Έπεσε αρκετά χαμηλά, όμως δεν ξάπλωσε, δεν λιγοψύχησε, δεν παραδόθηκε. Αντίθετα μάζεψε δυνάμεις, σηκώθηκε και ανέτρεψε κάθε λογική φτάνοντας μέχρι την κορυφή, αν και ήταν "απαγορευμένη" λέξη για τα... κυβικά της. Σαν πραγματικός... άντρας, που πήγε κόντρα στα προγνωστικά, γαλουχήθηκε μέσα από την αμφισβήτηση και, εν τέλει, πέτυχε το σκοπό της. Γιατί... what makes a man , φίλες και φίλοι; Αυτά τα μικρά, αλλά πολύ σημαντικά στοιχεία.

Κάπως έτσι μπορεί να περιγράψει κανείς αυτό που έζησε από το 2014 και μετά η Λέστερ, με τις "αλεπούδες" τη μία χρονιά να είναι κάποια στιγμή πρώτο φαβορί για υποβιβασμό και να χρειάζεται να κάνουν πορεία πρωταθλητισμού στις τελευταίες στροφές του μαραθωνίου για να την... σκαπουλάρουν και την δεύτερη να κάνουν μια πραγματική πορεία πρωταθλητισμού και στο τέλος να κατακτούν τον πιο απίστευτο τίτλο στην ιστορία της Premier League.

Ο ξοφλημένος/τελειωμένος/συνταξιούχος/τουρίστας/άσχετος/τυχοδιώκτης Ρανιέρι (κάπως έτσι σκιαγραφήθηκε το προφίλ του ύστερα από το -όντως αποτυχημένο- πέρασμά του από την εθνική Ελλάδας) ανέλαβε μία ομάδα με στόχο να τη διατηρήσει με νύχια και με δόντια στην κορυφαία κατηγορία, όμως εκμεταλλεύτηκε 1000% το έμψυχο υλικό που είχε στη διάθεσή του και φτιάχνοντας ένα σύνολο παικτών που "ζούσε και πέθαινε" για το κάθε ματς, την οδήγησε στον πρώτο τίτλο στα 132 χρόνια ιστορία της.

Κοινώς, τα σωστά άτομα (τόσο ως ποδοσφαιριστές όσο και ως χαρακτήρες) βρέθηκαν κάτω από την ίδια στέγη στο ίδιο διάστημα και υπό την κατάλληλη καθοδήγηση δημιούργησαν ένα σύνολο που ξεπέρασε το εαυτό του, τα όριά του και έγραψε ιστορία. Μία ιστορία που όλοι οι φίλοι του ποδοσφαίρου θα διηγούνται στις μεταγενέστερες γενιές ως κάτι το μοναδικό, το μαγικό, το μυθικό.

Μην νομίζει όμως κανείς πως τα ποδοσφαιρικά θαύματα στην Αγγλία αλλά και στην Ευρώπη γενικότερα εξαντλούνται στην Λέστερ αφού υπάρχουν και άλλες ομάδες πλην "αλεπούδων" που έχουν να υπερηφανευτούν για μία τέτοια ιστορία υπέρβασης. Ομάδες που είχαν ως βάση τους ισχυρές προσωπικότητες και άντρες με... παντελόνια, για να καταφέρουν την υπέρβαση. Γιατί -πέραν του ταλέντου και της τύχης- πάντοτε χρειάζεται κάτι ακόμη, εξίσου σημαντικό, για να δημιουργηθεί μια ομάδα που ξέρει να νικάει: άντρες με ισχυρή προσωπικότητα και θέληση .

Ομάδες που για διάφορους λόγους βρέθηκαν στριμωγμένες στα σχοινιά δεχόμενες ανελέητα σφυροκοπήματα όμως αρνήθηκαν πεισματικά να δεχτούν το τελευταίο χτύπημα που θα τις αποτελείωνε και έβγαλαν αντίδραση, ψυχή, νεύρο, προσωπικότητα και συλλογικότητα, κάνοντας τη μία υπέρβαση μετά την άλλη μέχρι να λουστούν με τη μαγική χρυσόσκονη της επιτυχίας.

