Οι 2-3 ενέργειες του Φετφατζίδη, μπορούν και να ομορφύνουν το παιχνίδι μας και να το κάνουν πιο αποτελεσματικό. Αλλά "φοβάμαι" ότι στο βασικό σχήμα δεν χωράει και αυτός και ο Σαμαράς στις δυο πτέρυγες, διότι ο Σαλπιγγίδης βοηθάει σε σημεία του γηπέδου που ο Φετφατζίδης δεν έχει πατήσει ποτέ στη ζωή του.

Μέχρι τη φάση εκεί γύρω στο 80', όπου ο Φετφατζίδης έκλεψε τη μπάλα από τον Ρικάρντο Κόστα στο σημαιάκι του κόρνερ, μπήκε, ντρίπλαρε, σούταρε κι έσωσε ο Μπέτο, η μοναδική άλλη στιγμή του αγώνα που μας ξεσήκωσε, ήταν το μουστάκι και η λασποχαίτη του Ούγκο Αλμέιδα. Κι ειλικρινά δυσκολεύομαι να διαλέξω ποια από τις δυο αυτές μαγείες ήταν η πιο έντονη. Φυσικά, όταν από ένα φιλικό παιχνίδι 90 λεπτών τα πιο έντονα πράγματα είναι τα δυο παραπάνω, όπου το ένα δεν είναι καν φάση αλλά στυλιστική άποψη, καταλαβαίνει κανείς ότι συμπεράσματα της προκοπής δεν μπορείς να βγάλεις, απαιτήσεις για περισσότερα τρεξίματα τέτοια εποχή του χρόνου, λίγο μετά το τέλος μιας επίπονης χρονιάς και λίγο πριν την αρχή ενός Μουντιάλ δεν μπορεί να έχει κανείς και αυτοί που πρέπει να παραπονιούνται περισσότερο είναι οι 35 χιλιάδες Πορτογάλοι που πήγαν στο γήπεδο: από την Πορτογαλία υπήρχαν παραπάνω απαιτήσεις απ' ό,τι από την Ελλάδα, εντός έπαιζαν, καλύτερο υλικό διαθέτουν και ένα παραπάνω κίνητρο να μας κερδίζουν όποτε μας πετυχαίνουν, θα έπρεπε λογικά να το είχαν. Αλλά χωρίς Κριστιάνο κατά βάση και τους διάφορους άλλους που έλειπαν, άχρωμοι, άοσμοι και άγευστοι ήταν οι Πορτογάλοι.

Μόνο που α) το θέμα μας δεν είναι η Πορτογαλία αλλά η Ελλάδα και β) είτε έτσι είτε αλλιώς, το παιχνίδι της Πορτογαλίας θα νοστιμίσει και θα βελτιωθεί με τον Κριστιάνο στο γήπεδο, αρκεί να είναι εντελώς καλά κι όχι έτσι κι έτσι, διότι Ελ Σιντ στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, παίκτες που να φοβίζουν τον αντίπαλο και να εμπνέουν τους συμπαίκτες τους έστω κι αν περπατάνε ή σέρνονται, δεν υπάρχουν. Ως προς την δική μας ομάδα, που μας αφορά, μας νοιάζει και μας κόφτει, διάφορα αδιάφορα πράγματα είδαμε, άλλα που τα έχουμε ξαναδεί κι είτε μας αρέσουν είτε όχι δεν αλλάζουν (δημιουργική δυσκοιλιότητα, 30άρες μπαλιές, δυσκολία να κρατήσουμε μπάλα, αργή ανάπτυξη), μερικά ερωτηματικά και ανησυχίες και λίγα αισιόδοξα πραγματάκια.

