Για μια φορά δεν υπήρχαν δικαιολογίες. Δεν τα έριξαν στον διαιτητή, δεν σιχτίρισαν την τύχη τους, δεν αλληλοκατηγορήθηκαν οι παίκτες μεταξύ τους. Στις 2 Νοεμβρίου 1994 η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είχε γνωρίσει την συντριβή στο Καμπ Νόου με 4-0 από την Μπαρτσελόνα, σε μία ανεπανάληπτη βραδιά των Καταλανών που δεν χωρούσε παρερμηνείες και αμφισβήτηση. Υπήρχε μόνο παραδοχή.

Η καλύτερη ομάδα είχε νικήσει και μάλιστα με εντυπωσιακό τρόπο. " Μας είχαν συντρίψει. Ήταν μία ταπεινωτική βραδιά. Δεν μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε την ταχύτητα τους. Ο τρόπος που έκαναν επιθέσεις ήταν μία άσχημη εμπειρία για μας", θυμάται ο σερ Άλεξ Φέργκιουσον.

Η εμφάνιση των "μπλαουγκράνα" είχε προκαλέσει δέος, όπως γράφτηκε στο Τύπο την επόμενη μέρα. Ορμητικοί, εντυπωσιακοί, τολμηροί ήταν ορισμένοι από τους χαρακτηρισμούς που αφορούσαν το επιθετικό δίδυμο των νικητών εκείνης της βραδιάς.

Ο Βραζιλιάνος Ρομάριο και ο Βούλγαρος Kρίστο Στόιτσκοφ, είχαν αφήσει άφωνους όσους παρακολούθησαν τον αγώνα. Την βραδιά του θριάμβου επί της Μάντσεστερ, ο Ρομάριο σημείωσε ένα γκολ και ο Στόιτσκοφ δύο. Οι δυο τους, προέρχονταν από εντυπωσιακές εμφανίσεις το 1994 στο Μουντιάλ. Ο Ρομάριο ήταν ο καλύτερος παίκτης της Βραζιλίας και ο Στόιτσκοφ ο πρώτος σκόρερ του τουρνουά και καλύτερος Ευρωπαίος παίκτης της σεζόν.

Ο παλαίμαχος παίκτης Λόμπο Καράσκο, περιγράφει με απλό τρόπο την απόδοση της Μπαρτσελόνα σε εκείνο το ματς: " Όταν η Μπαρτσελόνα κάνει το παιχνίδι της η ανωτερότητα της είναι ντροπιαστική για τους αντιπάλους. Τους ξευτελίζει. Η Μπαρτσελόνα απόψε πήρε ρεβάνς για ότι έπαθαν στην Αθήνα".

Έξι μήνες νωρίτερα η Μίλαν την είχε συντρίψει με 4-0 στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Παρά τον διασυρμό, η πρωταθλήτρια Ισπανίας έδειχνε έτοιμη να κυριαρχήσει στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, έχοντας το καλύτερο ρόστερ στην ιστορία της, μέχρι την τωρινή εποχή, καθοδηγούμενη από τους Ρομάριο και Στόιτσκοφ.

Φευ! Ήταν το τελευταίο βαλς. Η τελευταία μεγάλη παράσταση από μία μεγάλη ομάδα. Δύο μήνες αργότερα ο Ρομάριο έφυγε. Το ίδιο έκανε και ο Στόιτσκοφ, έξι μήνες μετά. Όπως και ο Θουμπιθαρέτα αλλά και ο Μίκαελ Λάουντρουπ. Σύντομα θα έφευγε και ο Κρόιφ. Χρειάστηκαν τρία χρόνια η Μπαρτσελόνα να πάρει ξανά τρόπαιο. Η Αθήνα αποδείχτηκε καταστροφική για την Ντριμ Τιμ, όπως είχε χαρακτηριστεί.

Κράτησε τόσο λίγο. Ο Ρομάριο αποτέλεσε παρτενέρ του Στόιτσκοφ την σεζόν 1993-94 και τους πρώτους μήνες της σεζόν 1994-95 συμπεριλαμβανομένου και του αγώνα με την Γιουνάιτεντ και αυτό ήταν όλο.

