Τι μπορεί να συμβεί σε έναν δημοσιογράφο στην αέναη αναζήτησή του για την είδηση και το ρεπορτάζ;

Διαβάστε μερικά από αυτά που έχουν τύχει σε έναν συντάκτη του Sport24.gr και πλησιάζουν αρκετά τον όρο «απίστευτα»!

Υπάρχουν περιστατικά που ακόμα κι εγώ όταν τα θυμάμαι, μου φαίνονται «σχεδόν απίστευτα». Με όλες τις πιθανές έννοιες του όρου, είτε θετικά, είτε αρνητικά. Σε τρεις μήνες συμπληρώνω 6 χρόνια στο Sport24.gr και σιγά-σιγά έχω αρχίσει να φτιάχνω κι εγώ τη μικρή μου συλλογή από ευτράπελα, κουφά, κουλά, ανεξήγητα και γενικότερα, πράγματα που μου έχουν συμβεί και οπωσδήποτε απέχουν πολύ – μα πάρα πολύ – από το φυσιολογικό.

Με την ευκαιρία της Πρωταπριλιάς και την παραίνεση του αξιότιμου κυρίου διευθυντή, Γιάννη Φιλέρη, είπα να μοιραστώ μαζί σας μερικά από αυτά τα περιστατικά. Πρόκειται για 4 ιστορίες (στην πραγματικότητα είναι 5, αφού υπάρχει και μια εμβόλιμη σε μια από αυτές) που σημάδεψαν την μέχρι σήμερα δημοσιογραφική μου καριέρα. Γεγονότα γεμάτα συμπτώσεις, γκάφες, αμηχανίες, καζούρα και βέβαια πολύ γέλιο. Συμπληρώστε και ένα «σχεδόν απίστευτο» μπροστά από όλα τα ουσιαστικά της προηγούμενης πρότασης και είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε!

Α. ERES UN HIJO DE PUTA…!!!!!!!!

Ο Βίκτορ Μουνιόθ είναι ένας από τους Ισπανούς προπονητές, με τον οποίο έχω τις καλύτερες σχέσεις. Όποτε τον χρειαστώ για κάτι, πάντοτε μου μιλάει πρόθυμα. Πριν δυο χρόνια λοιπόν, ένα πρωί μιας καθημερινής, τον παίρνω τηλέφωνο γιατί τον χρειάζομαι για κάποιο θέμα που γράφω (μη με ρωτήσετε τι, δεν θυμάμαι, αλλά δεν έχει και σχέση με την ιστορία μας). Δεν απαντάει. Λέω από μέσα μου, καλά, θα τον ξαναπάρω το απόγευμα.

Συνεχίζω με τα δικά μου, το ξεχνάω τελείως, το απογευματάκι πέφτω για την ιερή σιέστα και κατά τις 6.30 σηκώνομαι. Σέρνομαι μέχρι την κουζίνα, φτιάχνω έναν καφέ και κάθομαι στο γραφείο μου για να τον πιώ, μήπως και ξυπνήσω. Μετά τις πρώτες δυο-τρεις τζούρες, χτυπάει το τηλέφωνο. Κοιτάζω την αναγνώριση, ισπανικός αριθμός. Δε μου θυμίζει κάτι, το σηκώνω και λέω «σι». Στη συνέχεια ακολουθεί ο εξής epic win και fail μαζί διάλογος.

- Thanasis? (Θανάση;)

Από εκείνο το σημείο και μετά, όλα πάνε στο διάολο. Γιατί για κάποιον ακατανόητα μεταφυσικό λόγο, νομίζω ότι μιλάω με τον Αλμπέρτο, τον κολλητό μου από τη Μαδρίτη (γνωστό μεγαλοδικηγόρο και ρεμάλι σαν εμένα).

- Alberto! Αναφωνώ.

- Thanasis? Επαναλαμβάνει η φωνή και πλέον είμαι σίγουρος, είναι ο Αλμπέρτο.

- Alberto! Επαναλαμβάνω και σκέφτομαι «ο γνωστός γελοίος Αλμπέρτο, αντί να μου πει τι θέλει, τον παίζει αχαλιναγώγητα λέγοντας συνεχώς το όνομά μου».

- Thanasis? Ακούω για τρίτη φορά και πλέον περνάω στην αντεπίθεση.

- Mira capullo, tu madre es una santa, pero tu si que eres un hijo de puta! Το οποίο σημαίνει σε απλά ελληνικά «λοιπόν μαλάκα, η μάνα σου μπορεί να είναι αγία, αλλά εσύ είσαι πουτάνας γιός»…!!! (μη φρικάρετε, είναι μια κλασική, τυπική ισπανική έκφραση που άνετα μπορεί να ειπωθεί μεταξύ φίλων).

- THANASIS, SOY VÍCTOR MUÑOZ!!! Ακούγεται μάλλον οργισμένη η φωνή από την άλλη άκρη και χτυπάνε μαζί όλοι οι συναγερμοί. Γουρλώνουν τα μάτια μου, σηκώνονται όρθιες οι τρίχες στο κεφάλι μου και η πρώτη αντανακλαστική σκέψη είναι «όχι ρε πούστη μου».

