Σε κάθε ομάδα, ο προπονητής πρέπει να είναι εκείνος που επιβάλει τους κανόνες, τοποθετεί τα όρια και χαράζει τις κόκκινες γραμμές. Ο κάθε ένας έχει το δικό του τρόπο.

Υπάρχουν οι απόμακροι, οι αυταρχικοί, οι γλυκανάλατοι, οι εύκολοι, οι πειθαρχικοί, οι πειθήνιοι, οι καριερίστες, οι συμφεροντολόγοι, οι ελλειμματικοί και οι ισχυροί σε προσωπικότητα. Και τα είδη δεν τελειώνουν εδώ, απαιτείται βιβλίο για να απαριθμηθούν.

Κάποιοι συνδυάζουν πολλά προτερήματα μαζί, κάποιοι άλλοι τα έχουν κάνει μίξη με τις ανασφάλειες και τα κολλήματά ή τις εμμονές τους, υπάρχουν και εκείνοι που δεν τρώγονται με τίποτα! Όλοι πάντως αργά ή γρήγορα αντιλαμβάνονται ότι ο σεβασμός κερδίζεται, δεν επιβάλλεται.

Στην περίπτωση του Τραϊανού Δέλλα, αν υπήρχε μία λέξη που θα μπορούσε να περικλείει όλα όσα αισθάνονται για εκείνον οι ποδοσφαιριστές του, αυτή θα ήταν η εκτίμηση!

Εκτίμηση επειδή αντιμετωπίζει άπαντες με τον ίδιο τρόπο, γιατί τους κάνει να νιώθουν βέβαιοι ότι πάνω από όλους (και πάντα υπό τη σκέπη του συνόλου) τοποθετεί εκείνους, διότι καταφέρνει με τον τρόπο του να τους τσιτώνει όταν πρέπει, να τους χαλαρώνει ότι απαιτείται, να τους νουθετεί και να τους μαλώνει δίχως να γίνεται κακός, αυθάδης, ενοχλητικός και προσβλητικός.

Η ανταπόκριση…

Το να εκτιμάς τον προπονητή σου για τις ποδοσφαιρικές γνώσεις και τα παρελθοντικά πεπραγμένα του, δεν συνεπάγεται κιόλας ότι τον γουστάρεις ή τον αποδέχεσαι ως χαρακτήρα. Όταν απλώς τον ανέχεσαι επειδή δεν μπορείς να κάνεις και διαφορετικά, το πρόβλημα έχει ήδη γεννηθεί και σιγά σιγά γιγαντώνεται.

Όταν όμως αισθάνεσαι να θεριεύει η επιθυμία σου να μοχθήσεις και για εκείνον, τότε ο κόουτς έχει κερδίσει ένα σημαντικό στοίχημα και μπορεί να μεταδώσει πιο εύκολα, πειστικά και αποτελεσματικά τη φιλοσοφία και τις αρχές του.

Υστερα από αρκετά σεζόν μίας χαώδους κατάστασης (το κακό αρχίζει να χρονολογείται από το καλοκαίρι του 2008 και κορυφώνεται τη σεζόν 2012-13 με τον Βλάχο αρχικά και τον Λίνεν πολύ περισσότερο, να χάνουν παντελώς τον έλεγχο και να μετατρέπουν τα αποδυτήρια σε σκορποχώρι), η ΑΕΚ διαθέτει έναν προπονητή που ξέρει να επιβάλλεται δίχως να γίνεται μπαμπούλας και να κουβαλάει συμπλέγματα.

Ασφαλώς και λύνει τα χέρια του Δέλλα η ύπαρξη ισχυρής διοίκησης και η οργάνωση που σήμερα χαρακτηρίζει την ποδοσφαιρική Ενωση. Πολλοί όμως κατά το παρελθόν είχαν (τόσο στην ΑΕΚ όσο σε άλλες ομάδες) την αντίστοιχη ευκαιρία και την σκόρπισαν.

Ομιλίες και άβατο

Τους μιλά με σταθερό λόγο και αδιαπραγμάτευτες αρχές. Δεν θα κουραστεί να επαναλάβει όσες φορές χρειάζεται κάτι που δεν γίνεται σωστά, ακόμα και όταν θυμώσει, θα βρει την υπομονή για να συνεχίσει την προσπάθεια και να περάσει στους ποδοσφαιριστές του αυτά που θέλει.

Θα τους αφήσει να χαλαρώσουν και να χαμογελάσουν, θα τους απαγορεύσει να το συνεχίσουν σε στιγμές που δεν πρέπει. Όλα αυτά δίχως να παρουσιάζει έλλειμμα σε συμπεριφορά και να γίνεται κουραστικός, ενοχλητικά πιεστικός ή ανεξήγητα επίμονος.

Ο Δέλλας είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο τα αποδυτήρια της ομάδας έγιναν ξανά το άβατο που πρέπει να χαρακτηρίζει κάθε ομάδα η οποία θέλει να (αυτο)αποκαλείται μεγάλη. Τα σημαντικά μένουν εκεί, οι ποδοσφαιριστές νιώθουν ενωμένοι και κατανοούν ότι μόνο με το ΜΑΖΙ θα πετύχουν στόχους. Ένας για όλους και όλοι για έναν. Δεν μπορεί να γίνει και διαφορετικά…