Όταν τον βλέπεις για πρώτη φορά, έχεις την εντύπωση ότι θα μπορούσε να τον ενσαρκώσει σε ποδοσφαιρική ταινία ο απόγονος του Νίκου Ρίζου. Δεν σου... γεμίζει το μάτι, δεν τον λες και τη μεγαλύτερη μπαλαδόφατσα του κόσμου, μέχρι όμως να πάρει το τόπι στα πόδια και να ξεκινήσει να κάνει όλα εκείνα που τον κάνουν να διαφέρει από τη μάζα, από τους πολλούς.

Ξέρει να μεταχειρίζεται την "στρογγυλή Θεά" με τρόπο ιδιαίτερο, μοναδικό. Μόλις τον δεις να την έχει στα πόδια, απαλείφεται κάθε αρνητική σκέψη που μπορεί να είχε κάποιος για την αφεντιά του. Επειδή όμως ο χρόνος δεν κάνει διακρίσεις, έρχεται κάποια στιγμή που το πνεύμα παραμένει ακμαίο και σε εγρήγορση, αλλά το σώμα δεν είναι σε θέση να ακολουθήσει το ίδιο.

Ο Αριέλ Ιμπαγάσα είπε το τελευταίο "αντίο" στον Ολυμπιακό έπειτα από μια τετραετία που σάρωσε τους εν Ελλάδι τίτλους με την ερυθρόλευκη ριγωτή φανέλα, που έδωσε και πήρε πολλά, σε μια διαδρομή λαμπρή, όπως αξίζει σε μια εμβληματική ποδοσφαιρική φιγούρα όπως ο "El Caño". Τέσσερα πρωταθλήματα και δυο Κύπελλα στην Ελλάδα, ενώ και σε αρκετά ευρωπαϊκά παιχνίδια ήταν εκείνος που έδινε το κάτι παραπάνω στην ομάδα του Πειραιά.

Μπορεί το άναστημά του να μην προκαλούσε φόβο και τρόμο, αλλά το ποδοσφαιρικό του "ανάστημα" βρισκόταν στα ύψη. Ήξερε ο εκάστοτε αντίπαλος ότι από τα πόδια του μπορούσε να γίνει το απρόβλεπτο, το κάτι διαφορετικό, εκείνο που έλειπε, αλλά δεν μπορούσε να το αντιμετωπίσει. Απίστευτη οξυδέρκεια και ευφυΐα, είχε ένα δικό τρόπο να κάνει το δύσκολο να φαντάζει απλό, να κάνει πράξη αυτό που οι άλλοι ήθελαν, αλλά δεν μπορούσαν. Ένας "μαέστρος" πάνω στο χορτάρι, που διηύθυνε μοναδικά την ορχήστρα του.

Ο γεννηθείς τον Οκτώβριο του 1976 στο Μπουένος Άιρες, Ιμπαγάσα, απέδειξε στην Ελλάδα ότι όλα όσα τον συνόδευαν πριν έρθει εδώ, έχοντας μια πολύ σημαντική ποδοσφαιρική διαδρομή, δεν ήταν απλά ανάμνηση ενός μακρινού παρελθόντος, αλλά μια πραγματικότητα που την έφερε και την συνέχισε στην χώρα μας. Ξεκίνησε την καριέρα του στη Λανούς (1994-1998), για να μετακομίσει στην Ισπανία και να παίξει δυο φορές στη Μαγιόρκα (1998-2003, 2006-2008), στην Ατλέτικο Μαδρίτης (2003-2006) και στη Βιγιαρεάλ (2008-2010).

