Ως άνθρωπος που έχανε (χάνει) το δίκιο του, διότι έπεφτε (πέφτει) στην "παγίδα" όσων έχουν δομήσει τη ζωή τους στο να βλέπουν το δέντρο και να αγνοούν το δάσος -αν αυτό είναι που τους συμφέρει-, οφείλω να ταχθώ στο πλευρό του Γιώργου Πρίντεζη, για το ρήμα που χρησιμοποίησε, ώστε να "εκτονώσει" την οργή που ένιωθε. Γιατί στο τέλος της ημέρας, σημασία έχει τι λες. Όχι πώς εκφράζεσαι.

Αντιλαμβάνομαι ότι μπορείς να πεις κάτι με πενήντα διαφορετικούς τρόπους και στη διαδρομή να εισπράξεις από χειροκρότημα έως γροθιά, αλλά... ξανά: σημασία έχει τι λες. Όχι οι λέξεις που χρησιμοποιείς.

Όλοι εσείς που τρέξατε να εστιάσετε στο υβριστικό του ρήματος, προφανώς και ανήκετε στην κατηγορία των ανθρώπων που 'χουν τσακωθεί με τις ευθύνες. Που όταν προκύπτει ένα ζήτημα, όταν γίνεται ένα λάθος, αναζητάτε παντού και πάντα κάποιον άλλον να φταίει. Που δεν φταίτε ποτέ για τίποτα και που ό,τι κάνετε, είναι καλώς καμωμένο. Ακόμα και όταν οι πράξεις σας είναι ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΙ ΙΔΙΕΣ με εκείνες που κρίνεται αυστηρά, όταν γίνονται από άλλους. Γιατί πάντα, ό,τι κάνετε εσείς είναι καλύτερο. Και φυσικά ξέρετε όλες τις δουλειές, καλύτερα από εκείνους που τις κάνουν.

Όσοι ξεπεράσατε... το σοκ της ύβρις (γιατί στη χώρα που ζούμε, ως γνωστόν, είμαστε όλοι της εκκλησίας και θου φυλακήν τω στόματι μας, Κύριε), μπήκατε στη διαδικασία να αναζητήσετε το λόγο της οργής. Ήταν η δικαιολογημένη αντίδραση μιας πολύ καλής (σκληρής) δουλειάς που είχε γίνει και δεν μετουσιώθηκε σε διάκριση. Δεν είχε αποτέλεσμα. Γιατί η Εθνική -εκ του αποτελέσματος- απέτυχε. Όπως είχε πει χαρακτηριστικά ο Φώτης Κατσικάρης, πριν το ματς με τους Σέρβους " κανείς δεν θα θυμάται το 5-0, αν δεν προχωρήσουμε". Αυτή είναι η πραγματικότητα και βάσει αυτής, οφείλουν να πορευτούν όλοι.

Η αδικία, της αδικίας, ω αδικία

Θα μείνω λίγο ακόμα στο status update του Πρίντεζη, για ένα κομμάτι που ουδείς σχολίασε. Αυτό της ευθιξίας. Γιατί ο διεθνής φόργουορντ αισθάνθηκε την αδικία και ξέσπασε. Παρεμπιπτόντως, την ίδια αδικία θα μπορούσε να 'χει νιώσει και πέρυσι και πριν δυο χρόνια. Αλλά τότε, δεν είχε αντιδράσει. Ούτε εκείνος, ούτε κάποιος άλλος.

Μια ομαδική δουλειά, για να πάει καλά, χρειάζονται όλοι. Από τον πρώτο έως τον τελευταίο. Είναι ανάγκη να δουλεύουν καλά, όλα τα γρανάζια. Όπως είναι ανάγκη να βρίσκονται όλα, στην ίδια ρυθμική λειτουργία. Αν ένα σταματήσει, σταματούν όλα. Αν ένας... βγάλει την ουρά του απ' έξω, χαλά το εύρυθμο του συνόλου.

Ας πάρουμε για παράδειγμα τη δουλειά σας, εφ όσον αυτή εξαρτάται και από άλλους. Ας πούμε πως ένας από την ομάδα δεν εργάζεται κατά τον πλέον υποδειγματικό τρόπο. Τι κάνετε; Λέτε "δεν ξέρω, δεν είδα, δεν φταίω, όχι εγώ... ο άλλος" ή καλύπτετε το κενό, για να λειτουργήσει το σύστημα;

Αν δεν κάνετε ένα βήμα μπροστά, προφανώς και δεν αισθάνεστε τον εαυτό σας ως μέρος μιας μηχανής που έχει ως επιδίωξη τη σωστή λειτουργία. Ενδιαφέρεστε περισσότερο για το "εγώ". Και άρα, σε πιθανή "στραβή", όταν πέφτει το ανάθεμα σε άλλους, δεν νιώθετε και καμία ανάγκη να υπερασπιστείτε το "όλο". Αντιλαμβάνεστε ωστόσο, πως έτσι δεν γίνεται δουλειά, έτσι;

Κρατάμε το ότι για πρώτη φορά, έπειτα από χρόνια, τα γρανάζια ήταν σε απόλυτη συνεργασία, κάνουμε την αυτοκριτική μας (αυστηρή, όχι του τύπου "δεν ήταν πρέπον αυτό που έκαναν οι Κουφός και Σόφο" -εκτός και αν είμαστε ειλικρινείς και έτοιμοι να συζητήσουμε γιατί έκαναν ό,τι έκαναν, ώστε να το διορθώσουμε), αναγνωρίζουμε ποιοι είμαστε (ειλικρινώς, όχι βάσει του πώς νιώθουμε τον εαυτό μας στο μπασκετικό στερέωμα) και προχωράμε. Γιατί από ό,τι φάνηκε, τα καλύτερα έρχονται. Βασική προϋπόθεση; Είπαμε: η ειλικρίνεια -και στην αυτοκριτική.