Η κατάστασή μου μόλις συνειδητοποίησα ότι μιλούσα με τον Μουνιόθ και όχι με τον Αλμπέρτο...!

- Don Victor, ψελλίζω, perdón, creía que hablaba con Alberto, un amigo de Madrid. (συγχωρέστε με, νόμιζα ότι μιλούσα με τον Αλμπέρτο, έναν φίλο μου από τη Μαδρίτη). Για να λάβω τη χαριστική βολή.

- Que bien cuidas tus amigos Thanasis! Τι ωραία που φροντίζεις τους φίλους σου Θανάση! Κόκαλο ο Κρεκούκιας…

Κάπου εκεί ολοκληρώθηκε το πρώτο σκέλος της συνομιλίας με τον Βίκτορ Μουνιόθ, αφού ήταν ο ίδιος, τέρας ψυχραιμίας, ανοχής και ευγένειας, που φρόντισε να συνεχίσουμε τη συζήτησή μας με αμιγώς ποδοσφαιρικά θέματα…

Β. ΟΛΟΦ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΕΡΧΟΜΑΙ…!!!

Η δεύτερη ιστορία έχει την αξία της λόγω επανάληψης. Το περίφημο δις εξαμαρτείν που έλεγαν οι αρχαίοι στην πλήρη εφαρμογή του. Όχι όμως από μένα, αλλά από τον γίγαντα Όλοφ Μέλμπεργκ. Εξηγούμαι. Τα τελευταία χρόνια, κάθε που πλησιάζουν οι γιορτές των Χριστουγέννων, μαζεύουμε ευχές σε βιντεάκια από παίκτες, προπονητές και βετεράνους, τα οποία στη συνέχεια τα τσακάλια του site τα ενώνουν και φτιάχνουν ένα μεγάλο βίντεο με διακριτική jingle bells υπόκρουση, έτσι ώστε οι επισκέπτες του Sport24.gr να το δουν και να αγαλλιάσουν μέρες που είναι!

Τον Δεκέμβριο του 2010, είχα πάει στο «Καραϊσκάκης» στο παιχνίδι των φίλων του Ρονάλντο με τους φίλους του Ζιντάν. Ένα κάρο αστέρια, είχα σκεφτεί, ευχές με τη σέσουλα. Περιμένοντας μετά το ματς στη μικτή ζώνη, βλέπω να βγαίνουν ο Μέλμπεργκ μαζί με την οικογένεια. Τον φωνάζω, έχω έτοιμο το flip και του εξηγώ στα αγγλικά τι ακριβώς θέλω. «Όλοφ, μπορείς να στείλεις τις ευχές σου στους Έλληνες φίλαθλους; Ξέρεις τώρα, τα τυπικά, Merry Christmas, Happy New Year και τα ρέστα».

Μόλις ολοκληρώνω την πρόταση, βάζω σε λειτουργία την κάμερα, περιμένω, βλέπω τον Μέλμπεργκ να σκάει ένα τεράστιο χαμόγελο, να μου λέει: «Thank you my friend, it’s so nice of you, thank you very much! Happy holidays to you», να κάνει μεταβολή και να εξαφανίζεται ενθουσιασμένος μαζί με τη σύζυγο και ένα πιτσιρίκι αν θυμάμαι καλά! Κάγκελο εγώ. Έχω μείνει στήλη άλατος και τον κοιτάω. Προφανώς ο Σουηδός – πιστέψτε με, τα αγγλικά μου είναι μια χαρά για να ζητήσω από κάποιον ευχές – αυτό που κατάλαβε ήταν ότι εγώ του ευχήθηκα για τις γιορτές και ένιωσε υπέροχα. Χαλάλι του, δε λέω. Το μόνο κρίμα είναι που αργότερα, όταν έβλεπα τα βίντεο που είχα συγκεντρώσει, έσβησα το δικό του και το πέταξα ανεπιστρεπτί στα σκουπίδια.

Απλά γίγαντας! Merry Christmas άρχοντά μου όπου και αν βρίσκεσαι!

Όμως ένα χρόνο αργότερα, είχα το νου μου. Ήμουν προετοιμασμένος. Ή έτσι νόμιζα τουλάχιστον. Δεκέμβριος του 2011 και μετά από ένα ματς του Ολυμπιακού, στημένος ξανά στη μικτή ζώνη, περιμένω παίκτες για ευχές. Πρώτος και καλύτερος βγαίνει ο Όλοφ, αυτή τη φορά μόνος του. Λέω από μέσα μου «εδώ είμαστε!». Όλοφ, του φωνάζω και πράγματι, έρχεται και στέκεται μπροστά μου. Διαλέγω τα πιο αργά και καθαρά μου αγγλικά και του εξηγώ: «Λοιπόν, αυτό εδώ είναι μια κάμερα. Θέλω, όταν σου κάνω νόημα, να πεις κοιτώντας στην κάμερα, δυο ευχές για τους Έλληνες φιλάθλους, ξέρεις, τα τυπικά, Merry Christmas, Happy New Year και τα ρέστα. Κατάλαβες;»

