Το "σχίσμα" που αποφάσισαν να κάνουν στις αρχές του 20ου αιώνα ορισμένα μέλη της Μίλαν και να ιδρύσουν την Ίντερ αποδείχτηκε κίνηση-ματ, καθώς δημιούργησαν μία ομάδα που θεωρείται πλέον -μετά από 103 χρόνια ζωής- ένας από τους ιστορικότερους και πιο φημισμένους συλλόγους ανά την υφήλιο.

Και πώς να μην είναι όταν κουβαλάει πίσω της 29 εγχώριους τίτλους (18 Πρωταθλήματα, 6 Κύπελλα Ιταλίας, 5 Σούπερ Καπ Ιταλίας), 9 διεθνείς (3 Κύπελλα Πρωταθλητριών/Τσάμπιονς Λιγκ, 3 Κύπελλα UEFA, 2 Διηπειρωτικά Κύπελλα, 1 Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων), και η οποία είναι η μοναδική ιταλική που έχει κάνει τρεμπλ σε μία σεζόν και δεν έχει υποβιβαστεί ποτέ στη Serie B;

Το Sport24.gr, έναν αιώνα και κάτι μετά από τη γέννηση των "νερατζούρι", σας παρουσιάζει τη "χρυσή ενδεκάδα", τα έντεκα άτομα δηλαδή που έβαλαν κάτι παραπάνω από ένα... απλό λιθαράκι για να εντάξουν μόνιμα την Ίντερ στην ελίτ των "μεγάλων" του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Αυτοί είναι οι:

Αλεσάντρο Αλτομπέλι

Ο επονομαζόμενος και "spillo" (βελόνα) αγωνίστηκε από το 1977 μέχρι το 1988 στην Ίντερ και ήταν χωρίς αμφιβολία ένας από τους πιο παραγωγικούς φορ στη Bel Paese στα τέλη της δεκαετίας του '70 και σε όλη τη δεκαετία του '80.

Αυτό αποδεικνύεται άλλωστε από το γεγονός ότι είναι μέχρι και σήμερα ο κορυφαίος σκόρερ των Μιλανέζων στο Κόπα Ιτάλια με 46 τέρματα αλλά και στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις με 35 γκολ, ενώ αποτελεί τον 5ο κατά σειρά "κανονιέρη" στην ιστορία της Ίντερ με 128 γκολ.

Οι εντυπωσιακοί αριθμοί που τον συνοδεύουν δεν σταματούν όμως εκεί, αφού είναι ο 9ος στη λίστα με τους παίκτες της Ίντερ που έχουν τις περισσότερες συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις (466) αλλά και ο δεύτερος σκόρερ στην ιστορία της με 209 γκολ, έχοντας μπροστά του μόνο τον θρυλικό Τζουζέπε Μεάτσα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι έχει σκοράρει και σε τελικό Μουντιάλ με την Εθνική Ιταλίας (το τρίτο γκολ της "σκουάντρα ατζούρα" κόντρα στη Δυτική Γερμανία το 1982), ενώ όταν το πέτυχε αυτό έγινε μόλις ο δεύτερος παίκτης στο θεσμό που μπήκε αλλαγή σε τελικό και κατάφερε να βρει δίχτυα (πρώτος ήταν ο Ολλανδός Νανίνγκα στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1978).

Άντζελο Μοράτι

Ο Άντζελο Μοράτι είναι ο 15ος πρόεδρος στην 103χρονη ιστορία της Ίντερ, όμως στις καρδιές των περισσοτέρων φίλων των "νερατζούρι" βρίσκεται στην πρώτη θέση...

Απέκτησε τα διοικητικά ηνία της ομάδας τον Μάη του 1955 παραλαμβάνοντας τον σύλλογο από τον Κάρλο Μασερόνι, ενώ έμεινε σε αυτό το πόστο ως τον Μάη του 1968, όταν και άφησε την προεδρία για τον Ιβανόε Φραϊτσόλι.

Επί εποχής του γεννήθηκε η "Grande Inter" ("Μεγάλη Ίντερ") του Χελένιο Χερέρα η οποία κατέκτησε δύο συνεχόμενα Κύπελλα Πρωταθλητριών στα μέσα της δεκαετίας του '60 (το 1964 απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης και έναν χρόνο αργότερα απέναντι στη Μπενφίκα) και ήταν φιναλίστ σε έναν ακόμα τελικό (ήττα με 2-1 από τη Σέλτικ στη Λισσαβώνα), ενώ πέρα από τους ευρωπαϊκούς θριάμβους πανηγύρισε με τους "νερατζούρι" 3 Πρωταθλήματα Ιταλίας και 2 Διηπειρωτικά Κύπελλα.

