Δεν είναι φανταστική η φετινή 4άδα του Τσάμπιονς Λιγκ; Όχι, αλήθεια, θαυμάστε την. Οι δύο τελευταίο κάτοχοι (ενισχυμένοι με Γουαρδιόλα και Μουρίνιο ο καθένας, επειδή το πρεστίζ της κούπας δεν έφτανε) συν η Ρεάλ (με Αντσελότι και με Κριστιάνο και με τον Φοβερότερο Ποδοσφαιριστή Του Κόσμου και το άχτι του 10ου) συν η Ατλέτικο του Σιμεόνε, που πάει να κερδίσει το Πρωτάθλημα Των Δύο Γιγάντων.

Είναι τέλειο. Πάντα στις 4άδες υπάρχει εκείνο το λίγο βαρετό ζευγάρι που ακούγεται συναρπαστικό αλλά ξέρεις πως δε θα είναι ή υπάρχει εκείνη η 4η ομάδα που ξέρεις πως είναι συμπλήρωμα και πως εντάξει, δε θα το πάρει κιόλας. Φέτος δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα. Ρεάλ και Μπάγερν παίζουν συνέχεια, ναι, αλλά όχι *αυτές* οι Ρεάλ και Μπάγερν. Και η Ατλέτικο, η φυσιολογική 4η στην πρώτη ανάγνωση των ονομάτων; Θα πεις εσύ στους ποδοσφαιριστές του Σιμεόνε ότι είναι ‘συμπλήρωμα’; Γιατί δε θα βγεις ζωντανός νομίζω.

Η ουσία είναι πως έχουμε 4 ομάδες που μπορούν ρεαλιστικά όλες να χτυπήσουν την κούπα. 4 φανταστικές ομάδες σε φάση όπου έχουν τα πάντα να κερδίσουν και τα πάντα να χάσουν! Τι καλύτερο; Οι ημιτελικοί είναι φανταστικοί και, ειλικρινά, όλοι οι πιθανοί τελικοί που μπορούν να προκύψουν, το ίδιο. Οπότε σκεφτήκαμε να κάνουμε ένα πρώιμο preview αυτών των 4 πιθανών τελικών, βάσει εντελώς εξωτερικών ερεισμάτων.

Για το ίδιο το ποδόσφαιρο θα σας τα πουν καλύτεροι οι football philosophers κι ο Football Philosopher, με αναλύσεις των ημιτελικών του Τσάμπιονς Λιγκ, με πιθανότητες της κάθε ομάδας να επικρατήσει, πώς θα επηρεάσουν τα match-ups τις στρατηγικές, κλπ. Εμείς, στο παρόν κείμενο, είμαστε εδώ για κάτι άλλο. Για τις ιστορίες. Και για την προσμονή. Εξάλλου, η ομορφιά του ποδοσφαίρου όπως και όλων των τεχνών, είναι κάτι εντελώς υποκειμενικό: Κατανοώ απολύτως τον ενθουσιασμό για την τιτανομαχία Ρεάλ-Μπάγερν, όμως η ένταση και το ξύλο που θα πέσει στο Τσέλσι-Ατλέτικο με κάνει να θέλω να τους δω να παίζουν αυτοί και στους δύο ημιτελικούς.

Οπότε ας παίξουμε με πρόσωπα και με την προσμονή ενός τελικού ιστορικού (και γεμάτου ιστορίες). Αυτό που ακολουθεί δεν είναι κατάταξη βάσει πιθανοτήτων ή ποδοσφαιρικής αξίας (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό). Αλλά, απλούστατα, οι πιθανοί τελικοί που έχουμε μπροστά μας- και γιατί κάποιοι θα είναι σημαντικότεροι από άλλους.

