'Ηταν η κορυφαία ομάδα εκείνη την εποχή στην Ευρώπη. Πολλά από τα ρεκόρ της στο ιταλικό πρωτάθλημα παραμένουν αξεπέραστα ακόμα και σήμερα. Αποτελούσε σχεδόν ολόκληρη την εντεκάδα της εθνικής Ιταλίας και είχε κατακτήσει όλα τα πρωταθλήματα στα μεταπολεμικά χρόνια ως τότε.

Κι όμως, εκεί που κανένας αντίπαλος δεν μπορούσε να σταματήσει την "Grande Torino" εντός των γηπέδων, το αεροπορικό δυστύχημα της 4ης Μαΐου του '49 έβαλε τέρμα με τον πιο οδυνηρό τρόπο, στα κατορθώματα αυτής της μεγάλης φουρνιάς ποδοσφαιριστών που είχε στις τάξεις της η ιταλική ομάδα.

Η πρόσκληση του θανάτου

Μια μέρα πριν η "Granata" είχε λάβει μέρος στο φιλικό προς τιμήν του σπουδαίου άσου της Μπενφίκα, "Τσίκο" Φερέιρα, ο οποίος σκόπευε να κρεμάσει τα παπούτσια του. Ο Πορτογάλος ήταν ποδοσφαιρική αδυναμία του προέδρου της Τορίνο Φερούτσιο Νόβο και ο ίδιος ο Φερέιρα είχε προτείνει τον αγώνα μέσω του φίλου του και ηγέτη της ιταλικής ομάδας, Βαλεντίνο Ματσόλα με το σκεπτικό ότι θα ήταν ό,τι καλύτερο να κλείσει την καριέρα του αγωνιζόμενος απέναντι στο καλύτερο σύνολο εκείνη την εποχή στο ευρωπαϊκό στερέωμα.

Η πρόσκληση έγινε αποδεκτή, και οι άνθρωποι της Τορίνο πίεσαν την Ομοσπονδία της χώρας να τροποποιήσει το αγωνιστικό της πρόγραμμα ώστε να παρευρεθεί στο παιχνίδι της Λισσαβόνας κόντρα στη Μπενφίκα, πράγμα που τελικώς κατάφερε.

Η "Τόρο" έδωσε το "παρών", για την ιστορία το ματς έληξε 4-3 υπέρ των "αετών" και οι Ιταλοί ετοίμασαν τα μπαγκάζια τους για να αναχωρήσουν το επόμενο πρωινό.

Το αεροπλάνο των αερογραμμών Avio Linee Italiane (νυν Alitalia) απογειώθηκε το πρωί της 4ης Μαΐου από την πορτογαλική πρωτεύουσα και αφού έκανε μια στάση στην Ισπανία, συνέχισε την πορεία του προς την πόλη του Τορίνο. Εντωμεταξύ ο καιρός στον ιταλικό βορρά ήταν πολύ άσχημος.

Πυκνή ομίχλη, δυνατοί άνεμοι και βροχή ανάγκασαν τον πιλότο να πετάξει το αεροσκάφος σε αρκετά χαμηλότερο ύψος από το κανονικό ώστε να αποκτήσει καλύτερη ορατότητα, αλλά αυτή η κίνηση αποδείχτηκε μοιραία.

Το τρικινητήριο FIAT N.212 προσέκρουσε στη νότια πλευρά του εκκλησιαστικού συγκροτήματος που βρισκόταν στο λόφο της Σουπέργκα γεμίζοντας συντρίμμια την περιοχή και σκορπώντας ανείπωτη θλίψη σε ολόκληρη την χώρα. Τα 33 άτομα που αποτελούσαν το επιβατικό κοινό βρήκαν τραγικό θάνατο. Ανάμεσα τους οι 18 παίχτες που ήταν στην αποστολή της ομάδας, στελέχη της διοίκησης και Ιταλοί δημοσιογράφοι.

