Οι μεγάλοι παίκτες δεν γίνονται μεγάλοι προπονητές. Μύθος ή πραγματικότητα; Ο Ζινεντίν Ζιντάν, κάτοχος Χρυσής Μπάλας το 1998, ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Ρεάλ Μαδρίτης. Έτσι, έγινε ο 22ος κάτοχος Χρυσής Μπάλας που δοκίμασε την τύχη του στην προπονητική.

Κάποιοι τα πήγαν καλά, άλλοι μέτρια και μερικοί άλλοι απέτυχαν παταγωδώς. Το γαλλικό περιοδικό, France Football, τους συγκέντρωσε όλους. Δείτε αναλυτικά:

Αλφρέδο Ντι Στέφανο (Χρυσή Μπάλα 1957 και 1959)

Ο Αργεντινός μετά τη μεγάλη καριέρα στη Ρεάλ, κάθισε στους πάγκους των Έλτσε, Μπόκα Τζούνιορς, Ράγιο, Βαλένθια, Σπόρτινγκ, Καστεγιόν, Ρίβερ Πλέιτ και Ρεάλ. Κατέκτησε ένα πρωτάθλημα κι ένα Κύπελλο με την Μπόκα Τζούνιορς, ένα πρωτάθλημα με τη Ρίβερ, δύο με τη Βαλένθια (ένα στην πρώτη κι ένα στη δεύτερη κατηγορία) καθώς κι ένα Κύπελλο Κυπελλούχων με τις "νυχτερίδες" κι ένα ισπανικό Σούπερκαπ με τη Ρεάλ.

Γιόχαν Κρόιφ (Χρυσή Μπάλα 1971,1973 και 1974)

Ο Ολλανδός κάθισε αρχικά στον πάγκο του Άγιαξ (1985-1988) κι εν συνεχεία της Μπαρτσελόνα (1988-1996). Κατέκτησε με τον "Αίαντα" δύο Κύπελλα Ολλανδίας κι ένα Κύπελλο Κυπελλούχων (1987), ενώ με την Μπαρτσελόνα τέσσερα πρωταθλήματα, ένα Κύπελλο, τρία ισπανικά Σούπερκαπ, ένα Κύπελλο Πρωταθλητριών (1992), ένα ευρωπαϊκό Σούπερκαπ, κι ένα Κύπελλο Κυπελλούχων.

Φραντς Μπεκενμπάουερ (Χρυσή Μπάλα 1972, 1976)

Ο "Κάιζερ" κάθισε στους πάγκους των εθνικής Δυτικής Γερμανίας, Μαρσέιγ και Μπάγερν Μονάχου. Με την πρώτη κατέκτησε το Μουντιάλ του 1990 και με την τρίτη την Bundesliga της σεζόν 1993-1994 αλλά και το Κύπελλο UEFA της σεζόν 1995-1996.

Λουίς Σουάρεθ (Χρυσή Μπάλα 1960)

Μετά την επιτυχημένη θητεία σε Ντεπορτίβο, Εσπάνια, Μπαρτσελόνα, Ίντερ και Σαμπντόρια ο κάτοχος Χρυσής Μπάλας του 1960 κάθισε στους πάγκους των Τζένοα, Ίντερ, Σαμπντόρια, Κάλιαρι, Σπαλ Φεράρε, Κόμε, Ντεπορτίβο, εθνική Ελπίδων Ισπανίας, εθνική Ανδρών Ισπανίας κι Αλμπαθέτε. Γυρολόγος, εν ολίγοις και χωρίς κάτι το αξιοσημείωτο.

Γιόζεφ Μάζοπουστ (Χρυσή Μπάλα 1962)

Πρώτος σταθμός της προπονητικής καριέρας του Τσεχοσλοβάκου, η Ντούκλα Πράγας. Ακολούθησαν οι Μπρνο, Χάσελτ, εθνική Τσεχοσλοβακίας, Ολυμπιακή ομάδα εθνικής Ινδονησίας και Πέλικαν Ντέτσιν. Όχι σπουδαία καριέρα, αν και κατέκτησε το πρωτάθλημα Τσεχοσλοβακίας του 1978 με την Μπρνο.

Όλεγκ Μπλαχίν (Χρυσή Μπάλα 1975)

Να κι ένας κάτοχος Χρυσής Μπάλας - προπονητής που έχει περάσει από τα μέρη μας. Ο Ουκρανός ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα από τον Ολυμπιακό, συνέχισε σε ΠΑΟΚ, Ιωνικό, ΑΕΚ, εθνική Ουκρανίας, FK Μόσχας και Ντινάμο Κιέβου. Κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας το 1992, στον πάγκο του Ολυμπιακού κόντρα στον ΠΑΟΚ.

Άλαν Σίμονσεν (Χρυσή Μπάλα 1977)

Ο Δανός μετά την καριέρα του σε Βέιλε, Γκλάντμπαχ, Μπαρτσελόνα και Τσάρλτον ασχολήθηκε με την προπονητική, στον πάγκο των Βέιλε, εθνικής Νήσων Φερόε, εθνικής Λουξεμβούργου και Φρεντερίτσια. Κανένας τίτλος. Όχι και επιτυχημένος.

Κέβιν Κίγκαν (Χρυσή Μπάλα 1978, 1979)

Πλούσια καριέρα, πτωχές επιδόσεις. Ξεκίνησε από τη Νιούκαστλ, συνέχισε σε Φούλαμ, εθνική Αγγλίας, Μάντσεστερ Σίτι και Νιούκαστλ, τούμπαλιν. Ο μόνος του τίτλος, αυτός της Championship το 1993.

