Ποια είναι η δεύτερη Εθνική ομάδα που λατρεύουμε, μετά φυσικά την ελληνική; Οι επιλογές είναι πολλές και περίεργες, όπως φυσικά και οι λόγοι. Εσείς ποια ομάδα υποστηρίζετε; Αφήστε το σχόλιο σας...

Νέα Ζηλανδία ο Στέφανος Τριαντάφυλλος

Έρωτας κεραυνοβόλος και μια τυπική ιστορία αγόρι συναντά κορίτσι σε ένα μπαρ. Στο περίπου δηλαδή. Για την ακρίβεια είναι αγόρι βλέπει-στην-τηλεόραση-κάτι-τύπους-να-σταματούν-το-ζέσταμα-και-να-χορεύουν. Το Μουντομπάσκετ του 2002 ήταν η πρώτη μου γνωριμία με τη "χάκα" , τους "Tall Blacks" και τον αγαπημένο μου παίκτη όλων των εποχών.

Δεν είναι μόνο ο χορός των Μοαρί, όμως. Είναι η νοοτροπία αυτής της ομάδας, η άποψη της. Έπαιζαν ένα πολύ ωραίο μπάσκετ, με λίγες ντρίμπλες, πολλά κοψίματα, περισσότερα τρίποντα και ακόμη περισσότερα αγκωνίδια στην άμυνα. Να τους πιεις στο ποτήρι! Το "κόλλημα" ολοκληρώθηκε όταν είδα τον κορυφαίο χοντρό (μετά τον Τσαρλς Μπάρκλεϊ), τον Πέρο Κάμερον, ένα 4άρι ντουλάπα με τεράστιες γάμπες, κοιλιά και την καλύτερη πάσα στο παγκόσμιο μπάσκετ.

Από τότε είμαι φανατικός! Ζήτησα από μια κοπέλα που δουλεύαμε μαζί το 2004 να μου στείλει μπλούζες, απέκτησα αυτόγραφο του Κάμερον (χάρις στον Κώστα Σωτηρίου), κατάφερα να του πάρω συνέντευξη στο Προλυμπιακό (2008) και γενικά τους υποστηρίζω σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις έκτοτε. Γιατί μπορεί ο Πέρο να σταμάτησε, αλλά η "χάκα" συνεχίζεται, όπως και το στυλ του "πρώτα βουτάω για τη μπάλα στο παρκέ και μετά κάνω ερωτήσεις".

Αγγλία ο Μάνος Μίχαλος
Κανείς δεν τη σέβεται σαν ομάδα, αλλά χωρίς αυτή τη χώρα ο βασιλιάς των σπορ (όπως λένε οι πιστοί του) δεν θα είχε γεννηθεί. Όμως, πέρα από την ιστορικότητα της Αγγλίας, είναι ωραίο να σε χλευάζουν όλοι κάθε 2 ή 4 χρόνια, ανάλογα με τη διοργάνωση. Ναι, οκ, δεν έχει πάρει τίποτα πέρα από εκείνο το αραχνιασμένο Μουντιάλ του 1966, οπότε εδώ και μισό αιώνα τα "λιοντάρια" μοιάζουν με γατάκια. Δεν έχει σημασία. Η φανέλα της Αγγλίας παραμένει βαριά, όσα πέναλτι κι αν χάσει ο Λάμπαρντ, όσοι τραυματισμοί και αν συμβούν λίγο πριν την έναρξη κάθε Παγκοσμίου Κυπέλλου ή Euro.

Τα μάγια και τα ξόρκια των αντιπάλων, που δεν θέλουν να δουν τη γεννέτειρα του αθλήματος στην κορυφή ενός βάθρου, έχουν πιάσει. Ωστόσο, δεν υπάρχει μεγαλύτερη απάντηση στους επικριτές της Αγγλίας, από την επιμονή σε αυτήν. God saves the Queen και στην προκειμένη περίπτωση, το ίδιο κάνει και με την Αγγλία. Γιάννη Φιλέρη, τώρα που και ο Αντώνης Τσιράκης δήλωσε "λιοντάρι", θα κάνουμε την αντεπίθεσή μας, απέναντι στον μουσιλινισμό του Π. Διαμαντόπουλου.

