Θυμάστε κάποτε που οι Ιταλοί έπαιρναν μέρος στο Champions League και είχαν σοβαρές πιθανότητες να το κατακτήσουν; Εντάξει, δεν έχει περάσει και τόσος καιρός, αλλά φαντάζουν κάπως μακρινά τα χρόνια που η Liverpool έπαιζε τελικούς, η Χρυσή Μπάλα πήγαινε στον Kaka, ο Ολυμπιακός δεν είχε νικήσει ακόμα εκτός έδρας στην κορυφαία διοργάνωση και ο Mourinho δεν είχε αναλάβει καν την Inter.

Η οποία Inter θα πει κάποιος ότι ήταν η τελευταία ιταλική ομάδα που μπήκε στη διοργάνωση ως φαβορί για την κούπα. Όχι όμως παιδιά μου. Πρώτα από όλα είναι η Inter, δε γίνεται να πιστεύεις ότι είναι φαβορί για να κατακτήσει οτιδήποτε. Ποτέ. Πολύ περισσότερο το 2010 που είχε βασικό χαφ τον Thiago Motta. Μπορεί να πίστευες ότι ο Mourinho θα πάρει το Champions League, αλλά όχι η Inter. Όπως και να ΄χει ακόμα κι εκείνη η ομάδα ήταν μια εξαίρεση, ένα «ατύχημα».

Έμειναν πίσω

Οπότε, επιστροφή στην αρχή. Οι Ιταλοί τα τελευταία χρόνια έχαναν διαρκώς έδαφος. Από το 2007 και μετά έχουν παρουσιάσει και καλές ομάδες (Roma, Fiorentina, Napoli, Juventus) και προφανώς τους υπολογίζεις. Όπως έχει πει και ο Cruyff: ακόμα κι αν δεν μπορούν να σε νικήσουν, όταν τους αντιμετωπίζεις μπορείς να χάσεις. Το θέμα όμως είναι πως δεν είχαν ομάδες για να σηκώσουν την κούπα. Κι αυτό φαίνεται και στο πρωτάθλημά τους, που δεν έχει ούτε λάμψη, ούτε θέαμα και τα περισσότερα παιχνίδια είναι βαρετά. Κάθε χρόνο το Campionato χάνει ποιοτικούς παίκτες, είτε επειδή αποσύρονται, είτε επειδή παίρνουν μεταγραφή σε ομάδες του εξωτερικού.

Από το καλοκαίρι του 2011 μέχρι σήμερα, η PSG μόνο έχει δώσει 272 εκατομμύρια σε 7 ιταλικές ομάδες για 11 παίκτες! (Μεταξύ αυτών και ο Thiago Motta! Αν είναι δυνατόν. Ευτυχώς δεν είναι βασικός). Το πρόβλημα για τους Ιταλούς ήταν ότι αυτά τα λεφτά δεν τα χρησιμοποίησαν για να βρουν ισάξιους αντικαταστάτες. Η Milan μετά τον Ancelotti και η Inter μετά τον Mourinho, πέφτουν συνέχεια επίπεδο. Η πρώτη έχει χάσει τη λάμψη και το χαρακτήρα της, φτάνοντας σε σημείο να περιμένει τη σωτηρία από τον Balotelli. Όσο για τους Nerazzurri, αν το ρόστερ της ομάδας του treble δε (μου) γέμιζε το μάτι, αν κοιτάξεις το σημερινό κάνει τα μάτια να δακρύζουν.

Ξεχωρίζει η Juventus

Μόνο η Juventus και η Napoli είχαν σταθερά ανοδική πορεία και υψηλό ποσοστό πετυχημένων μεταγραφών την προηγούμενη 3ετία. Πέρυσι τους ακολούθησε και η Fiorentina. Αυτές οι τρεις πρωταγωνιστούν και το φετινό καλοκαίρι. Η πρώτη με την προσθήκη ποιοτικών επιθετικών που της έλειπαν, οι Ναπολιτάνοι κάνοντας αρκετές αλλαγές και οι Viola με λιγότερες κινήσεις από πέρυσι, αλλά ανεβάζοντας τον πήχη.

H πρωταθλήτρια Ιταλίας είναι μια ομάδα που έχει δουλευτεί ήδη δύο χρόνια από τον Conte, έχει καταφέρει να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες ομάδες του Campionato και πέρυσι είχε ένα βασικό πρόβλημα: έλλειψη επιθετικής ποιότητας (είχε φτάσει σε σημείο να ζητάει βοήθεια από τους Bendtner και Anelka…). Ουσιαστικά από πέρυσι είχε συμφωνήσει με τον Llorente και πριν μπει ο Ιούλιος είχε κλείσει και τον Tevez. Και τώρα μπορεί να ξεκινήσει τη σεζόν, κάνοντας όνειρα για τη μεγάλη κούπα (και προφανώς ως το μεγάλο φαβορί στην Ιταλία). Προσοχή. Η Juventus δεν έγινε υπερομάδα, αλλά πλέον έχει ένα ρόστερ που της επιτρέπει να τα βάλει με τους πολύ μεγάλους και να βγει νικήτρια. Προφανώς θα συνεχίσει να βασίζεται στην άμυνά της, αλλά θα έχει επιτέλους στην επίθεσή της, παίκτες που θα προβληματίζουν πραγματικά τους αντιπάλους και δε θα αναγκάζουν τους συμπαίκτες τους να δέχονται διαρκώς πίεση.