Ρούουντ Γκούλιτ (Χρυσή Μπάλα 1987)

Ο Ολλανδός μετά την εξαιρετική καριέρα στη Μίλαν, δοκίμασε την τύχη του στους πάγκους. Μετά το "αγροτικό" στην Τσέλσι, πέρασε από Νιούκαστλ, Φέγενοορντ, Λος Άντζελες Γκάλαξι και Τέρεκ Γκρόζνι. Το Κύπελλο Αγγλίας του 1997, το μοναδικό τρόπαιο στη συλλογή του.

Λόταρ Ματέους (Χρυσή Μπάλα 1990)

Τον θυμόμαστε όλοι σαν top-class ποδοσφαιριστή. Γιατί από προπονητής λίγα πράγματα. Ξεκίνημα στη Ραπίντ Βιέννης, Παρτίζαν, εθνική Ουγγαρίας, Ατλέτικο Παραναένσε, Ζάλτσμπουργκ, Μακάμπι Νετάνια κι εθνική Βουλγαρίας. Μηδέν εις το πηλίκο.

Ζαν-Πιέρ Παπέν (Χρυσή Μπάλα 1991)

Ο Γάλλος των Μαρσέιγ, Μίλαν και Μπάγερν δοκίμασε την τύχη του στην προπονητική, όχι όμως με ιδιαίτερη επιτυχία. Ξεκίνησε από την Μπασέν ντ' Αρκασόν, συνέχισε στη Στρασπούρ, Λανς και Σατορού. Εάν κέρδισε κάποιο τίτλο; Πρωτάθλημα τιμής του 2005 με τη Μπασέν. Όχι, δηλαδή, κάποιος σημαντικός τίτλος.

Χρίστο Στόιτσκοφ (Χρυσή Μπάλα 1994)

Ο μεγαλύτερος ποδοσφαιριστής στην ιστορία του βουλγαρικού ποδοσφαίρου, δεν ήταν κι ο μεγαλύτερος προπονητής. Εθνική Βουλγαρίας, Θέλτα, Μαμελόντι, Λίτεξ Λόβετς και ΤΣΣΚΑ Σόφιας. Τίποτα κι αυτός.

Στάνλεϊ Μάθιους (Χρυσή Μπάλα 1956)

Σύντομη η θητεία του. Στην Πόρτ Βέιλ από το 1965 έως το 1968. Αυτονόητο, χωρίς επιτυχία.

Ομάρ Σιβόρι (Χρυσή Μπάλα 1961)

Μετά την ένδοξη ποδοσφαιρική καριέρα σε Ρίβερ, Γιουβέντους και Νάπολι κάθισε στον πάγκο των Ροσάριο Σεντράλ, Εστουδιάντες και Ράσινγκ Κλουμπ. Τίποτα το ιδιαίτερο.

Μπόμπι Τσάρλτον (Χρυσή Μπάλα 1966)

Με περάσματα από την Πρέστον για τη σεζόν (1973-1974) και τη Γουίγκαν το 1983, η προπονητική του καριέρα δε μνημονεύεται για κάτι.

Φλόριαν Άλμπερτ (Χρυσή Μπάλα 1967)

Ο Ούγγρος ανέλαβε την τεχνική ηγεσία των Μπενγκάζι και των νέων της Φερεντσβάρος. Κανένας τίτλος.

Γκερντ Μίλερ (Χρυσή Μπάλα 1970)

Δεν του πήγαινε ο πάγκος του προπονητή. Εξάλλου μία σεζόν (1995-1996) κι αυτή στον πάγκο της δεύτερης ομάδας της Μπάγερν Μονάχου.

Μισέλ Πλατινί (Χρυσή Μπάλα 1983,1984 και 1985)

Ο καθαιρεθείς πρόεδρος της UEFA, Μισέλ Πλατινί, κάθισε στον πάγκο της εθνικής Γαλλίας από το 1988 έως το 1992. Κι αυτός δεν είχε κάποια επιτυχία καταγεγραμμένη.

Ματίας Ζάμερ (Χρυσή Μπάλα 1996)

Ο Ζάμερ κατάλαβε νωρίς ότι δεν κάνει για προπονητής και το... γύρισε σε τεχνικός διευθυντής. Μετά την τετραετία στην Ντόρτμουντ, ακολούθησε η σεζόν στη Στουτγγάρδη. Τουλάχιστον κατέκτησε ένα πρωτάθλημα, αυτό του 2002. Τώρα, τεχνικός διευθυντής στην Μπάγερν Μονάχου.

Μάρκο φαν Μπάστεν (Χρυσή Μπάλα 1988, 1989 και 1992)

Ο Ολλανδός έχει προπονήσει τις εθνική Ολλανδίας, Άγιαξ, Χέρενφεϊν και Άλκμααρ. Σε καμία από τις ανωτέρω, δεν πανηγύρισε τίτλο.

Φάμπιο Καναβάρο (Χρυσή Μπάλα 2006)

Αυτός, τώρα ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα. Οπότε, θα κριθεί στο μέλλον. Μετά την πρώτη εμπειρία στον πάγκο της Γκουανγκζού Εβεργκράντε στην Κίνα, τώρα στην Αλ Νασρ της Σαουδικής Αραβίας.

Νέος Ζιντάν, όχι νέος Πεπ

Οι προπονητές του Φλορεντίνο Πέρεθ

Ο ιππότης της "βασίλισσας"