Ιταλία ο Θοδωρής Κουνάδης

Είναι το πρώτο μου Μουντιάλ το 1990, οι πανηγυρισμοί του Σκιλάτσι, τα γάντια του Τζένγκα που έψαχνα το επόμενο καλοκαίρι όταν βρέθηκα εκεί. Είναι ο "Μικρός Βούδας" που την έφτασε μόνος στον τελικό το 1994, το πέναλτι του στον Θεό, το κασκόλ της Βραζιλίας του αδελφού μου που έσκισα μετά. Είναι το δίλημμα Μπάτζο-Ντελ Πιέρο το 1998, τα χαμένα πέναλτι με την Γαλλία. Είναι το έπος του Τόλντο το 2000, τα "όλε-όλε" στις καθυστερήσεις του τελικού που "πάγωσαν" από το μοναδικό λάθος του Καναβάρο.

Είναι η "σφαγή" στην Κορέα το 2002, το πέναλτι του Τότι στο 94', οι σκανδιναβικές "ομορφιές" το 2004. Είναι το πλασέ του "Μεγαλέξανδρου" το 2006, η κομμένη μου ανάσα στο πέναλτι του Γκρόσο. Είναι η χαμένη ευκαιρία να μην ξεκινήσει η ισπανική κυριαρχία το 2008, η πίκρα μου στο πρώτο δημοσιογραφικό μου Μουντιάλ το 2010. Είναι η κραυγή μου στο 2-0 του Μπαλοτέλι το 2012. Είναι η πώρωση όταν τραγουδάνε το "Ιl Canto degli Italiani". Είναι η Squadra Azzurra.
Ολλανδία ο Στέλιος Χαρτζουλάκης

Έχω συμπαθήσει παραπάνω απο μία εθνική ομάδα στη ζωή μου, αρχής γενομένης από την Αργεντινή του 1990. Ωστόσο, το 1992, την καρδιά μου έκλεψε η Ολλανδία, παρά το γεγονός ότι δεν κατέκτησε το Euro. Δυο χρόνια αργότερα, στο Μουντιάλ των ΗΠΑ, ήμουν φανατικά με τη Σουηδία του τρελό-Ραβέλι, του Μπρολίν και του Κένεθ Άντερσον, αλλά την οριστική μου απόφαση την πήρα το 1998 και βασικός υπαίτιος ήταν ο φοβερός και τρομερός Ντένις Μπέργκαμπ!! Οπότε Ολλανδία για πολλούς ακόμα λόγους. Για τον Κρόιφ, τον Φαν Μπάστεν, για το ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο και φυσικά για την καλύτερη ομάδα όλων των εποχών, αυτή του 1974.

Αγγλία ο Αντώνης Τσιράκης

Ανέκαθεν συμπαθούσα ιδιαίτερα την Ιταλία. Το γκολ του Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο επί της αντιπαθέστατης Γερμανίας το 2006, το είχα πανηγυρίσει όσο λίγα. Ωστόσο, η αδυναμία μου είναι άλλη. Ο λόγος για την Αγγλία. Εκεί, άλλωστε, παίζει ο Στίβεν Τζέραρντ και αυτό αρκεί. Με τον αρχηγό της Λίβερπουλ στη σύνθεσή της την έμαθα και θα συνεχίσω να τη στηρίζω.

Οι συνεχόμενοι αποκλεισμοί στα πέναλτι δε με ενοχλούν, μπορώ να πω πως γελάω πια, όπως και με τη "γραφικότητα" και τις προκαταλήψεις που τους χαρακτηρίζουν (παίκτες, οπαδούς, ΜΜΕ). Άλλωστε αξίζει κανείς να τους αγαπήσει ως εθνική για τις εκπληκτικές ποδοσφαιρικές ιστορίες που προσφέρουν. Δε θα γίνουν ποτέ πιθανότατα τόσο μεγάλη ομάδα όσο οι ίδιοι πιστεύουν, όμως, αυτό δεν αφαιρεί ούτε λίγο από τη γοητεία τους. Λίγοι την καταλαβαίνουν, αλλά αν είσαι μέσα σε αυτούς τότε δύσκολα δεν πας με το μέρος τους. Got save the...lions.

