Έχουν περάσει σχεδόν δύο μήνες από την τελευταία φορά που αφιέρωσα ολόκληρο κείμενο στη Liverpool. Τότε έγραφα για την αλλαγή στον χαρακτήρα της ομάδας στο γήπεδο. Και για το γεγονός πως άρχιζε να μας δείχνει μερικά πράγματα εκτός από τα αποτελέσματα. Αποκτούσε μια κατεύθυνση, πέρα από το «πετάω την μπάλα στον παικταρά». Από τότε αυτό που έχει καταφέρει είναι να αποκτήσει πραγματικά κάποιες σταθερές και να αξιοποιεί σε μεγαλύτερο βαθμό τα πλεονεκτήματά της. Πλέον ξέρουμε ποια είναι η Liverpool, τι ζητάει στο γήπεδο, τι κάνει καλά και τι όχι. Γνωρίζουμε τι περιμένουμε να δούμε πάνω-κάτω. Σε πρόσφατο κομμάτι-βόλτα στην Ευρώπη είχα αναφερθεί στην οριστική αλλαγή κατεύθυνσης του Brendan Rodgers.

Ο Βορειοϊρλανδός πέρυσι είχε κάνει σημαία του το «death by football». Από την πρώτη στιγμή έλεγε πως θέλει να φτιάξει μια ομάδα που θα έχει υψηλά ποσοστά κατοχής, θα κάνει πολλές κοντινές πάσες κι έτσι θα «σκοτώνει» τον αντίπαλο. Ο στόχος ήταν να ελέγχει τα ματς και τον ρυθμό έχοντας την μπάλα. Αυτό προσπαθούσε να κάνει η Liverpool στα πρώτα ματς υπό την καθοδήγηση του Rodgers.

Η αλλαγή

Ο τελευταίος όμως σχετικά γρήγορα άρχισε να αλλάζει μερικά πράγματα. Ας πούμε πριν ακόμα βγει ο Νοέμβριος είχε αφήσει στην άκρη το σχήμα με έναν χαφ μπροστά από την άμυνα (το οποίο ξαναβλέπουμε φέτος, με την ομάδα όμως να χρησιμοποιεί διαφορετική λογική). Η αλλαγή κατεύθυνσης άρχισε να διαφαίνεται από τα μέσα της προηγούμενης σεζόν. Μετά την απόκτηση των Coutinho και Sturridge το παιχνίδι της ομάδας έγινε πιο άμεσο. Μετά και τις μεταγραφές που έγιναν το καλοκαίρι ήταν φανερό πως δεν υπήρχε το κατάλληλο ρόστερ για να υπηρετήσει αυτά που ιδανικά θα ήθελε ο Rodgers.

Το πρόβλημα φυσικά δεν ήταν η αλλαγή φιλοσοφίας, αλλά ότι γινόταν σχεδόν χωρίς λογική και σχέδιο. Με μοναδικό ζητούμενο τους βαθμούς. Οι οποίοι στη αρχή έρχονταν επειδή ο Mignolet έπιανε πολλά και κάποιος παικταράς μπροστά έβαζε πολλά. Πιθανότατα η σταθερή παρουσία στην 4άδα και το πέρασμα του χρόνου, βοήθησαν τον Rodgers να ξεκαθαρίσει μερικά πράγματα. Κι έτσι να τα περάσει και στην ομάδα. Ας δούμε λοιπόν μερικά δεδομένα για τη φετινή Liverpool και κυρίως για αυτή των τελευταίων αγώνων.

Ανάπτυξη από πίσω και Gerrard

Ο τερματοφύλακάς, η αμυντική 4άδα (κυρίως χωρίς Agger και Sakho) και ο χαφ που αγωνίζεται μπροστά (ειδικά όταν δεν είναι ο Lucas) δεν είναι κατάλληλοι για να παίζει η ομάδα πολύ ψηλά, να κάνει παιχνίδι κατοχής και πολλών πασών. Mignolet, Skrtel και Toure όταν πιέζονται δυσκολεύονται να κρατήσουν την μπάλα και να κάνουν τη σωστή επιλογή. Έτσι η Liverpool δεν μπορεί να χτίσει με ευκολία επιθέσεις από την τελευταία γραμμή άμυνας.

