Η Ελλάδα -δέκα ημέρες πριν την έναρξη του Ευρωμπάσκετ- επέστρεψε από τη Γερμανία με δύο ήττες και μια νίκη στις αποσκευές. Απολογισμός που όταν μιλάμε για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα "που έχει στόχο το μετάλλιο" σύμφωνα με τον Γιώργο Βασιλακόπουλο, κάνει τους συναγερμούς στον καθιερωμένο έλεγχο να χτυπάνε.

Αυτό, όμως, είναι ένα καλό νέο για την Εθνική μας. Είναι η πλέον κατάλληλη εποχή για να ακουστεί ο κώδωνας του κινδύνου, καθότι υπάρχει αρκετός χρόνος μέχρι το πρώτο επίσημο τζάμπολ για να διορθωθούν τα κακώς κείμενα, αλλά για να υπάρχει η απαιτούμενη προσγείωση. Κι αφού μιλάμε για φιλικά παιχνίδια αυτή είναι ομαλή και όχι ανώμαλη, όπως θα γινόταν αντίστοιχα σε επίσημα ματς.

Δεν είναι μόνο ότι το λέει και ο Αντρέα Τρινκέρι. Το υπογραμμίζει ο ορισμός των φιλικών προετοιμασίας: είναι παιχνίδια που οι ομάδες μετρούν τις δυνάμεις τους. Η Ελλάδα δεν καταδικάστηκε σε αποτυχία επειδή έχασε από την ΠΓΔΜ ή τη Βοσνία. Ούτε πάει για μετάλλιο απλά και μόνο επειδή έριξε 20 πόντους στη Γερμανία. Το σημαντικό είναι ότι στο τουρνουά της Γερμανίας φάνηκαν χαρακτηριστικά ποιες είναι οι αδυναμίες, αλλά και ποιο είναι το αγωνιστικό στυλ που θέλει να επιβάλει ο Ιταλός τεχνικός στην ομάδα, που όπως είπε μένει άγρυπνος τα βράδια. Λογικά την αϋπνία την προκαλεί η άμυνα, διότι στην επίθεση μπορεί να κοιμάται ήσυχος.

Πάρτε μέρος στην κλήρωση του Sport24.gr και κερδίστε διπλές προσκλήσεις για το τουρνουά "Ακρόπολις"

*Πριν καταλήξουμε σε οποιοδήποτε συμπέρασμα αξίζει να αναφερθεί ότι σε τέτοια παιχνίδια ο αυτοσκοπός του προπονητή δεν είναι η νίκη. Αντίθετα γίνονται αλλαγές και τακτικές επιλογές για λόγους πειραματισμού και δοκιμών. Παράδειγμα; Οι παίκτες αλλάζουν βάσει χρόνου και όχι βάσει απόδοσης. Για αυτό και στο 2ο ημίχρονο με τη Γερμανία πάτησαν παρκέ σχεδόν όλοι παίκτες για να έχουν όλοι ευκαιρίες, κάτι που "θυσιάζει" τη χημεία και το ρυθμό.

Αναλυτικότερα:

Ομάδα του μισού γηπέδου

Όπως της ταιριάζει και όπως προστάζει η "ελληνική ταυτότητα". Το σκεπτόμενο μπάσκετ, σύμφωνα με την έκφραση του Αργύρη Πεδουλάκη. Είδαμε, λοιπόν, μια ομάδα που υποστηρίζει την υπεροχή της στο σετ παιχνίδι. Δεν τρέχει χωρίς λόγο, αποφεύγει τα εύκολα λάθη, ελέγχει το ρυθμό και προσπαθεί ανά πάσα στιγμή να εκμεταλλευτεί το πλεονέκτημα της ή την εκάστοτε αδυναμία του αντιπάλου.

Οι καλές αποστάσεις και η ομαδικότητα είναι στοιχεία που διακρίνονται αμέσως στο παιχνίδι της Εθνικής, ενώ το playbook περιλαμβάνει λίγα και στοχευμένα plays ανάλογα με τους παίκτες που βρίσκονται στο γήπεδο.

Οι επιθετικοί άξονες

Εν αρχή είναι ο Βασίλης Σπανούλης. Λογικό. Δεν είναι δυνατόν να υπήρχε άλλη πρωταρχική επιλογή, πλην του πολυτιμότερου παίκτη της Ευρωλίγκας. Με τον διεθνή γκαρντ στο παρκέ η Ελλάδα κινήθηκε σε ρυθμούς πικ-εν-ρολ (στο πλάι, αλλά κυρίως στην κορυφή), με διαφορετικές διατάξεις και διαφορετικές κατευθύνσεις.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ένα από τα κλασσικά plays που χρησιμοποιεί ο Ολυμπιακός (το πρωτολάνσαρε ο Βουγιόσεβιτς στην Παρτίζαν) τόσο επί Ίβκοβιτς, όσο και επί Μπαρτζώκα, το οποίο παίζει όλη τη χρονιά ο Σπανούλης.

Το συγκεκριμένο χρησιμοποιείται, βέβαια και για τους σουτέρ της Εθνικής, όπως ο Μπράμος και ο Βασιλειάδης. Φαίνεται, όμως, ότι ο Τρινκέρι θέλει να εξαντλεί το πικ-εν-ρολ παιχνίδι της Ελλάδας όταν ο Σπανούλης βρίσκεται στο παρκέ. Όταν ο 31χρονος γκαρντ ξεκουράζεται αλλάζει το στυλ, που εκφράζεται κυρίως μέσω post-up καταστάσεων (Βουγιούκας, Περπέρογλου Πρίντεζης). Ο Περπέρογλου στο παιχνίδι με τη Γερμανία πήρε τις περισσότερες μπάλες με πλάτη στο καλάθι από οποιονδήποτε άλλον διεθνή. Ο βετεράνος φόργουορντ φέρνει κάτι πολύ σημαντικό στο παρκέ, καθώς αποτελεί μια πηγή κινδύνου για τον αντίπαλο και μια μορφή δημιουργίας για την ομάδα.

