Ένα εντυπωσιακό ντοκιμαντέρ για του Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας φιλοξενεί το επίσημο κανάλι της ΔΟΕ. Από τον περασμένο Αύγουστο όταν και δημιουργήθηκε το "Ολυμπιακό Κανάλι" ετοιμάζει αφιερώματα σε στιγμές που σημάδεψαν τους Ο.Α.

Στο ταξίδι του στην Ελλάδα επικεντρώνεται σε τρία πρόσωπα, τον Πύρρο Δήμα, τον Ηλία Ηλιάδη και την Φωτεινή Παπαλεωνιδοπούλου.

Ο πρώτος που μιλάει σε αυτό είναι ο Πύρρος Δήμας ο οποίος ξεκινά την αφήγηση των όσων συνέβησαν στην Αθήνα με το πρόβλημα τραυματισμού που είχε πριν τους Αγώνες. "Δεν ήθελα να χάσω την ευκαιρία γιατί Ολυμπιακοί Αγώνες δεν γίνονται κάθε ημέρα στη χώρα σου. Συμβαίνει μία φορά κάθε 100 χρόνια και ήθελα να παλέψω να συμμετέχω σε αυτούς τους αγώνες. Δεν υπήρχε περίπτωση. Ακόμα και με ένα χέρι ή ένα πόδι ήθελα να αγωνιστώ".

Στη συνέχεια της αφήγησης του πηγαίνουμε πια στον αγώνα με τον κορυφαίο αρσιβαρίστα να θυμάται: "Μετά το χειρουργείο δεν είχα κάνει στην προπόνηση 170 κιλά. Το δοκίμασα και μπήκα και έκανα 170.

Βλέποντας τον κόσμο ξέχασα τον πόνο. Ξέχασα τα πάντα. Μπήκα στον αγώνα και είπα τα δίνουμε όλα για όλα. Πιστεύω ότι με το 175 έμπαινα στα μετάλλια. Δεν ήμουν έτοιμος εκείνη την ημέρα να κάνω 175, αλλά ο κόσμος, η εμπειρία μου και η μυική μνήμη με έκαναν να κάνω αυτή την προσπάθεια. Ήταν μία προσπάθεια δύσκολη και οριακή. Τα έδωσα όλα και ήξερα ότι θα είμαι μέσα στα μετάλλια.Με τον προπονητή μου είπαμε να σηκώσω 207. Πηγαίναμε για το χρυσό μετάλλιο. Δεν με ενδιέφερε η δεύτερη θέση".

Στη συνέχεια τόνισε για τις σκηνές που ακολούθησαν αμέσως μετά το τέλος της προσπάθειας του: "Δεν μπορώ να πω ότι στεναχωρήθηκα που έχασα την προσπάθεια. Όταν έβγαλα τα παπούτσια ράγισε κάτι μέσα μου. Ξεκίνησε την άρση βαρών από 7,5 χρονών και σταμάτησα στα 33 μου. Έκανα άρση βαρών περίπου 25 χρόνια και τότε έβγαλα τα παπούτσια μου. Είχα υποσχεθεί στα παιδιά μου ότι είναι ο τελευταίος μου αγώνας και θα γυρίσω σπίτι.

Έδωσα ό,τι μπορούσα να δώσω. Ο κόσμος είδε ότι προσπάθησα. Μπορεί να ήμουν τρίτος σε εκείνους τους αγώνες, αλλά από τον κόσμο πήρα ένα χρυσό μετάλλιο. Το χειροκρότημα του κόσμου και το γεγονός ότι φώναζαν ρυθμικά το όνομα μου επούλωσαν όλες τις πληγές μου.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι η ιστορία μας. Η κληρονομιά που μας άφησαν πίσω οι πρόγονοί μας. Εμείς η νέα γενιά προσπαθούμε να το μεταλαμπαδεύσουμε αυτό στη νέα γενιά. Προσπαθούμε να μεταλαμπαδεύσουμε την Ολυμπιακή Ιδέα, τον εθελοντισμό. Είναι πράγματα τα οποία μόνο από τους Ολυμπιακούς Αγώνες μπορείς να τα περάσεις όλα αυτά, όπως τον σεβασμό.

Είναι σημαντικό να πηγαίνεις στα σχολεία. Αυτός είναι ο ρόλος του πρωταθλητή. Πρέπει να πείσει τη νέα γενιά να κάνει τον αθλητισμό τρόπο ζωής. Είναι όμορφο να βλέπεις αυτά τα παιδιά να κάνουν τον αθλητισμό τρόπο ζωής και αυτός είναι ο ρόλος μας".

ΗΛΙΑΔΗΣ: "ΝΑ ΑΦΗΣΩ ΠΙΣΩ ΜΟΥ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ"

Ο επόμενος που μίλησε στο ντοκιμαντέρ ήταν ο Ηλίας Ηλιάδης. Ο οποίος αφού πρώτα σχολίασε το πόσο μικρός ήταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας τόνισε: "Δεν καταλάβαινα τότε πόσο σημαντικοί είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Άρχισε 16 ετών και δεν μπορούσα τότε να καταλάβω πόσο σημαντικοί ήταν αυτοί οι αγώνες".

