Μάχη "αιωνίων" θυμίζει στις απαντήσεις της ομάδας του SPORT 24 το ωραιότερο γκολ που έχουμε δει ποτέ από ελληνική ομάδα στην Ευρώπη. Ένα ντέρμπι που δεν χρειάζεται να έχει νικητές καθώς κερδίζει μόνο η μαγεία αυτών των τερμάτων! Άλλωστε μία μαγεία τους χωράει όλους.

Γι' αυτό και περιμένουμε στα σχόλια τις δικές σας προτιμήσεις για τα γκολ που σας άφησαν άφωνους.

Γιάννης Γκούμας - Θοδωρής Ρούσσος

Το γκολ που σημείωσε ο Γιάννης Γκούμας στο παιχνίδι Παναθηναϊκός - Ρέιντζερς 1-1. Το παιχνίδι είχε γίνει στις 21 Φεβρουαρίου του 2008 και οι "πράσινοι" καλούνταν να σφραγίσουν την πρόκριση στους "16" του -τότε- Κυπέλλου UEFA, μετά το 0-0 στο Άιμπροξ. O αμυντικός του Παναθηναϊκού με γυρισμένη την πλάτη στην εστία των Ρέιντζερς και με τη μπάλα σε αντίθετη τροχιά από την αντίπαλη εστία, έπιασε ένα καταπληκτικό σουτ, στέλνοντας τη μπάλα στο αριστερό "παραθυράκι" του ΜακΓκρέγκορ. Ενα γκολ που θα ζήλευζαν όλοι οι επιθετικοί του κόσμου. Ενα γκολ που μας ανάγκασε να ανατρέξουμε στο παρελθόν του Γκούμα, ο οποίος είχε ξεκινήσει την ποδοσφαιρική του καριέρα ως επιθετικός. Το γκολ, όμως, αυτό δεν συνδυάστηκε με πρόκριση του Παναθηναϊκού, καθώς στο 81ο λεπτό της αναμέτρησης ο Νάτσο Νόβο ισοφάρισε σε 1-1, χαρίζοντας την πρόκριση στους Σκοτσέζους.

Στέλιος Γιαννακόπουλος - Θοδωρής Κουνάδης

Ήδη τα βλέπω τα σχόλια από κάτω: "Πάτε καλά; Που είναι αυτό; Ξεχάστε του τάδε; Αυτή είναι γκολάρα ρε άμπαλοι" και άλλα παρόμοια. Όπως κάθε φορά σε αντίστοιχες ερωτήσεις όπου ο βαθμός αντικειμενικότητας είναι μηδαμινός. Βάζοντας λοιπόν στην εξίσωση όλη μου την υποκειμενικότητά, τα βιώματά μου, τις εμπειρίες μου και πάνω απ' όλα την παρουσία μου στις κερκίδες του ΟΑΚΑ τον Σεπτέμβριο του 1997, επιλέγω το... "σουτ του Γιαννακόπουλου από μακριά, γκολ! Γκολ"! Και αν θες "επιχειρήματα" από τη βοήθεια του κοινού, η ίδια η UEFA το επέλεξε στα καλύτερα της ιστορίας της. Άσε που θα με σκοτώσει η φίλη μου η Ελένη αν διαλέξω κάποιο άλλο. Με καταλαβαίνεις Έκι, με καταλαβαίνεις Ζιοβάνι.

