Ο Σπύρος Γιαννιώτης τερμάτισε δεύτερος . Στα 36. Που το λες και μοναδικό. Βέβαια, είχε ενημερώσει εδώ και χρόνια πως όταν είσαι πρωταθλητής καριέρας, δεν ανταγωνίζεσαι τους άλλους, αλλά τον εαυτό σου. Πριν το ταξίδι στο Ρίο, είχε πει πως " στόχος μου είναι το μετάλλιο. Έχω φτάσει κοντά σε προηγούμενες περιπτώσεις και είναι μέσα στις δυνατότητές μου. Βάζω τον πήχη πάντα ψηλά και σε αυτήν την περίπτωση μπορώ να πω πως το βάθρο στο Ρίο είναι 100% ο στόχος μου".

Είχε πει και ότι " δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα να είσαι στο βάθρο και να ακούς το εθνικό ύμνο της χώρας σου και μάλιστα στους Ολυμπιακούς. Έχω δει αθλητές και σκεφτόμουν "Παναγία μου, πώς να είναι αυτό το συναίσθημα;". Αξίζει κάθε προσπάθεια".

Αυτή ήταν η πέμπτη συμμετοχή του στο μεγαλύτερο αθλητικό ραντεβού του πλανήτη. Ξεκίνησε το 2000 στο Σίδνεϊ (" ο ενθουσιασμός ήταν απίστευτος, ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα την ομορφιά των Αγώνων".) Συνέχισε με το 2004, στην Αθήνα, όταν έγινε μια από τις τρεις πρώτες ελληνικές παρουσίες σε τελικούς των Αγώνων, έπειτα από 108 χρόνια " ενώ το 2008 και το 2012 κυνηγούσα ένα μετάλλιο". Που δεν ήλθε.

" Τώρα είμαι έτοιμος να το πάρω", είχε διαβεβαιώσει μέσω του Sport24.gr, πριν το ταξίδι στη Βραζιλία, προσθέτοντας ότι " πάω για να ανέβω στο βάθρο. Έχω στο μυαλό μου ότι θα είναι η τελευταία μου κούρσα σε επίπεδο πρωταθλητισμού και θα είναι η κατάλληλη στιγμή να σταματήσω στο υψηλότερο σημείο που μπορεί ένας αθλητής. Αν λοιπόν έρθει μια καλή διάκριση, θα είναι το ιδανικό. Όπως όμως και να έρθουν τα πράγματα, θα προσπαθήσω να το διασκεδάσω”. Μαζί του το διασκέδασαν και όλοι οι Έλληνες.

Η μητέρα του, του άνοιξε το δρόμο

Γεννήθηκε στο Λίβερπουλ, στις 19/2 του 1980. Και πού βρήκε την πισίνα; Τη βρήκε η μητέρα του για εκείνον στην Κέρκυρα! Βλέπεις, η Μπρέντα ήταν πρωταθλήτρια στην κολύμβηση. Όπως έχει πει ο ίδιος, η σχέση με τη θάλασσα μάλλον ήταν καρμική. " Είναι αλήθεια πως από πολύ μικρός, ακόμα και πριν ξεκινήσω πισίνα, με τραβούσε το να μπαίνω στη θάλασσα. Ήμουν με τους φίλους μου, στο χωριό μου τον Κάβο και παίζαμε στην παραλία όλη μέρα. Είχα τέτοια λατρεία για τη θάλασσα, που έπρεπε να δύσει ο ήλιος για να βγω. Αργότερα και στην πισίνα αισθανόμουν ότι ήμουν στο στοιχείο μου, αλλά, με τη μετάβαση από την πισίνα στη θάλασσα βρήκα τον εαυτό μου 100%. Το open water με κάνει να αισθάνομαι ολοκληρωμένος σωματικά και ψυχικά".

Όταν στα 17 είπε στη μητέρα του πως θέλει να ζήσει στην Αθήνα, εκείνη του άνοιξε την εξώπορτα του σπιτιού και του ευχήθηκε κάθε τύχη. "Με στήριξε όσο κανείς" έχει πει ο Σπύρος, " από εκεί που έκανα βουτιές, ρεκόρ και ήμουν όλη μέρα στην πισίνα, βρέθηκα μόνος να πρέπει να τακτοποιώ όσα με αφορούσαν. Και το νοικοκυριό". Κάθε φορά βέβαια, που χρειαζόταν μια συμβουλή, μια οδηγία, ήξερε πως η μητέρα του βρίσκεται ένα τηλεφώνημα μακριά.