Επιπλέον, οι πρωταθλητές με την απόκτηση του Ogbonna, ενίσχυσαν (κι άλλο) και την οπισθοφυλακή τους. Πλέον οι αδυναμίες τους περιορίζονται στα άκρα. Κυρίως στην επίθεση σε περίπτωση που ο Conte επιλέξει να χρησιμοποιήσει 4άδα στην άμυνα. Επίσης, ένα μικρό θέμα (βάθους) έχουν και στο κέντρο. Μπορεί ο Pogba να έχει πλέον μια γεμάτη σεζόν στις πλάτες του και τρία τρόπαια, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δε θα υπάρχει ο Giaccherini που έδινε πολύτιμες βοήθειες, αλλά και ότι ο Pirlo έχει πατήσει τα 34. Και μιλώντας για μεγάλους παίκτες (#diplhs), o Buffon σε λίγους μήνες γίνεται 36 και το τελευταίο διάστημα έχει παρουσιάσει αρνητικά δείγματα. Οπότε, βάζουμε κι εκεί ένα ερωτηματικό.

Η νέα Napoli

Μεγαλύτερο ερωτηματικό θα βάλουμε στη Napoli. Κυρίως επειδή άλλαξε προπονητή και φέτος θα έχει και το Champions League. Σπουδαίος ο Benitez, αλλά με διαφορετικές ιδέες από τον Mazzarri. Οι Partenopei θα αφήσουν μετά από χρόνια την 3άδα στην άμυνα και το ρόστερ τους δεν ταίριαζε σε κάτι τέτοιο. Για αυτό κι έχουν αποκτήσει 5 παίκτες που υπολογίζονται ως βασικοί. Ίσως χρειάζονται ακόμα 1-2 και πιθανότατα να πάρουν μέχρι το τέλος της μεταγραφικής περιόδου. Με τα σημερινά δεδομένα, το μεγαλύτερο θέμα τους είναι τα άκρα της άμυνας. Οι Armero, Dossena, Zuniga, Mesto, Maggio είναι παίκτες που έχουν μάθει να λειτουργούν κυρίως ως μπακ-χαφ. Μένει να δούμε πώς θα προσαρμοστούν στις απαιτήσεις του 4-2-3-1.

Γενικά, η Napoli μοιάζει με καινούρια ομάδα. Πήρε προπονητή με διαφορετική λογική από αυτή του Mazzarri. Έχασε τους De Sanctis, Campagnaro και φυσικά τον ηγέτη της, τον Cavani, τους αντικατέστησε (με τους Reina, Albiol και Higuain αντίστοιχα) και απέκτησε ακόμα δύο παίκτες που υπολογίζονται για βασικοί (Mertens, Callejon). Ποιότητα υπάρχει, ο Benitez ίσως της δείξει και τον τρόπο να τα καταφέρνει όταν κρίνονται πράγματα, αν καταφέρουν να προσαρμοστούν σύντομα στα νέα δεδομένα μπορούν να ελπίζουν ακόμα και σε κατάκτηση του τίτλου. Αν αργήσουν να βρουν χημεία ή δε βρουν καν δεν είναι απίθανο να βρεθούν κι εκτός 3άδας.

Καραδοκεί η Fiorentina

Η Fiorentina, που πέρυσι έπαιξε το καλύτερο ποδόσφαιρο στην Ιταλία, θα είναι από κοντά και θα περιμένει την ευκαιρία. Πούλησε κι αυτή το μεγάλο της αστέρι, τον Jovetic, ενώ δεν ανανέωσε το συμβόλαιο του Toni που έδινε πολύτιμες λύσεις. Κάλυψε όμως άμεσα τα κενά και φαίνεται πως δε θα έχει πρόβλημα, ακόμα κι αν χάσει και τον Ljajic. Οι λύσεις στην επίθεση δε λείπουν και είναι και είναι πολύ καλές μάλιστα. Η παρουσία του Gomez εγγυάται πολλά γκολ, ενώ οι Ilicic και Joaquin έρχονται για να δώσουν επιπλέον ποιότητα. Αν ο Rossi καταφέρει να πλησιάσει τα στάνταρ του πριν τον τραυματισμό, οι Viola μπορούν να ελπίζουν πως φέτος θα καταφέρουν να πάρουν την τρίτη θέση, που έχασαν πέρυσι στο νήμα. Η πολύμηνη απουσία του Pizarro δυσκολεύει το έργο τους, αφού ο Χιλιανός ήταν βασικό γρανάζι της εξαιρετικής λειτουργίας του κέντρου τους. Η εμπειρία του Ambrosini ίσως φανεί πολύτιμη.

