"Δεν παίζει μπάλα", "η πιο βαρετή ομάδα του Μουντιάλ", "Σάντος ξύπνα", "ποιος Σαμαράς ρε παιδιά", "έλεος" και ένα σωρό μπινελίκια. Πρώτα στην ομάδα, μετά στον προπονητή και φυσικά στον ... Σπυρόπουλο που μετέδιδε. Και ξαφνικά, "πάμε μωρή ομάδα", "ναι ρε Λάζαρε" και "γκοοοοοοοοοολ ρε Σαμαρά" στο τέλος ενός αγώνα που πέρασε στην ιστορία

Αυτή είναι παράνοια του Έλληνα φίλαθλου, του Έλληνα που τα θέλει όλα. Και πρόκριση στους "16" και γκολ και μεγάλη μπάλα από την Εθνική. Που έχει (σχεδόν) ξεχάσει ότι έβλεπε τα Μουντιάλ υποστηρίζοντας ξένες ομάδες (κάτι... αδιανόητο, ας πούμε, για Ιταλούς, Άγγλους, Ολλανδούς, Βραζιλιάνους, Αργεντίνους κλπ) ενίοτε πιο πολύ κι από τους συλλόγους του.

Η Εθνική Ομάδα δεν είπε ποτέ ότι θα ... μαγέψει με την απόδοσή της στο Μουντιάλ. Ότι θα καθηλώσει τον πλανήτη με το θέαμα που θα προσφέρει. Ποτέ της δεν το έκανε. Είχε, όμως, και έχει την ικανότητα να είναι συνεπής στα μεγάλα ραντεβού και με ένα περίεργο τρόπο να τα καταφέρνει πάντα στα ματς χωρίς αύριο. Κι ας της στραβώνουν όλα από την αρχή!

Κλασικοί Έλληνες εμείς που βλέπουμε την Εθνική και γκρινιάζουμε στην πρώτη σέντρα, ζητώντας αλλαγές από το 30, κλασικοί Έλληνες κι οι ποδοσφαιριστές, που τα δίνουν όλα κάθε φορά που παίζουν ένα τέτοιο αγώνα...

Για σκεφτείτε λίγο. Η Εθνική ομάδα, πήρε τη νίκη πρόκριση, ενώ δυο βασικοί της ποδοσφαιριστές, ο Κονέ και ο τερματοφύλακας Καρνέζης έβγαιναν αναγκαστικά εκτός ομάδας, λόγω τραυματισμού. Τρία δοκάρια, επίσης. Χαμένες ευκαιρίες, που θα μπορούσαν να "καθαρίσουν" τον αγώνα από νωρίς, πριν ο Μπονί ισοφαρίσει για τους Ιβοριανούς και πριν ο Σαμαράς σκοράρει με ... μπάζερ μπίτερ πέναλτι!

Να πάμε και ακόμη πιο πίσω στις μέρες που πέρασαν; Ότι μετά το 3-0 από την Κολομβία, οι περισσότεροι ήθελαν να ...γυρίσουν άπαντες στο σπίτι. Ότι μετά το επεισόδιο Μανιάτη-Τζαβέλλα, ήταν λαϊκή απαίτηση να γυρίσουν και οι δυο με το ίδιο αεροπλάνο; Πριν διαλυθεί η ομάδα, θέλαμε να τη διαλύσουμε μόνοι μας.

Μια άλλη Ελλάδα

Αλλά, για να τα λέμε ... όλα, δεν ήταν ίδια η Εθνική που έπαιξε με την Κολομβία, με εκείνη που έδωσε τη μάχη με την Ακτή Ελεφαντοστού.

Εκτός της τετράδας στην άμυνα, που μοιάζει να έχει δέσει απόλυτα, όλα τα υπόλοιπα ήταν διαφορετικά. Είτε από επιλογή, είτε από συγκυρίες, εναντίον της Ακτής είδαμε μια ... άλλη Ελλάδα.

• Το πιο επιτυχημένο δίδυμο χαφ της περασμένης χρονιάς (που οδήγησε τον Ολυμπιακό στους "16" του Τσάμπιονς Λιγκ) για πρώτη φορά σε λειτουργικό ρόλο και στην Εθνική. Μανιάτης και Σάμαρης, έτρεξαν, μάρκαραν, δημιούργησαν, ο δεύτερος σκόραρε κιόλας.
• Τον καταπληκτικό Λάζαρο Χριστοδουλόπουλο σε ρόλο αριστερού χαφ σε ένα οργιαστικό απόγευμα. Αστείρευτες δυνάμεις, πολλά σουτ, εξαιρετικές εμπνεύσεις, κατευθείαν από το καμπιονάτο και τις σπουδαίες εμφανίσεις που έκανε φέτος με τη Μπολόνια.
• Τον αρχηγό Γιώργο Καραγκούνη να δείχνει τι σημαίνει εμπειρία, αλλά και ποδοσφαιρική κλάση. Το σουτ από τα τριάντα μέτρα που τράνταξε το δοκάρι θα μπορούσε να είναι μια πραγματική γκολάρα. Στα 37 του χρόνια απέδειξε ότι η θέση του δεν είναι στον πάγκο, αλλά στο βασικό σχήμα.
• Κι ο Σαμαράς, στην κορυφή της επίθεσης μια χαρά ήταν. Υποδεχόταν καλά τη μπάλα, την έσπαγε καλύτερα. Αυτός ήταν που έκανε την ασίστ στον Σάμαρη, αυτός πήρε και το πέναλτι στο τέλος, με μια ... ενέργεια Μάικ Γαλάκου, που τις παλιές εποχές, είτε στο Καραϊσκάκη, είτε στη Λεωφόρο, μπέρδευε τα πόδια του και ξεγελούσε τους διαιτητές.
• Είδαμε αντεπιθέσεις, συνδυασμούς, σουτ, καλές σκέψεις και ολοκληρωμένες φάσεις μέσα στο γήπεδο. Μια κανονική ομάδα, δηλαδή.
• Και βεβαίως με το κορυφαίο δίδυμο κεντρικών αμυντικών. Δεν έχουν πολλές ομάδες και Παπασταθόπουλο και Μανωλά. Θα έλεγα ότι δεν έχει καμία, αλλά ... ας μην κάνω κι εγώ τον υπερβολικό!

Μ' αυτά και μ' αυτά, φτάσαμε στο 2-1, στις κραυγές της χαράς στο πέναλτι του Σαμαρά, ακόμη και στο ... χαμόγελο που έσκασε ο Σάντος μετά τον αγώνα. Την ίδια ώρα στα social media γινόταν ένας πανικός. Μέχρι και η Ελεονόρα Μελέτη, έψαχνε να βρει λέει μαγιό για να φορέσει στην εκπομπή της όπως αρχικά είχε υποσχεθεί.

Ας είναι. Στους "16" του Μουντιάλ, επιτρέπονται και ... γραφικότητες. Επιτρέπονται και πανηγυρισμοί. Δεν γελάει πολύ και το χειλάκι μας τελευταία. Ας το χαρούμε λίγο. Μακριά και από τη γκρίνια και από τη μιζέρια...

Με βρίσκετε στο twitter σαν @yiannifil