Τα παραδείγματα ζευγαριών που χρειάστηκε να παλέψουν, να αψηφήσουν τις δυσκολίες και να κάνουν υπερβάσεις για να καταφέρουν τελικά να αποκτήσουν το ποθητό για αυτούς, να είναι ο ένας δίπλα στον άλλο μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος, είναι εκατομμύρια σε όλο τον κόσμο.

Αυτό όμως που πέρασαν και συνεχίζουν να περνούν ο 28χρονος Πιτ ΝτιΜαρτίνο από το Ρότσεστερ της Νέας Υόρκης και 26χρονη Ρεμπέκα Γκρέγκορι από το Κέιτι του Τέξας, είναι κάτι που θα μπορούσε να συναντήσει κανείς σε ένα μυθιστορηματικό best-seller και να λειτουργήσει ως σεμινάριο για το πόσα μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος αν έχει τη φλόγα της αγάπης πάντα αναμμένη μες στην ψυχή του.

Και όμως, το ζευγάρι αυτό έχει να διηγηθεί σε όλους μας μία απίστευτη αληθινή ιστορία, η οποία όχι μόνο συγκλονίζει αλλά παράλληλα διδάσκει και εμπνέει.

Η πρώτη τους γνωριμία έγινε κατά τη διάρκεια ενός επαγγελματικού ταξιδιού της Ρεμπέκα στο Ρότσεστερ της Νέας Υόρκης, τόπο διαμονής του Πιτ, και πολύ γρήγορα συνειδητοποίησε ο καθένας τους πως είχε βρει το άλλο του μισό.

Αυτό το περίφημο "soul mate" ("αδερφή ψυχή") που συνηθίζουν να λένε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Το δέσιμό τους ήταν δυνατό από το ξεκίνημα και έτσι τα ατελείωτα χιλιόμετρα που τους χώριζαν δεν αποτελούσαν πρόβλημα.

"Οι σχέσεις αποστάσεως είναι καταδικασμένες σε αποτυχία" αναφέρει το χιλιοφορεμένο μότο, όμως ο Πιτ και η Ρεμπέκα ήξεραν πως ήταν καταδικασμένοι να πετύχουν, καταδικασμένοι να είναι μαζί. No matter what...

Μετά από αρκετούς μήνες σχέσης από μακριά, οι δυο τους ταξίδεψαν στη Βοστώνη μαζί με τον 6χρονο γιο της Ρεμπέκα, Νόα, και βρέθηκαν κοντά στη γραμμή του τερματισμού στον μαραθώνιο που έλαβε χώρα στις 15 Απριλίου 2013, όπου έτρεξε η μητέρα του Πιτ, Μόνα.

Και τότε ήρθε το χτύπημα της μοίρας. Λίγο μέτρα δίπλα από τη γραμμή του τερματισμού εξερράγησαν εκρηκτικοί μηχανισμοί, που είχαν ως τραγικό απολογισμό τον θάνατο 3 ανθρώπων και τον τραυματισμό 270 ακόμη: μεταξύ τους ο Πιτ, η 31χρονη αδερφή του Τζίνα, η Ρεμπέκα και ο μικρός Νόα.

Η Ρεμπέκα λειτούργησε μάλιστα όχι μόνο με το ένστικτο της επιβίωσης αλλά και το μητρικό καθώς χρησιμοποίησε τον εαυτό της ως μία ανθρώπινη ασπίδα για τον μικρό γιο της, του οποίου άκουγε τα κλάματα αμέσως μετά την έκρηξη ούσα όμως ακινητοποιημένη και ανήμπορη να αντιδράσει.

Η εξιστόρηση εκείνων των στιγμών από τη Ρεμπέκα καθηλώνει: "Βρέθηκα περίπου 3 μέτρα μακριά από τη βόμβα. Ήμουν πεσμένη στο έδαφος και το μόνο που μπορούσα να ακούσω ήταν Μαμά, Μαμά, Μανούλα, Μανούλα, Μανούλα και δεν ήξερα από που ερχόταν η φωνή.

Τότε κοίταξα κάτω για να δω το πόδι μου και δεν ήταν εκεί. Δεν μπορούσα να το δω. Έβλεπα αίμα και κόκκαλα... Πίστευα πως ήμουν έτοιμη να πεθάνω. Ξάπλωσα κάτω και είπα "Κύριε εάν είναι τώρα η ώρα μου πάρε με αλλά θέλω να ξερω αν ο γιος μου είναι καλά".