Πριν προλάβω να ολοκληρώσω την πρόταση, το πρόσωπο του Μέλμπεργκ φωτίζεται όπως και ένα χρόνο νωρίτερα και με ένα χαμόγελο που ξεπερνούσε τα αυτιά του, μου λέει: «My dear friend, Merry Christmas and a Happy New Year to you and your family». Πριν προλάβω να αντιδράσω, ο ευτυχισμένος Σουηδός κάνει μεταβολή και απομακρύνεται μέσα στην τρελή χαρά. Αυτή τη φορά κατάφερα να ψελλίσω ένα «Όλοφ», αλλά η μόνη απάντηση που πήρα ήταν ένα νεύμα με το χέρι από τον Μέλμπεργκ, ο οποίος προφανώς είχε μια δική του αντίληψη για την έννοια «Greek football fans»!

Γ. ΠΙΟ ΓΚΑΝΤΕΜΗΣ, ΔΕ ΣΟΥ ΜΙΛΑΕΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ!

Η τρίτη ιστορία δεν είναι ακριβώς ιστορία. Είναι μάλλον ένας μύθος τον οποίο έχουν δημιουργήσει μάλλον κακοπροαίρετα αρκετοί συνάδελφοι στο Sport24, προεξάρχοντος του αξιότιμου διευθυντή, κυρίου Φιλέρη. Ο μύθος αυτός έχει εξαπλωθεί σιγά σιγά και σε γειτονικά σάιτ της 24Media, βασιζόμενος κυρίως σε σαχλαμαρίστικους και οπωσδήποτε ανεύθυνους συνειρμούς, οι οποίοι έχουν ως βασικό τους επιχείρημα κάποιες φωτογραφίες, συνδυαζόμενες με τυχαία, εντελώς συμπτωματικά γεγονότα. Εξηγούμαι.

Ο μύθος, σύμφωνα με τα ανεύθυνα αυτά πρόσωπα, λέει ότι είμαι μέγας γκαντεμόσαυρος. Κατσικοπόδαρος, βατραχομυομάχος, γρουσούζης, κακορίζικος. Καταστρέφω, υποστηρίζουν διάφορα γελοία πρόσωπα, καριέρες. Εξαφανίζω παίκτες, ενίοτε και προπονητές, χωρίς οίκτο και έλεος. Να περάσω στο ψητό, να σχηματίσετε ιδίαν άποψη. Θα σας παραθέσω μερικές φωτογραφίες από κάποιες χαρακτηριστικές περιπτώσεις. Επαναλαμβάνω, μερικές περιπτώσεις, επιλεγμένες, γιατί αν τις παραθέσω όλες, δεν θα μου ξαναμιλήσει άνθρωπος στον χώρο. Τα συμπεράσματα δικά σας. Είμαι σίγουρος ότι θα πάρετε το μέρος μου…

1) Μάρτιος 2010. Εγώ και ο Ίβιτσα Ντραγκουτίνοβιτς της Σεβίγια.

Λίγες μέρες μετά τη συνέντευξη που του πήρα, τραυματίστηκε στον αχίλλειο τένοντα, έχασε το Μουντιάλ του 2010 και στην ουσία τελείωσε η ποδοσφαιρική του καριέρα…

2) Μάρτιος 2010. Εγώ και ο Ζουλιάν Εσκουντέ της Σεβίγια.

Σίγουρος για την αποστολή της Γαλλίας για το Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής. Λίγες μέρες μετά τη συνέντευξη που μου παραχώρησε, αποκλείστηκε από τον Ντομενέκ, μέσα σε γενική έκπληξη.

3) Μάρτιος 2010. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα και το σαρπέι.

Ακριβώς δέκα μέρες μετά τη συνάντησή μας, ο σκύλος του Ντιέγκο, ένα σαρπέι, τον δάγκωσε στο πρόσωπο, με αποτέλεσμα ο Θεός να υποβληθεί σε επέμβαση και να του τοποθετηθούν 10 ράμματα στο πάνω χείλος.

4) Απρίλιος 2011. Εγώ και ο Μπόγιαν Κρίκιτς στη Βαρκελώνη.

Ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα που έχει βγάλει ποτέ η Μασία, είδε μετά τη συνάντησή μας την καριέρα του να παίρνει σιγά σιγά την κατιούσα και από πολύτιμη μονάδα στην Μπαρτσελόνα, να βολοδέρνει ανάμεσα στους πάγκους της Ρόμα και της Μίλαν.

5) Σεπτέμβριος 2010. Εγώ και ο Μοϊσές Ουρτάδο.

Εδώ δε νομίζω ότι χρειάζεται να προσθέσω κάτι άλλο. Λυπάμαι Μόι. Ειλικρινά δεν το ήθελα…

6) Οκτώβριος 2011. Μαζί με τον Νταβίδ Φουστέρ.