Ζιοβάνι Σίλβα ντε Ολιβέιρα - Γιώργος Περπερίδης

Προφανώς και είναι εντελώς υποκειμενικό το ερώτημα. Υπάρχουν γκολ όπως αυτό του Βαζέχα κόντρα στην Άγιαξ μετά την επική κούρσα του Δώνη, ή του Αλεξανδρή απέναντι στην ίδια ομάδα, με τον μοναδικό μάλλον τρόπο που μπορούσε να νικηθεί ο Φαν ντερ Σάαρ. Και κάμποσα ακόμη. Αν διάλεγα κάποιο θα ήταν το περιβόητο... "θα τον ξεφτιλίσει... τον ξεφτίλισε, τον έστειλε για σπίρτα...". Είναι φυσικά το εκπληκτικό τέρμα του Ζιοβάνι απέναντι στην Γαλατάσαραϊ, στο ερυθρόλευκο 3-0 της Ριζούπολης για το Champions League της σεζόν 2003-04. Ο τρόπος που αδειάζει τον Φρανκ Ντε Μπουρ και εν συνεχεία κρεμάει τον Μοντραγκόν (με την μπάλα καρφωμένη στο χόρτο και όχι να γκελάρει), είναι μια φάση ποδοσφαιρικής μαγείας.

Πάουλο Σόουζα - Βασίλης Τεμπέλης

Η τριγωνομετρία του... Πάουλο Σόουζα. Και κρίσιμο, και θεαματικό. Ο Πορτογάλος έφτασε σε εκείνη τη φάση το τέλειο, δεν το άγγιξε απλώς. Πρώτα σε ευφυΐα (και ταχύτητα αυτής) -ουδείς αμφέβαλλε γι' αυτό – βλέποντας τον τερματοφύλακα της Γιουβέντους να μην αντιλαμβάνεται την πρόθεσή του. Μετά σε εκτέλεση. Λίγο αριστερά, λίγο δεξιά, ακριβώς εκεί που έπρεπε να πάει η μπάλα και να για μπει στα δίχτυα και για να μη έχει κάποιο όνειρο απατηλό για... υπερπροσπάθεια ο τερματοφύλακας της ιταλικής ομάδας. Κυρίως λόγω εξάντλησης της απόδειξης της ηγετικής ικανότητας του Πάουλο Σόουζα, σε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Αρχηγού παρόντος πάσα αρχή (βαρύτητας φυσικής και ποδοσφαιρικής) παυσάτω....

Ζιοβάνι Σίλβα ντε Ολιβέιρα - Γρηγόρης Μπάτης

Δεν νομίζω πως υπάρχει δυνατότερο συναίσθημα σ' έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, από τη στιγμή που η μπάλα καταλήγει στα δίχτυα της αντίπαλης ομάδας. Εκείνα τα κλάσματα του δευτερολέπτου τα πάντα γύρω παγώνουν, τα μάτια καρφώνονται στη μπάλα, η καρδιά σταματά και περιμένεις με αγωνία να δεις αν τα δίχτυα κουνηθούν και αγκαλιάσουν το... τόπι. Μόλις διάβασα το ερώτημα της εβδομάδας, προσπάθησα να θυμηθώ ένα τέτοιο γκολ, μα δεν βρήκα. Κι αυτό γιατί το ωραιότερο γκολ που πέτυχε ελληνική ομάδα στην Ευρώπη κατά τη γνώμη μου, δεν είχε την αγωνία των δευτερολέπτων μέχρι να μπει η μπάλα στο πλεχτό. Γιατί από τη στιγμή που έφυγε από τo δεξί πόδι του "Ζίο" και προσπέρασε τους 191 πόντους του Μοντραγκόν, η κατάληξη ήταν δεδομένη. ΓΚΟΛ. Ένα γκολ που η μπάλα άργησε να μπει στα δίχτυα, όμως αυτά τα δευτερόλεπτα δεν ήταν βάσανο. Ήταν όνειρο, ποδοσφαιρική μαγεία και αποτέλεσαν το ομορφότερο φινάλε σε μια αξέχαστη βραδιά για τους φίλους του Ολυμπιακού. Δεν συμμερίζομαι την υπερβολική παρομοίωση με τον Πελέ, όμως ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει πως τέτοια γκολ, μόνο από τα πόδια ενός (ποδοσφαιρικού) μάγου, μπορούν να "γεννηθούν". Κι εδώ που τα λέμε, ποιος νοιάζεται αν ο "Ζίο" έστειλε τον Μοντραγκόν για σπίρτα; Εδώ έστειλε χιλιάδες φιλάθλους του Ολυμπιακού σε έκσταση.