4. Ατλέτικο Μαδρίτης - Μπάγερν Μονάχου

Καταρχάς αν αυτό είναι το λιγότερο συναρπαστικό ζευγάρι που μπορεί να βγει στον τελικό, τότε ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΣΑΜΠΙΟΝΣ ΛΙΓΚ 2014. Σκληρές ομάδες, θα συμβεί μπόλικο Ξύλο, θα δούμε σφιχτό παιχνίδι και λίγα-και-καλά γκολ, αλλά εν τέλει υπάρχει κάτι εγγενώς απογοητευτικό στην ιδέα πως θα δεις μια πολύ κοντινή μάχη και στο τέλος θα επικρατήσει δύσκολα-αλλά-καθαρά το φαβορί. Το είδαμε πέρσι αυτό στο Μπάγερν-Ντόρτμουντ, κάθε χρόνο αυτό θα γίνεται;

Μπορεί σε έναν μεγάλο τελικό μια μικρή ομάδα να κερδίσει την εμφανώς πιο μεγάλη; Η πρώτη ενστικτώδης απάντηση των περισσότερων υποθέτω είναι “όχι” αλλά δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να στηριχτεί αυτό αριθμητικά. Αφενός, τι θεωρούμε αρκετά χαοτικό κενό ειδικού βάρους; Μπάγερν-Ατλέτικο, ναι. Ρεάλ-Λεβερκούζεν. Ρεάλ-Βαλένθια. Όμως το Μπάγερν-Ίντερ τι το μετράμε; Η Ίντερ είχε 38 χρόνια να πάει σε τελικό. Και το Γιουβέντους-Ντόρτμουντ που κέρδισε η Ντόρτμουντ; Αίσθησή μου τελικά είναι πως το βάρος του τελικού δεν επηρεάζει απαραιτήτως τις πιθανότητες του Πάρα Πολύ Πιο Θρυλικού Σωματείου προς τα πάνω, αλλά το πρόβλημα είναι πως είναι ήδη αρκετά πολύ ψηλά.

3. Μπάγερν Μονάχου - Τσέλσι

Το πρώτο ματς της χρονιάς στην Ευρώπη ήταν το Σούπερ Καπ, ένας παραδοσιακά ανούσιος αγώνας που για κάποιο λόγο υπάρχουν πολιτισμοί που του φέρονται ως κάτι άλλο από ένα γκλαμουράτο φιλικό. Φέτος ήταν ανάμεσα σε Τσέλσι και Μπάγερν, το οποίο ήταν αστείο διότι μας χάρισε έναρξη ποδοσφαιρικής σεζόν με κόντρα Γουαρδιόλα-Μουρίνιο δίχως κανείς εκ των δύο να έχει κάνει κάτι για να φτάσει σε αυτό τον αγώνα, πέραν του να είναι διαθέσιμος για να αναλάβει τον κατάλληλο πάγκο την κατάλληλη στιγμή.

Όπου κατάλληλη στιγμή, αυτό το οριακά απομυθοποιητικό τρίτο έτος του Μουρίνιο στην Πριμέρα, που είδε τον Γουαρδιόλα να έχει ήδη αποχωρήσει και την Ρεάλ Μαδρίτης να αυτοκαταστρέφεται. Ό,τι αρχίζει συγκλονιστικά είναι καταδικασμένο να υποκύψει σε κάποια περίοδο καθίζησης, και η κόντρα Γουαρδιόλα-Μουρίνιο είναι μια τέτοια ιστορία. Όμως ακόμα κι έτσι, στο ξεκίνημα της σεζόν, σε εκείνο το ματς όπου βρέθηκαν οι δυο τους αντίπαλοι με κληρονομημένες ομάδες που άλλοι έχρισαν τροπαιούχες, όλοι πάλι με την κόντρα τους ασχολούμασταν. Η Μπάγερν κέρδισε ύστερα από ένα πραγματικά ωραίο ματς (ειδικά για Αύγουστο μήνα, τρίβαμε τα μάτια μας) και μεταξύ αστείου και σοβαρού άρχισαν να πέφτουν οι πρώτοι χρησμοί: Η φετινή σεζόν θα τελειώσει όπως ξεκίνησε, με Μπάγερν εναντίον Τσέλσι.