Μόλις είχαμε συμφωνήσει για τη δημιουργία ενός blog στο Sport24.gr, όπου ο Φουστέρ θα έγραφε για ποδοσφαιρικά θέματα. Είχα πάει στο προπονητικό κέντρο του Ρέντη για να τραβήξω ένα βιντεάκι μαζί του, στο οποίο θα καλωσόριζε τους αναγνώστες μας. Δυο μέρες αργότερα ο Ολυμπιακός έπαιζε με την ΑΕΚ και ο Φουστέρ έπαθε κάταγμα στα πλευρά, με αποτέλεσμα να μείνει εκτός για έναν περίπου μήνα. Και να φανταστείτε, πως την ώρα που μιλούσαμε στου Ρέντη, ήμουνα στο τσακ να του πω για τον μύθο της γκαντεμιάς. Ο Θεός με φώτισε να κρατήσω το στοματάκι μου κλειστό. Δε με φώτισε όμως εκείνη την ημέρα σε κάτι άλλο και παραλίγο να είχαμε παρατράγουδα. Αλλά ας ανοίξουμε καλύτερα μια μικρή παρένθεση για να σας εξηγήσω τι εννοώ.

Δ) ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΟΥ ΤΑΣΟΥ!

Εκείνη τη μέρα λοιπόν που πήγα στου Ρέντη για να συναντήσω τον Φουστέρ, ήταν μεν 13 (!) Οκτωβρίου, αλλά ο καιρός θύμιζε καλοκαίρι. 30 βαθμοί και βέβαια η περιβολή μου ήταν ανάλογη. Φορώντας τη βερμούδα μου, πήρα ένα ταξί, πήγα στο προπονητικό κέντρο του Ολυμπιακού και άνοιξα την πόρτα για να μπω στον χώρο υποδοχής που υπάρχει εκεί. Ξέρετε, εκείνη η τεράστια αίθουσα με τα σαλόνια που συναντούν συνήθως οι παίκτες τους δημοσιογράφους.

Μπαίνοντας μέσα, ακριβώς αριστερά, σε έναν καναπέ, καθόταν ο Τάσος Μητρόπουλος και συνομιλούσε με έναν άλλο τύπο, τον οποίο δε γνώριζα. Η σκηνή εκτυλίχθηκε σαν σε slow motion από κινηματογραφική ταινία. Με το που μπαίνω μέσα, ασυναίσθητα κοιτάζω προς τα αριστερά και το βλέμμα μου συναντά το βλέμμα του Μητρόπουλου, ο οποίος όμως δεν κοιτάζει εμένα, αλλά τη γάμπα μου, σχεδόν σοκαρισμένος, με σπασμένη έκφραση και καταιγίδα στα μάτια του!

Τι είχε συμβεί; Είχα ξεχαστεί τελείως και φορώντας τη βερμούδα, είχα αφήσει σε δημόσια θέα, μέσα στο προπονητικό κέντρο του Ολυμπιακού, το τατουάζ με το τριφύλλι του Παναθηναϊκού!!! Όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν θα έκανα ποτέ κάτι τέτοιο επίτηδες, δεν μου αρέσει να προκαλώ με τέτοιο τρόπο. Οπότε, όπως και στη φάση με τον Μουνιόθ, η πρώτη αντανακλαστική σκέψη ήταν «όχι ρε πούστη μου». Ενώ η δεύτερη που ακολούθησε: «δε φτάνει που έκανα τη μαλακία, ήταν ανάγκη να πέσω πάνω στον Μητρόπουλο;»

Ιδού τί αντίκρισε ο Τάσος Μητρόπουλος...

Ευτυχώς όμως ο Τάσαρος συγκράτησε τα ατσάλινα νεύρα του, έδειξε ανωτερότητα και συνέχισε να συνομιλεί με τον άλλο τύπο. Στα μάτια δε γύρισε να με κοιτάξει πάντως, του ήταν αρκετό αυτό που είδε στο πόδι. Σίγουρα θα σκέφτηκε, «εντάξει, έχουμε γεμίσει με τρελούς εδώ μέσα» και αποφάσισε να δώσει τόπο στην οργή. Τελειώνοντας με τον Φουστέρ και φεύγοντας από την αίθουσα, με πήρε χαμπάρι (όχι εμένα δηλαδή, αλλά το τατουάζ) ο Γιαννόπουλος του γραφείου Τύπου. Λίγες ώρες αργότερα και αφού είχα επιστρέψει στο σπίτι μου, χτύπησε το τηλέφωνο.