Ο ερχόμος του στην Ελλάδα το καλοκαίρι του 2010, έγινε την περίοδο της μεγάλης διοικητικής αλλαγής στον Ολυμπιακό, όταν ο Βαγγέλης Μαρινάκης ανέλαβε το πλειοψηφικό πακέτο της ΠΑΕ, διαδεχόμενος τον Σωκράτη Κόκκαλη. Μπορεί με το "καλημέρα" να ήρθε ο ευρωπαϊκός αποκλεισμός από τη Μακάμπι Τελ Αβίβ, αλλά στο πρωτάθλημα έκανε εκπληκτικές εμφανίσεις και έγινε ο ηγέτης της ομάδας. Ναι, υπήρχαν γύρω του και άλλοι σπουδαίοι ποδοσφαιριστές, αλλά ο "Caño" ήταν το κάτι άλλο, εκείνος που μπορούσε να γλυκάνει το παιχνίδι, να το κατευθύνει σωστά, να κάνει καλύτερους τους συμπαίκτες του.

Αριέλ Ιμπαγάσα: Τελευταίο ταγκό στο Λιμάνι

Ο Ιμπαγάσα είναι από τους σημαντικότερους ξένους ποδοσφαιριστές που έχουν φορέσει την ερυθρόλευκη φανέλα. Στην καλή του βραδιά, μπορούσε να σηκώσει όλη την ομάδα στις πλάτες του. Όταν δεν έπαιζε ή δεν ήταν στα καλά του, τότε φαινόταν ότι κάτι έλειπε. Εκείνη η φαντασία στο παιχνίδι του Ολυμπιακού, όπου με μια κάθετη πάσα μπορούσε να ακινητοποιήσει τον αντίπαλο, να τον "σκοτώσει". Στα τελευταία του, ήταν εκείνα τα "ποιοτικά 30λεπτα" που φανέρωναν ότι πλέον δεν μπορούσε να έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο του παρελθόντος, αλλά ήταν σε θέση ακόμα να κάνει την διαφορά, έστω και στο λίγο που θα αγωνιζόταν.

Η τελευταία του παράσταση δόθηκε στον αγώνα πρωταθλήματος με τον Απόλλωνα Σμύρνης, όπου ακολούθησε η φιέστα για την κατάκτηση του τίτλου. Με Κούπα ολοκλήρωσε την θητεία του στο Λιμάνι. Άλλωστε, ολόκληρη η διαδρομή του στον Ολυμπιακό συνδέθηκε με πρωταθλήματα και με επιτυχίες, δίχως βέβαια να είναι όλα ρόδινα. Ταλαιπωρήθηκε και από τραυματισμούς, υπήρξαν και στιγμές (μικρο)εντάσεων, ενώ την τελευταία χρονιά δεν έπαιξε παρά ελάχιστα, όντας και εκτός λίστας για το Champions League. Στα 38 του χρόνια, δεν μπορούσε να προσφέρει το ίδιο, έχοντας περισσότερο το ρόλο του "δασκάλου" για τους νεότερους και της "χρυσής εφεδρείας", όταν υπήρχαν τα σκούρα και έπρεπε να μπει για να δώσει τη λύση.

Χθες, 25 Ιουλίου 2014, μπήκαν οι οριστικοί "τίτλοι τέλους" με μια επιστολή του Αργεντινού βιρτουόζου της μπάλας, που δημοσιεύτηκε στο σάιτ της ΠΑΕ. Εκεί μίλησε για τον αγαπημένο του Ολυμπιακό και δεν είπε "αντίο", αλλά ένα "εις το επανιδείν". Εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του στον πρόεδρο της ομάδας για τη μεταξύ τους σχέση και ευχαρίστησε όλους όσους συνεργάστηκε αυτά τα τέσσερα χρόνια, όπως και τον κόσμο του Ολυμπιακού, με τον οποίον ανέπτυξε μια σχέση μοναδική.

Μια διαδρομή έφτασε στο φινάλε της, αλλά οι αναμνήσεις μένουν και αυτές είναι χαραγμένες στο μυαλό όλων των ποδοσφαιρόφιλων, που αγαπούν το άθλημα και εκείνους που το υπηρετούν πιστά και το ομορφαίνουν.