Θα προσπαθήσω να προλάβω διάφορους πονηρούς και έξυπνους, λέγοντας το απόλυτα προφανές: ναι, η ομάδα πολυ υποστηρίζω είναι ο Παναθηναϊκός. Αλλά όχι, αν αυτό που έκανε ο Εργοτέλης το έκανε ο Παναθηναϊκός, να χαλάσει δηλαδή με τόσο χυδαίο και απροκάλυπτο τρόπο το παιχνίδι, δεν θα το επικροτούσα κι ας το έκανε η ομάδα που υποστηρίζω. Το ποδοσφαιρικό σίχαμα είναι το ίδιο άθλιο απ΄όπου κι αν προέρχεται κι αν νιώθουν υπερήφανοι οι παίκτες του Εργοτέλη κι ο προπονητής τους, με γεια τους και χαρά τους. Εγώ στη θέση τους θα ντρεπόμουν.

Διότι ντροπή είναι να μην επιτρέπεις να παιχτεί παιχνίδι για πάνω από 30 λεπτά, σφιχταγκαλιάζοντας το ποντουλάκι που διαφαίνεται στον ορίζοντα ότι μπορεί να πάρεις. Και μάλιστα όταν δεν είσαι στα χαμηλότερα πατώματα της βαθμολογίας και δεν παίζεις την επιβίωσή σου - όχι ότι εκεί δικαιολογείται, αλλά τουλάχιστον υπάρχει κι ένα ηθικό άλλοθι, όπως για παράδειγμα στο ματς προ ολίγων ημερών ανάμεσα σε Άρη και Πανιώνιο, με λαμπρές εκδηλώσεις παρόμοιας αισθητικής από πλευράς του Άρη στο τελευταίο δεκάλεπτο. Ο Εργοτέλης όμως, γιατί; Γιατί μπορούσε είναι η απάντηση. Και κυρίως διότι ο άνθρωπος που θα μπορούσε να το σταματήσει, ο διαιτητής δηλαδή και οι βοηθοί του, προφανώς απόλαυσαν αυτή τη θεατρική παράσταση των μεγάλων ερμηνειών.

- Όσκαρ πρώτου αντρικού ρόλου στον τερματοφύλακα Στοΐκοβιτς. Με λυρισμό αλλά και μεγαλείο ψυχής, κατάφερε να «χτυπήσει» σε δυο - τρεις περιπτώσεις όπου δεν τον ακούμπησε κανείς και να κάνει καθυστερήσεις στις εκτελέσεις των άουτ και των οφσάιντ για κανένα μισάωρο. Αν πήρε κάρτα; Ευχετήρια κάρτα μπορεί, κίτρινη κάρτα όχι.

- Όσκαρ σκηνοθεσίας στον Ιμπραΐμ. Ο ταλαντούχος νεαρός, ο «επόμενος Γιάγια Τουρέ», κατάφερε να μας χαρίσει ένα μελόδραμα γεμάτο πινελιές δυστυχίας και πονεμένες εκφράσεις, που δεν μπορούν να αφήσουν ασυγκίνητο ούτε τον πιο αναίσθητο θεατή. Μπορεί να φάνηκε ότι επαναλαμβάνεται αλλά στην πραγματικότητα κάθε του «τραυματισμός», συνοδευόταν από διαφορετικούς μορφασμούς που απογείωσαν την ροή συναισθημάτων. Αν βγήκε αλλαγή μετά από τόσο πόνο που τράβηξε; Μπα, υπήρχαν άλλοι, με μεγαλύτερη ανάγκη να βγουν αλλαγή.

- Όσκαρ Β΄αντρικού ρόλου στον Οράτιο τον Καρντόζο. Ξεχάστε εκείνον τον δυναμικό Αργεντινό που ξέρατε, με τα σκληρά φάουλ και τον ατέλειωτο ποδοσφαιρικό τσαμπουκά. Ο Οράτιος της καρδιάς μας, σε έναν ρόλο που άφησε εποχή, έδειξε πως και οι σκληροί λυγάνε. Πως και τα σίδερα μπορεί να πονούν. Ως νέος Σταχτοπούτος, μας χάρισε μια συγκινητικό στιγμή πόνου φορώντας μόνο το ένα του παπούτσι, αποδεικνύοντας πόσο σημαντική μπορεί να είναι στην εξέλιξη της πλοκής η παρουσία ενός καλού Β΄ρόλου. Αν βγήκε αλλαγή από τον προπονητή του; Το παπούτσι του μπορεί να βγήκε, ο ίδιος όχι.

Βραβείο της Ένωσης Κριτικών (και Κρητικών) στον διαιτητή Δελφάκη: ένας ευαίσθητος άνθρωπος της Τέχνης, δεν θα μπορούσε παρά να προάγει το θέατρο και τη δραματοποίηση που εκτυλίχθηκε στο χορτάρι της Λεωφόρου. Με ενδιαφέρον έσκυψε πάνω από κάθε πονεμένο, με εκφράσεις πανικού κάλεσε τους γιατρούς και το όχημα με το φορείο, πονόψυχα εξέτασε κάθε παίκτη του Εργοτέλη που σφάδαζε, θα έλεγα ψυχορραγούσε στο χορτάρι μετά τα βάρβατα μαρκαρίσματα των γηπεδούχων.

Τα ξαναλέμε σύντομα, με το επόμενο Θέατρο της Κυριακής. Να είστε όλοι καλά.