Ήταν εκείνες οι ομάδες που μέσα από τη δύναμη του συνόλου γιγαντώθηκαν και από το Ground Zero έφτασαν στα ουράνια της δόξας. Το Sport24.gr σας παρουσιάζει πέντε χαρακτηριστικές περιπτώσεις ποδοσφαιρικών ομάδων-θαυμάτων:

✔ Ελλάς Βερόνα

Οι Άγγλοι φίλαθλοι θα έχουν να θυμούνται (και να διηγούνται) για δεκαετίες ολόκληρες το απόλυτο ποδοσφαιρικό θαύμα της Λέστερ του Ρανιέρι, η οποία το 2015 έμεινε στη μεγάλη κατηγορία χάρη σε ένα τρομερό ντεμαράζ στο φινάλε και το 2016 κατέκτησε τον τίτλο της Premier League (με διψήφια διαφορά από τη δεύτερη της βαθμολογίας Άρσεναλ!), όμως οι Ιταλοί μπορούν κάλλιστα να τους πουν ότι τέτοιες τρελές καταστάσεις στο πρωτάθλημά τους, τις έχουν βιώσει πριν από 30 χρόνια. Μεγάλη πρωταγωνίστρια στα μέσα της δεκαετίας του '80 ήταν η Ελλάς Βερόνα, η οποία λίγα χρόνια αφότου είχε πάρει το εισιτήριο της ανόδου, πραγματοποίησε μία εκπληκτική πορεία στη Serie A και κατέκτησε το πρώτο (και μοναδικό μέχρι σήμερα) πρωτάθλημα στην ιστορία της. Εκείνη η ομάδα του Οσβάλντο Μπανιόλι πανηγύρισε το σκουντέτο έχοντας μόνο 17 παίκτες στο ρόστερ της, νούμερο αδιανόητο για την τωρινή εποχή όπου οι προπονητές ζητούν μίνιμουμ 22 παίκτες και το rotation κρίνεται επιβεβλημένο, ενώ είχε έναν απολογισμό άκρως εντυπωσιακό: 15 νίκες, 13 ισοπαλίες, 2 ήττες με 42 γκολ υπέρ και μόλις 19 κατά.

Το ακόμα πιο τρομερό ήταν πως είχε αφήσει πίσω της όλα μεγαθήρια της εποχής, με την Γιουβέντους του Πλατινί να τερματίζει 6η (την ίδια χρονιά κατέκτησε το Κύπελλο Πρωταθλητριών στον αιματοβαμμένο τελικό του Χέιζελ), την Ρόμα του Φαλκάο ένα σκαλί πιο κάτω (η ομάδα που έναν χρόνο νωρίτερα ήταν φιναλίστ στο Πρωταθλητριών), την Νάπολι του Ντιέγκο Μαραντόνα (στην πρώτη του σεζόν στο "San Paolo") στην 8η θέση και τις δύο Μιλανέζες, Ίντερ και Μίλαν, στην 3η και 5η θέση αντίστοιχα. Το "μυστικό" της επιτυχίας; Το "πάντρεμα" ενός γκρουπ νεαρών, ταλαντούχων και φιλόδοξων παικτών από τη μία με ώριμους σταρ από την άλλη πλευρά, όπου ξεχώριζαν οι Μπρίγκελ, Έλκιερ, Φάνα, Ντι Τζενάρο και Γκαλντερίζι. Οι λάτρεις των θεωριών συνωμοσίας θα αναφέρουν ότι πέρα από το ότι βρέθηκαν οι κατάλληλοι παίκτες την κατάλληλη χρονική στιγμή στη... σωστή ομάδα, έπαιξε ρόλο για την εκτόξευση της Ελλάς Βερόνα στην κορυφή και ένα ιστορικό γεγονός.