Τώρα είμαστε τόσο πάρα μα πάρα πολύ κοντά στο να συμβεί αυτό. Είναι σχεδόν αστείο. Δεν είναι απλά ότι Μπάγερν και Τσέλσι είναι οι 2 τελευταίοι κάτοχοι ή ότι έπαιξαν αντίπαλοι ξανά πρόπερσι, είναι το όλο πακέτο. Δες τους τελευταίους 5 πρωταθλητές Τσάμπιονς Λιγκ:

2009: Η Μπαρτσελόνα του Πεπ Γουαρδιόλα

2010: Η Ίντερ του Ζοζέ Μουρίνιο

2011: Η Μπαρτσελόνα του Πεπ Γουαρδιόλα

2012: Η Τσέλσι

2013: Η Μπάγερν

Και φέτος, τι; Η Τσέλσι του Μουρίνιο και η Μπάγερν του Γουαρδιόλα στον τελικό; Σοβαρά; Μήπως οι υπόλοιποι να μην μπαίνουν πια καν στον κόπο;

Η αλήθεια είναι πως μου μοιάζει ως το πιο πιθανό ζευγάρι τελικού, κι αν και ήμουν από εκείνους που από τον περασμένο Αύγουστο εύχονταν να καταλήξουμε ξανά εδώ, στην πορεία η σεζόν ανέδειξε κάποιες νέες αφηγήσεις. Φυσικά θα είναι συναρπαστικό να δούμε αυτό το ζευγάρι τελικό όμως ειλικρινά, ας δούμε και τίποτα άλλο.

2. Ατλέτικο Μαδρίτης - Ρεάλ Μαδρίτης

Να, ας πούμε.

Όταν ξεκινούσε η χρονιά, από όλα τα μεγάλα εμφύλια ντέρμπι που θα περίμενες να δεις να φιγουράρουν ως ζευγάρι τελικού, αυτό ομολογουμένως δε θα πρέπει να ήταν και πάρα πολύ ψηλά στη λίστα, έτσι δεν είναι;

Από το 2008 και τη χρονιά που η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έφτασε στο 16ο πέναλτι κοντράροντας την Αρμάδα Αβράμ Γκραντ, κάθε χρόνο ζούσαμε υπό μια διαρκή απειλή/υπόσχεση (διαλέγεις και παίρνεις, εγώ ειλικρινά δε θέλω να ξαναδώ κλάσικο στη ζωή μου μετά το μπούκωμα της τελευταίας τετραετίας) για τον Τελικό Clasico. ΡΕΑΛ ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ ΣΤΟΝ ΤΕΛΙΚΟ OMG OMG OMG, και τσουπ από το πουθενά πάει να ξεπεταχτεί Ισπανικός εμφύλιος τελικός αλλά μαδριλένικος. #FIESTA

Επί σειρά ετών αυτό το match-up έμοιαζε σχεδόν διαδικαστικού χαρακτήρα. Από τότε που η Ατλέτικο ανέβη στην Πριμέρα πριν 12 χρόνια, και μέχρι και πέρσι, δεν είχε κερδίσει ούτε μία φορά. Και ξαφνικά πέρσι πήρε το Κύπελλο σε εκείνον τον εκπληκτικό τελικό με τη Ρεάλ, και φέτος τη νίκησε και στο πρωτάθλημα, στο πλαίσιο της τουλάχιστον συγκινητικής καμπάνιας της, να βουτήξει το πρωτάθλημα ΚΑΙ από τους δύο γίγαντες που εδώ και μήνες θεωρούν δεδομένο πως αργά ή γρήγορα θα την ξεφορτωθούν από πάνω τους αλλά αυτή κολλημένη εκεί, τώρα τους βγήκε κι από πάνω.

Τώρα η Ατλέτικο απέκλεισε τη Μπαρτσελόνα κι έχει την ευκαιρία να κάνει κάτι απίστευτο: Να κλείσει τη σεζόν κερδίζοντας το πρωτάθλημα (με νίκη επί της Μπαρτσελόνα την τελευταία αγωνιστική) και κερδίζοντας το Τσάμπιονς Λιγκ (με νίκη επί της Ρεάλ στον τελικό). Ο Ντιέγκο Σιμεόνε μέσα σε 2 χρόνια και κάτι ψιλά έχει πάρει μια ομάδα που λίγο νωρίτερα αποκλειόταν στους ομίλους του Europa από τον Άρη Θεσσαλονίκης και την έχει μετατρέψει σε μια ποδοσφαιρική μηχανή, αλλά όχι από αυτές τις βαρετές τις τέλειες, παρά από εκείνες που έρχονται κατά πάνω σου και σε κοιτάνε κατάματα με τις φάτσες που είναι σα να βγήκαν από μπιμουβιά με τον Ντάνι Τρέγιο, και σε ποδοπατάνε αργά και βασανιστικά και σου ξεριζώνουν και ό,τι περισσεύει για να μην πολυκουνιέσαι. Το κερασάκι στην τούρτα είναι που πέρσι όλοι χαζεύαμε τον Φαλκάο λες κι αυτός μόνος του τα έκανε όλα, ο Φαλκάο τώρα είναι μια μακρινή ανάμνηση (υπήρξε ποτέ; ήταν αληθινός ποδοσφαιριστής; μήπως τον εφεύραμε; ήταν άραγε μια διήγηση των γονιών μας σαν κάτι μυθικά μουντιαλικά ματς τύπου Βέλγιο-ΕΣΣΔ;) και ο Ντιέγο Κόστα είναι σε φάση “Φαλκάο; Ποιος Φαλκάο; 1-0!”