Το σηκώνω και ακούω τον Φιλέρη να μην μπορεί να αρθρώσει κουβέντα από τα γέλια. «Ρε γελοίε», μου λέει όταν τελικά βρήκε τις ανάσες του, «έκανες πασαρέλα το τατουάζ μέσα στου Ρέντη;». «Μάλιστα κύριε Γιάννη», του απαντάω εγώ, «αλλά χωρίς να το θέλω». Τι είχε συμβεί; Ο Γιαννόπουλος το σφύριξε στον Μώραλη, ο Μώραλης το σφύριξε στον Λεμονίδη, ο Λεμονίδης το σφύριξε στον Φιλέρη και φυσικά ο κύριος διευθυντής δεν έχασε την ευκαιρία να με γλεντήσει. Μου μετέφερε μάλιστα και την ατάκα του Μώραλη: «Ρε σεις, εκεί στο 24 έχετε έναν τρελό;»…

Ε) MAMMA, O VISTO MARADONA!

Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με καμία γκάφα, αλλά με μια πραγματικά απίστευτη σειρά συμπτώσεων, που μου επέτρεψαν να ζήσω την κορυφαία δημοσιογραφική μου στιγμή, να συναντήσω από κοντά τον Θεό. Του ποδοσφαίρου. Τον Ντιέγκο Μαραντόνα. Και αν νομίζετε ότι υπερβάλλω, έστω και στο παραμικρό, διαβάστε και μετρήστε συμπτώσεις! Τόσες, που μέχρι και ο αρχιπαπατζής Κοέλιο θα υποκλινόταν. Και μετά τις συμπτώσεις η μεγαλύτερη κωλοπιλάλα της ζωής μου. Και μετά η έκσταση.

Να σας τοποθετήσω πρώτα χρονικά. 20 Μαρτίου του 2010, βρίσκομαι σε αποστολή του Sport24.gr στην Ισπανία. Για την ακρίβεια, έχω γυρίσει τη μισή Ιβηρική παίρνοντας συνεντεύξεις από παίκτες που θα αγωνιστούν στο Μουντιάλ της Νότιας Αφρικής. Έχω ολοκληρώσει τη γύρα μου και μετά από δυο εβδομάδες βρίσκομαι στον τελευταίο σταθμό του ταξιδιού, τη Βαρκελώνη, παραμονή της επιστροφής μου στην Ελλάδα. Είναι Σάββατο πρωί και έχω αποφασίσει να μην κουνήσω ρούπι από το ξενοδοχείο. Εξαντλημένος από τα πήγαινε έλα (ναι κύριε Φιλέρη, εξαντλημένος) όλες τις προηγούμενες μέρες, θέλω να νιώσω τη θαλπωρή του ξενοδοχείου. Τίποτα άλλο. Όμως τίποτα από αυτά δεν ήταν γραφτό να γίνει. Ξεκινάμε.

Σύμπτωση 1: Με παίρνει τηλέφωνο ο Θέσαρ Παρέδες, καλός φίλος και διευθυντής της στοιχηματικής Interapuestas, βασικής χορηγού τότε της Εσπανιόλ, η οποία το βράδυ παίζει με τη Σεβίγια. Έλα, μου λέει, να πάμε στο Cornellà-El Prat, να δούμε χαλαρά το ματσάκι. Θέσαρ, του λέω, είμαι πτώμα, λέω να μείνω στο ξενοδοχείο. Όχι ρε συ, αντιγυρίζει, θα περάσω να σε πάρω εγώ με το αυτοκίνητο, θα αράξουμε στη σουίτα και μετά θα σε γυρίσω πάλι εγώ. Άντε καλά, του λέω, με όχι ιδιαίτερη προθυμία είναι η αλήθεια. Και, να μην τα πολυλογώ, πράγματι, το βράδυ, ο Θέσαρ με παίρνει και πάμε στο γήπεδο. Και το παιχνίδι ξεκινάει.

Σύμπτωση 2: Το παιχνίδι έχει οριστεί ως το νυχτερινό της αγωνιστικής, πράγμα που σημαίνει ότι στην Ελλάδα το μεταδίδει ζωντανά ο ΣΚΑΙ.

Σύμπτωση 3: Την ίδια ώρα που εγώ βρίσκομαι στη σουίτα της Interapuestas, 2.500 χιλιόμετρα μακριά, στην Αθήνα, αρχισυντάκτης βάρδιας είναι ο Ηλίας Ευταξίας, ο μοναδικός από τους τρεις του site που θα άνοιγε την τηλεόραση για να δει το συγκεκριμένο ματς.

Σύμπτωση 4: Ο Ηλίας Ευταξίας είναι οπαδός του Θεού. Του ποδοσφαίρου. Και της Αργεντινής. Αμετανόητα. Τι σχέση έχει αυτό; Θα καταλάβετε. Λίγη υπομονή.

Σύμπτωση 5: Η τηλεόραση δείχνει κάποια στιγμή, στην αρχή της μετάδοσης, τον Μαραντόνα, ο οποίος βρίσκεται στο προεδρικό πάλκο, προσκεκλημένος του προέδρου της Εσπανιόλ, Ντανιέλ Σάντσεθ. Εγώ βρίσκομαι λίγα μόλις μέτρα μακριά από τον Θεό, αλλά δεν έχω ιδέα.