Ήταν η πρώτη και μοναδική φορά μέσα σε μία σεζόν στην Ιταλία όπου οι διαιτητές δεν ορίζονταν από επιτροπή όπως γινόταν μέχρι πρότινος αλλά επιλέγονταν τυχαία σε κάθε ματς μέσω κλήρωσης. Ανεξάρτητα πάντως από τον τρόπο, ένα είναι το σίγουρο: η Ελλάς Βερόνα έκανε διαδοχικές υπερβάσεις μέχρι να πατήσει την κορυφή αφού είχαν προηγηθεί οι δύο συνεχόμενες παρουσίες της σε τελικό Coppa Italia (1983, 1984) αλλά και η 4η θέση στην Serie A τη σεζόν 1982-83 που σήμανε τότε το καλύτερο πλασάρισμα στην ιστορία της. Πράγματα απίστευτα από μία ομάδα μάλιστα που τα προηγούμενα χρόνια είχε μετατραπεί σε... ασανσέρ μεταξύ πρώτης και δεύτερης κατηγορίας.

✔ Γιουβέντους

Η Γιουβέντους είναι διαχρονικά η αδιαμφισβήτητη κυρίαρχος στο ιταλικό ποδόσφαιρο εντός συνόρων όμως το καλοκαίρι του 2006 ένιωσε να χάνεται η γη κάτω από τα πόδια της. Ήταν η μία από τις πέντε ομάδες (οι άλλες τέσσερις οι Μίλαν, Φιορεντίνα, Λάτσιο και Ρετζίνα) που το όνομά της ενεπλάκη στο ποδοσφαιρικό σκάνδαλο Calciopoli και εκείνη για την οποία ο πέλεκυς της δικαιοσύνης ήταν ο πιο βαρύς. Όχι μόνο της αφαιρέθηκαν οι δύο τίτλοι της πρωταθλήτριας που είχε κατακτήσει το 2005 και το 2006 με τον Φάμπιο Καπέλο στον πάγκο της αλλά υποβιβάστηκε στη Serie B για πρώτη φορά στην ιστορία της. Ως άμεσο (και φυσιολογικό) επακόλουθο ήταν να αποχωρήσουν πολλά από τα μεγάλα αστέρια της "βέκια σινιόρα", με τους Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς, Φάμπιο Καναβάρο και αρκετούς ακόμα να επιλέγουν άλλες ποδοσφαιρικές πολιτείες, όμως σε εκείνο το δύσκολο καλοκαίρι της ισοπεδωτικης κριτικής και της απόλυτης απαξίωσης για τον τορινέζικο σύλλογο, κάποιοι επέλεξαν να "βγουν μπροστά", να μείνουν και να παλέψουν μέχρι να δικαιωθούν. Η "αγία πεντάδα" των Μπουφόν, Ντελ Πιέρο, Τρεζεγκέ, Νέντβεντ και Καμορανέσι ήταν εκείνη που τράβηξε το περισσότερο κουπί στην εφιαλτική σεζόν 2006-07 που βρήκε την ομάδα στα αχαρτογράφητα νερά της δεύτερης κατηγορίας, με το φινάλε της πάντως να βρίσκει τον καπιτάνο Ντελ Πιέρο πρώτο σκόρερ του πρωταθλήματος με 21 γκολ και τους τιφόζι ανακουφισμένους με την άμεση επιστροφή της ομάδας στη φυσική της θέση: στη Serie A.

"Ήταν ενστικτώδης η απόφασή μου να παραμείνω, δεν χρειάστηκε να το σκεφτώ. Ήταν μία στιγμή δυσκολίας για το σύλλογο και ήταν αδιανόητο να τον παρατήσω. Το όφειλα στον κόσμο. Θα ήταν πάρα πολύ εύκολο να φύγω εκείνη τη στιγμή, όμως πιστεύω ότι από την απόφασή μου να παραμείνω ήρθε η ώθηση για την αναγέννηση της Γιούβε", διηγείται για την εποχή εκείνη ο Τζανλουίτζι Μπουφόν, ο οποίος 10 χρόνια αργότερα από τον εφιάλτη του Calciopoli μόνο υπερήφανος μπορεί να αισθάνεται. Μετά από τέσσερις αποτυχημένες σεζόν στη Serie A χωρίς κάποιον τίτλο και με αρκετές αλλαγές προπονητών (πέρασαν από τον πάγκο οι Ρανιέρι, Φεράρα, Τζακερόνι και Ντελ Νέρι), έφτασε το 2011 και όλα άλλαξαν. Ο Αντρέα Ανιέλι που είχε πάρει τα ηνία στην προεδρία εμπιστεύτηκε έναν "στρατιώτη" της ομάδας την εποχή που ήταν ποδοσφαιριστής, τον Αντόνιο Κόντε, και εκείνος την πήγε "σφαίρα" στην κορυφή, με το που μπήκε η ομάδα στο νέο της παλάτι, το "Juventus Stadium".