Μορφές της αιωνιότητας

Σχεδόν 500.000 άτομα πήγαν στη κηδεία του Ριγκαμόντι, του Λόικ, του Καστιλιάνο, του μεγάλου Βαλεντίνο Ματσόλα που δεν πρόλαβε να καμαρώσει το γιο του Σάντρο να γίνεται ίσως και ισάξιός του, καθώς και των υπόλοιπων αστεριών της "Granata" που αποχαιρέτισαν μια για πάντα την ποδοσφαιρική σκηνή.

Τραγική ειρωνεία: ο αμυντικός Σάουρο Τομά έκατσε στο Τορίνο προληπτικά λόγω προβλήματος στο γόνατο, παρά τη θέλησή του να ταξιδέψει με την ομάδα ενώ και το μετέπειτα "αστέρι" της Μπαρτσελόνα, Λάζλο Κουμπάλα, που θα δοκιμαζόταν στο φιλικό, παρέμεινε στην Ιταλία εξαιτίας του παιδιού του που ήταν άρρωστο.

Από τα άτομα που βίωσαν πιο οδυνηρά το τραγικό περιστατικό ήταν ο Βιτόριο Πότσο. Ο Ιταλός προπονητής ήταν γέννημα θρέμμα Τορινέζος και ομοσπονδιακός προπονητής στην εθνική ομάδα που απαρτιζόταν κυρίως από παίχτες της "Τόρο", συνεπώς ήταν ο καταλληλότερος να αναγνωρίσει τις σωρούς των ποδοσφαιριστών.

Τη στιγμή που έλαβε χώρα η καταστροφή, η Τορίνο όδευε σε ακόμη μία κατάκτηση πρωταθλήματος όντας 4 βαθμούς μπροστά από την Ίντερ η οποία μαζί με τη Μίλαν πρότειναν στην Ιταλική Ομοσπονδία να κατοχυρώσει το πρωτάθλημα στον συγκλονισμένο από την τραγωδία σύλλογο. Το αίτημα τους δεν έγινε αποδεκτό και στις υπόλοιπες τέσσερις αγωνιστικές οι αντίπαλοι της "Granata" παρατάχθηκαν απέναντι της σε ένδειξη σεβασμού με την ομάδα Νέων, όπως έπραξε αναγκαστικά και η ίδια η Τόρο.

Λίγες εβδομάδες αργότερα του θλιβερού περιστατικού, η σπουδαία Ρίβερ Πλέιτ ήρθε στην Ιταλία να αντιμετωπίσει επίλεκτη ομάδα από το εγχώριο πρωτάθλημα με τα έσοδα που θα συγκεντρώνονταν να πήγαιναν στις οικογένειες που πενθούσαν την απώλεια των ανθρώπων τους.

Η είδηση της συντριβής του αεροπλάνου συντάραξε και τον άνθρωπο που ήταν η αιτία να γίνει το ταξίδι, τον Φρανσίσκο Φερέιρα, ο οποίος με τη σειρά του δώρισε ένα μεγάλο χρηματικό ποσό στα συγγενικά πρόσωπα των θυμάτων.

Κάθε χρόνο η οικογένεια της Τορίνο τιμά τη μνήμη αυτής της αξέχαστης ομάδας και ο εκάστοτε αρχηγός της διαβάζει τον κατάλογο των νεκρών μπροστά στο μνημείο που έχει στηθεί στον τόπο του δυστυχήματος.

Σίγουρα, ποικίλουν οι υποθέσεις και τα "αν" για το τι θα γινόταν σε περίπτωση που η "Grande Torino" είχε διαφορετική τύχη και συνέχιζε να μεγαλουργεί, αλλά το μόνο που ανήκει στη σφαίρα της πραγματικότητας είναι η ανάμνηση και ο πόνος εκείνου του παγωμένου απογεύματος στο λόφο της Σουπέργκα, όταν μία ποδοσφαιρική ομάδα πέρασε στο μύθο.