανασήκωνε τους ώμους και έψαχνε λύση. Δε ζόριζε τη διοίκηση, αντίθετα έλυνε προβλήματα που αυτή δημιουργούσε.

Ένας πιο κλασάτος Vicente del Bosque. Με περισσότερες προπονητικές ικανότητες και προσωπικότητα που ταιριάζει περισσότερο στο προφίλ της Real Madrid. Ένας διευκολυντής για όλες τις πλευρές. Ο κατάλληλος άνθρωπος για την ομάδα και το club. O προπονητής που γεννήθηκε για να δουλεύει στη Real Madrid. Στη Real Madrid του Pérez . Ο τελευταίος μπορεί και να είχε αντιληφθεί ότι ο Ιταλός είναι ο άνθρωπός του. Ο πρόεδρος των Merengues δε βοηθάει τους προπονητές, δεν τον συναρπάζουν, δεν τον ενδιαφέρουν, δεν τους στηρίζει (μόνο στον Mourinho έδωσε σε αρκετά ικανοποιητικό βαθμό τις απαραίτητες ελευθερίες και τον χρόνο και τα μέσα. Και τότε από ανάγκη και όχι πάντα όπως έπρεπε), απαιτεί να τον στηρίζουν. Είναι χαμηλά στη λίστα με τις προτεραιότητές του, δε θεωρεί πως είναι ιδιαίτερα σημαντικοί. Ο Ancelotti είναι κάποιος που τα αποδέχεται αυτά, ενώ παράλληλα διαθέτει την απαραίτητη κατάρτιση. Οπότε; Οπότε αγγίζουμε τα όρια του τέλειου ταιριάσματος.

Δεν ξέρει

Μόνο που υπάρχει ένα πρόβλημα. Όλα αυτά δεν έχουν σημασία. Ο Pérez δεν αναζητά τον τέλειο προπονητή. Εξάλλου, ο Ancelotti πιθανότατα ήταν ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να βρει με βάση τον τρόπο που σκέφτεται και λειτουργεί. Πολύ απλά δεν τον νοιάζει το θέμα προπονητή. Δε θα δώσει χρόνο, δε θα υπολογίσει τα πράγματα με την απαιτούμενη λογική. Απλά προσλαμβάνει για να απολύσει. «Τι έλειπε από τον Ancelotti;», ρώτησαν τον πρόεδρο της Real Madrid. «Δεν ξέρω», απάντησε αυτός.

Δε χρειάζεται εξήγηση, δε χρειάζεται αιτιολόγηση, δεν έχει σημασία τι θα κάνει ο οποιοσδήποτε προπονητής. Θα βρεθεί μια αφορμή. Για όλους μπορεί να βρεθεί. «Καταλαβαίνω γιατί οι ομάδες απολύουν προπονητές, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί τους προσλαμβάνουν», σοφός ο Juanma Lillo. Ο Pérez έχει συνεργαστεί με 9 προπονητές στα 12 χρόνια που βρίσκεται στη Real Madrid. Συνήθως οι επιλογές του δεν είχαν κάποια λογική συνέχεια. Κατά βάση αλλοπρόσαλλες. Φαίνεται να υπάρχει μόνο ένα σκεπτικό: κάπου πρέπει να πέσει το φταίξιμο, οι αλλαγές βοηθούν να πουλήσεις όνειρα και να δημιουργήσεις προσδοκίες, που τελικά συμβάλλουν στην παράνοια, οπότε αντικαθιστάς τον προπονητή, συνεχίζεις να αγοράζεις ακριβά και πάει λέγοντας. Θα μπορούσες να δώσεις λίγη βοήθεια, περισσότερο χρόνο κι ελευθερία κινήσεων στον προπονητή, να βελτιώσει την επόμενη σεζόν η ομάδα μερικές λεπτομέρειες, να πορευτείς με πιο λεπτές κινήσεις. Θα μπορούσες αν δεν ήσουν ο Pérez (και πιο πολλοί πρόεδροι στην πραγματικότητα, αλλά ο Ισπανός είναι σε άλλο επίπεδο). Ο Pérez θα πάει για το σοκ, για κάτι πιο φανταχτερό, πιο έντονο.