Κολομβία ο Γιάννης Γεωργόπουλος

Το "Τζουράσικ Παρκ" του παγκόσμιου ποδοσφαίρου εκπροσωπήθηκε το 1990, στο Μουντιάλ της Ιταλίας από την Κολομβία. Πριν ξεκινήσει η διοργάνωση ξεφυλλίζοντας το άλμπουμ της Panini είχαν ενθουσιαστεί από την αφάνα του σπουδαίου Βαλντεράμα, το μακρύ κατσαρό μαλλί του τρελού γκολκίπερ Χιγκίτα που έπαιζε μπακότερμα ντριμπλάροντας αντίπαλους επιθετικούς, τον θεαματικό Ρινκόν αλλά και τον κόουτς Ματουράνα που μου θύμιζε κάτι μεταξύ Μπιλ Κόσμπι και Μοχάμεντ Άλι.

Δεν ξέρω γιατί αλλά λάτρεψα εκείνη την ομάδα και εξακολουθώ να υποστηρίζω τους Κολομβιανούς. Μάλιστα ήταν το μοναδικό εθνικό συγκρότημα που δεν έχασε από την μετέπειτα παγκόσμια πρωταθλήτρια Γερμανία φέρνοντας ισοπαλία 1-1 στον όμιλο. Τρία ματς στην προκριματική φάση δεν ήταν αρκετά. Ευχόμουν να προκριθεί στους "16" όπως και έγινε. Οι "Cafeteros" αντιμετώπισαν το Καμερούν με τον αντισυμβατικό τερματοφύλακα Χιγκίτα να προσπαθεί να ντριμπλάρει στην παράταση τον 38χρονο Μιλά και να τρώει τελικά τα μούτρα του αφού πήρε στο λαιμό του ένα ολόκληρο έθνος.

Αν μη τι άλλο επικές στιγμές. Ο ορισμός της απείθαρχης, φαντεζί ομάδας με εκκεντρικές φιγούρες που δεν θα ξεχάσεις ποτέ! Τραγική και η ιστορία με την εν ψυχρώ εκτέλεση του στόπερ Άντρες Εσκομπάρ (σ.σ.:ήταν και στα γήπεδα της Ιταλίας το 1990) από βαρόνους της κοκαίνης για το αυτογκόλ που σημείωσε στο Μουντιάλ των ΗΠΑ (1994).

Ιταλία ο Βασίλης Δελής

Nulla impossibile per questa Italia! Η στήριξη μου για την εθνική ομάδα της Ιταλίας είναι διαχρονική. Όπως και να παρουσιαστούν σε οποιαδήποτε μεγάλη διοργάνωση, σε ό,τι κατάσταση και αν βρίσκονται, ακόμα και αν αντιμετωπιστούν από τους υπόλοιπους ως αουτσάιντερ σχεδόν πάντα φτάνουν μερικά σκαλοπάτια μακριά από το τρόπαιο ή το κατακτούν.

Κάθε αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της γειτονικής χώρας βγάζει χαρακτήρα και προσωπικότητα. Ακόμα και αν υστερεί σε ταλέντο, ποιότητα ή πρωτοκλασάτες επιλογές σε σχέση με τους αντιπάλους του. Οι παίκτες διαθέτουν προσωπικότητα, τα βλέμματα τους εκφράζουν μια σιγουριά και έχεις την αίσθηση, ακόμα κι αν θεωρείς δύσκολο το εκάστοτε έργο τους πώς λένε " άσε φίλε, δεν χάνουμε σήμερα"...