Ζλάτκο Ζάχοβιτς - Νίκος Συριώδης

Όπως έχουν γράψει και άλλοι, είναι τελείως υποκειμενικό το ερώτημα και ο καθένας έχει την δική του άποψη. Ξεχωρίζω την γκολάρα του Ζλάτκο Ζάχοβιτς στο ματς του Ολυμπιακού με τη Ρεάλ Μαδρίτης στο αλήστου μνήμης 3-3 στο ΟΑΚΑ την σεζόν 1999-00. Ο Ζιοβάνι έχει ισοφαρίσει με σουτ μέσα από την περιοχή λίγο πριν, το γήπεδο είναι στον... αέρα από 70.000 φίλους των Πειραιωτών και η ομάδα του Ντούσαν Μπάγεβιτς πιέζει για τρίτο γκολ, κάνοντας την ανατροπή. Ο αγώνας έχει φτάσει στο 65ο λεπτό, όταν ο Σλοβένος κάνει εκπληκτικό στοπάρισμα στο ύψος της περιοχής με πλάτη γυρισμένη στο τέρμα, γυρίζει το κορμί και με μαεστρικό αριστερό σουτ έστειλε την μπάλα στην αριστερή γωνία του Κασίγιας, ο οποίος δεν μπορούσε να αντιδράσει. Ένα τέρμα απίστευτης ομορφιάς και δυσκολίας, δείγμα της κλάσης του Ζάχοβιτς, έστω και αν αυτός δεν στέριωσε ποτέ στο Λιμάνι. Μπορεί τελικά η Ρεάλ να ισοφάρισε με τον Ραούλ σε 3-3, εντούτοις αυτό δεν μετριάζει την σπάνια ομορφιά του γκολ του Ζάχοβιτς. Απλά μαγικό...

Αλέκος Αλεξανδρής - Βαγγέλης Σταματόπουλος

Οι ελληνικές ομάδες μας έχουν προσφέρει ουκ ολίγες συγκινήσεις στην Ευρώπη με γκολ που έχουν μείνει στην ιστορία για την ομορφιά τους όμως αν μου βάλει κάποιος το... μαχαίρι στο λαιμό για να επιλέξω το αγαπημένο μου τότε θα γυρίσω 16 χρόνια πίσω. Ολυμπιακός-Άγιαξ για την 3η αγωνιστική της φάσης των ομίλων του Champions League και το τελικό 1-0 υπέρ των Πειραιωτών μόνο "καθρέφτης" του το είχε γίνει στον αγωνιστικό χώρο δεν ήταν, μιας που ο Ολυμπιακός είχε πραγματοποιήσει μία από τις χορταστικές εμφανίσεις ελληνικής ομάδας σε εντός έδρας ματς στην Ευρώπη και θα μπορούσε να πετύχει άνετα 4 και 5 γκολ. Ακόμα και έτσι όμως οι πάνω από 70.000 άνθρωποι που βρέθηκαν εκείνο το βράδυ στις εξέδρες του Ολυμπιακού Σταδίου είχαν να λένε πως είδαν τα μάτια τους ένα γκολ που ΔΕΝ αντιγράφεται όσες φορές και αν το προσπαθήσει κάποιος. Αντεπίθεση από τον Ολυμπιακό, κόψιμο από τον Ντε Μπουρ (Φρανκ η Ρόναλντ θα σας γελάσω) και ο Τζόρτζεβιτς ξαναφέρνει τη μπάλα στην καρδιά της άμυνας του Άγιαξ με σέντρα από τα αριστερά. Και κάπου εκεί είχε έρθει η ώρα του Αλεξανδρή για να τρελάνει τους θεατές, τους τηλεθεατές και την κοινή ποδοσφαιρική λογική: οριζοντιώθηκε και με ένα βολ πλανέ με το αριστερό χτύπησε ιδανικά τη μπάλα και την έστειλε στο "Γ" της αριστερής γωνίας του Έντουιν Φαν Ντερ Σαρ, που έμεινε καρφωμένος στο κέντρο της εστίας του. Και αν μπορούσε να το κάνει χωρίς να παρεξηγηθεί, ακόμα και ο ίδιος θα χειροκροτούσε αυθόρμητα τον Έλληνα φορ για ένα γκολ βγαλμένο από τα πιο τρελά ποδοσφαιρικά όνειρα κάθε επιθετικού.