Στο πλούσιο βιογραφικό του θα πρέπει επίσης να επισυναφθεί και η δημιουργία του αθλητικού κέντρου στο Απιάνο Τζεντίλε, γνωστό από τότε με την ονομασία "Πινετίνα".

Μάσιμο Μοράτι

Ο τέταρτος γιος του Άντζελο Μοράτι αποδείχτηκε άξιος συνεχιστής της βαριάς "κληρονομιάς" που άφησε πίσω ο πατέρας του, αφού και επί των δικών του ημερών η Ίντερ μπορεί να υπερηφανεύεται για αρκετές επιτυχίες στις εγχώριες αλλά και στις διεθνείς διοργανώσεις.

Το 1995 ο Μάσιμο Μοράτι ανέλαβε το τιμόνι της ομάδας από τον Ερνέστο Πελεγκρίνι και τα πρώτα δέκα χρόνια ήταν αρκετά δύσκολα για αυτόν.

Αιτία το γεγονός πως παρά τον πακτωλό χρημάτων που έριχνε σχεδόν σε κάθε μεταγραφική περίοδο, οι "νερατζούρι" έμεναν μακριά από το σκουντέτο, το οποίο αγνοούσαν από το 1989, με μοναδική του "ανταμοιβή" εκείνο το διάστημα να είναι το Κύπελλο UEFA τη σεζόν 1997-98 (νίκη με 3-0 στον "ιταλικό τελικό" απέναντι στη Λάτσιο στο "Παρκ Ντε Πρενς').

Η πίεση και η κριτική είχε γίνει αφόρητη για τον ιδιοκτήτη της Ίντερ όμως το καλοκαίρι του 2006 ξέσπασε το σκάνδαλο calciopoli και όλα άλλαξαν άρδην: η Γιουβέντους υποβιβάστηκε άμεσα στη Serie B, το πρωτάθλημα της σεζόν 2005-06 δόθηκε στα χαρτιά στους "νερατζούρι" και η συνέχεια την βρήκε απόλυτη κυρίαρχο στη γειτονική χώρα.

Οι τίτλοι άλλωστε που έχει κατακτήσει την περασμένη πενταετία μιλούν από μόνοι τους: 5 Πρωταθλήματα Ιταλίας (2006, 2007, 2008, 2009, 2010), 3 Κύπελλα Ιταλίας (2005, 2006, 2010), 4 Σούπερ Καπ Ιταλίας (2005, 2006, 2008, 2010), 1 Τσάμπιονς Λιγκ (2010) και 1 Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων (2010).

Στα "παράσημα" της ομάδας επί εποχής Μοράτι είναι ότι ισοφάρισε το ρεκόρ στο Καμπιονάτο όσον αφορά στις συνεχόμενες κατακτήσεις πρωταθλημάτων (5), ενώ είναι η μοναδική ομάδα στη Ιταλία που έχει κατακτήσει τρεμπλ σε μία σεζόν.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο 66χρονος ηγέτης των Μιλανέζων έχει ξοδέψει πάνω από 300 εκατομμύρια ευρώ για μεταγραφές όλα αυτά τα χρόνια, με τον μοναδικό ιδιοκτήτη με μεγάλο πορτοφόλι που έχει ξοδέψει περισσότερα από αυτόν να είναι ο Ρόμαν Αμπράμοβιτς της Τσέλσι.

Ζοζέ Μουρίνιο

Ο Ζοζέ Μουρίνιο έμεινε μόνο δύο σεζόν στο "Μεάτσα" (2008-2010) όμως πρόλαβε σε αυτό το διάστημα να γίνει είδωλο για τους οπαδούς της Ίντερ, καθώς κατάφερε να τους ξαναδώσει τη χαμένη υπερηφάνεια μετά από 45 χρόνια στην Ευρώπη.

Μέσα σε τρεις μήνες από την ανάληψη των καθηκόντων του ο "special one" πήρε το πρώτο τρόπαιο (Ιταλικό Σούπερ Καπ, νίκη επί της Ρόμα στο "Μεάτσα" στη διαδικασία των πέναλτι), ενώ ολοκλήρωσε με επιτυχία την πρώτη του σεζόν στη Serie A, παίρνοντας το πρωτάθλημα.