Σημείωση εδώ για τον Βέλγο. Λένε πολλές φορές ότι όλα αρχίζουν από τον τερματοφύλακα. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για το πόσο καλά θα τα πας από πλευράς αποτελεσμάτων, αλλά και για το τι ποδόσφαιρο θα παίξεις. Η επιλογή του Mignolet λοιπόν πιθανότατα ήταν ένα σημάδι για την αλλαγή της λογικής του Rodgers. Ο 25χρονος τερματοφύλακας είναι γνωστό πως υστερεί με την μπάλα στα πόδια και στο παιχνίδι μακριά από την εστία του. Αυτό ίσως θα έπρεπε να μας υποψιάσει περισσότερο για τον Rodgers και τη διάθεσή του να αλλάξει αρκετά πράγματα από την ποδοσφαιρική του κοσμοθεωρία.

Πριν πάμε παρακάτω να ξεκαθαρίσουμε κάτι και για τον Gerrard. Η τοποθέτησή του μπροστά από τους στόπερ ουσιαστικά δίνει στην ομάδα μεγαλύτερο εύρος επιλογών. Όχι απαραίτητα πιο στρωτή ανάπτυξη όμως. Πάντως η τοποθέτησή του σε αυτόν τον χώρο είναι σωστή επιλογή από τον Rodgers. Όλη τη σεζόν ήθελα να τον πάει ή πιο πίσω ή πιο μπροστά και με τον τραυματισμό του Lucas συνέβη το πρώτο (έστω κι αν χρειάστηκε να το δούμε με καταστροφικά αποτελέσματα με μόνο έναν χαφ κοντά του στο ματς με τη Villa). Με αυτή την αλλαγή περιορίζονται οι χώροι που έχει να καλύψει ο αρχηγός, ενώ βελτιώνεται και η πρώτη/δεύτερη πάσα της ομάδας.

Κενά και πίεση

Δεδομένο δεύτερο για τη Liverpool: σοβαρά αμυντικά θέματα όταν βρίσκεται ψηλά. Τις περισσότερες φορές ο μόνος τρόπος για να ελέγξει τους χώρους είναι κρατώντας την άμυνα σχετικά χαμηλά. Κι αυτό γιατί έχει έλλειψη ταχύτητας και στην αμυντική τετράδα, αλλά και στα χαφ. Εξάλλου σε πολλά φετινά ματς ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα είναι τα πολλά κενά στο κέντρο. Μπορεί οι γκέλες κοντά στην περιοχή της, ειδικά στα τελευταία ματς, να είναι αυτές που χτυπάνε πιο έντονα στο μάτι, αλλά η ομάδα συχνά είναι πολύ ανοιχτή κι επιτρέπει στους αντιπάλους να κινούνται ανάμεσα στις γραμμές με ευκολία και να κάνουν πολλές τελικές. Είναι χαρακτηριστικό πως δέχεται 3 σουτ παραπάνω από City και Chelsea, 2 περισσότερα από Everton, Arsenal, Tottenham και οριακά παραπάνω από τη West Brom.

Αυτά μας οδηγούν στο επόμενο δεδομένο. Δηλαδή στην επιλογή της Liverpool να μπαίνει πολύ δυνατά στα ματς, πιέζοντας πολύ κι επιθετικά. Όχι ιδιαίτερα ψηλά όμως. Ο στόχος είναι ξεκάθαρος: να φοβίσει τον αντίπαλο, να τον κρατήσει πιο πίσω, να τον κάνει να μη νιώθει άνετα, να σκέφτεται την άμυνά του και φυσικά ένα γρήγορο γκολ που θα της επιτρέψει να παίξει πιο χαμηλά.