Το επιτυχημένο διοικητικό μοντέλο και οι σωστές επιλογές ποδοσφαιριστών (Πίρλο, Βιδάλ, Πογκμπά, Τέβες μερικές από τις πιο επιτυχημένες μεταγραφές) έφεραν τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα με τον -απαιτητικό και τελειομανή στον πάγκο- Κόντε ενώ όσοι εκτιμούσαν πως η ομάδα είχε πιάσει ταβάνι όσον αφορά στις επιτυχίες διαψεύστηκαν παταγωδώς, με τον διάδοχό του, Μασιμιλιάνο Αλέγκρι, να την οδηγεί σε δύο συνεχόμενα νταμπλ και σε έναν τελικό Champions League στις δύο τελευταίες σεζόν! Τα ρεκόρ δε της "βέκια σινιόρα" την τελευταία πενταετία προκαλούν το θαυμασμό: έγινε η πρώτη ομάδα που τερμάτισε αήττητη σε μία Serie A με 38 αγωνιστικές (26 νίκες - 12 ισοπαλίες τη σεζόν 2011-12), πήρε πρωτάθλημα μαζεύοντας πάνω από 100 πόντους (102 τη σεζόν 2013-14, με 33 νίκες σε 38 ματς), ισοφάρισε το ρεκόρ της χρυσής ομάδας της την δεκαετία του '30 με πέντε σερί σκουντέτι (1931-35) ενώ έγινε η πρώτη ομάδα στην Ιταλία που κατακτάει Serie A και Coppa Italia σε back-to-back σεζόν. Ναι, οι "μπιανκονέρι" ζουν το απόλυτο ποδοσφαιρικό παραμύθι...

✔ Νότιγχαμ Φόρεστ

Η Νότιγχαμ Φόρεστ είναι μία από τις αρχαιότερες ομάδες στο Νησί, με έτος ίδρυσης το 1865, όμως η αλήθεια είναι πως με την συμπλήρωση ενός αιώνα ζωής δεν είχε να επιδείξει κάποιο φαντεζί παλμαρέ όσον αφορά σε επιτυχίες: μοναδική εξαίρεση οι δύο κατακτήσεις Κυπέλλου Αγγλίας το 1898 και το 1959 και η δεύτερη θέση στην κατηγορία των μεγάλων το 1967. Στα μέσα της δεκαετίας του '70 ωστόσο άλλαξε το ρου της ιστορίας για την "Φόρεστ" και αυτό το οφείλει σε έναν από τους πιο χαρισματικούς -αν όχι ο πιο χαρισματικός- τεχνικούς που έχει αναδείξει το αγγλικό αλλά και το ευρωπαϊκό και παγκόσμιο ποδόσφαιρο: ο θρυλικός Μπράιαν Κλαφ. Μία από τις σπουδαιότερες προσωπικότητες των πάγκων, με ισχυρό χαρακτήρα και πνεύμα νικητή. Ένας άντρας με "Α" κεφαλαίο -των πάγκων.

Μετά το πρωτάθλημα του 1972 που πανηγύρισε με την "γειτόνισσα" Ντέρμπι Κάουντι έκανε το μεγάλο άλμα στην προπονητική καριέρα του αναλαμβάνοντας το 1974 την σπουδαία Λιντς εκείνης της εποχής (διαδεχόμενος τον Ντον Ρέβι μετά από 13 χρόνια παρουσίας του τελευταίου στον πάγκο των "παγωνιών") όμως απουσίαζε η "χημεία" μεταξύ των δύο πλευρών και έτσι μετά από 44 καταστροφικές ημέρες αποχώρησε με την "στάμπα" του αποτυχημένου από το "Elland Road".