Άγγελος Μπασινάς - Στέλιος Χαρτζουλάκης

Τελευταία αγωνιστική του Champions League 2003-04, με τον Παναθηναϊκό να έχει αποκλειστεί εύκολα από τον επόμενο γύρο (την πρόκριση πήραν Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Στουτγάρδη) και να έχει μόνο ελπίδες για πρόκριση στους "32" του Κυπέλλου UEFA. Αλλά ήθελε νίκη μέσα στην έδρα της Ρέιντζερς, αφού πριν από εκείνο το ματς είχε μόλις ένα βαθμό, από το ματς με τους Σκωτσέζους στην Αθήνα. Οι γηπεδούχοι άνοιξαν το σκορ στο 28' με τον Μολς, αλλά ο Ζουτάουτας ισοφάρισε άμεσα για τους "πράσινους". Ο Παναθηναϊκός είχε την υπεροχή στο δεύτερο ημίχρονο, αλλά έτσι όπως πήγαινε το ματς, το 1-1 θα έμενε μέχρι τέλους, αφού η Ρέιντζερς έπαιζε αντιποδόσφαιρο. Χρειαζόταν κάτι που θα έβαζε... μπουρλότο στο ματς. Και ο Μπασινάς το είχε. Στο 62', πήρε την μπάλα λίγο μπροστά από το κέντρο του γηπέδου και χωρίς να το πολυσκεφτεί, αποφάσισε να εξαπολύσει έναν κεραυνό, που κατέληξε στη δεξιά γωνία του κακομοίρη Στέφαν Κλος. Ένα γκολ που θα έδινε την πρόκριση στον Παναθηναϊκό, την οποία και σφράγισε λίγο πριν το τέλος του αγώνα ο Μιχάλης Κωνσταντίνου, γράφοντας το τελικό 1-3.

Δημήτρης Σαραβάκος - Κώστας Χολίδης

Όλα αυτά τα χρόνια έχουμε δει αρκετά ωραία γκολ από τις ελληνικές ομάδες. Εκείνο που έχω επιλέξει μπήκε πριν από 27χρόνια και για την ακρίβεια ήμουν αγέννητος τότε. Ο Παναθηναϊκός έπαιζε με τη μεγάλη κυρία του ιταλικού ποδοσφαίρου στο ΟΑΚΑ στο πλαίσιο του δεύτερου γύρου του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Στο πέμπτο λεπτό της αναμέτρησης ο Δημήτρης Σαραβάκος πέτυχε ένα εξαιρετικό τέρμα με εντυπωσιακό βολέ έξω από την περιοχή. Μετά από φάουλ του Ρότσα οι αμυντικοί έδιωξαν την μπάλα και εκείνη στρώθηκε στον μεγάλο μικρό του ελληνικού ποδοσφαίρου ο οποίος με ένα εξαιρετικό σουτ έστειλε την μπάλα στο "παραθυράκι" της εστίας του Τακόνι βάζοντας τις βάσεις για την πρόκριση του Παναθηναϊκού. Οι πράσινοι στο δεύτερο παιχνίδι ηττήθηκαν μεν με 3-2 αλλά πήραν το εισιτήριο για την επόμενη φάση όπου και απέκλεισαν την Χόνβεντ, φτάνοντας έτσι μέχρι τα προημιτελικά της διοργάνωσης. Εκεί αποκλείστηκαν από την Μπριζ.