«Πιστεύουμε πως έχει έρθει η ώρα για μια αλλαγή κατεύθυνσης που θα μας επιτρέψει να κατακτήσουμε περισσότερους τίτλους και να φθάσουμε στο μέγιστο επίπεδο ανταγωνισμού», είπε ο πρόεδρος της Real Madrid, αφού ανακοίνωσε το τέλος της συνεργασίας με τον Ancelotti. Χμ, ναι, καλή ιδέα, ας αλλάξουμε κατεύθυνση, έτσι, τυχαία. Τα κριτήρια στο περίπου μωρέ, η λογική κάπως θολή, αλλά ας κάνουμε μια αλλαγή. Προσώπου, που έτσι κι αλλιώς θα έχει μια θέση όχι και πολύ σημαντική και αν μας τη βαρέσει τον διώχνουμε και την άλλη βδομάδα. Τα λογικά κριτήρια, τα ολοκληρωμένα σχέδια και τα σχετικά δεν τα υπολογίζουμε και πολύ. Κι όμως, το σκεπτικό του Pérez στην πραγματικότητα διαθέτει αρκετές δόσεις λογικής, άσχετα αν ο Ισπανός στην πορεία την στραπατσάρει. Πράγματι, ο προπονητής δεν είναι το βασικό ζητούμενο. Αυτό που προέχει είναι η συνολική κατεύθυνση, η γενική στρατηγική του club. Η νοοτροπία, το περιβάλλον, η εικόνα και τα χαρακτηριστικά που διαμορφώνονται σε βάθος χρόνου. Ποιος να είναι υπεύθυνος για αυτά άραγε; Χμ, μετά από αυτή την ερώτηση νομίζω πως ήρθε η στιγμή να αλλάξουμε έναν προπονητή.

Πρεσβευτής της κουλτούρας του club

Πόσο υπέροχο όμως αυτό το «δεν ξέρω» του Pérez. Όλη η ουσία. Πράγματι φίλε Florentino, δεν ξέρεις. Δεν ξέρεις ακριβώς ποια είναι η αγωνιστική ιδέα, η αγωνιστική πρόταση που σε εκφράζει. Πέρα από τη μάζωξη αστέρων. Να συμφωνήσουμε σε κάτι όμως, για να μην χρεώνουμε τα πάντα σε έναν; Ο Pérez είναι απλά ο σύγχρονος, ίσως πιο ακραίος, εκφραστής σημαντικού μέρους της παράδοσης της Real Madrid. Ένα στοιχείο: με τους Merengues έχουν φτάσει στην κορυφή της Ευρώπης 6 προπονητές. Από αυτούς, μόνος ένας (Miguel Munoz) παρέμεινε στη θέση του για περισσότερο από ένα χρόνο αφότου κατέκτησε το κύπελλο πρωταθλητριών.

Ο σημερινός (και παντοτινός μέχρι να πεθάνει;) πρόεδρος της Real Madrid, πιθανότατα είναι βαθιά επηρεασμένος από την εικόνα που διαμόρφωσε ως παιδί για την ομάδα και το ποδόσφαιρο. Ίσως παραμένει εγκλωβισμένος στην εποχή της απόλυτης κυριαρχίας των Blancos, στα χρόνια που οι τελικοί έληγαν ακόμα και με σκορ 7-3, στο ποδόσφαιρο των δεκαετιών του '50 και του '60, που ήταν πιο κοντά σε αυτό της αλάνας. Μαγεμένος από τις μέρες που συνυπήρχαν στην 11άδα οι Di Stefano, Kopa, Gento, Rial, Mateos. Τότε που τα αγωνιστικά πλάνα ήταν πιο απλά, η οργάνωση clubs και ομάδων πιο χαλαρή, η ποδοσφαιρική επιστήμη βρισκόταν σε τελείως διαφορετικά επίπεδα.

Αναγνωρίζω όμως ότι ο Pérez κάνει τον αθλητικό διευθυντή(-προπονητή) καλύτερα από ποτέ. Εκτός από χαζές κινήσεις και γρήγορες κι έξυπνες. Επένδυση και σε νεαρούς Ισπανούς. Μια κάποια παραπάνω σκέψη και στο γεγονός πως το σπορ είναι ομαδικό. Μην παρεξηγηθώ, οι ιδιορρυθμίες παραμένουν, έχει πολύ δρόμο ακόμα, αλλά ο χρόνος μοιάζει να έχει βοηθήσει. Έχει βελτιωθεί ακόμα και στην επιλογή προπονητή. Στο κομμάτι της συνεργασίας με αυτόν και στο πότε τον αλλάζουμε είναι ακόμα πίσω. Ακόμα και με τις φετινές συγκυρίες/ατυχίες και τα λάθη του Ancelotti, το πράγμα θα μπορούσε να έχει δουλέψει καλύτερα αν υπήρχαν ακόμα 1-2 λύσεις στον πάγκο. Βασικά, αυτό που σου λέω αδερφέ Pérez, είναι το εξής: «δε σώζεσαι που δε σώζεσαι, δεν κάνεις καμιά μεγάλη μεταγραφή ακόμα;». Και θα την κάνεις, σε πιστεύω.