Ολλανδία ο Βαγγέλης Φαν... Σταματόπουλος

Ολλανδία "δαγκωτό". Αιτία η εκπληκτική ομάδα της στο Euro 1988, πρώτη μεγάλη εθνική ποδοσφαιρική διοργάνωση από την οποία έχω εικόνα και μνήμη, με την "αγία τριάδα" Γκούλιτ-Φαν Μπάστεν-Ράικαρντ να με προσηλυτίζει στους οράνιε. Προσθέτουμε το γκολ-ύμνο του Φαν Μπάστεν στον τελικό, τα αδέρφια Κούμαν, την... ιεροποίηση από πλευράς μου όλων των παικτών που τα επώνυμά τους ξεκινούσαν από Φαν (πρώτος και καλύτερος ο κέρβερος κάτω από την εστία Φαν Μπρόικελεν), και την απίστευτη πορτοκαλί λαοθάλασσα στις εξέδρες, "έδεσε το γλυκό".

Τι και αν θα παραμείνει -πιθανότατα- ως η "βασίλισσα δίχως στέμμα" (έχει ήδη τρεις χαμένους τελικούς Μουντιάλ,), τι και αν τα πέναλτι "δεν την πάνε", τι και αν συνηθίζει είτε να αυτοκτονεί είτε να λιγοψυχεί στα μεγάλα τουρνουά , η Ολλανδία είχε, έχει και θα έχει αμέτρητους φίλους σε κάθε γωνία του κόσμου. Και αυτό γιατί στη συνείδηση όλων έχει εδραιωθεί ως μία ομάδα που διαχρονικά παίζει ωραίο ποδόσφαιρο, έχει βγάλει παίκτες-μύθους, ενώ αποτελεί τη βιτρίνα μίας χώρας όπου αν και μικρή πληθυσμιακά, σε ποδοσφαιρικό επίπεδο, σκέφτεται, κινείται και δρα ως μεγάλη.

ΥΓ: Συμπαθής οφείλω να ομολογήσω η Αγγλία για τους απίστευτους οπαδούς της που την ακολουθούν παντού και πάντα, όσες κατραπακιές και αν έχουν φάει από το 1966 και μετά (λες και τους καταδιώκει κάποια "κατάρα" για το γκολ-φάντασμα του Χερστ στον τελικό με τους Γερμανούς) ενώ πόντο δίνω και στην Ιταλία, λόγω της αγάπης μου για την ιταλική γλώσσα και τη Serie A.

Αγγλία ο Γιάννης Φιλέρης
Διαβάζοντας εδώ τι λένε οι νεαροί συνάδελφοί μου καταλήγω στο εξής συμπέρασμα. Ή έχουν γεννηθεί στο Μιλάνο και στη Ρώμη και δεν το ξέρουμε, ή ο Παντελής Διαμαντόπουλος τους απειλεί ότι θα τους ...διαγράψει από φίλους του στο fb! Εντάξει, δε λέω καλή η Σκουάντρα Ατζούρα, κορυφαία, με σπουδαίους παίκτες. Είναι συμπαθής. Όπως και η Ολλανδία, ή (με την προϋπόθεση να μην αρχίσει να κάνει ρεκόρ ο Μέσι) η Αργεντινή

Όμως, για πείτε μου. Ποια Εθνική Ομάδα μπορεί είχε τερματοφύλακες όπως ο Πίτερ Σίλτον, ή ο Ντέιβιντ Σίμαν, ο ένας να τρώει τα πέναλτι...στο ριπλέι, ο άλλος να βλέπει τη μπάλα να πηγαίνει στα δύχτια του από τη σέντρα; Ποιας άλλης ομάδας τα σέντερ-μπακ είναι υποχρεωτικό να τραυματίζονται στο κεφάλι και να παίζουν με επίδεσμο;

Ποια ομάδα μπορούσε να έχει επιτελικό μέσο τον μέγα "γιουρουσά" Ρέι Γούλκινς; Ποια άλλη ομάδα κάθε φορά "παίρνει το Κύπελλο" στα λόγια, αλλά είτε αποκλείεται στα πέναλτι, είτε δεν μπορεί να νικήσει υπερομάδες όπως το Μαυροβούνιο;

Ε, ναι. Μόνο τα τρία λιοντάρια, μόνο η τίμια Εθνική Αγγλίας. Ακόμη κι όταν τρώει γκολ με το χέρι του Μαραντόνα, δυο-τρεις θα διαμαρτυρηθούν, οι άλλοι θα σκύψουν το κεφάλι και θα συνεχίσουν το ματς μέχρι να... χάσουν! Come on England, όπως λένε και οι απανταχού φίλοι των λεόντων:

Ιταλία (και Ολλανδία) ο Φώντας Σέμπρος
Γενικά είμαι φαν του ιταλικού ποδοσφαίρου, λατρεύω την Serie A και την εθνική Ιταλίας. Υπάρχει όμως και η Μίλαν την οποία αγάπησα με τους Ολλανδούς, Φαν Μπάστεν, Ράικαρντ και Γκούλιτ. Κάπως έτσι ήρθε το "κόλλημα" με την εθνική Ολλανδίας.

Βλέποντας και τον τρόπο που έχασαν τα Μουντιάλ την δεκάετια του '70 (όλοι ξέρουμε πως...) "κολλήσα" περισσότερο με τους "Oranje". Όταν ήμουν παιδάκι διάλεγα σίγουρα Ολλανδία, τώρα πια όμως δεν μπορώ να διαλέξω ανάμεσα σε αυτήν και την Ιταλία. Στο PRO πάντως παίζω και με τις δύο...

Ολλανδία ο Χρήστος Χατζηιωάννου

Η συζήτηση έξω από την τουαλέτα πήγε ως εξής: "- Τι ομάδα έγραψες; - Ολλανδία και Ιταλία. - Α combo, εγώ είμαι ανάμεσα στην Αγγλία και την Ολλανδία, αλλά η Αγγλία μια ζωή πίκρα ρε γαμώτο. - Ενώ η Ολανδία..". Είχε δίκιο ο Σέμπρος. Από τότε που θυμάμαι να υποστηρίζω τους Οράνιε, μόνο πίκρες έχω ζήσει. Αλλά όχι. Για μένα οι Ολλανδοί ήταν πάντα νικητές. Αυτό το γελοίο κλισέ που κοτσάρουμε σε κάθε ελληνική ομάδα που έρχεται δεύτερη ή τρίτη. "Πρωταθλητές στην καρδιά μας". Η Ολλανδική ομάδα ήταν η μοναδική για την οποία χρησιμοποιούσα αυτό το κλισέ.

Και το είχα από μικρός το κόλλημα. Από τότε που ο πατέρας μού μίλαγε για τον Φαν Μπάστεν και τον Γκούλιτ. Από τότε που τον άκουγα να μιμείται Μανώλη Μαυρομάτη φωνάζοντας "Ντε Μπουυυυυρ". Από τότε που έπαιρνα πάντα Ολλανδία στο Pro κι έβαζα τον Overmars να τρέχει σαν κατοστάρης στην αριστερή πλευρά. Από τότε που πορώθηκα με τον Ruud Van Nistelroy λόγω Manchester. Από τότε που ανακάλυψα ότι υπάρχει τρόπος να δεις έναν ποδοσφαιρικό αγώνα και να μείνεις με ένα χαζό χαμόγελο στο στόμα ακόμα κι αν δεν κερδίσει η ομάδα σου. Απλά επειδή παίζουν μερικοί Ολλανδοί και σου θυμίζουν τι σημαίνει φαντεζί, ομαδικό, απολαυστικό ποδόσφαιρο.

Την Αργεντινή (τελικά) ο Θοδωρής Δημητρόπουλος

Την Ιταλία (Μπάτζο! ΝτελΠιέρο! Γκρόσο!...Μπαζίλε!) λίγο πιο παθιασμένα, αλλά εφόσον δεν έχω ούτε σημείο στίξης να προσθέσω στον ύμνο του αδερφού Κουνάδη θα εστιάσω στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, και θα αλλάξω και άθλημα κιόλας, τσακ.
Λοιπόν, ο Μανού Τζινόμπιλι είναι ο αθλητισμός, ΟΚ; Υπάρχουν υπερ-αθλητικά μεγαθήρια, οι Λεμπρόνς και οι Κριστιάνοι και όλοι αυτοί με τα εξωφρενικά ρεκόρ τους, κι ύστερα υπάρχει ο Μανού, ένα ασχημούλης, φαινομενικά μικροκαμωμένος τυπάκος με μόνιμη αρχή καράφλας, που τυχαίνει να είναι ο μεγαλύτερος μπασκετμπολίστας των '00s.