Έκτοτε ακολουθεί πρόγραμμα που θα το έλεγες και αυστηρό (ως προς τη διατροφή του, τις ώρες που κοιμάται, που προπονείται, ως προς την καθημερινότητα του). Για όποιον αγαπά όμως, ό,τι κάνει, είναι μονόδρομος. Σε αυτόν βάδισε για 24 χρόνια. Τα πράγματα όχι μόνο δεν γίνονταν πιο απλά, πιο λιτά κάθε χρόνο. Τουναντίον τα έκανε πιο σύνθετα, γιατί ήθελε διαρκώς να ξεπερνά τα όρια του. Σε συνέντευξη του, είχε εξηγήσει ότι " η προετοιμασία είναι πραγματικά πολύ επίπονη. Όμως, με τα χρόνια, την υποδομή που έχω πια, την εμπειρία που έχω αποκτήσει και, φυσικά, την πολύ προπόνηση που έχω πίσω μου είναι πιο εύκολο ψυχολογικά να την αντιμετωπίσω.

Μπορώ να πω ότι υπάρχει μια εξοικείωση με αυτού του είδους τη δουλειά. Θέλω κάθε χρονιά να τα πηγαίνω ακόμα καλύτερα. Να ξεπερνάω κάθε φορά τον εαυτό μου και να είμαι απαιτητικός από εμένα τον ίδιο για να φτάνω στον επιθυμητό στόχο. Κάθε φορά θέλω να τα πηγαίνω όλο και καλύτερα". Το γιατί είναι πολύ απλό: "ποια στέρηση μπορεί να συγκριθεί με αυτό που νιώθει ο αθλητής, όταν ανεβαίνει στο βάθρο; Η συγκίνηση, το δέος, η ανατριχίλα, όσα βιώνεις, δεν περιγράφονται".

Μπροστά σε όλο αυτό δεν τον πείραξε ποτέ ότι είναι μεν, επαγγελματίας αλλά δεν αμείβεται όπως ένας επιτυχημένος ποδοσφαιριστής ή ένας καλός μπασκετμπολίστας. " Οι κολυμβητές είμαστε ρομαντικοί τύποι. Μοναχικοί καβαλάρηδες" έχει πει χαρακτηριστικά, πριν καταλήξει στο "κάνουμε ό,τι κάνουμε από μεράκι".

Ασχολήθηκε με τα 400 μέτρα και τα 1.500 ελεύθερο και έζησε τις επιτυχίες του, πριν... γνωρίσει τον πραγματικό έρωτα: την ανοιχτή θάλασσα. Στις 18/3 του 2007 μετείχε στον πρώτο αγώνα της ζωής του στο open water. Ήταν στο 12ο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Μελβούρνης. Τερμάτισε τρίτος στα 5 χλμ, σε 5.56.06''! Την ίδια χρονιά, πήγε και στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Κίνας. Ανέβηκε στο δεύτερο σκαλοπάτι, τερματίζοντας σε 43.19.56''.

Τον Μάιο του 2008 ήταν που εξασφάλισε την παρουσία του στα 10χλμ των Αγώνων στο Πεκίνο, ως ένατος στο Παγκόσμιο της Σεβίλης, τον Ιούνιο του 2009 ήταν δεύτερος στα 5χλμ, στο παγκόσμιο της Ρώμης, το 2011 τερμάτισε πρώτος στα 10 χλμ, στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Πορτογαλίας και τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου, έγινε παγκόσμιος πρωταθλητής στα 10χλμ, ενώ κατέκτησε το αργυρό στα 5 χλμ.

Η συγγνώμη μετά το Λονδίνο

Μετά τον τερματισμό, στους Αγώνες του Λονδίνου (που έγιναν σε λίμνη, όπου εκείνος δεν αισθάνεται το ίδιο άνετα με την ανοιχτή θάλασσα), είχε ζητήσει συγγνώμη που δεν ανέβηκε στο βάθρο -για 4''. Ήταν βουρκωμένος, απογοητευμένος. Είχε νιώθει πως έχω απογοητεύσει την Ελλάδα και είπε " ξέρω μέσα μου ότι τα έδωσα όλα. Συγγνώμη. Είμαι 32 και μεγάλος, αλλά νιώθω μικρός". Ένα χρόνο μετά, ανέβηκε στο κορυφαίο σκαλοπάτι του πόντιουμ, στο παγκόσμιο πρωτάθλημα υγρού στίβου που διεξήχθη στη Βαρκελώνη. Ή αν θες, έμεινε εκεί που βρισκόταν ήδη προ χρόνια -από το προηγούμενο παγκόσμιο στη Σανγκάη το 2011. Τότε που έζησε τη διάκριση που θυμόταν έως έντονα... μέχρι σήμερα. " λόγω της έντονης χαράς που είχα νιώθει, ξεχωρίζει πάντα κάπως πρώτο μου παγκόσμιο, το 2011".