Πάμε πρώτα στο λήμμα "ερωτηματικά και ανησυχίες": ο Σωκράτης είναι καλά; Καλά - καλά ή "θα δούμε"; Διότι το σημείο όπου αισθάνθηκε το τσίμπημα είναι ύπουλο και επειδή είναι παίκτης που λόγω θέσης αλλά και λόγω κοψιάς τρέχει πολύ, πρέπει να είναι εντελώς καλά για να παίξει αυτό που μπορεί. Θέμα δεύτερο: είναι ιδέα μου, ή η χημεία, το "κούμπωμα" ανάμεσα σε Σωκράτη και Μανωλά δεν είναι (ακόμα;) σε καλά επίπεδα; Εξαιρετικοί παίκτες και οι δυο αλλά όταν μιλάμε για δίδυμο σέντερ - μπακ, έχει σημασία να δούμε πώς παίζουν οι δυο σαν ένας, πώς αλληλοσυμπληρώνονται και πώς καλύπτει ο ένας τα νώτα του άλλου. Λογικό να έχουν κάποια θέματα χημείας αφού λίγα παιχνίδια έχουν παίξει μαζί, αλλά μου φάνηκε ότι ο Μόρας με τον Μανωλά λειτούργησαν καλύτερα απ' ό,τι ο Σωκράτης με τον Μανωλά όσο έπαιξαν μαζί. Θέμα τρίτο, η κάποιου είδους αδράνεια στις στημένες φάσεις στην περιοχή μας. Τα στημένα υποτίθεται πως είναι ένα από τα καλά μας χαρτιά, αρκεί να μην γίνονται παράλληλα όπλα για τους αντιπάλους μας, ώστε να σκοράρουν. Και θέμα τέταρτο, η κατάσταση και ετοιμότητα του Μήτρογλου. Με τον τρόπο που έπαιξε η ομάδα όσο ήταν ο Μήτρογλου στο γήπεδο, δεν μπορέσαμε να καταλάβουμε αν είναι βαρύς ή ελαφρύς, αν πατάει καλά ή αβέβαια κι αν είναι σε θέση να εκμεταλλευτεί έστω και τη μισή ή μια φάση που θα βρει και θα την κάνει γκολ, πολύ απλά διότι δεν πήρε ούτε μισή μπαλιά.

Τέλος, να πούμε και τα λίγα αισιόδοξα πραγματάκια που είδαμε. Το πρώτο, η εμφάνιση του Καρνέζη. Οκ, δεν έκανε και εντυπωσιακές επεμβάσεις, δεν ένιωσε καμιά αφόρητη πίεση, αλλά για μένα είχε ενδιαφέρον να δούμε σε τι κατάσταση είναι ένας τερματοφύλακας που δεν είχε γεμάτη χρονιά αλλά έπαιξε λίγο. Έδειξε ετοιμοπόλεμος και μάχιμος, πράγμα πολύ σημαντικό εφόσον μια ομάδα ξεκινά από τον τερματοφύλακά της. Το δεύτερο, η εμφάνιση του Καραγκούνη. Μπήκε και νοικοκύρεψε το κέντρο, πήρε φάουλ όχι επειδή βούταγε αλλά επειδή του έγιναν φάουλ, προσπάθησε να απλώσει το παιχνίδι στα άκρα. Καλά και χρήσιμα όλα αυτά από έναν παίκτη που πάει Βραζιλία όχι για ιστορικούς ή μουσειακούς λόγους, αλλά διότι έχει πράγμα ακόμα να δώσει. Και τρίτον, ο Φετφατζίδης, ο μόνος παίκτης αυτής της Εθνικής μαζί με τον Σαμαρά, που έχει την ντρίπλα, το απρόβλεπτο, την προσωπική ενέργεια, το ένας-με-έναν. Κι ακριβώς επειδή τα έχει αυτά και ο Σαμαράς που παίζει από τα αριστερά, δύσκολο να είναι βασικός από δεξιά ο Φετφατζίδης - θες και κάποιον που να μαρκάρει και ο Σαλπιγγίδης συχνά - πυκνά εκτελεί και χρέη μπακ. Ωστόσο σε ένα άθλημα που εκτός από τακτική και προσήλωση σε πλάνα πρέπει να έχει και όμορφες ποδοσφαιρικές στιγμές για να σου μένουν στο μυαλό και να σε κάνουν να πετάγεσαι όρθιος, οι 2-3 ενέργειες του "Φέτφα" που έκανε και - κυρίως - αυτές που ξέρουμε ότι μπορεί να κάνει αν έχει τη μπάλα στα πόδια και μισό μέτρο χώρο, μπορεί να φανούν πολύτιμες όχι μόνο για την ομορφιά, αλλά και για την ουσία του παιχνιδιού της Εθνικής μας.