Η εθνική Αργεντινής στο μπάσκετ έγινε η πρώτη που κέρδισε ομάδα επαγγελματιών του ΝΒΑ το 2002 για να προχωρήσει το 2004 να γίνει η μοναδική πέραν των ΗΠΑ που έχει κερδίσει Ολυμπιάδα από το '92 και μετά. Ένα γκρουπ εμφανισιακά αταίριαστων παιχτών απέναντι σε γραφικές μηχανές μπάσκετ, η Αργεντινή μου έδωσε την ευκαιρία (κι εδώ, στο σπίτι μου κιόλας, το 2004) την ευκαιρία να πανηγυρίσω με πρωτόγνωρο πάθος καλάθια και φάουλ ενός τύπου σαν τον τίμιο Σκόλα ή τρίποντες βόμβες του Μανού με τρόπο που μόνο το γκολ του Βαζέχα στο Άμστερνταμ ή το τελευταίο πέναλτι του Γκρόσο το 2006 έχω πανηγυρίσει ποτέ.

Αυτή η γερασμένη θαυματουργή γενιά που απλά αρνείται να φύγει, έχει χαρίσει μέσα στην τελευταία δεκαετία σε Παγκόσμια και Ολυμπιάδες ένα χρυσό, έναν τελικό, ένα χάλκινο κι άλλες δύο τετράδες. Με τακτική, με συνέπεια, με απίστευτο πάθος, και με ηγέτη έναν παίχτη που δε μοιάζει με Τεράστιο Μπασκετμπολίστα, αλλά που όταν τον βλέπεις να πανηγυρίζει με σφικτές γροθιές, ξαπλωμένος στο έδαφος, ένα απίστευτό του τρίποντο, αναγνωρίζεις πως φυσικά και είναι. Στέφανε πες.

Δυτική Γερμανία ο Ηλίας Αναστασιάδης

Στο μυαλό ενός επτάχρονου που δεν μπορούσε ακόμα να κατασταλάξει αν είναι ΑΕΚ, Πανιώνιος, Απόλλων ή Χαραυγιακός (σ.σ. το επτάχρονο γεννήθηκε και μεγάλωσε έξω από το γήπεδο που κάποιος στα τέλη των 00s θα έκοβε τα δοκάρια για να μην γίνει ένα ματς της Ηλιούπολης), η Δυτική Γερμανία και οι χαίτες των παικτών της ήταν το ποδόσφαιρο. Δεν είχα ιδέα αν εκτός από Δυτική και Ανατολική Γερμανία, υπήρχε και Βόρεια ή Νότια, δεν με ένοιαζε και δεν θα μπορούσε να με απασχολεί τότε.

Όπως ακριβώς δεν με ένοιαξε δευτερόλεπτο το full-leather πέναλτι που κέρδισε η αρμάδα του Μπεκενμπάουερ στον τελικό του Μουντιάλ το 1990. Πριν ο Μπρέμε διαλέξει τη δεξιά γωνία του Γκοϊκοετσέα (σ.σ. κι ο Γκοϊκοετσέα αυτή διάλεξε, αλλά μάταια), είχα προλάβει να τρέξω άρρωστος από το άγχος μου 4 φορές το μήκος του σπιτιού, κάνοντας ενδιάμεσα δύο φορές την ανάγκη μου. Ήμουν 7 ετών. Έναν χρόνο μετά άρχισα να διαβάζω την Ώρα για Σπορ. Το πάθος για τη Δυτική Γερμανία (που σύντομα δεν θα υπήρχε πια σε κανένα χάρτη) υποχωρούσε σταδιακά μέσα μου.