Μόνος του και όλοι τους - Ηλίας Ευταξίας

Πραγματικά υπάρχουν πολλά ωραία γκολ. Τόσα που αναγκάστηκα να γράψω και να σβήσω αρκετές γραμμές μέχρι ν' αποφασίσω. Πάλι καλά που δεν ενθουσιάζομαι με μακρινά σουτ (Γιαννακόπουλος, Γκούμας) και εκτελέσεις φάουλ (Σόουζα) γιατί τότε το πράγμα θα έμπλεκε πολύ περισσότερο. Εν τέλει τη μπουγάδα καθάρισε ο Ζλάτκο Ζάχοβιτς σε ένα από τα ομορφότερα (αν όχι το ομορφότερο) παιχνίδι ελληνικής ομάδας στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση. Ο Σλοβένος, με τον Ρεδόνδο κολλημένο στην πλάτη του, κατάφερε να κοντρολάρει και να στρώσει την μπάλα που κατέβαινε από τον ουρανό, για να μπορέσει να γυρίσει πρόσωπο στην εστία. Όταν το κατάφερε, αντίκρισε μπροστά του 3 ποδοσφαιριστές της Ρεάλ Μαδρίτης που έσπευσαν μανιασμένοι να τον κόψουν ενώ ο Αργεντινός αμυντικός μέσος του μέλλοντος τον πίεζε ακόμα. Ο "αλήτης" δεν μάσησε έπιασε το σουτ, πέρασε την μπάλα από όσα πόδια βρέθηκαν μπροστά του και την έστειλε στο βάθος της εστίας του Κασίγιας. Εκπληκτική έμπνευση, άψογη εκτέλεση, σωστός πανηγυρισμός (τότε δεν είχαμε καρδούλες) και ένα γκολ απαράμιλλης ομορφιάς από έναν καλλιτέχνη της μπάλας

Play station από μύτη βελόνας - Γιάννης Σερέτης

Eίναι 7-8 τα γκολ που ανασύρονται στον “σκληρό” δίσκο. Και του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού. Για μένα πάντα σε αντίστοιχα ερωτήματα πρέπει να συνδυάζεται η ομορφιά, ο βαθμός δυσκολίας και η σημασία (“βαρύτητα”) του γκολ. Πιο όμορφο και δύσκολο ήταν η λόμπα του Εκι Γκονζάλες στη Λεωφόρο επί της Αρσεναλ. Πιο “βαρύ” (και ωραίο σε δημιουργία Δώνη και εκτέλεση Βαζέχα) το 0-1 στο Αμστερνταμ. Πιο σπάνιο (λόγω απόστασης, γωνίας και σημείου όπου καταλήγει η μπάλα) το φάουλ του Πάουλο Σόουζα στον Φαν ντε Σάαρ, ο οποίος... γενικά έχει φάει αλησμόνητα γκολ από τον Παναθηναϊκό στην καριέρα του. Καταπληκτικό γκολ ήταν το 3-1 εκείνου του αγώνα με τους απίστευτους χορούς του “Λύμπε” και το αριστερό με μοιρογνωμόνιο του “Χρήστου” στην εστία της Γιουβέντους. Διαλέγω, όμως, ένα παλαιότερο. 6/4/1991, “πλέι οφ” για είσοδο στους ομίλους του πρώτουChampions Leagueτης ιστορίας. 2-0 στο ΟΑΚΑ, 2-0 και η Γκέτεμποργκ στο “Ούλεβι” με γκολ του Σβένσον στο 24' και του Εκστρομ στο 38'.

Πλάγιο του Καλατζή από αριστερά, τακουνάκι του Κώστα Αντωνίου που έχει μπει πριν από μισό λεπτό στο γήπεδο, σέντρα με το αριστερό του Σπύρου Μαραγκού και μετά... ποίημα. Δεν μπορώ να το περιγράψω. Απλώς απολαύστε τον 30χρονο τότε “μικρό”.