Σύμπτωση 6: Ο Ηλίας θεωρεί δεδομένο ότι γνωρίζω την παρουσία του Θεού στο γήπεδο και δεν κρίνει σκόπιμο να μου το πει. Όμως στο όγδοο λεπτό ανοίγει το σκορ για την Εσπανιόλ ο Οσβάλντο. Ο οποίος τυχαίνει να είναι Αργεντίνος. Οπότε εκεί ο Ηλίας παίρνει το κινητό του και μου στέλνει το εξής μήνυμα: «Δεν υπήρχε περίπτωση να είναι στο ίδιο γήπεδο ο Θεός, ο Κρεκούκιας και μια ομάδα της Καταλωνίας και να μην σκοράρει Αργεντίνος». Καταλαβαίνετε όλοι ότι αν δεν τύχαινε να σκοράρει Αργεντίνος, δεν θα είχε στείλει τίποτα ο Ηλίας και δεν θα είχα μάθει ποτέ την αλήθεια. Παρά μόνο όταν θα επέστρεφα στην Ελλάδα. (ανατρίχιασα και μόνο στη σκέψη).

Σύμπτωση 7: Ο Θέσαρ με έχει ποτίσει κάτι ρούμια και αδυνατώ να συλλάβω το νόημα του μηνύματος του Ηλία. Αλλά για χάρη της καβλάντας (και μόνο για αυτήν), τον παίρνω τηλέφωνο και τον ρωτάω «τι μαλακίες γράφεις πάλι ρε όργιο;» Η απάντηση είναι χάδι στα αυτιά μου, μαζί και χαστούκι σε όλο μου το είναι! «Ο Μαραντόνα ρε χαβαλέ. Είναι στο γήπεδο και παρακολουθεί το παιχνίδι!».

20 Μαρτίου 2010. Ο Μαραντόνα στο προεδρικό πάλκο του Cornellà-El Prat.

Κάπου εδώ σταματάνε οι συμπτώσεις και ξεκινάει η δράση. Καταιγιστική, κινηματογραφική. «Κλείσε», ωρύομαι στο τηλέφωνο και η αδρεναλίνη χτυπάει κόκκινο. Είναι εδώ, είναι εδώ, είναι εδώ…, μονολογώ στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα συνέρχομαι από το πρώτο σοκ και κατευθύνομαι στον Θέσαρ. «Αμίγο», του λέω, «ο Μαραντόνα βρίσκεται στο προεδρικό πάλκο. Που σημαίνει ότι εγώ πρέπει να τον δω!». «Είσαι σίγουρος;», με ρωτάει. «Πώς το έμαθες;» «Από την Ελλάδα», του απαντάω και τον αφήνω χαζό. Όμως – και θα το έχετε καταλάβει – έχω δίπλα μου τον πλέον αρμόδιο άνθρωπο – ίσως και τον μοναδικό – για να με βοηθήσει. Τον εκπρόσωπο του χορηγού. Τον κύριο Ευρώ.

Ο Θέσαρ κινητοποιεί καταρχήν την κόρη του Τόμι ΕνΚόνο που εργάζεται στο γραφείο δημοσίων σχέσεων της Εσπανιόλ και τη στέλνει στο πάλκο να δει αν όντως ο Ντιέγκο βρίσκεται στο γήπεδο. Τρία λεπτά αργότερα επιστρέφει από το πάλκο και μας επιβεβαιώνει ότι «ναι, ο Μαραντόνα βρίσκεται πράγματι εδώ, αλλά η υπεύθυνη του πρωτόκολλου μου ανακοίνωσε ότι ο ίδιος έχει ζητήσει να μην τον ενοχλήσει κανείς και για κανένα λόγο». «Θέσαρ, μη μασάς, φίλε», είναι η πρώτη μου αντίδραση. «Πρέπει να με βοηθήσεις, αυτή η ευκαιρία δε γίνεται να χαθεί έτσι άδοξα. Είσαι ο χορηγός φίλε, γνωρίζεις τους πάντες και τα πάντα εδώ μέσα. Φέρε με σε επαφή με τον πρόεδρο, πρέπει να δω τον Ντιέγκο!!!».

Η αλήθεια είναι ότι βρίσκομαι σε παραλήρημα, σε φρίκη και το συνειδητοποιώ βλέποντας τον Θέσαρ να έχει λυθεί στα γέλια. «Μην ανησυχείς», μου λέει, «θα κάνουμε ότι μπορούμε. Θα περιμένουμε το ημίχρονο και θα πάμε στην αίθουσα VIP, όπου θα βρίσκεται λογικά και ο Ντιέγκο». Το υπόλοιπο του ημιχρόνου κυλάει βασανιστικά αργά, εγώ βηματίζω μέσα στη σουίτα πέρα δώθε, πού συγκέντρωση και ενδιαφέρον πλέον για το παιχνίδι… Στις 10 και 46, με ένα λεπτό καθυστέρηση, ο Ματέου Λαόθ σφυρίζει τη λήξη και στέλνει τις δυο ομάδες στα αποδυτήρια. Οι σφυγμοί μου πλέον έχουν ξεφύγει…