Όταν το πρέσινγκ είναι σωστό και οι παίκτες συγκεντρωμένοι και προσηλωμένοι το πρώτο κομμάτι του αγώνα βγαίνει χωρίς προβλήματα και με το σκορ υπέρ της. Στην καλύτερη μας κάνει να βλέπουμε με κομμένη την ανάσα και με ανοιχτό το στόμα, όπως με την Arsenal. Στη χειρότερη το ματς γίνεται λίγο ροντέο. Έλεγχος των χώρων, «πνίξιμο» των αντιπάλων και η επίθεση γίνεται πιο θανατηφόρα.

Ταχύτητα και ατομική ποιότητα

Και πάμε στο επόμενο κομμάτι: one-touch football. Σε μια λογική που θυμίζει Dortmund, η Liverpool επιλέγει να επιτίθεται πολύ γρήγορα όταν κερδίζει την μπάλα. Γρήγορες πάσες, άμεσες επιθέσεις, κίνηση στον χώρος, κάθετες. Από τις τελευταίες κάνει 6 ανά αγώνα, τις περισσότερες στην Premier League (η Arsenal ακολουθεί με 4). 6 είναι και τα γκολ που έχει πετύχει μέσω αντεπιθέσεων. City, Arsenal, Villa, Tottenham και Sunderland, που ακολουθούν, έχουν 3 γκολ στην κόντρα. Πέρα από τις αντεπιθέσεις, η Liverpool ειδικεύεται και στα στημένα, από όπου έχει πάρει 17 γκολ, 3 παραπάνω από τη δεύτερη σε αυτή την κατηγορία, City.

Εκρηκτική. Αυτή νομίζω πως είναι η πιο κατάλληλη λέξη για να περιγράψουμε την επίθεση της Liverpool. Η μετάβαση από την άμυνα στην επίθεση είναι εντυπωσιακή. Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει αρκετές φορές με τη μετάβαση από την επίθεση στην άμυνα. Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως επιθετικά δεν υπάρχουν θέματα που πρέπει να λυθούν. Αν και με τον καιρό σίγουρα βλέπουμε βελτίωση, συχνά η ομάδα δε λειτουργεί ως ένα σύνολο και στηρίζεται στην ατομική ποιότητα 2-3 παικτών. Το οποίο σε ένα βαθμό είναι και λογικό, αν αναλογιστούμε ότι για παράδειγμα υπάρχουν οι Suarez και Sturridge.

Μιας κι αναφέρω τον Ουρουγουανό αξίζει να σημειώσουμε πως έχει πετύχει μόλις τα 4 από τα τελευταία 28 γκολ των Κόκκινων. Κι αυτό δεν το λέω ως αρνητικό για τον ίδιο ή για την ομάδα. Κάθε άλλο. Ο Suarez παραμένει εξαιρετικός. Και η ομάδα βρίσκει λίγες παραπάνω λύσεις στο σκοράρισμα (από Skrtel, Coutinho και τον σταθερά καλό Sterling). Εξάλλου, υπάρχει και ο Sturridge που έχει πετύχει 9 γκολ στα 8 τελευταία ματς που έχει παίξει.

Προβλήματα

Σε κάθε περίπτωση το γεγονός πως οι επιθετικοί σου σκοράρουν με τόσο μεγάλη συχνότητα δεν μπορεί να θεωρηθεί αρνητικό, απλά όσο περνάει ο καιρός η ομάδα θα πρέπει να λειτουργεί με περισσότερες συνεργασίες και να παίρνει πιο πολλά γκολ από τα χαφ και τους πλάγιους. Είναι θέμα ποικιλίας και καλύτερης ομαδικής λειτουργίας.

Εξάλλου, τα προβλήματα φαίνονται απέναντι σε αντιπάλους που αγωνίζονται πιο αμυντικά και κρατάνε την άμυνά τους πιο χαμηλά. Ο εντυπωσιακός στα τελευταία ματς, Coutinho, είναι πολύ καλός στη δημιουργία σε ανοιχτό γήπεδο, αλλά όταν ο αντίπαλος περιμένει συχνά εκβιάζει προσπάθειες, κάνει λάθος επιλογές και δυσκολεύεται να βοηθήσει την ομάδα να βγάλει συνδυασμούς και να ανοίξει την άμυνα.