Όταν είπαμε με τον Πιτ ο ένας στον άλλο "σ'αγαπώ" την ώρα που ήμασταν στο πεζοδρόμιο, δίπλα ο ένας στον άλλο, πίστεψα πραγματικά ότι ίσως εκείνη ήταν η τελευταία φορά που του το έλεγα", δηλώνει η Ρεμπέκα, αναπαριστώντας νοερά τον εφιάλτη που έζησε μαζί με τα δύο πιο αγαπημένα άτομα στη ζωή τους.

Ο μικρός Νόα υπέστη μερική βλάβη στους πνεύμονες, κάποια σχισίματα και παροδική απώλεια μνήμης, με το ζευγάρι να έχει πάντως έναν πολύ μεγαλύτερο ανήφορο μπροστά του...

Ο Πιτ έχασε το 90% του δεξιού αχίλλειου τένοντα και υπέστη πολλαπλά κατάγματα στους αστραγάλους του, με συνέπεια να περάσει πολλούς μήνες κάνοντας εντατική φυσιοθεραπεία (3 ωρες την ημερα) προσπαθώντας να περπατήσει ξανά.

Χρειάστηκε δε να υποβληθεί και σε χειρουργική επέμβαση λόγω ρήξης τυμπάνου που του προκλήθηκε από τις εκρήξεις, ενώ έκανε άλλες δύο επεμβάσεις: στο αριστερό του μπράτσο και στον δεξιό του μηρό.

Ήταν μάλιστα νοσηλευόμενος τόσες ημέρες ώστε στο διάστημα αυτό να δεχτεί επισκέψεις συμπαράστασης από παίκτες τόσο των Μπόστον Σέλτικς όσο και των Νιου Ίνγκλαντ Πάτριοτς που ευαισθητοποιήθηκαν στο άκουσμα της είδησης του τραυματισμού του στον μαραθώνιο.

Το "άλλο του μισό", η Ρεμπέκα, υποχρεώθηκε σε 14 χειρουργικές επεμβάσεις από τον Απρίλιο και δίνει ακόμα σκληρή μάχη για να μη χάσει το αριστερό της πόδι, με την 15η επέμβαση να είναι προγραμματισμένη για τα μέσα Νοεμβρίου.

Μάλιστα, χρειάστηκε να σταματήσει την αποθεραπεία, που είχε ξεκινήσει μέσα στο καλοκαίρι, ώστε οι γιατροί να συνδέσουν μία συσκευή στο κάτω μέρος του αριστερού ποδιού της, μέσα στο κόκκαλό, προκειμένου να το κάνουν λειτουργικό και να μπορέσει να περπατήσει ξανά.

Οι διαδοχικές χειρουργικές επεμβάσεις και ο φόβος του ακρωτηριασμού που κρεμόταν σαν δαμόκλεια σπάθη από πάνω της όλες αυτές τις 56 ημέρες που έδινε τη δική της αξιέπαινη μάχη στο νοσοκομείο έκαναν τον σύντροφό της Πιτ να καταλάβει πως αυτή η γυναίκα ήταν πράγματι ξεχωριστή.

"Κατάλαβα πόσο δυνατή και εκπληκτική γυναίκα είναι. Αυτό που αντιμετώπιζα εγώ ήταν άσχημο, όμως τα δικά της τραύματα ήταν πολύ χειρότερα από τα δικά μου και ο τρόπος που το χειρίστηκε με έκανε να αντιληφθώ πως θέλω να είμαι κομμάτι της ζωής της", είναι τα χαρακτηριστικά λόγια του.

Στο πλευρό της Ρεμπέκα βρέθηκαν φυσικά από την πρώτη στιγμή οι γονείς της, Τίνα και Τιμ, οι οποίοι εξέφρασαν με κάθε τρόπο την ευγνωμοσύνη τους προς το ιατρικό επιτελείο του νοσοκομειου της Βοστώνης για το κάτι παραπάνω από επαγγελματικό ζήλο που επέδειξαν.

"Είδαμε τις καρδιές και τις ψυχές των ανθρώπων της Βοστώνης. Οι νοσοκόμες έδωσαν μάχη για να είναι καλά η κόρη μας", ήταν μερικά μόνο από τα ευχαριστήρια λόγια των γονιών της Ρεμπέκα, την ώρα που η καθηλωμένη στο κρεβάτι του πόνου Ρεμπέκα έκανε κατάθεση ψυχής:

"Τους θεωρώ πραγματικά οικογένειά μου επειδή έσωσαν τη ζωή μου. Αυτή τη στιγμή έχω ένα πόδι και αύριο ίσως να μην έχω, αλλά σήμερα θα παλέψω μέχρι θανάτου για αυτό..."