Ο Θέσαρ μου λέει: «έτοιμος για δράση Griego;». Στο ένα χέρι κρατώ το θρυλικό πλέον flip και στο άλλο τη φωτογραφική μηχανή. Μπαίνουμε μαζί στην κατάμεστη αίθουσα και κάνουμε μια βόλτα, προσπαθώντας να εντοπίσουμε τον στόχο μας. Όμως ο Ντιέγκο δεν φαίνεται πουθενά. «Περίμενε», ακούω τον Θέσαρ, «πρώτα πρέπει να μάθουμε πού βρίσκεται». Παίρνει στο κινητό του τον υπεύθυνο Τύπου, του εξηγεί πού είμαστε και λίγα δευτερόλεπτα μετά κάνει την εμφάνισή του ο διευθυντής επικοινωνίας της Εσπανιόλ, Xavier Andreu Casañas.

Ο Θέσαρ του εξηγεί τί παίζεται και ο Χαβιέρ μας πληροφορεί ότι ο Μαραντόνα βρίσκεται δίπλα στην αίθουσα VIP, σε έναν μικρότερο χώρο, ειδικά διαμορφωμένο για τους prive καλεσμένους του προέδρου. Ο Θέσαρ δεν το βάζει κάτω, με παίρνει και πηγαίνουμε στο σημείο που χωρίζονται οι δυο αίθουσες και φωνάζει τον Raul Cipres Diez, διευθυντή Μάρκετινγκ του συλλόγου. Ανεβαίνουμε σιγά σιγά την ιεραρχία, αλλά ο χρόνος μας είναι περιορισμένος. Ο Ραούλ μάς λέει ότι πρέπει να απευθυνθούμε στα μεγάλα «κεφάλια» και εκείνη τη στιγμή περνάει δίπλα μας ένας από τους αντιπροέδρους της Εσπανιόλ, ο Ramón Condal Escude.

Κύριε Μαραντόνα να ο τρελός που σας λέγαμε...

Ο Θέσαρ το βιολί του. Μας συστήνει, εξηγεί ψυχραιμότατος στον αντιπρόεδρο ότι αν δε δω τον Μαραντόνα μπορεί ή να αρχίσω να ουρλιάζω ή να τους μείνω στα χέρια, ο αντιπρόεδρος με κοιτάζει προσεκτικά, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι κάτι τέτοιο δεν θα συνέφερε κανέναν και μας λέει να περιμένουμε εκεί. Εξαφανίζεται πίσω από την πόρτα που οδηγεί στην πριβέ αίθουσα όπου βρίσκεται ο Μαραντόνα και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ακούω τον Θέσαρ να μου ψιθυρίζει: «αυτός που έρχεται εδώ είναι ο πρόεδρος!». Ο Ντανιέλ Σάντσεθ μας χαιρετά εγκάρδια, με ρωτάει αν είμαι εγώ ο Έλληνας δημοσιογράφος και στο καταφατικό μου νεύμα, μου λέει: «μείνετε εδώ και περιμένετε το σινιάλο μου!».

«Είμαστε πλέον πολύ κοντά, μην ανησυχείς», ακούγεται ο Θέσαρ. Στο μεταξύ, μπροστά στην πόρτα της πριβέ αίθουσας έχουν συγκεντρωθεί περίπου 50 άτομα, όλα με την ελπίδα ότι θα μπορέσουν να δουν, να μιλήσουν, να φωτογραφηθούν με τον Ντιέγκο. Ενώ προσπαθώ να ηρεμήσω, βλέπω τον πρόεδρο της Εσπανιόλ να κάνει νόημα στον Θέσαρ να πάμε προς το μέρος του. Μόλις φτάνουμε στην πόρτα, με κοιτάζει αυστηρά και μου λέει: «Έχεις τρία λεπτά, μπορείς να του μιλήσεις, να τον ρωτήσεις αν θέλεις κάτι και να φωτογραφηθείς μαζί του, όμως μη διανοηθείς να χρησιμοποιήσεις βίντεο. Και μην ξεχάσεις να ευχαριστήσεις τον Θέσαρ, για χάρη του γίνεται αυτό».

Περνάμε με τον Θέσαρ την πόρτα ακολουθώντας τον πρόεδρο. «Κάπως έτσι πρέπει να είναι η Πύλη του Παραδείσου», σκέφτομαι και ένα δευτερόλεπτο αργότερα βλέπω στο βάθος τον Θεό. Μπαίνουμε σε μια μικρή αίθουσα, στην οποία υπάρχουν δυο καναπέδες Chesterfield, δυο πολυθρόνες και ένα τραπέζι. Στη μια γωνιά βλέπω ένα μικρό μπαρ, ενώ οι τοίχοι είναι γεμάτοι με κάδρα – μικρά και μεγάλα – από την ιστορία της Εσπανιόλ. Μέσα, εκτός από τον πρόεδρο και τον Ντιέγκο, βρίσκονται δυο αντιπρόεδροι, ο Θέσαρ, μια κυρία (μάλλον η συνοδός του Μαραντόνα) και δυο σερβιτόροι.