Money, money, money

Η προσθήκη νέων ποδοσφαιριστών-σταρ παραμένει προτεραιότητα, άσχετα με τα αγωνιστικά πλάνα οποιουδήποτε προπονητή, που αφελώς πιστεύει πως ξέρει καλύτερα από τον πρόεδρο. Στην τελική, η Real Madrid δεν είναι ένα αθλητικό σωματείο, είναι μια «παγκόσμια εταιρεία παραγωγής ψυχαγωγικού περιεχομένου», κατά τον José Ángel Sánchez, γενικό διευθυντή-δεξί χέρι του Pérez. Όπως η Disney για παράδειγμα; «Η Real Madrid έχει εμπορική αξία ανάλογη με αυτή της Walt Disney. Και μέχρι τώρα έχουμε αξιοποιήσει μόνο ένα μικρό μέρος αυτής», Florentino Pérez, 14 χρόνια πριν. Όπως η Disney λοιπόν, το πρότυπο του Pérez. Μην ξεχνάμε ότι τ α σχέδια για θεματικό πάρκο αλά Disney, δεν έχουν εγκαταλειφθεί . Μιλάμε έτσι κι αλλιώς για ένα από τα βασικά αρχικά οράματα του προέδρου της Real Madrid.

Η επιδίωξη είναι να αποτελεί το club μια παγκόσμια τουριστική ατραξιόν. «Να κάνουμε το club το πλουσιότερο στον κόσμο. Να αλλάζουμε διαρκώς, να μη μένουμε στάσιμοι. Να αποτελούμε το πρότυπο στο χώρο των επιχειρήσεων», που λέει και ο Sánchez. Σε απασχολεί η εκμετάλλευση εμπορικών δικαιωμάτων των ποδοσφαιριστών σου; Ρώτα στη Μαδρίτη, αν και τα πράγματα είναι δύσκολα, αφού δε σε λένε Real Madrid. Τα παιδιά ήταν ξεκάθαρα από την αρχή, τίμιοι. Και κατευθείαν, από -30 εκατομμύρια, πήγαν στα +30 μέσα σε μια σεζόν.

Πάντως την καλύτερη φράση το 2001 την είχε δώσει ο Jorge Valdano (έτσι για την έξτρα ειρωνεία): «Τα οικονομικά συμφέροντα με βάση τα οποία δρα ο José Ángel, συχνά διασταυρώνονται με αυτά του προπονητή, που θέλει να προστατέψει την ομάδα, αλλά χωρίς τον José Ángel δε θα μπορούσαμε να κάνουμε τόσο ακριβές μεταγραφές όπως αυτή του Zinedine Zidane». Κι άλλη μία παλιά ατάκα του José Ángel, έτσι, γιατί περνάω καλά: «Η μετατροπή του συλλόγου σε εταιρεία δεν πρόκειται να συμβεί. Η Real Madrid θα ανήκει πάντα στα μέλη της». Η συνεισφορά των οποίων στα έσοδα της ομάδας δεν είναι ούτε το 10%, οπότε η ομάδα ανήκει στον λαό της, αλλά αν θέλει ο λαός να πιστεύει πως έχει κάποια ιδιαίτερη επιρροή, μπορώ κι εγώ να γελάω.

Πάντως, όπως έχω ξαναπεί, τελευταία έχω μάθει να την αγαπώ τη Real Madrid. Με έναν περίεργο τρόπο. Τέλος πάντων, την αποδέχομαι και την παρακολουθώ με προσοχή. Σίγουρα δεν μπορείς να πεις ότι δεν είναι ξεκάθαρη. Ότι δεν ξέρεις τι σου προσφέρει και ότι δε στο λέει ανοιχτά. Το αγωνιστικό πλάνο είναι κάπως λειψό (ωστόσο άξιο θαυμασμού με έναν διεστραμμένο τρόπο), αλλά το πλάνο της εταιρείας, φανταχτερό και ξεκάθαρο. Αγοράζουμε ακριβά αν γίνεται «παίκτες-επενδύσεις»/πολύτιμα επιχειρηματικά εμπορεύματα, δημιουργούμε hype, προκαλούμε, επιδεικνύουμε τα νέα αστραφτερά προϊόντα, αυξάνεται η συμμετοχή και το ενδιαφέρον των 400 εκατομμυρίων οπαδών, γινόμαστε το πρώτο θέμα, βγάζουμε λεφτά.