Πήγε στράφι η... πρόβα τελικού

Όσο λοιπόν, θα πηγαίνουμε για ψάρεμα (ιδεών και λύσεων των προβλημάτων), για να αποφύγουμε... το άλλο το ψάρεμα,, θα είναι χρήσιμο να πάρουμε τα μαθήματα που είχε να διδάξει αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο.Παρένθεση: οι διοργανωτές έκαναν πρόβα τζενεράλε την Τετάρτη (10/9) για τον τελικό. Τι έκαναν ακριβώς; Ύψωσαν τις σημαίες των ΗΠΑ και της Ισπανίας ως αυτές των φιναλίστ, διάβασαν ένα, ένα τα ονόματα των ρόστερ, αφού προηγουμένως βύθισαν στο σκοτάδι το γήπεδο, για να δημιουργήσουν μια φαντασμαγορική ατμόσφαιρα, αντάξια του φινάλε.

Και τελικά τι έγινε; Έμειναν με την πρόβα... στο χέρι.Αλλά ας επιστρέψουμε στα μαθήματα. Πώς έφτασαν δυο ομάδες χωρίς πόιντ γκαρντ (λόγω τραυματισμών και γενικότερων απουσιών) στους "4"; Πώς οι Σέρβοι, με παίκτες που τα παλαιότερα χρόνια δεν θα περνούσαν ούτε έξω από το γήπεδο όπου προπονούνταν οι "πλάβι", τους έκαναν παρέα;

Μήπως να ευχαριστήσουμε τους Σέρβους, τους Γάλλους και τους Λιθουανούς;

Όπως λένε και αυτοί που έχουν παίξει σε τέτοια παιχνίδια (φωτιά) αυτό που μετρά, αυτό που κάνει τη διαφορά είναι η ψυχή. Πάμε τώρα, και σε άλλα επί μέρους στοιχεία. Οι Έλληνες παίκτες έχουν όντως υψηλό IQ -λόγω της αντίληψης που έχουν σε τρικ και πάσης φύσεως τακτικές. Στην Ευρώπη κυκλοφορούν ως οι καλύτεροι αυτού του είδους, μαζί με τους Σέρβους. Και δεν είναι συμπτωματικό ότι δυο Σέρβοι κόουτς είχαν αναλάβει να μας επαναπροσδιορίσουν, όταν προσπαθούσαμε να βρούμε -ως έθνος- την μπασκετική μας ταυτότητα.

Ποιο είναι τότε το πρόβλημα; Αν κρίνω από τη φετινή πορεία της Σερβίας (αυτής που πλέον ο Τεόντοσιτς δίνει και πάσες, που είναι πιο ώριμος και συγκεντρωμένος από ποτέ), το "εγώ". Ξέρω ότι θα παρεξηγηθώ (και δεν είναι η πρώτη φορά), αλλά πείτε μου πόσοι μπορούν να επικεντρωθούν στη.. βρώμικη δουλειά που πρέπει να γίνεται, χωρίς να τους νοιάζει αν θα σκοράρουν; Πόσοι δεν δίνουν μία για το ρόλο που θα έχουν (εννοώ αυτόν του μπροστάρη, του σημείου αναφοράς), σε βάθος χρόνου;

Δεν χρειάζεται να εξηγήσω ποιος είναι ο Μπορίς Ντιό. Ενδεχομένως όμως, να χρειάζεται να θυμίσω ότι αυτός ο τύπος πέρασε και ματς που δεν τα έβαλε. Τι έκανε; Έπαιζε άμυνα, έπαιρνε ριμπάουντ και διηύθυνε την παρέα του, ως ο προπονητής στο γήπεδο, απολαμβάνοντας το σεβασμό όλων. Πόσοι είχαν τη δύναμη που χρειαζόταν, όταν το παιχνίδι γίνεται πραγματικά physical; Όταν χρειάστηκε να γίνουν bad asses (και δεν εννοώ να βριστούν ή να πλακωθούν, αλλά να δείξουν μέσω του παιχνιδιού τους, το ατσάλινο του χαρακτήρα τους), να δείξουν πως έχουν χαρακτήρα;

Και άντε αυτή να ήταν η πρώτη φορά που "λιώσαμε" σε νοκ άουτ ματς. Δεν ήταν. Άρα, κάτι λείπει και μάλλον το βρήκαν για εμάς οι Γάλλοι, οι Σέρβοι και οι Λιθουανοί. Αρκεί να είμαστε έτοιμοι να πάρουμε τα μαθήματα και όλα θα πάνε καλά. Αλλιώς, ας πάμε όλοι μαζί για ψάρεμα.