Σαν σε όνειρο κατευθύνομαι προς τον Ντιέγκο και στέκομαι δίπλα του. Τον παρακολουθώ να ανάβει το πούρο του και νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει σαν ρούλο σε ταμπούρλο. Πείτε με γραφικό – περισσότερο και από την Φολέγανδρο αν θέλετε – όμως ζω την απόλυτη έκσταση. Δείτε τα μούτρα μου στη φωτογραφία, είναι ένα ποίημα! Το πούρο ανάβει, ο Ντιέγκο παίρνει την πρώτη τζούρα και εκείνη τη στιγμή ο πρόεδρος κάνει τις συστάσεις: «Ντιέγκο, εδώ είναι ο δημοσιογράφος που σου είπα. Λέγεται… Πώς είπαμε ότι σας λένε;»

«Θανάσης…», ψελλίζω και ο Ντιέγκο απλώνει το χέρι του. Το σφίγγω και είμαι έτοιμος να τον ρωτήσω αν είναι το ίδιο που έστειλε τη μπάλα στα δίχτυα του Σίλτον, όμως κρατιέμαι. Στη χειρότερη, σκέφτομαι, έχω ένα 50% να είναι το σωστό! «Ντιέγκο», συνεχίζω, «είμαι ευτυχισμένος, αυτό που μου συμβαίνει είναι όνειρο ζωής». «Que lindo, gracias», μου απαντάει και το πρόσωπό του φωτίζεται από ένα τεράστιο χαμόγελο. Εγώ μάλλον έχω κολλήσει ανεπανόρθωτα, γιατί του λέω το ίδιο πράγμα ακόμα δυο φορές: «El sueño de mi vida»!

Όνειρο ζωής...!

Μετά από μια σύντομη συνομιλία και έναν τελευταίο θερμό εναγκαλισμό με τον Θεό του ποδοσφαίρου, βγαίνουμε από την αίθουσα μαζί με τον Θέσαρ και επιστρέφουμε στη σουίτα. Κάθομαι στον καναπέ και προσπαθώ να συνέλθω. Δεν το πιστεύω ακόμα. Το ύφος μου είναι απερίγραπτο. Κατεβάζω ένα ρούμι μονοκοπανιά και ανάβω ένα πούρο που μου προσφέρει ο Θέσαρ. Επόμενη κίνηση είναι να πάρω τον Ηλία στο τηλέφωνο: «Έλα ρε φίλε! Με ακούς; Τα κατάφερα, μίλησα μαζί του, είμαι ευτυχισμένος, το χάνω (όσο μου έχει μείνει δηλαδή), θα σαλτάρω!». Ξαναπείτε με γραφικό, ελάχιστα με απασχολεί, το πιθανότερο είναι ότι θα συμφωνήσω μαζί σας.

Ο Ηλίας – ακόμα μεγαλύτερος ψυχάκιας με τον Μαραντόνα από ότι εγώ – νιώθει τη συγκίνησή μου, αλλά η δική του είναι ακόμα μεγαλύτερη, τόσο που δεν μπορεί να αρθρώσει κουβέντα! Αφού κλείνουμε, αρχίζω να μοιράζω «ευχαριστώ» δεξιά και αριστερά! Στον Θέσαρ, στην κόρη του Εν Κόνο, στον Ραούλ, σε όποιον βρίσκω μπροστά μου. Βέβαια μη νομίσετε ότι έχω ηρεμήσει. Ίσα ίσα, ζω τώρα μεγαλύτερο δράμα. Έχουν βγει καλές οι φωτογραφίες; Μήπως έχουν κουνηθεί; Και αν κάτι γίνει και χάσω τη φωτογραφική μηχανή μέχρι να επιστρέψω στο ξενοδοχείο; Παράνοια…

Είναι μία και τέταρτο τη νύχτα. Πριν λίγο ο Θέσαρ με έχει αφήσει έξω από το ξενοδοχείο. Τον ευχαριστώ για την πολύτιμη βοήθειά του (ο σωστός άνθρωπος στη σωστή στιγμή) και ανεβαίνω στο δωμάτιο. Πρώτη μου δουλειά είναι να βγάλω την κάρτα από την φωτογραφική και να τη βάλω στο λάπτοπ. Οι φωτογραφίες εμφανίζονται στην οθόνη και είναι η ολοκλήρωση της έκστασης! Μια χαρά, δεν έχει κουνηθεί απολύτως τίποτα και ο Ντιέγκο δείχνει μέσα στην τρελή χαρά. Επόμενη κίνηση; Αποθηκεύω τις φωτογραφίες στο λάπτοπ, στο κινητό και σε τρία διαφορετικά στικάκια. Κάνω μια από αυτές background στην επιφάνεια εργασίας και κάθομαι σε μια καρέκλα προσπαθώντας να ηρεμήσω.

Μοιάζει με ψέμα, αλλά είναι αλήθεια! Καλό μήνα!