Αργεντινή ο Θανάσης Κρεκούκιας

Υπάρχουν ομάδες που συμπαθώ. Στην κορυφή αυτής της μικρής λίστας βρίσκονται η Ολλανδία και η Ισπανία. Η Ιταλία έχει τον αμέριστο σεβασμό μου. Όμως η Αργεντινή έχει την αγάπη μου. Από το 1978, το πρώτο Μουντιάλ του οποίου παρακολούθησα όλα τα παιχνίδια. Με τους Αρντίλες, Πασαρέλα, Μπερτόνι, Ταραντίνι, αλλά πάνω απ’ όλους με τον αέρινο Μάριο matador Κέμπες. Η αγάπη αυτή έγινε αιώνιος όρκος πίστης οχτώ χρόνια αργότερα, όταν ο Θεός πήρε από το χέρι μια παρέα παικτών που δεν θα είχαν δει ούτε στα πιο τολμηρά τους όνειρα το Παγκόσμιο Κύπελλο και τους οδήγησε στην κορυφή του κόσμου.

Το τρίτο γκολ στον τελικό με τη Γερμανία, με την ασίστ του Θεού στον Μπουρουτσάγα, είναι ίσως και η μοναδική φορά που έχω βάλει τα κλάματα βλέποντας μπάλα. Albiceleste λοιπόν για πάντα. Μέσα στην καρδιά μου. Γιατί ποτέ μου δεν ήμουν θρήσκος, αλλά με την Αργεντινή ανακάλυψα τον Θεό του ποδοσφαίρου. Αμήν.

Κι αμα λάχει, τραγουδάνε.... ο Παντελής Διαμαντόπουλος

Ήμουν πάρα πολύ μικρόςκαι ένα καλοκαιρινό απόγευμα, όλη η γειτονιά είχε ερημώσει. Ήθελαν άπαντες να δουν την φοβερή Βραζιλία να συντρίβει την Ιταλία στο Μουντιάλ του '82. Λίγα πράγματα θυμάμαι, μα αρκούν: Τους Ιταλούς να κερδίζουν, τους Βραζιλιάνους να κλαίνε και μαζί τους όλη τη γειτονιά. Συμπάθησα πάρα πολύ την Σκουάντρα Ατζούρα τότε με το μυαλό ενός μπόμπιρα, που γούσταρε να είναι κόντρα στους μεγάλους. Τις επόμενες ημέρες φύγαμε για το χωριό στη Μάνη. Εκεί σε ένα... κατάμεστο μαγαζί, είδα τον τελικό. Καμιά κατοσταριά άτομα μαζεμένα, πολλοί Γερμανοί τουρίστες, αρκετοί Έλληνεςνα τους υποστηρίζουν και καμιά 20αρια υποστηρικτές του "σκέρτσου και της φαντασίας".

Στο γκολ του Ταρντέλι, ήθελα να πετάξω ένα παγωτό που έτρωγα στο κεφάλι του Γερμαναρά που βρώμαγε μπύρα και να του φωνάξω "πάρτα πελατάκο". Όμως δεν γνώριζα αυτή την έκφραση. Την έμαθα με το πέρασμα των χρόνων και είχε πολλές φορές την ευκαιρία να το πω! Σπάνια χάνω παιχνίδι των Ατζούρι και τους στηρίζω σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκονται. 1982 Παγκόσμιοι πρωταθλητές, το '86 χάλια, το '90 ήταν ο Ντιέγκο στον ημιτελικό. Το '94 τελικό. Το '98 αποκλεισμός στα πέναλτι από την μετέπειτα παγκόσμια πρωταθλήτρια. Το 2002 "σφαγή" από ένα κάθαρμα διαιτητή κόντρα στην Κορέα. Το 2006 ξανά στην κορυφή και το 2010 χάλια! Στα ευρωπαϊκά, πιστή η ομάδα στην σκληροτράχηλη πορεία της! Ένα σύνολο που σέβεται τη φανέλα του και αυτό είναι αρκετό... Οι κατήγοροι της Ιταλίας έχουν ένα... ποιήμα: "Όλο ζελέ και μαλλί είναι"! Απλά, αστεία προσπάθεια λασπολόγησης...

Αφήστε το σχόλιο σας για το ποια ομάδα υποστηρίζετε εκτός της Εθνικής Ελλάδος...