Για να σου πει την αλήθεια " το δεύτερο, περισσότερο για ψυχολογικούς λόγους, γιατί μετά την Ολυμπιάδα του 2012 που δεν κατέκτησα μετάλλιο, η επιτυχία εκείνη υπήρξε μια τόνωση αυτοπεποίθησης, μια επιβεβαίωση των δυνατοτήτων μου, με βοήθησε. Έτσι είναι ο αθλητισμός, δεν μπορείς πάντα να έχεις αυτό που θέλεις εκεί που το περιμένεις". Η κούρσα του 2013 θύμισε κάπως αυτή του Ρίο. Ναι, είχε αυτόν τον πανικό των έξι αθλητών σε απόσταση χιλιοστών. " Θα σε χτυπήσουν, θα σε σπρώξουν. Είναι δύσκολο. Αλλά το δύσκολο είναι που μου αρέσει" έχει επισημάνει. Έως τότε είχε γίνει γνωστό πως ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά του, ήταν η ικανότητα στο σπριντ του φινάλε.

Η κούρσα που του άλλαξε την κοσμοθεωρία

Στο παγκόσμιο του 2013, ήταν εξαιρετικός στο φινάλε και με αντεπίθεση διαρκείας όχι μόνο μπήκε στα μετάλλια, αλλά βρέθηκε να ηγείται της κούρσας στα τελευταία μέτρα. Μετά αφιέρωσε το μετάλλιο στον προπονητή του ( "που είναι πάντα δίπλα μου"), τους γονείς του και τους Έλληνες. Ομολόγησε ότι " ήταν τρελή κούρσα στα τελευταία δυόμισι χιλιόμετρα. Στα τελευταία 500 μέτρα ένιωθα την καρδιά μου να χτυπά πολύ γρήγορα, ένιωθα ότι δεν αιματωνόταν. Δεν έχω αισθανθεί ξανά τόσο άσχημα στη ζωή μου. Μου ερχόταν λιποθυμία και τα χέρια μου έτρεμαν. Έβαλα κάτω το κεφάλι και προσπάθησα να κολυμπήσω όσο πιο δυνατά μπορούσα.

Πάλευα μεταξύ του να συνεχίσω ή όχι. Του "μπορώ" και του "δεν μπορώ". Άρχισα να επαναλαμβάνω "μπορείς, μπορείς, μπορείς". Εκεί κολύμπησα με μυαλό και ψυχική, συναισθανόμενος αυτό που είχε συμβεί στο Λονδίνο. Μετά τους Αγώνες του 2012 ήμουν σε κακή ψυχολογική κατάσταση. Αυτός όμως, είναι ο αθλητισμός. Είπα στον εαυτό μου πως "πρέπει να επιστρέψεις" και έπειτα από προπονήσεις 3 1/2 μηνών, πήρα το παγκόσμιο.

Έκτοτε η ζωή μου δεν είναι η ίδια. Ξέρω πως μπορούμε να επιτύχουμε ό,τι βάλουμε στο μυαλό μας, αρκεί να μην καταθέσουμε τα όπλα και να δίνουμε όλη μας τη ψυχή". Για αυτό και έβαλε στο μυαλό του το μετάλλιο στο Ρίο. Δεν υπήρχε "δεν μπορώ". Μόνο ο ιδανικός επίλογος μιας μεγαλειώδους καριέρας. Ανήκει στη λίστα με τους καλύτερους αθλητές, στην ιστορία της χώρας μας.

Η στιγμή που ένιωσε ολοκλήρωση

Στο πανελλήνιο πρωτάθλημα του 2015, εμφανίστηκε με στόχο να καταρρίψει το ρεκόρ που είχε ο Βαγγέλης Κοσκινάς και να γίνει για 30η φορά τον τίτλο του πανελλήνιου πρωταθλητή. Ήταν ένα όνειρο που είχε από έφηβος. " Θα δημιουργούσα μια κληρονομιά. Ήμουν ήρεμος και το θαύμα έγινε. Τότε ήξερα πως δεν έχω πια απωθημένα". Πήγε και φέτος στο 85ο εθνικό πρωτάθλημα, "έπεσε" στα 1.500 μέτρα και τερμάτισε πάλι πρώτος. Του είχε μείνει όμως, κάτι για το ονειρεμένο φινάλε: το Ολυμπιακό μετάλλιο. Ήταν το μόνο που έλειπε από τη συλλογή του.

Και το πήρε, γιατί δεν σκέφτηκε ποτέ ότι μπορεί να γίνει κάτι άλλο. "Ο αθλητισμός είναι υγεία. Βοηθάει στη σωματική καλλιέργεια και απόδοση καθώς και στην ψυχική υγεία. Μέσα από τον αθλητισμό διδάσκεσαι την αντοχή, την υπομονή, την επιμονή, την κοινωνικότητα και καλλιεργείς την ιδέα του αλληλοσεβασμού. Αξίες που είναι σημαντικές και στην ίδια τη ζωή", διαβεβαιώνει και έχει ΚΑΙ το αργυρό μετάλλιο του Ρίο να επιβεβαιώνει πως αν μη τι άλλο, ξέρει τι λέει.