Eίναι ανατριχιαστικό και μόνο που το γράφω και είναι κάθε sports movie που γίνεται πραγματικότητα.

Επίσης, αν το πάρει η Ρεάλ, θα έχει φτάσει στο πολυπόθητο 10ο όχι με κάποιον νορμάλ αντίπαλο που θα μπορούσε να έχει τρακάρει εδώ και τόσα χρόνια, αλλά απέναντι στην συμπολίτισσα ομάδα ΠΟΥ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟ ΜΑΓΙΚΟ ΚΑΡΜΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ΕΦΤΑΣΕ ΣΤΟΝ ΤΕΛΙΚΟ ΦΕΤΟΣ ΑΠΟ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΠΙΘΑΝΕΣ ΧΡΟΝΙΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ; Δεν γίνονται αυτά.

1. Ρεάλ Μαδρίτης - Τσέλσι

Υπάρχει ακριβώς ένα πράγμα που είναι πιο πωρωτικό από έναν τέλειο εμφύλιο Δαυίδ εναντίον Γολιάθ, και αυτό το ένα πράγμα είναι μια τιτανομαχία που ξεχειλίζει storylines από όπου κι αν την πιάσεις.

Ας πούμε λέγαμε παραπάνω για την επαναλαμβανόμενη αφήγηση της κόντρας Μουρίνιο-Γουαρδιόλα, οπότε να και κάτι φρέσκο: Ο Μουρίνιο, που γεννά κόντρες και storylines όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, ως νέμεση της ομάδας που ανέλαβε πριν λίγα χρόνια να εξιλεώσει.

Από τη μία λοιπόν η Ρεάλ Μαδρίτης στο κυνήγι του 10ου, θα βρει αντιμέτωπο τον Special One που έχει καταφέρει στην καριέρα του ως τώρα τα πάντα, εκτός από το να κερδίσει αυτό το ρημάδι το 10ο για την Ρεάλ. Από την άλλη ο Μουρίνιο, σε έναν τελικό ιδανικού για αυτόν ψυχολογικού set-up, τον οποίο -πιστέψτε με- θα θέλει να θριαμβεύσει περισσότερο για να τον χάσει η Ρεάλ, παρά για να τον κερδίσει ο ίδιος.

Αν κερδίσει η Ρεάλ δικαιώνεται η εξωφρενική τακτική του Πέρεζ να σκορπά χρήμα για να αγοράζει brand names με πόδια κι όχι ποδοσφαιριστές. Να πουλήσει τον Οζίλ για να πάρει τον τύπο με τις καρδούλες. Μοιάζει άδικο αυτό; Το ποδόσφαιρο δε νοιάζεται για τη δικαιοσύνη και τις απόψεις. Αν κερδίσει η Τσέλσι τότε γίνεται η ξεκάθαρα απιθανότερη διπλή-μέσα-σε-τρία-χρόνια πρωταθλήτρια που έχει δει ο θεσμός από τότε που ο Μπράιαν Κλαφ έκανε το ριπίτ με τη Νότιγχαμ Φόρεστ.