Τότε βρέθηκε στο δρόμο του η Νότιγχαμ Φόρεστ και εκεί ο Κλαφ, έχοντας για βοηθό τον πιστό και αξιόλογο συνεργάτη του Πίτερ Τέιλορ, όχι μόνο έβαλε την προσωπική του πινελιά αλλά συνέβαλε στη δημιουργία ενός εκ των μεγαλυτέρων θαυμάτων στη σύγχρονη ιστορία του ποδοσφαίρου. Τη σεζόν 1976-77 η Νότιγχαμ Φόρεστ πανηγύρισε την άνοδο στην κορυφαία κατηγορία έχοντας τερματίσει 3η στη δεύτερη κατηγορία ενώ την αμέσως επόμενη σεζόν (1977-78) έγραψε ιστορία καθώς έγινε μία από τις ελάχιστες ομάδες που έχουν κατακτήσει τον τίτλο της πρωταθλήτριας στην πρώτη κατηγορία ούσα νεοφώτιστη! Ο δουλευταράς και ταυτόχρονα πνευμάτωδης Άγγλος τεχνικός επεφύλασε όμως ακόμα περισσότερες εκπλήξεις στο κοινό του "City Ground" αφού την επόμενη διετία οδήγησε την ομάδα του σε δύο συνεχόμενες κατακτήσεις του Κυπέλλου Πρωταθλητριών: το 1979 νίκησε στον τελικό του Μονάχου την Μάλμε με 1-0 ενώ έναν χρόνο αργότερα υπέταξε με το ίδιο σκορ το Αμβούργο, αυτή τη φορά στο "Santiago Bernabéu" της Μαδρίτης. Όσο για τους θεμέλιους λίθους πάνω στους οποίους έχτισε το οικοδόμημά του ο Μπράιαν Κλαφ;

Πρώτος και καλύτερος ο Πίτερ Σίλτον που αποτέλεσε εγγύηση κάτω από τα γκολπόστ, ενώ παίκτες-κλειδιά ήταν ο δεξιός μπακ Βιβ Άντερσον (ο πρώτος μαύρος ποδοσφαιριστής που φόρεσε τη φανέλα της εθνικής Αγγλίας), ο μέσος Μάρτιν Ο'Νιλ (ειρήσθω εν παρόδω ο τεχνικός της εθνικής Ιρλανδίας από το 2013 και μετά, την οποία κοουτσάρει και στα τελικά του Euro 2016), ο επιθετικός Τρέβορ Φράνσις (πρώτος παίκτης στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου του οποίου η μεταγραφή έσπασε το φράγμα του 1.000.000 λιρών) και οι τρεις Σκωτσέζοι διεθνείς: Τζον Ρόμπερτσον (εξτρέμ), Άρτσι Τζέμιλ (μέσος) και Κένι Μπερνς (αμυντικός). Ο Μπράιαν Κλαφ έμεινε για 18 ολόκληρα χρόνια στην Νότιγχαμ Φόρεστ πριν τερματίσει την προπονητική του καριέρα και πολλοί αναρωτιούνται για ποιο λόγο δεν του έκανε ποτέ πρόταση η εθνική Αγγλίας, παρόλα αυτά όλοι είναι πεπεισμένοι για το εξής: εκείνος είναι ο άνθρωπος που έβαλε την Φόρεστ στον αγγλικό ποδοσφαιρικό χάρτη και πέτυχε μαζί της κάτι που όμοιό του δεν υπάρχει στην ιστορία του ποδοσφαίρου: να είναι η ομάδα που έχει περισσότερα Κύπελλα Πρωταθλητριών στην ιστορία της (2) από όσα εγχώρια πρωταθλήματα (1)!