Ο ένας χρόνος που αγωνίστηκαν μαζί τα είχε όλα. Απαγωγή, τσακωμούς, δάκρυα, νεύρα, σκάνδαλα, ερωμένες, παπαράτσι, προδοσία, κόκκινες κάρτες, ένα πρωτάθλημα που κρίθηκε στο τελευταίο λεπτό της τελευταίας αγωνιστικής, "πεντάρα" στην Ρεάλ, έναν τελικό Τσάμπιονς Λιγκ και περισσότερα από 50 γκολ από τους δυο τους. Ο Ρομάριο έκλεισε τη χρονιά με 30 γκολ σε 33 συμμετοχές συμπεριλαμβανομένου πέντε χατ-τρικ.

Τα πρώτα σύννεφα

Τον Μάρτιο του 1995 ο Στόιτσκοφ βγήκε σε ράδιο της Ισπανίας και δήλωνε: " Ο Κρόιφ ή εγώ". Σε μία φράση ο Βούλγαρος προετοίμαζε την αποχώρηση του από την Βαρκελώνη. Η Ρεάλ ήταν έτοιμη να τον αποκτήσει.

Η διαφορά του χαρακτήρα του Στόιτσκοφ από τους υπόλοιπους ήταν ο λόγος που ο "Ιπτάμενος Ολλανδός" είχε ζητήσει την απόκτηση του. " Ο Στόιτσκοφ ήρθε στην Μπαρτσελόνα γιατί τον χρειαζόμασταν. Είχε ταχύτητα, τελειώματα και χαρακτήρα. Είχαμε πολλούς καλούς χαρακτήρες στην ομάδα αλλά εμείς θέλαμε την επιθετικότητα, την ανταγωνιστικότητα και την δόση της τρέλας του", θυμάται ο Κρόιφ και δεν είχε άδικο.

Στο πρώτο παιχνίδι εναντίον της Ρεάλ χτύπησε τον διαιτητή και τιμωρήθηκε με έξι μήνες αποβολή από τους αγωνιστικούς χώρους, που αργότερα μειώθηκαν στους δύο. Δέχτηκε κόκκινη κάρτα σε έξι λεπτά εναντίον της Ράγιο Βαγιεκάνο. Αν ο Στόιτσκοφ ήταν ηθοποιός θα είχε τον ρόλο του Μελ Γκίμπσον στο "Mad Max" του Κλιντ Ίστγουντ στους "Ασυγχώρητους" ή του Χάρισον Φορντ στους "Δρόμους της φωτιάς", ανέφερε στήλη σε καταλανική εφημερίδα. Ζούσε το κάθε ματς ξεχωριστά, μισούσε την Ρεάλ και τον θαύμαζαν οι οπαδοί που ταυτίζονταν με τον χαρακτήρα του.

Διαφορετικά ήταν τα χαρακτηριστικά του Ρομάριο. Βραχύσωμος με ράθυμο στυλ αλλά μοναδικός και απρόβλεπτος. Ασταμάτητος και αξεπέραστος τεχνικά. " Είναι ζογκλέρ, μάγος, αρτίστας της μεγάλης περιοχής, βιρτουόζος της μπάλας. Kάνει ότι δεν κάνουν οι υπόλοιποι με χαρακτηριστική άνεση", έγραφε η καταλανική εφημερίδα "Sport".

Η απόκτηση του δεν είχε ενθουσιάσει τον Βούλγαρο που φρόντισε να κάνει ξεκάθαρα τα συναισθήματα του για τον Βραζιλιάνο. Οι κανόνες επέτρεπαν μόνο τρεις ξένους σε κάθε ματς και η Μπάρτσα είχε ήδη τους Στόιτσκοφ, Κούμαν και Λάουντρουπ.

" Ο τέταρτος ξένος είναι λάθος. Αν η διοίκηση θεωρεί ότι είναι απαραίτητο και ρωτούσαν την γνώμη μου θα τους έλεγα να αγοράσουν τον Βούλγαρο Πένεφ. Πόσο κοστίζει ο Ρομάριο; 600 εκ. Πεσέτες. Θα έβαζα 200 εκ. από την τσέπη μου και θα υπέγραφε ο Πένεφ στην ομάδα", δήλωνε με αυθορμητισμό ο Βούλγαρος.

Οι δυο τους ήταν διαφορετικοί χαρακτήρες. " Συνέχεια μάλωναν ποιος θα βάλει τα περισσότερα γκολ. Όταν ο Στόιτσκοφ ήταν στον πάγκο μπορούσε να ξεκινήσει φασαρία με τον εαυτό του. Και όταν εκνευρίζεται είναι επικίνδυνος", θυμάται ο πρώην διευθυντής Χοσέ Μαρία Μινγκέλα.