Στη νέα ζωή που ετοιμάζεται πάντως να ξεκινήσει, και η οποία προς το παρόν την βρίσκει σε αναπηρικό καροτσάκι, θα έχει ένα χέρι για να κρατήσει: αυτό του αρραβωνιαστικού της.

Ο Πιτ κατάφερε με τη βοήθεια των γιατρών και τη δική του καθημερινή προσπάθεια (μέσα από αμέτρητες φυσιοθεραπείες) να ξανασταθεί στα πόδια του και έναν περίπου χρόνο μετά το πρώτο τους ραντεβού έκανε τη μαγική κίνηση: γονάτισε δίπλα στο καροτσάκι της και της έκανε πρόταση γάμου στο σπίτι της στο Τέξας.

"Είσαι η καλύτερη φίλη μου και σε αγαπώ. Αυτό ήταν το μόνο που μπόρεσα να πω, έτρεμα. Έπρεπε να κάνω γρήγορα την πρόταση πριν βρεθεί κάποιος άλλος και με προλάβει", θυμάται για την άκρως ρομαντική τους στιγμή ο Πιτ, με την Ρεμπέκα να συμπληρώνει:

"Βιώνοντας μία τέτοια εμπειρία όπως αυτή στο μαραθώνιο, συνειδητοποιείς πόσο μικρή είναι η ζωή και ότι δεν ξέρουμε πόσος χρόνος μας έχει απομείνει.

Και ξέρω καλά ότι τον χρόνο που έχω δεν υπάρχει κανείς άλλος με τον οποίο θέλω να τον περάσω. Κατάλαβα πόσο ενδιαφερόμουν για αυτόν και ότι ήταν ο μοναδικός για μένα.

Ήταν η απόλυτη έκπληξη για μένα αυτή η πρόταση. Νόμιζα πως θα έκανα να τον δω άλλον έναν μήνα. Ο Πιτ κατέβηκε τις σκάλες, με αγκάλιασε και έπειτα γονάτισε. Τα είχα χαμένα, ήταν έκπληξη και σοκ για μένα".

Το ζευγάρι έχει προγραμματίσει το γάμο του πριν το τέλος του 2013 ενώ ο Πιτ ετοιμάζεται να μετακομίσει στο Ρίτσμοντ του Τέξας όπου είναι υπό κατασκευή το νέο σπίτι τους και του οποίου η κατασκευή αναμένεται να ολοκληρωθεί τον ερχόμενο Ιανουάριο.

"Έχουμε περάσει τόσο πολύ στρες μέσα στη χρονιά ώστε ο γάμος μας θα είναι το λιγότερο αγχωτικό πράγμα. Παντρευόμαστε και αυτό είναι το μόνο που μετράει", δηλώνουν αμφότεροι, με τον Πιτ να γνωστοποιεί πως έχει βάλει στόχο να περπατήσει ή ακόμα και να τρέξει 5 χιλιόμετρα στον μαραθώνιο του 2014!

Έστω και αν η ζωή του δεν θυμίζει σε τίποτα αυτή που είχε πριν το ατύχημα: "Κάθε μέρα είναι 15 Απριλίου για μας. Είναι μία καθημερινή μάχη. Δεν εξαφανίστηκε αφότου συνέβη.

Δίνω αγώνα κάθε βράδυ όταν πέφτω για ύπνο: φλασμπακ, εφιάλτες. Ξυπνάω μέσα σε πανικό όπου δεν μπορώ να αναπνεύσω. Αυτό που μου αρέσει λιγότερο μέσα στην ημερα είναι όταν πηγαίνω για ύπνο".

Το μήνυμα άλλωστε που στέλνουν προς πάσα κατεύθυνση είναι το πλέον ελπιδοφόρο που θα μπορούσε να ακουστεί από τα χείλη δύο νέων ανθρώπων.

Θα υπάρξουν περισσότερες καλές παρά άσχημες ημέρες. Μόνο και μόνο που είμαστε ευγνώμωνες που ζούμε, είμαστε εδώ για να πούμε την ιστορία μας στους ανθρώπους και ίσως να εμπνεύσουμε κάποιους".

ΥΓ: Και αν η αγάπη δύο νέων που στάθηκε όρθια και γιγάντωσε μέσα από συντρίμμια δεν είναι κορυφαίο μήνυμα ζωής τότε τι είναι;