Τώρα αν έρθουν και μερικοί τίτλοι, καλά είναι, αλλά δεν καιγόμαστε κιόλας. Πουλάμε το επόμενο όνειρο. Στήνουμε την επόμενη ομάδα βγαλμένη από video game. Απολύουμε, πουλάμε, αγοράζουμε, ανανεωνόμαστε, δίνουμε νέα ώθηση. Συνεχίζουμε να παίζουμε τον ρόλο που ξέρουμε καλύτερα από κάθε άλλον. Εξασφαλίζουμε ότι θα παραμείνουμε οι πιο πλούσιοι και οι πιο διάσημοι.

Ο Pérez, λοιπόν, ως επιτυχημένος επιχειρηματίας, την εταιρεία Real Madrid την τρέχει με βάση τα σύγχρονα δεδομένα. Την ομάδα Real Madrid με λογική περασμένων δεκαετιών. Αποτέλεσμα; Ψάξε σε όλα τα σπορ, δε θα βρεις ομάδα που να αξίζει περισσότερα χρήματα, δεν υπάρχει μεγαλύτερο αθλητικό brand name από αυτό της Real Madrid. Αυτό είναι το βασικό.

Ο πρόεδρος που θέλει ο λαός

Και για να μη κοροϊδευόμαστε, είναι ο πρόεδρος που απαιτεί να έχει ο μέσος οπαδός στην ομάδα που υποστηρίζει. Είναι ο πρόεδρος που λειτουργεί όπως αντιδράει ο μέσος οπαδός και όπως θα ενεργούσε αν έκανε κουμάντο. Λεφτά, ίντριγκα, μεταγραφές, λάμψη, αστέρια κι αν δεν πάρεις τα πάντα και κάτι παραπάνω, είναι αποτυχημένη η σεζόν. Κινήσεις εντυπωσιασμού, συχνά δεν ξέρει τι ψάχνει, τι θέλει. Δεν είναι σίγουρος καν για τον ορισμό της επιτυχίας. Και σίγουρα αλλαγές προπονητών. Πολλές αλλαγές προπονητών. Και πάντα η κρίση για τους προπονητές πρέπει να γίνεται με λανθασμένα ή/και εξωφρενικά κριτήρια. Και σε κάθε περίπτωση πρέπει να παρεμβαίνεις στη δουλειά του προπονητή.

Και μην ξεχνάμε, ο κόσμος δε θέλει ποδόσφαιρο σκοπιμότητας, αναπολεί τις εποχές που το ατομικό ταλέντο είχε τον πρώτο λόγο και μεγαλύτερη ελευθερία έκφρασης. *Πού ’ναι τα χρόνια, ωραία χρόνια*. Αυτά δίνει ο Pérez. Αυτά προσφέρει. Ονειρεύεται μάγους στον πάγκο κι άλλους 10 μάγους στο χορτάρι, που ο καθένας μπορεί να καθαρίζει μόνος του. Δεν υπάρχει καμία μακροπρόθεσμη, άκρως μελετημένη και ολοκληρωμένη στρατηγική για το ποδόσφαιρο. Συχνά γίνεται κι ανακύκλωση αποτυχημένων ιδεών.

Ιδεών που είναι κατάλληλες για video game. Ιδεών που θυμίζουν Σωκράτη Κόκκαλη κι έχουν ως βασικό στόχο να εξασφαλίζουν ότι ο μύθος του προέδρου-απόλυτου αφεντικού δε θα σβήσει ποτέ. Και ίσως είναι ταιριαστό ότι σε μια ομάδα που (υποτίθεται) ότι η κατάσταση ελέγχεται από τον κόσμο (τα μέλη του club), ένας άνθρωπος έχει σχεδόν απόλυτη εξουσία . Την οποία όμως ουσιαστικά διαχειρίζεται σύμφωνα με τα πραγματικά θέλω του μέσου οπαδού της παγκόσμιας κοινότητας.