Η περασμένη σεζόν ήταν ωστόσο το απόλυτο peak για τον Πορτογάλο, αφού πήρε το τρεμπλ με την Ίντερ (Πρωτάθλημα, Κόπα Ιτάλια και Τσάμπιονς Λιγκ) χάρη στα γκολ-χρυσάφι του Ντιέγκο Μιλίτο, με τους Μιλανέζους να γίνονται η πρώτη ομάδα στην ιστορία του ιταλικού πρωταθλήματος που πετυχαίνουν κάτι τέτοιο.

Όσο για τον ίδιο, είναι ο ένας από τους τρεις μόλις τεχνικούς στην ιστορία που έχουν σηκώσει το "τρόπαιο με τα μεγάλα αυτιά" με δύο διαφορετικές ομάδες, μετά τους Έρνστ Χάπελ και Ότμαρ Χίτσφελντ.

Ελένιο Ερέρα

Ο άνθρωπος που ουσιαστικά αποτελούσε τον "φωτεινό φάρο" της Ίντερ στα Ευρωπαϊκά Κύπελλα μέχρι να ανατείλλει στον ουρανό του Μιλάνου το λαμπρό άστρο του πολυνίκη Ζοζέ Μουρίνιο.

Ο Ερέρα πήγε στην Ίντερ από τη Μπαρτσελόνα το 1960 και έμεινε εκεί για μία οκταετία, διάστημα το οποίο του ήταν αρκετό για να δημιουργήσει τη μεγαλύτερη Ίντερ όλων των εποχών.

Το 1963 πήρε Πρωτάθλημα, το 1964 Κύπελλο Πρωταθλητριών και Διηπειρωτικό Κύπελλο, κάτι που επανέλαβε το 1965 αλλά προσθέτοντας και το Πρωτάθλημα αυτή τη φορά, ενώ η συλλογή τροπαίων για τον Γαλλοαργεντινο τεχνικό ολοκληρώθηκε το 1966 με το ιταλικό πρωτάθλημα.

Φυσικά, αυτό που έχει κάνει "αθάνατο" τον Ερέρα είναι το γεγονός ότι πήρε το σύστημα 5-3-2 και το τροποποίησε κατά τέτοιο τρόπο ώστε να γεννηθεί το περιβόητο κατενάτσιο, ενώ έχει μείνει διάσημος και για διάφορες καιτονομίες που εισήγαγε στο ποδόσφαιρο.

Πρώτος αυτός επέβαλε αυστηρούς κανόνες πειθαρχίας, απαγορεύοντας σε παίκτες να πίνουν ή να καπνίζουν αλλά και να προσέχουν τα κιλά τους, πρώτος αυτός έστελνε στελέχη της Ίντερ σε σπίτια παικτών μέσα στην εβδομάδα για να "τσεκάρουν" για πιθανά νυχτοπερπατήματα, πρώτος αυτός επέβαλε την απομόνωση ομάδας σε ξενοδοχείο πριν από αγώνες.

Χαβιέρ Ζανέτι

Αναμφίβολα το σύμβολο της σύγχρονης εποχής της Ίντερ και μία από τις πιο εμβληματικές φιγούρες στην υπεραιωνόβια ιστορία της.

Ο 37χρονος πλέον Αργεντινός άσος είναι δεύτερος συνολικά σε συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις με 737, και θέλει 22 ακόμα για να ξεπεράσει τον Μπέργκομι και να γίνει ο απόλυτος ρέκορντμαν των Μιλανέζων σε αυτή την κατηγορία.

Παράλληλα, είναι ο παίκτης με τις περισσότερες συμμετοχές στην ιστορία της Ίντερ στο πρωτάθλημα (529) και στην Ευρώπη (141) και ένατος συνολικά στο Κόπα Ιτάλια (69).

Ο Ζανέτι παίζει στην ομάδα της Λομπαρντίας από το 1995 και φοράει το περιβραχιόνιο του αρχηγού από το 1999, ενώ το εντυπωσιακό είναι πως μπορεί να ανταποκριθεί με την ίδια επιτυχία σε περισσότερες από μία θέσεις (αριστερός και δεξιός μπακ, αμυντικός και κεντρικός μέσος).

Είναι επίσης ο παίκτης με τις περισσότερες παρουσίες με τη φανέλα της Εθνικής Αργεντινής (139), καθώς και ο δεύτερος γηραιότερος παίκτης (πρώτος ο Ιντσάγκι) που έχει σκοράρει στο Τσάμπιονς Λιγκ (στις 20 Οκτωβρίου 2010 κόντρα στην Τότεναμ, όντας 37 ετών και 71 ημερών).