✔ Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ

Όταν η ποδοσφαιρική του καριέρα διεκόπη λόγω του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Ματ Μπάσμπι δέχτηκε πρόταση από την Λίβερπουλ (ομάδα στην οποία είχε παίξει από το 1936 μέχρι το 1941) για να αναλάβει τη θέση του βοηθού προπονητή, χωρίς όμως να ικανοποιήσουν τις αξιώσεις του αναφορικά με τον έλεγχο που ήθελε να έχει στην ομάδα. Το αποτέλεσμα ήταν να προτιμήσει τη θέση του πρώτου προπονητή που ήταν κενή εκείνη την περίοδο στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και η επιλογή αυτή την δικαίωσε 100% καθώς έγραψε το όνομά του με χρυσά γράμματα στην ιστορία των "κόκκινων διαβόλων" και του αγγλικού ποδοσφαίρου. Ανέλαβε το κουμάντο το 1945 και τρία χρόνια αργότερα κατέκτησε τον πρώτο του τίτλο στο "Old Trafford", το FA Cup, ενώ η Γιουνάιτεντ τερμάτισε τρεις σερί σεζόν (1947, 1948, 1949) στην δεύτερη θέση του πρωταθλήματος. Το 1952 ήρθε το πρωτάθλημα, πρώτο για το σύλλογο μετά από ξηρασία 41 χρόνων, ενώ ακολούθησαν οι δύο σερί κατακτήσεις το 1956 και το 1957 με μία ομάδα που είχε μέσο όρο ηλικίας τα 22 χρόνια και βαφτίστηκε από τον Τύπο ως "τα μωρά του Μπάσμπι" (The Busby Babes").

To 1957 η Γιουνάιτεντ έγινε η πρώτη αγγλική ομάδα που έπαιξε στο Κύπελλο Πρωταθλητριών (η Τσέλσι δεν πήρε μέρος στην παρθενική σεζόν της κορυφαίας ευρωπαϊκής διοργάνωσης αφού δεν είχε πάρει τη σχετική άδεια από την αγγλική ομοσπονδία!), όμως έναν χρόνο αργότερα η ομάδα-δημιούργημα του Μπάσμπι είχε ραντεβού με το θάνατο. Μετά την ισοπαλία, 3-3, στην έδρα του Ερυθρού Αστέρα στα προημιτελικά του Πρωταθλητριών και κατά την επιστροφή στην Αγγλία, το αεροπλάνο που μετέφερε την αποστολή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ συνετρίβη κατά την απογείωσή του από το αεροδρόμιο "Ριμ" του Μονάχου, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 23 από τους 43 επιβαίνοντες, με 8 εξ αυτών να είναι μέλη της πρώτης ομάδας. Τα συνεργεία διάσωσης ανέσυραν νεκρούς τους Τζεφ Μπεντ, Ρότζερ Μπερν, Έντι Κόλμαν, Μαρκ Τζόουνς, Ντέιβιντ Πεγκ, Τόμι Τέιλορ και Λίαμ Γουίλαν ενώ λίγες ημέρες αργότερα υπέκυψε στα βαριά τραύματά του ένα από τα μεγάλα αστέρια εκείνης της ομάδας, ο Ντάνκαν Έντουαρντς. Η σούπερ νεανική και απίστευτα ταλαντούχα ομάδα του Μάντσεστερ είχε ξεκληριστεί χάνοντας 8 επίλεκτα στελέχη της (λίγο αργότερα αποχώρησαν από την ενεργό δράση δύο ακόμα παίκτες της που είχαν τραυματιστεί στην αεροπορική τραγωδία του Μονάχου) και με τον Ματ Μπάσμπι στο νοσοκομείο βαριά τραυματισμένο, το μέλλον του συλλόγου φάνταζε εξαιρετικά δυσοίωνο.