Παρόλο αυτά υπήρχαν στιγμές που ταίριαζαν τα χνώτα τους. Σε οικογενειακό επίπεδο οι γυναίκες τους έκαναν παρέα και τα παιδιά τους πήγαιναν στο ίδιο σχολείο. Σε αρκετές περιπτώσεις ο Στόιτσκοφ προστάτευσε και πήρε το μέρος του Ρομάριο. Στο γήπεδο ήταν ένα φονικό δίδυμο. Το αποδεικνύουν τα γκολ που πέτυχαν. Το ίδιο και οι τίτλοι και μερικές από τις βραδιές δόξας της Μπάρτσα, όπως η νίκη με 5-0 επί της Ρεάλ με χατ τρικ του Ρομάριο.

Τα τερτίπια του Ρομάριο

Η ήττα στον τελικό της Αθήνας δεν ήταν τυχαία. Τα σύννεφα στην ομάδα και στο δυναμικό δίδυμο είχαν φανεί νωρίτερα, παρά την κατάκτηση του πρωταθλήματος. Το ροτέισον του Κρόιφ είχε εκνευρίσει ακόμα και τους ήρεμους Λάουντρουπ και Κούμαν. Ο Στόιτσκοφ είχε χάσει τέσσερα παιχνίδια Τσάμπιονς Λιγκ και στα 15 από τα 30 ματς του πρωταθλήματος είχε γίνει αλλαγή. Ο Λάουντρουπ δεν είχε αγωνιστεί στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ.

Το χειρότερο ήταν η κριτική του Κρόιφ προς τους παίκτες. " Όταν κερδίζουμε φταίει ο Κρόιφ. Όταν χάνουμε φταίνε οι παίκτες", ήταν η απάντηση του Στόιτσκοφ προς τους επικριτές της ομάδας. Ο Θουμπιθαρέτα είχε ανακοινώσει ότι δεν ήθελε να συνεχίσει. Ο Λάουντρουπ δεν μπορούσε.

Η εξωγηπεδική ζωή του Ρομάριο είχε αρχίσει να απασχολεί τον Τύπο και να χειροτερεύει την σχέση με τους συμπαίκτες του." Ο Ρομάριο ενδιαφερόταν για δύο πράγματα. Για το ποδόσφαιρο και το σεξ". " Αν δεν βγω έξω τη νύχτα δεν μπορώ να σκοράρω", απαντούσε. Οι προστριβές του με τον Κρόιφ ήταν πλέον συχνές, με αφορμή την αργοπορία και αδιαφορία του Βραζιλιάνου στις προπονήσεις.

Επίσης, όλα έδειχναν ότι η φιλική σχέση με τον Στόιτσκοφ είχε σβήσει. Η έκκληση του Βούλγαρου προς τον Βραζιλιάνο να επιστρέψει στην Βαρκελώνη δεν βρήκε ανταπόκριση. Ο Στόιτσκοφ δεν είχε καταφέρει να βρεθεί στα βαφτίσια του μικρού Ρομάριο, λόγω της δεξίωσης του προέδρου της χώρας προς την εθνική Βουλγαρίας που είχε διαπρέψει στο Μουντιάλ το 1994 και πλέον το γυαλί είχε σπάσει.

Όταν εμφανίστηκε ο Ρομάριο στην Βαρκελώνη δύο εβδομάδες μετά όλα είχαν αλλάξει. Η εμφάνιση εναντίον της Μάντσεστερ ήταν η εξαίρεση. Ο Ρομάριο σημείωσε τέσσερα γκολ πριν αποχωρήσει και ο Στόιτσκοφ εννιά. Η Μπαρτσελόνα τερμάτισε 4η στο πρωτάθλημα.

" Ο Ρομάριο δεν επέστρεψε ποτέ μετά το Μουντιάλ. Το σώμα του ήταν στην Βαρκελώνη αλλά η ψυχή του στο Ρίο", θυμάται ο Στόιτσκοφ. Ήταν πολύ καλό όσο κράτησε αλλά όλα είχαν τελειώσει. Υπήρχε χρόνος για έναν τελευταίο χορό; Μία ακόμα ποδοσφαιρική παράσταση; Μία παράσταση που ακόμα και ο σερ Άλεξ Φέργκιουσον δεν μπορούσε να παραπονεθεί. Όχι.