Στη συνέχεια αναφέρθηκε στην επόμενη ημέρα για τον ίδιο: "Το 30% της ζωής μου είναι μέσα στον πρωταθλητισμό. Δεν σκέφτομαι το πότε θα σταματήσω. Εκείνο που θέλω είναι όταν το κάνω αυτό να παραμείνει ψηλά το τζούντο στην Ελλάδα. Να αφήσω τη δική υπογραφή στο τζούντο στην Ελλάδα. Να αφήσω πίσω μου παιδιά τα οποία θα γίνουν οι επόμενοι πρωταθλητές".

Για τα όσα έγιναν στον αγώνα της Αθήνας μίλησε και ο προπονητής του, Νίκος Ηλιάδης: "Όλοι είχαμε πίεση, όχι μόνο ο Ηλίας. Έρχονταν ο κόσμος και μου ζητούσε εισιτήρια. Όταν αγκαλιαστήκαμε μετά το τέλος του αγώνα σταμάτησε η αναπνοή μου. Μεγαλύτερη χαρά δεν υπάρχει και μου είναι δύσκολο να το εξηγήσω".

Τελευταία μίλησε η κυρία της παρέας. Το όνομα της μπορεί να μην σας θυμίζει κάτι όμως η εικόνα του κοριτσιού που έσβησε την Ολυμπιακή Φλόγα έχει μείνει βαθιά χαραγμένη στο μυαλό όλων όσων παρακολούθησαν τους αγώνες. Αυτό το κορίτσι είναι η Φωτεινή Παπαλεωνιδοπούλου η οποία αρχικά αναφέρθηκε στο πως βρέθηκε στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων: "Ο κ. Παπαιωάννου ήθελε να επιλέξει ένα παιδί από τα χωριά S.O.S. Τότε έμαθα ότι επέλεξε εμένα επειδή είχα πράσινα μάτια και γιατί το όνομα μου σημαίνει "φως". Όταν βγήκα στο γήπεδο πάγωσα. Ήταν οι πιο τρομακτικές στιγμές της ζωής μου μέχρι σήμερα. Θυμάμαι ότι είπα στις αθλήτριες που ήταν δίπλα μου ότι δεν θέλω να το κάνω και να πάνε μόνες τους. Μου είπαν "Φωτεινή μπορείς να το κάνεις. Θα το θυμάσαι για όλη σου τη ζωή".

Συνδέθηκα με κάτι μεγάλο

Στη συνέχεια της ζητήθηκε να περιγράψει εκείνες τις στιγμές που έζησε στο ΟΑΚΑ και τόνισε: "Αρχικά, η συμφωνική τραγούδησε τον "ύμνο των Ολυμπιακών Αγώνων" καθόμουν πίσω τους μαζί με δύο αθλητές. Μόλις τελείωσαν και έφυγαν. Όλα τα φώτα ήταν στραμμένα πάνω σε μένα και τις δύο αθλήτριες. Ανεβήκαμε τη σκάλα και φτάσαμε δίπλα στη δάδα. Πήραμε το φως σε ένα φαναράκι που κρατούσα και κατεβήκαμε τα σκαλιά. Έδωσα το φως στα παιδιά που περίμεναν και εκείνα με τη σειρά τους στους θεατές.

Έπειτα περπάτησα μόνη μου μέχρι τη μέση του σταδίου. Θυμάμαι σταμάτησα και κοίταξα το κοινό, στη συνέχεια προχώρησα λίγο ακόμα και έπειτα έσβησα τη φλόγα. Αυτό ήταν το τέλος των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Εκείνη τη στιγμή συνδέθηκα με κάτι μεγάλο γιατί το όνομα μου δεν σημαίνει μόνο "φως" σημαίνει και "λάμψη". Πιστεύω ότι ο κ. Παπαϊωάννου ήθελε να περάσει στον κόσμο ότι παρά το γεγονός ότι αυτό ήταν το τέλος των Αγώνων, το φως και το όλο πνεύμα των Ολυμπιακών Αγώνων περνά στην αιωνιότητα.

Θυμάμαι ότι την επόμενη ημέρα όλοι οι φίλοι μου ήρθαν και μου είπαν ότι με είδαν στην τηλεόραση παρά το γεγονός ότι δεν τους είχα ενημερώσει. Τώρα που μεγαλώνω καταλαβαίνω καλύτερα τη σημασία εκείνων. Δεν έχει να κάνει με την Ελλάδα και ένα μικρό κορίτσι. Έχει να κάνει με όλη την Ιδέα, την Ολυμπιακή Ιδέα".

Δείτε εδώ το εντυπωσιακό ντοκιμαντέρ