Και όμως, εκείνη η ομάδα, αν και χτυπημένη θανάσιμα από τη μοίρα, αρνήθηκε να πετάξει λευκή πετσέτα, με τον Μπάσμπι να αναρρώνει από τα τραύματά του και να ξεκινάει από τη σεζόν 1958-59 το χτίσιμο της νέας γενιάς των "μπέμπηδων", με παίκτες που είχαν σωθεί από το δυστύχημα (επικεφαλής ο Μπόμπι Τσάρλτον), το "νέο αίμα" (Τζορτζ Μπεστ) αλλά και μεταγραφές (Ντένις Λο). Και κάπως έτσι η... ξοφλημένη Γιουνάιτεντ αναγεννήθηκε μέσα από τις στάχτες της και όχι μόνο έκανε restart αλλά σάρωσε τα πάντα. Πήρε το Κύπελλο το 1963, το πρωτάθλημα Αγγλίας το 1965 και το 1967 ενώ έφτασε στον κολοφώνα της δόξας της το 1968. Η δεύτερη έκδοση των "παιδιών του Μπάσμπι" θριάμβευσε με 4-1 της Μπενφίκα στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο "Wembley" και έγινε η πρώτη αγγλική (και δεύτερη βρετανική μετά την Σέλτικ το 1967) που κατέκτησε το "Κύπελλο με τα μεγάλα αυτιά". Ένα ακόμα παράσημο για την ομάδα του Μπάσμπι ήταν το γεγονός πως είχε στο ρόστερ της τρεις παίκτες που είχαν πάρει τη Χρύση Μπάλα παίζοντας για αυτήν: τους Ντένις Λο (1964), Μπόμπι Τσάρλτον (1966) και Τζορτζ Μπεστ (1968). Η Γιουνάιτεντ ήταν η ομάδα των υπερβάσεων και ο Ματ Μπάσμπι ο εμπνευστής της...

What makes a man , φίλες και φίλοι; Στιγμές σαν αυτές που όλοι υψώνουν το ανάστημά τους και κρατούν όρθιο έναν σύλλογο με τέτοιο μέγεθος και ιστορία. Τίμιοι!

✔ Ντόρτμουντ

Η Μπορούσια Ντόρτμουντ κατέκτησε το τρίτο της πρωτάθλημα στην Γερμανία τη σεζόν 1962-63, έκτοτε όμως ακολούθησε μία μακρά περίοδος όπου έμεινε μακριά από την κορυφή και το ρόλο του "αντίβαρου" ως προς την Μπάγερν Μονάχου έπαιξαν ανά καιρούς άλλες δυνάμεις της Bundesliga όπως η Γκλάντμπαχ και το Αμβούργο. Τη δεκαετία του '90 όμως τα πράγματα άλλαξαν και η ομάδα της Βεστφαλίας έκανε δυναμική επανεμφάνισή τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων. Αυτό το μαρτυρούν τα πρωταθλήματα που πανηγύρισε στη Bundesliga το 1995, το 1996 και το 2002 αλλά και τα ευρωπαϊκά της πεπραγμένα, με τους "κιτρινόμαυρους" να ανεβαίνουν στην κορυφή της Ευρώπης το 1997 με τον Ότμαρ Χίτσφελντ στον πάγκο, επικρατώντας 3-1 στον τελικό του Μονάχου της Γιουβέντους, αλλά και να είναι φιναλίστ στον τελικό του Κυπέλλου UEFA πέντε χρόνια αργότερα όταν και έχασαν στο "De Kuip" του Ρότερνταμ από την (γηπεδούχο) Φέγενορντ. Κάπου εκεί όμως το καράβι άρχισε να μπάζει επικίνδυνα νερά, η κακοδιαχείριση στα οικονομικά οδήγησε στην υπερχρέωση του συλλόγου (από κακές και ακριβές επιλογές ποδοσφαιριστών) και κάποια στιγμή η "τρύπα"... βάθους 122.000.000 ευρώ έφερε την Ντόρτμουντ στα πρόθυρα οικονομικού κραχ!