Ρονάλντο

Ένας από τους μεγαλύτερους επιθετικούς που έχουν τιμήσει τη φανέλα της Ίντερ, κάτι που υποστήριξε άλλωστε και δημόσια ο Μάσιμο Μοράτι πριν λίγο καιρό, ύστερα από την ανακοίνωση του Βραζιλιάνου για την οριστική αποχώρησή του από την ενεργό δράση.

Το "φαινόμενο" έπαιξε για πέντε χρόνια μπάλα στο ποδοσφαιρικό πάλκο του Μιλάνου και μπορεί να μην πήρε τίτλο με τους "νερατζούρι" (στο παλμαρέ του έχει μόνο ένα Κύπελλο UEFA το 1998, όπου είχε σκοράρει μάλιστα κόντρα στη Λάτσιο), όμως ελάχιστοι θα ξεχάσουν τα απίστευτα "μαγικά" που έκανε με τη μπάλα στα πόδια και τις αμέτρητες στιγμές ποδοσφαιρικής πανδαισίας που προσέφερε στο κοινό των "νερατζούρι".

Δυστυχώς, πέρα από τα 59 γκολ που έχει να επιδείξει σε σύνολο 99 αγώνων, ο Ρονάλντο συνδίασε την παρουσία του στην Ίντερ και με δύο σοβαρότατους τραυματισμούς.

Ο πρώτος ήταν στις 21 Νοεμβρίου 1999 σε ματς της Serie A κόντρα στη Λέτσε (γόνατο), ενώ ήταν άτυχος και στην επανεμφάνισή του στα γήπεδα αφού "διαλύθηκε" το γόνατό του στις 12 Απριλίου 2000, στον πρώτο τελικό του Κόπα Ιτάλια κόντρα στη Λάτσιο.

Τζουζέπε Μεάτσα

Και μόνο το γεγονός ότι το μεγαλύτερο στάδιο της Ιταλίας που βρίσκεται στο Μιλάνο ονομάζεται "Τζουζέπε Μεάτσα" (Σαν Σίρο η άλλη ονομασία του), δείχνει την επίδραση που είχε ο συγκεκριμένος παίκτης στην Ίντερ αλλά και στο ιταλικό πόδσφαιρο γενικότερα.

Ως παίκτης φόρεσε την μπλε και μαύρη φανέλα από το 1927 μέχρι το 1940, ενώ μετέπειτα κάθησε και στον πάγκο των "νερατζούρι" με την ιδιότητα του προπονητή.

Γιατί το όνομα Μεάτσα θεωρείται συνώνυμο της Ίντερ; Είναι ο κορυφαίος σκόρερ για τους Μιλανέζους σε όλες τις διοργανώσεις με 284 τέρματα αλλά και πρώτος σκόρερ όλων των εποχών σε αγώνες πρωταθλήματος με 243 τέρματα, ενώ επίσης είναι: 7ος στη λίστα των ιντερίστι παικτών με τις περισσότερες συμμετοχές στο πρωτάθλημα (365), 5ος σκόρερ στο Κόπα Ιτάλια (12 γκολ) και 2ος στην Ευρώπη (29 γκολ).

Δίπλα από όλα αυτά τα εντυπωσιακά στατιστικά, προσθέστε το γεγονός ότι με τα 33 τέρματα απολογισμό είναι 2ος σκόρερ στην ιστορία της Εθνικής Ιταλίας, πίσω από τον Τζίτζι Ρίβα που σταμάτησε στα 35.

Τζουζέπε Μπέργκομι

Ένας από τους ελάχιστους παίκτες που δεν έχει βγάλει ποτέ από πάνω του τη φανέλα της Ίντερ, φορώντας την για 20 συνολικά σεζόν (1979-1999).

Στο διάστημα αυτό ο επονομαζόμενος "zio" ("θείος') λόγω του επιβλητικού μουστακιού που είχε είχε σε νεαρή ηλικία, κατέκτησε μόνο τρεις εγχώριους τίτλους (Πρωτάθλημα Ιταλίας και Ιταλικό Σούπερ Καπ το 1989 και Κύπελλο Ιταλίας το 1982), ωστόσο σήκωσε τρεις φορές ευρωπαϊκό τρόπαιο χάρη στους ισάριθμους θριάμβους των Μιλανέζων στο Κύπελλο UEFA (1990-91, 1993-94, 1997-98).