H Milan του Mario

Ο Ιταλός χαφ, αποχώρησε από τη Milan κι έτσι οι Rossoneri έχασαν και τον τελευταίο συνδετικό κρίκο με τη μεγάλη ομάδα της περασμένης δεκαετίας. Παρ’ όλα αυτά μαζί με τη Napoli φαίνεται πως είναι οι δύο ομάδες που θα κυνηγήσουν τη Juventus. Μην ξεχνάμε ότι στο δεύτερο μισό της προηγούμενης σεζόν μάζεψαν τους περισσότερους βαθμούς. Το ρόστερ τους πάνω-κάτω παραμένει το ίδιο με πέρυσι. Λογικά φέτος ο Alegri θα μπορεί να υπολογίζει στον De Jong, ενώ οι Polli και Saponara ίσως αποτελέσουν τις ευχάριστες εκπλήξεις. Το αμυντικό κομμάτι παραμένει προβληματικό, αλλά όταν έχεις μπροστά τις μορφές Robinho, Shaaraway, Boateng και φυσικά τον έναν και μοναδικό Mario Balotelli, τον ηγέτη της Milan θα λέγαμε (θεέ μου, πού έφτασε αυτή η ομάδα;!), ατενίζεις το μέλλον με αισιοδοξία. Υποθέτω.

Οι υπόλοιποι

Στη συνέχεια υπάρχουν οι Roma, Lazio και Inter. Την τελευταία πολλοί την πιστεύουν… πολύ. Σε φάση 4άδα, 3άδα, τόσο πολύ. Προσωπικά, δεν τους καταλαβαίνω. Ναι, ο Mazzarri είναι ένας καλός προπονητής. Ναι, έχει μερικούς ταλαντούχους παίκτες (ειδικά μετά την προσθήκη των Icardi και Belfodil) και η μεταγραφή του Campagnaro θα βελτιώσει την άμυνα, αλλά το ρόστερ της είναι φτωχό. Τέλος πάντων, όσο υπάρχει ο Javier Zanetti, εμείς θα είμαστε ικανοποιημένοι με τους Nerazzurri.

Σε ό,τι αφορά τους Ρωμαίους τώρα, η Lazio δεν έχασε παίκτες (εκτός του Mauri που τιμωρήθηκε με 6 μήνες), πήρε και τον Biglia και ένα 10άρι από τη Βραζιλία (Felipe Anderson), αλλά δεν πιστεύω πως μπορεί να ελπίζει σε κάτι παραπάνω από την έξοδο στην Ευρώπη. Και βασικά, ακόμα κι αυτός μοιάζει πολύ δύσκολος στόχος. Από την άλλη, η Roma αν δεν έχανε και Osvaldo και Lamela (εκτός απροόπτου) πιστεύω ότι θα μπορούσε να χτυπήσει ακόμα και την 3η θέση. Το κενό του Marquinhos περιμένω να καλυφθεί σε μεγάλο βαθμό από τον Benatia. Ο πολύ καλός Strootman μαζί με τους De Rossi, Pjanic και Bradley συνθέτουν μια ποιοτική 4άδα στα χαφ, αλλά οι λύσεις μπροστά είναι λίγες, παρά την απόκτηση του Gervinho. Αν δεν πάρει τουλάχιστον έναν επιθετικό που θα της δώσει γκολ, ενδεχόμενη κατάκτηση της 4ης θα ισοδυναμεί με κατάκτηση πρωταθλήματος.

Από εκεί και πέρα, η Udinese, που ως συνήθως έχει αγοράσει και διάφορους περίεργους, είναι μια ομάδα που αξίζει να την προσέξουμε. Ειδικά την επίθεσή της με τους Muriel και Di Natale. Κι αυτά. Οι υπόλοιποι, λίγο-πολύ θα παλέψουν για την παραμονή. Με εξαίρεση ίσως τις Parma και Catania. Από τις 3 που ανέβηκαν νομίζω ότι μόνο η Verona (παρεμπιπτόντως φέτος θα έχουμε και Derby della Scala στη Serie A, μετά από 12 χρόνια) έχει τις περισσότερες ελπίδες να σωθεί, κυρίως επειδή πρόσθεσε στο ρόστερ της 2 έμπειρους παίκτες: τον Toni και τον Donati.

Το Campionato ούτε φέτος θα θυμίζει τα μεγαλεία των 90s, έχει πολλά προβλήματα, αλλά τουλάχιστον μετά από χρόνια, θα παρουσιάσει μία πολύ ισχυρή ομάδα και 3-4 ακόμα πολύ καλές. Θα έχει κι ακόμα έναν μεγάλο προπονητή (Benitez). Το βασικό είναι πως αυτή τη φορά, τα αστέρια που χάθηκαν αντικαταστάθηκαν. Μετά από καιρό, νομίζω πως αξίζει να δώσουμε περισσότερη προσοχή στους γείτονες. Περιμένω τις σκέψεις σας.

Τον Football Philosopherμπορείτε να τον βρείτε και στο Τwitterως @sokinside