Ήταν το 60ό λεπτό του "κλάσικο" της Μπαρανκίγια, ανάμεσα στην Ουνιαουτόνομα και την Ατλέτικο Ζούνιορ, όταν ο τεχνικός της πρώτης, Ζιοβάνι Ερνάντες, περνούσε στον αγωνιστικό χώρο ως αλλαγή ένα 16χρονο παιδί από την Καρταχένα.

Ήταν το ντεμπούτο, του Λορένσο Ορεγιάνο, ο οποίος γεννήθηκε χωρίς το αριστερό του χέρι κι έκανε την πρώτη του εμφάνιση ως επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, με τη φανέλα με το νούμερο "16", στην πλάτη.

Το Sport24.gr μίλησε με τον Λορένσο Ορεγιάνο κι εκείνος καταθέτει τη χαρά του, την ευγνωμοσύνη του στο Θεό, αλλά και την πίεση που ένιωθε μέχρι να ακουμπήσει για πρώτη φορά την μπάλα.

"Είναι τόση η χαρά μου γιατί μπόρεσα να καταφέρω κάτι τόσο σημαντικό. Και το κατάφερα σε ηλικία 16 ετών. Δόξα το Θεό, τα πράγματα πήγαν καλά και πήρα, πραγματικά, τόση χαρά.

Όταν άκουσα την κερκίδα να φωνάζει το όνομά μου κι εκεί έπρεπε να ξεχωρίσω τον ενθουσιασμό μου και να μην πετάω στα σύννεφα

Το πιο έντονο συναίσθημα ήταν όταν άκουσα την κερκίδα να φωνάζει το όνομά μου κι εκεί έπρεπε να ξεχωρίσω τον ενθουσιασμό μου και να μην πετάω στα σύννεφα. Όταν ακούμπησα για πρώτη φορά την μπάλα, εκτονώθηκε με μιας όλη η πίεση που είχα μέσα μου."

Έμαθε να ζει χωρίς το αριστερό του χέρι. Γεννήθηκε χωρίς αυτό. Πίστευε, άραγε, ότι θα κατάφερνε να ντεμπουτάρει ποτέ σ' επαγγελματικό επίπεδο. Το είδε, ποτέ, σαν μειονέκτημα; Ανέπτυξε άλλες ικανότητες, που τον βοήθησαν;

"Δεν ξέρω, από μικρός ήμουν παθιασμένος με το ποδόσφαιρο κι ήθελα να παίξω. Δούλευα πάντα για να εκπληρώσω το όνειρό μου και ήμουν τόσο κοντά. Ποτέ δεν έχασα την ελπίδα, πάντα ήξερα ότι θα μπορούσα να κάνω το ντεμπούτο μου, οποιαδήποτε στιγμή.

Ποτέ δεν έχασα την ελπίδα, πάντα ήξερα ότι θα μπορούσα να κάνω το ντεμπούτο μου, οποιαδήποτε στιγμή

Δεν το είδα ποτέ σαν μειονέκτημα. Αντίθετα, ανέπτυξα άλλες ικανότητες. Άρχισα να συνειδητοποιώ ότι πρέπει να εκμεταλλευτώ την ταχύτητά μου. Τα πράγματα είναι έτσι όπως είναι. Αλλά δεν βλέπω καμία ανωμαλία, κανένα μειονέκτημα. Γεννήθηκα χωρίς το χέρι μου και το σώμα μου έχει συνηθίσει."

Αυτονόητο ότι για να τα καταφέρει χρειάστηκε στήριξη. Ποιοι του έδωσαν το χέρι, σ' αυτή τη δύσκολη πορεία; Υπήρχαν προπονητές που προσπάθησαν να τον κάνουν να παρεκκλίνει από την πορεία του; Με ποιον θέλει να μοιάσει;

"Οι άνθρωποι που με στήριξαν περισσότερο είναι οι γονείς μου, ο πατέρας μου, η αδερφή μου. Η οικογένειά μου ήταν πάντα παρούσα. Οι φίλοι μου, δεν έχω παράπονο, όλοι με στήριζαν από την παιδική μου ηλικία.

Ίσως ο Θεός ήταν ιδιαίτερα τυχερός μαζί μου κι είχα καλούς προπονητές. Είμαι τυχερός, που δεν αισθάνθηκα κάποιο είδος ρατσισμού, κάποια περιθωριοποίηση.

Αλλά κι οι προπονητές μου πάντα με στήριζαν. Ίσως ο Θεός ήταν ιδιαίτερα τυχερός μαζί μου κι είχα καλούς προπονητές. Είμαι τυχερός, που δεν αισθάνθηκα κάποιο είδος ρατσισμού, κάποια περιθωριοποίηση.

Το ίνδαλμά μου από το χώρο του ποδοσφαίρου είναι ο Χιοβάνι Ερνάντες που παίζει στην ομάδα μου, αλλά κι ο Χάμες Ροντρίγκες. Απλά, λέω τον πρώτο, επειδή προτιμώ να έχω χαμηλό τον πήχη.

Σαν όλα τα παιδιά από τη Νότιο Αμερική θέλω κι εγώ να παίξω σε μία μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα. Στην Μπάγερν, αλλά έχω το κεφάλι χαμηλά ξέρω ότι πρέπει να δουλέψω πολύ σκληρά για να φθάσω μέχρι εκεί. Ευχαριστώ το Θεό που με αξίωσε να ντεμπουτάρω, αλλά δεν θα σταματήσω να δουλεύω σκληρά, αυτό που ξέρω να κάνω από μικρό παιδί.

Ο Λορένσο Ορεγιάνο είναι στο επίκεντρο των κολομβιανών ΜΜΕ, μετά το σπουδαίο αντικειμενικά άθλο που πέτυχε. Αλήθεια είχε μπει στη διαδικασία να σκεφτεί πώς θα ήταν η ζωή του εάν είχε το αριστερό του χέρι; Ποιο είναι το μήνυμα που θέλει να περάσει σ' όλα τα παιδιά που έχουν το ίδιο ή παρόμοιο πρόβλημα. Δείτε τί λέει στο Sport24.gr...

"Πραγματικά, ποτέ δεν σκέφτηκα τι θα γινόταν εάν είχα το χέρι μου. Εάν δεν είχα, δηλαδή, κάποιο σωματικό μειονέκτημα, οποιοδήποτε. Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ, δεν έχω μπει σ' αυτή τη διαδικασία.

Πραγματικά, ποτέ δεν σκέφτηκα τι θα γινόταν εάν είχα το χέρι μου. Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ, δεν έχω μπει σ' αυτή τη διαδικασία.

Το μήνυμά μου προς όλα τα παιδιά που έχουν δεν έχουν σωματική ακεραιότητα και θέλουν να ακολουθήσουν το δρόμο του επαγγελματισμού, να προπονούνται σκληρά και να μην ακούν τίποτα. Να πιστεύουν στο Θεό γιατί κάνει δυνατό, ότι είναι αδύνατο για τον άνθρωπο. Και ποτέ να μη σκέφτονται τι θα γινόταν, εάν είχε το ένα, είχα το άλλο..."