Πάντα κερδισμένος

Για τον Pérez δεν έχει υπάρξει προπονητής που ανταποκρίθηκε στις απαιτήσεις της Real Madrid. Και δε θα υπάρξει γιατί δεν υπάρχουν δεδομένα. Για την ακρίβεια δε χρειάζεται να υπάρξει, αφού δεν είναι ιδιαίτερα σημαντικός ο ρόλος του προπονητή. Και βασικά ο Ισπανός επιχειρηματίας δε βλέπει τον λόγο για να είναι. Αντίθετα, έχει πολλούς λόγους για να ακυρώνει όποιον κατέχει το πόστο. Αποτελεί μία από τις βασικές τακτικές του ανθρώπου που εξακολουθεί να πετυχαίνει αποτυγχάνοντας. Ένα σημαντικό όπλο του προέδρου, που ο κόσμος (βαθιά μέσα του) γουστάρει. Άσχετα αν τον κράζει κιόλας. Εξάλλου, το σωστό αυτό είναι, ώστε να ταιριάζει με τη νοοτροπία του καλύτερου προέδρου όλων των εποχών (αν ξεχάσουμε το ποδοσφαιρικό κομμάτι).

Ο Pérez έχει συμπληρώσει 12 σεζόν ως πρόεδρος της Real Madrid. Από τα 36 τρόπαια πρωταθλήματος, Champions League, κυπέλλου που θα μπορούσε να έχει κατακτήσει η ομάδα, έχει πάρει 7. Τις μισές σεζόν έμεινε στο 0. Την ίδια στιγμή όμως η επιχείρηση έχει τόσα έσοδα που διστάζω και να γράψω το νούμερο. Συνεχίζει να μη φτάνει σε αγωνιστικές κορυφές όσο συχνά θα έπρεπε, αλλά δεν πειράζει. Σημασία δεν έχει να κερδίζεις. Σημασία δεν έχει να είσαι η κορυφαία ομάδα. Αρκεί να είσαι η πιο πλούσια. Αρκεί να δίνεις την αίσθηση πως κερδίζεις. Αρκεί να κερδίζεις και όταν χάνεις.

* Εξαιρετικό πρωτοσέλιδο. Σε φάση τώρα που τον τελειώσαμε κι αυτόν, πάμε να κάνουμε με την ησυχία μας τις μεταγραφάρες μας.

* Στα γρήγορα οι πρώτες σκέψεις για Real Madrid – Rafa Benítez. Καλή σχέση με τον πρόεδρο και τον José Ángel Sánchez. Aπό τους καλύτερους προπονητές που υπάρχουν στην αγορά. Tο πέρασμα από τη Napoli, η τελευταία του δουλειά δηλαδή, ήταν σαφώς χειρότερη από την τελευταία δουλειά του Ancelotti. Και με τη Napoli πήρε τίτλους, όπως με όλες τις ομάδες που έχει δουλέψει την τελευταία 15ετία. Γενικά όμως η συνεργασία με τους Partenopei… όχι, δεν. Το πιο σημαντικό; Δε φαίνεται να ταιριάζει (σε αυτή) τη Real Madrid, με αυτό το ρόστερ. Μεγάλο θέμα οι επικοινωνιακές δεξιότητές του. Σε καμία περίπτωση δε διαθέτει την ενσυναίσθηση (την αγαπώ αυτή τη λέξη) του Ancelotti.

Από την άλλη, o Pérez, από ό,τι καταλαβαίνω από τα ρεπορτάζ, χρεώνει στον Ιταλό κυρίως 3 πράγματα: α) προβληματικό rotation-μη αξιοποίηση όλου του ρόστερ, β) κακή δουλειά στη φυσική κατάσταση, γ) άσχημη διαχείριση των μεγάλων/κρίσιμων αγώνων. Αυτοί είναι 3 τομείς στους οποίους ο Benítez παίρνει καλό βαθμό, ενώ ο πρόεδρος της Real Madrid ελπίζει πως ο Ισπανός θα φέρει στην ομάδα κι ένα έξτρα βαθμό μαχητικότητας-έντασης. Μπορώ να βρω (και) λογική στη συγκεκριμένη επιλογή, αλλά δεν υπήρχε λόγος να τελειώσει η συνεργασία με τον Ancelotti. Όπως είπαμε όμως, τελικά τι σημασία έχουν αυτά;

Τα λέμε και στο @ampalofilosofos