Ήταν η Σταχτοπούτα του φετινού πρωταθλήματος. Και τα πήγε περίφημα, αν και ο δρόμος δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Και τι δρόμος...Γεμάτος check-in και check out, σε αεροπλάνα και βαπόρια αναγκάζοντας το κοντέρ να γράψει τόσα πολλά χιλιόμετρα που χάνεις το μέτρημα.

Η αρχή γίνεται το καλοκαίρι. Η ομάδα παλεύοντας τόσα χρόνια στα τοπικά πρωταθλήματα είχε ως στάδιο τον Ταρλά. Ασφυκτικά γεμάτος στα τοπικά ντέρμπι, κάλυπτε τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις. Αλλά σε μια Superleague που… σφύζει από ποιότητα γηπέδων ήταν αδύνατο. Η επαρχία στην Ελλάδα στερείται από υποδομές. Ακόμη και ομάδες με συνεχή παρουσία στην πρώτη κατηγορία δεν έχουν. Αλλά το γράμμα του νόμου, εξαντλείται, στην Μυτιλήνη.

Η κλήρωση φέρνει στην πρεμιέρα την Καλλονή απέναντι στον Ολυμπιακό. Στην επαρχία, ειδικά σε μια περιοχή που έχει να δει χρόνια επαγγελματικό ποδόσφαιρο, ζουν και αναπνέουν για τέτοια παιχνίδια. Ζουν και αναπνέουν για να δουν αντίπαλο ακόμη και τον Λεβαδειακό και τον Αστέρα Τρίπολης. Αλλά για Ολυμπιακό, Παναθηναϊκό, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, βράζει το αίμα τους. Το περιμένουν από καιρό, νομοτελειακά. Το σχεδιάζουν στο μυαλό τους.

Ο Αύγουστος θα έφερνε, 19 καταμεσής, στο λεκανοπέδιο της Καλλονής κόσμο. Και όμως έφερε κόσμο της Καλλονής στο λεκανοπέδιο της Αττικής. ΟΑΚΑ ο πρώτος αγώνας. «Ένα ταξίδι είναι, δεν έγινε και τίποτα. Θα είναι έτοιμο σύντομα» λέγανε.

Μετά την Θεσσαλονίκη και τον Άρη έρχεται ο ΠΑΣ Γιάννινα. Εντός και πάλι στο ΟΑΚΑ. Η ανησυχία δεν μεγαλώνει, το ουδέν μονιμότερο του προσωρινού περνάει μόνο από το κεφάλι των καχύποπτων.

Γυρνάει στο νησί για προπονήσεις και περιμένει να ακούσει τα ευχάριστα. Όλη την εβδομάδα προπόνηση στο νησί και την Παρασκευή βαλίτσα και ταξίδι για Αθήνα. Ξανά την άλλη εβδομάδα με Τρίπολη (εκτός). Πάλι τα ίδια με Ατρόμητο εντός. Οι Έλληνες της ομάδας δεν μπορούν να εξηγήσουν την πρωτόγνωρη (και για τους ίδιους) κατάσταση στους (πολλούς) ξένους.

Η ομάδα που πήγαινε τρένο, είναι πλέον προφανές ότι έχει αρχίσει και κουράζεται. Η ρουτίνα επαναλαμβάνεται. Αν δεν είναι η Αθήνα, είναι η Τρίπολη, η Λιβαδειά. Αλλά το Σαββατοκύριακο είναι χαμένη υπόθεση. Το καλοκαιριάτικο «αστείο» αρχίζει και σοβαρεύει.

Η Καλλονή θα βρεθεί για τα «εντός» της και στην Θεσσαλονίκη. Ίδια διαδικασία, διαφορετικός προορισμός. Όλη την εβδομάδα στο νησί και Παρασκευή, αναχώρηση. Ο πρώτος γύρος οδεύει προς το τέλος του και το γήπεδο δεν είναι έτοιμο. Πλέον οι Κασσάνδρες βγαίνουν αληθινές. Μιλούν για τα τελευταία παιχνίδια του πρωταθλήματος.

Έχοντας ζήσει από μέσα την ομάδα, σαν διερμηνέας, οι παίκτες και το τεχνικό επιτελείο φτάνουν στα όρια τους. Σωματικά πρωτίστως. Πνευματικά δευτερευόντως. Οι Έλληνες είναι πιο ψυλλιασμένοι. Έχουν μια ιδέα τι θα συμβεί. Και οι ξένοι, αρχίζουν και καταλαβαίνουν. Ο Λεοζίνιο, ο Μαρσέλο, ο Ντος Σάντος και ο Λεάντρο παραδέχονται ότι στην Βραζιλία, που έχει έκταση ίση με ολόκληρη την Ευρώπη, έκαναν λιγότερα ταξίδια. Απίστευτο.

Η Καλλονή θα τελειώσει το πρωτάθλημα έτσι ακριβώς όπως το άρχισε. Ταξιδεύοντας και κάνοντας όνειρα με στόχο να εκπληρωθούν, όπως και φέτος. Όνειρα, που βεβαίως θα έχουν έδρα το νησί. Το λεκανοπέδιο.

Και επειδή αριθμητική μπορεί να μην παίζει μπάλα στο ποδόσφαιρο αλλά αποτυπώνει και αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα. Η Καλλονή διένυσε από την αρχή της αγωνιστικής περιόδου μέχρι το τέλος αυτής 12.706 χιλιόμετρα παραπάνω από κάθε άλλη ομάδα. Ο αριθμός αυτός αφορά τις μετακινήσεις μόνο για τα εντός έδρας παιχνίδια. Έπαιξε 17 παιχνίδια "εντός" έδρας. 14 στο ΟΑΚΑ, 2 στο "Κλεάνθης Βικελίδης" και ένα στην Νέα Σμύρνη.

Για να καταλάβει κανείς το μέγεθος, το 2004 η Νιουκάστλ έκανε τα ίδια χιλιόμετρα ταξιδεύοντας στην Αγγλία μόνο για τα εκτός έδρας της παιχνίδια.

Παραδείγματα, από τον ελληνικό χώρο είναι δύσκολο να βρεις, αν και ομάδες που έπαιζαν μόνιμα, εκτός έδρας φρόντιζαν να το κάνουν σε κάποιο γειτονικό νομό, αν όχι εντός των ορίων του νομού. Το ότι έμενε είναι ένα μικρό θαύμα που ξεπερνά τα στενά όρια της μίζερης ελληνικής πραγματικότητας. Το ότι, παίκτες και τεχνικό επιτελείο άντεξαν είναι ένα μεγαλύτερο θαύμα.