A, είπα Μπράιαν Κλαφ και θυμήθηκα. Ο Μουρίνιο έχει πάρει Τσάμπιονς Λιγκ και η Τσέλσι έχει πάρει Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά μοιάζει ιστορικό λάθος ότι δεν το έχουν πάρει μαζί, έτσι δεν είναι; Αν το πάρει φέτος κλείνει αυτό το κενό, και όλη αυτή η τριετία θα μοιάζει με περίεργο ποδοσφαιρικό trivia για 25 χρόνια από σήμερα: Το “ο Μουρίνιο δεν κοουτσάριζε το πρώτο Τσου Λου της Τσέλσι” θα γίνει το ποδοσφαιρικό αντίστοιχο του “ο Τζέισον δεν ήταν ο κακός του πρώτου ‘Παρασκευή και 13’.” Κι επίσης, ναι, θα το έχει πάρει τρίτη φορά με τρίτη διαφορετική ομάδα. Αφήνοντας ως μόνη παραπονεμένη; Τη Ρεάλ, ναι.

Μιλώντας για τρίτη φορά; Ο Κόουτς Με Το Φρύδι πάει επίσης να το σηκώσει τρίτη φορά, κι ετούτη θα είναι η θρυλικότερη γιατί… εντάξει, ας μη ξανασυζητήσουμε για το Δέκατο. Και θέλουμε μήπως κι άλλο; Κι ο Ετό γύρισε από το κρύο και πάει να πάρει τρίτο Τσάμπιονς Λιγκ με τρίτη διαφορετική ομάδα.

Επίσης! Ο Κριστιάνο Ρονάλντο έχει πάρει μόνο ένα Τσάμπιονς Λιγκ. Ως δηλωμένος-με-τατουάζ υπέρ της άποψης πως είναι ο φρικιαστικά καλύτερος ποδοσφαιριστής του κόσμου π.Μ. αλλά και μ.Μ. (προ Μέσι και μετά Μέσι), το ένα Τσάμπιονς Λιγκ μοιάζει λίγο. Πιστεύω πως από όλους τους ποδοσφαιριστές του πλανήτη, είναι εκείνος που είναι πιθανότερο να τον βάλεις σε μια ομάδα Δ’ Εθνικής κι αυτή η ομάδα να γίνει ανταγωνιστική σε υψηλό επίπεδο, οπότε ένας λόγος παραπάνω να πιστεύω πως το να έχει ένα μόνο Μεγάλο Διεθνές Τρόπαιο είναι αποκαρδιωτικά λίγο. Ναι, το ξέρω, το ξέρω, είναι ομαδικό άθλημα το ποδόσφαιρο. Καλύτερα. Δημιουργεί περισσότερες ιστορίες έτσι.

Να, όπως και του Φερνάντο Τόρες που αν γίνουν όλα αυτά, π ρ ο φ α ν ώ ς και θα σκοράρει το νικητήριο γκολ στον τελικό, ξεφεύγοντα έτσι υπερβολικά πλέον από τον δεύτερο στη λίστα των Για Άσχετος Κάπως Σας Έχει Ξεσκίσει, Ε; ποδοσφαιριστών.

Α, και κόντρες. Όπως αυτή τη διακριτική-αλλά-σαφή κόντρα που υποβόσκει ανάμεσα σε Μουρίνιο και Ρονάλντο. Τα δύο μεγαλύτερα προϊόντα της Πορτογαλίας που να μην είναι κρασιά επιστρέφουν ως ορκισμένοι αντίπαλοι σε μια τιτανομαχία εντός έδρας. THE PORTUGUESE BOWL.

Και όλα τα παραπάνω, δεν συμπεριλαμβάνουν καν το βασικότερο: Το ‘κούμπωμα’ Ρεάλ-Τσέλσι είναι ιδανικό για παιχνίδι με αγωνία και συνεχείς φάσεις. Η Ρεάλ θα επιτίθεται, με σβελτάδα και ταχύτητα και ορμή. Η Τσέλσι θα αντιδρά, όπως μόνο οι ομάδες του Μουρίνιο ξέρουν να αντιδρούν. Περισσότερο από ένα Μπάγερν-Τσέλσι της υπομονής ή ένα Ατλέτικο-Τσέλσι του ξύλου, η Τσέλσι μπορεί να γίνει μέρος ενός εκπληκτικού τελικού αν έχει απέναντί της την πρώην ομάδα του στα-όρια-του-θρύλου προπονητή της, καθώς εκείνη κυνηγά το απόλυτο διαμάντι στην ιστορία της.

Όπως κι αν το πιάσεις, όπως κι αν εξελιχθεί, αυτό το ζευγάρι τελικού μπορεί μόνο να αφήσει πίσω του θρύλους.