Αναμφισβήτητα, τίτλος τιμής για τον Τζουζέπε Μπέργκομι είναι οι 758 εμφανίσεις με τη φανέλα της ομάδας της καρδιάς του (ρέκορντμαν), με τον νυν τηλεσχολιαστή για το Sky Italia να είναι πρώτος σε ματς στο Κόπα Ιτάλια (122) και δεύτερος σε συμμετοχές στο πρωτάθλημα (519) και στα Ευρωπαϊκά Κύπελλα (117).

Ρομπέρτο Μαντσίνι

Μπορεί ο Μάσιμο Μοράτι να ήθελε το καλοκαίρι του 2009 το "κάτι παραπάνω" για την άκρη του πάγκου και να κάνει την οικονομική υπέρβαση με τον Ζοζέ Μουρίνιο (πάνω από 10.000.000 ευρώ για κάθε χρόνο συμβολαίου πήρε ο Πορτογάλος τεχνικός), όμως ουδείς μπορεί να παραγνωρίσει ότι ο "special one" παρέλαβε μία ομάδα με παίκτες που είχαν τον πρωταθλητισμό στο dna τους.

Σε αυτό μεγάλο ρόλο έπαιξε αναντίρρητα ο προκάτοχος του, Ρομπέρτο Μαντσίνι, ο οποίος στα τέσσερα χρόνια που έκατσε στην άκρη του πάγκου (2004-2008) γεύτηκε ουκ ολίγες φορές το νέκταρ της επιτυχίας.

Συγκεκριμένα, ο "Μάντσιο" πανηγύρισε τρία σερί πρωταθλήματα (2006, 2007, 2008), 2 Κύπελλα Ιταλίας (2005, 2006) και 2 Σούπερ Καπ Ιταλίας (2005, 2006), και με τους επτά αυτούς τίτλους μοιράζεται το ρεκόρ του Ελένια Ερέρα με τους περισσότερους τίτλους στην τεχνική ηγεσία της "Beneamata".

Επιπλέον, ο νυν τεχνικός της Μάντσεστερ Σίτι οδήγησε την Ίντερ σε τελικό Κόπα Ιτάλια τέσσερις διαδοχικές σεζόν ενώ τη σεζόν 2006-07 είδε την ομάδα του να πετυχαίνει το ιστορικό επίτευγμα των 17 στη σειρά νικών στη Serie A (το σερί ξεκίνησε στις 25 Σεπτεμβρίου 2006 και σταμάτησε στις 28 Φλεβάρη 2007), νούμερο που δεν έχει προηγούμενα στα πέντε μεγαλύτερα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα.

Τζόρτζιο Μουτζανι

Ο άνθρωπος που δημιούργησε ουσιαστικά το κολοσσιαίο ποδοσφαιρικό οικοδόμημα που λέγεται Ίντερ. Επιστρέφοντας από την Ελβετία που είχε πάει σε νεαρή ηλικία για σπουδές και έχοντας κολλήσει το μικρόβιο του οπαδού με τη Σεντ Γκάλεν, ο Μουτζάνι γίνεται μέλος της Μίλαν (Milan Football and Cricket Club), όμως το δέσιμό του με αυτή την ομάδα δεν θα κρατήσει για πολύ.

Οι διαφωνίες που είχε με τον τότε πρόεδρο της Μίλαν, Τζάνι Καμπέριο, τον ωθούν να αποχωρήσει και να ιδρύσει -το βράδυ της 9ης Μαρτίου 1908 στο εστιατόριο "L'Orologio") μαζί με άλλα 42 ιδρυτικά μέλη- την Ίντερ (Football Club Internazionale Milano).

Επιπλέον, είναι ο άνθρωπος που οραματίστηκε το σήμα του συλλόγου το οποίο έχει παραμείνει μέχρι και σήμερα αλλά και τα χρώματα, που σε αντίθεση με το κόκκινο και μαύρο της Μίλαν είναι το μαύρο και μπλε.

Η βασική διαφορά της Ίντερ σε σύγκριση με την συμπολίτισσα "κρύβεται" στο όνομά της (Internazionale=Διεθνής), με τον σύλλογο να ανοίγει την πόρτα σε ξένους παίκτες, την ώρα που η Μίλαν αποτελείτο αποκλειστικά από Ιταλούς εκείνη την εποχή.

Ένας ζωγράφος και διανοούμενος στις αρχές του 20ου αιώνα ήταν ουσιαστικά ο πιονέρος όσον αφορά στην γέννηση της ιδέας που ακούει στο όνομα Ίντερ...