Ήταν μάλιστα τόσο μεγάλο το οικονομικό πρόβλημα στο οποίο είχε περιέλθει η ομάδα της κοιλάδας του Ρουρ ώστε η Μπάγερν Μονάχου στο πλαίσιο αλληλεγγύης προς μία μεγάλο αντίπαλο εντός γηπέδου αποφάσισε να της δανείσει το ποσό των 2.000.000 ευρώ, χωρίς τόκους, μόνο και μόνο για να κρατηθεί στη ζωή. Κάπου εκεί όμως οι άνθρωποι της ομάδας συνειδητοποίησαν πως η Ντόρτμουντ δεν θα μπορούσε να συνεχίζει να λειτουργεί για πολύ ακόμα ούσα σε μηχανική υποστήριξη και αποφάσισαν όλοι μαζί, ο καθένας από το πόστο του, να βοηθήσουν για να βγει από την... εντατική. Και τα κατάφεραν με τρόπο, με πρόγραμμα, με μέθοδο αλλά και κυρίως με επιμονή και υπομονή. Ο κόσμος δεν εγκατέλειψε ποτέ το σύλλογο και γέμιζε ασφυκτικά σε κάθε παιχνίδι το "Westfalenstadion", ακολούθησε αύξηση μετοχικού κεφαλαίου, χωρίς τα μέλη-φίλαθλοι να χάσουν τον έλεγχο των μετοχών, από αγγλικά και αμερικανικά funds (χρηματοδοτήσεις) εκταμιεύτηκαν 53.000.000 ευρώ ενώ παράλληλα αυξήθηκαν τα έσοδα από το marketing και προστέθηκαν και τα βελτιωμένα τηλεοπτικά συμβόλαια.

Τι έλειπε για να... απογειωθεί η ομάδα; Μα φυσικά ένας προπονητής που ξέροντας πως δεν έχει πάρα πολλά λεφτά να ξοδέψει, θα δημιουργούσε παίκτες! Ο Γιούργκεν Κλοπ επιλέχτηκε με αυτή την προοπτική το 2008 μετά από 19 χρόνια "πίστης" στη Μάιντς (ως παίκτης και ως προπονητής) και το πείραμα πέτυχε. Και με το παραπάνω, αν κρίνει κανείς από την αλλαγή πορείας και προφίλ της ομάδας. Αποδείχθηκε πως αυτό ήταν που χρειαζόταν όσο τίποτε άλλο. Έναν προπονητή με αποφασιστικότητα, πλάνο και ισχυρή προσωπικότητα. Έναν άνθρωπο που ξέρει τα ποδοσφαιρικά... κατατόπια και έχει το ειδικό βάρος για να επωμιστεί όλη αυτή την ευθύνη δίχως προβλήματα. Έναν άντρα που δεν ξέρει τι θα πει η λέξη "φόβος" .

Οι νέοι παίκτες στους οποίους πίστεψε και επένδυσε (Γκέτσε, Λεβαντόβσκι, Χούμελς, Σούμποτιτς, Πίστσεκ, Καγκάουα, Γκιουντογκάν, Πέρισιτς, Γκρόσγκροϊτς μερικοί από αυτούς) "μεγάλωσαν" πολύ γρήγορα πάνω στο χορτάρι και η Ντόρτμουντ έγινε και πάλι ισότιμη διεκδικήτρια του τίτλου.

Το 2011 ήταν η ώρα της να ξαναγίνει πρωταθλήτρια, ενώ το 2012 όχι μόνο πανηγύρισε τον δεύτερο σερί τίτλο στη Bundesliga αλλά διέλυσε με 5-2 την Μπάγερν στον τελικό του Κυπέλλου σφραγίζοντας το πρώτο νταμπλ στην ιστορία της. Ακολούθησε μάλιστα μία εντυπωσιακή σεζόν στην Ευρώπη που την έφερε μέχρι τον τελικό του Champions League το 2013 (γνώρισε την ήττα με 2-1 από την Μπάγερν) ενώ ακόμα και μετά την αποχώρηση του Κλοπ η Ντόρτμουντ παραμένει δυνατή και με τον Τόμας Τούχελ, κοντράροντας πέρυσι για μεγάλο διάστημα την Μπάγερν στη μάχη του τίτλου. "Ο μοναδικός λόγος που η Ντόρτμουντ δεν παίρνει το πρωτάθλημα τα τελευταία χρόνια είναι ότι στο ίδιο πρωτάθλημα παίζει και η Μπάγερν. Κανένας άλλος λόγος", τόνισε πέρυσι ο Πεπ Γκουαρδιόλα θέλοντας να επαινέσει τους "κιτρινόμαυρους" για την παρουσία τους εντός των συνόρων. Δήλωση που λέει πολλά για το θαύμα που συντελέστηκε στο "Westfalenstadion" χάρη στην ομαδική δουλειά. Γιατί ως γνωστόν οι "καλές παρέες" κάνουν τη διαφορά.