Ένας από τους λόγους που ακόμα και τώρα βλέπουμε κακά ματς των Κόκκινων. Στηρίζονται στο ξαφνικό. Στον αιφνιδιασμό του αντιπάλου. Και ποντάρουν αρκετά στο καλό ξεκίνημα. Το οποίο δεν μπορούν πάντα να υποστηρίξουν το ίδιο καλά (βλέπε Chelsea, City), αλλά έχουν δείξει και πως όταν δεν τους βγαίνει μπορούν να επανέρχονται άσχετα από το πόσο καλά παίζουν (βλέπε Villa και Fulam).

Κι εξαιτίας της διάθεσής τους να παίξουν γρήγορα, κάποιες φορές το ματς ξεφεύγει από τον έλεγχο τους, με αποτέλεσμα να ανοίγει περισσότερο από όσο αντέχουν και να κρίνεται στο αν οι επιθετικοί τους θα νικήσουν τους αμυντικούς τους. Τα προβλήματα της Liverpool παραμένουν πιο έντονα εκτός έδρας. Πιθανότατα επειδή μακριά από τον Anfield η ομάδα παίζει με λιγότερη επιθετικότητα και ο αντίπαλος είναι πιο τολμηρός, συγκεντρωμένος και λιγότερο φοβισμένος.

Προτερήματα και ζητούμενα

To «death by football» έχει γίνει γρήγορος θάνατος στα πρώτα λεπτά. Η έμφαση δε δίνεται στον έλεγχο της μπάλας, αλλά στον έλεγχο του χώρου. Δεν αναζητούνται οι πιο σωστές λύσεις με υπομονή. Τα χτυπήματα είναι γρήγορα κι άμεσα. Κατά βάση στον χώρο που δημιουργείται δίνοντας… χώρο στον αντίπαλο. Το βάρος αυτή τη στιγμή έχει πέσει στην εκμετάλλευση των προτερημάτων της ομάδας: άμεση κίνηση στον κενό χώρο, κατά μέτωπο επίθεση σε καταστάσεις 1vs1 (η Liverpool είναι πρώτη στις ντρίμπλες στην Premier), διείσδυση και κάθετες πάσες. Όλο αυτό δεν ταιριάζει μόνο στους Suarez-Sturridge, αλλά και στα πιτσιρίκια, Coutinho-Sterling. Ο Βραζιλιάνος έχει τις περισσότερες κάθετες και είναι τρίτος στις ντρίμπλες. Ο Άγγλος κινείται καλά κι αρκετά όταν δεν έχει την μπάλα, ενώ όταν την έχει δε διστάζει ποτέ να επιχειρήσει να περάσει τον αντίπαλό του (δεύτερος στις ντρίμπλες).

Επόμενα ζητούμενα (όχι μόνο για φέτος): περιορισμός ατομικών λαθών, καλύτερη και πιο σταθερή προστασία της άμυνας, περιορισμός χώρων ανάμεσα στις γραμμές, καλύτερο ομαδικό παιχνίδι στην επίθεση όταν η αντίπαλη άμυνα κλείνεται, μεγαλύτερο rotation κι ενεργοποίηση περισσότερων παικτών. Πιο απλά: περισσότερη ατομική ποιότητα αμυντικά, καλύτερο ομαδικό παιχνίδι σε όλα τα επίπεδα, παραπάνω ποικιλία. Κι επειδή ο Rodgers με τα καλά του και τα στραβά, ειδικά με βάση τα αποτελέσματα, κάνει ό,τι μπορεί, αξίζει το καλοκαίρι να στηριχτεί πριν ο ίδιος βάλει περισσότερα στοιχεία στο παιχνίδι της ομάδας. Μήπως και γίνει η κατάκτηση του πρωταθλήματος εφικτός στόχος.

Για σχόλια, παρατηρήσεις και περισσότερη κουβέντα μπορείτε να με βρείτε και στο twitter ως @sokinside