Μπορεί να είναι σύμπτωση, μπορεί και όχι, αλλά ένα μέλος του προπονητικού τιμ έβγαζε στα τελευταία χρόνια της καριέρας του το ψωμί του με αυτόν τον τρόπο. Ο λόγος για τον Δημήτρη Παπανικολάου και το "ποστάρισμα του κώλου" (με την καλή έννοια). Έτσι το έλεγαν τότε στην ΑΕΚ του Κώστα Φλεβαράκη, εννοώντας ότι παίρνει τη μπάλα και πάει κώλο-κώλο προς το καλάθι σπρώχνοντας τον αντίπαλο του. Το "3άρι ποστάρει" και ουσιαστικά δημιουργεί φάσεις για την ομάδα του, παίζοντας δηλαδή σαν ένας πλέι-μέικερ με πλάτη στο καλάθι. Αν ο Περπέρογλου είναι στους 12 που θα ταξιδέψουν στη Σλοβενία, τότε αναμένεται να τον δούμε πολλές φορές να πρωταγωνιστεί σε τέτοιες post-up καταστάσεις.

Όχι, όμως, ότι ισχύει Σπανούλης ή post-up. Δεν λείπουν τα σκριν στη μπάλα. Μόνο που αυτή τη φορά αποτελούν λύσεις για το τελείωμα των επιθέσεων, ή ευκαιρίες για την εκμετάλλευση του Μαυροκεφαλίδη (παρακάτω πιο αναλυτικά).

Ο Τρινκέρι κάνει το μπάσκετ άθλημα των... ψηλών

Βλέποντας τον τρόπο που παίζει (ή προσπαθεί να παίξει - μην ξεχνάμε ότι είναι νωρίς ακόμη) η Εθνική προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την επιθετική της δύναμη, που δεν είναι άλλη από τη φροντ-λάιν. Η Ελλάδα διαθέτει μια εξαιρετικά ταλαντούχα γραμμή ψηλών. Παίκτες με διαφορετικό στυλ, που μπορούν να προσφέρουν διαφορετικά πράγματα.

Και για αυτό α) βλέπουμε τη μπάλα να περνάει συχνά από τα χέρια τους β) να καταλαμβάνουν πολλούς και διαφορετικούς ρόλους

Για παράδειγμα ο Φώτσης χρησιμοποιείται κυρίως για να ανοίγει το γήπεδο και να απειλεί από το τρίποντο. Ο Πρίντεζης από την άλλη κάνει αρκετά pick-n-roll, ενώ παίζει και με πλάτη στο καλάθι. Το ίδιο και ο Καϊμακόγλου. Πρόκεται για παίκτες που έχουν ταχύτητα, καλή πάσα και μπορούν να διαβάσουν το παιχνίδι. Για αυτό και ο Τρινκέρι επέλεξε να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο παιχνίδι κι όχι μόνο να κάνουν screen στην αδύνατη πλευρά, ή να περιμένουν να σουτάρουν μετά από περιστροφή της άμυνας.

Εδώ μια γεύση από τα διαφορετικά 4άρια της Εθνικής

Όσο για τον Λουκά Μαυροκεφαλίδη; Αυτό αποτελεί ένα κεφάλαιο από μόνος του. Όπως φαίνεται από χρόνο συμμετοχής/πόντους και επιβεβαιώνεται και από την εικόνα ο ψηλός του Παναθηναϊκού (πλέον) αποτελεί το 2ο μεγάλο όπλο της Εθνικής, μετά τον Βασίλη Σπανούλη. Το προπονητικό τιμ προσπαθεί όπως και με τα "4άρια" να τον βάλει σε διαφορετικές θέσεις και διαφορετικές καταστάσεις. Ο Μαυροκεφαλίδης παίζει αρκετά μακριά από το καλάθι για να σουτάρει και να πασάρει. Παράλληλα κάνει συχνά Pop-out (ανοίγοντας μακριά από το καλάθι μετά το σκριν), πέρα από τα συνηθισμένα ρολαρίσματα. Είναι ένας ψηλός που ξέρει μπάσκετ και η Εθνική προσπαθεί να το εκμεταλλευτεί.

Εδώ ορισμένες χαρακτηριστικές φάσεις του Μαυροκεφαλίδη

Το πρόβλημα στην άμυνα

Με τη Βοσνία η Εθνική δέχτηκε 90 πόντους (28 από τον Τελέτοβιτς). Με την ΠΓΔΜ 77 χωρίς να βρει αντίδοτο για το μαρκάρισμα του Μπο ΜακΚάλεμπ (25). Με τη Γερμανία έδειξε ένα καλύτερο πρόσωπο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αφήσει ευχαριστημένο τον Αντρέα Τρινκέρι στο κομμάτι της αντιμετώπισης του pick-n-roll.

Ουσιαστικά αυτό έδειξε το τουρνουά της Γερμανίας. Ότι η Ελλάδα κάνει πολλά (καλά) πράγματα στην επίθεση, αλλά εκεί που χωλαίνει είναι η άμυνα. Αυτή λογικά τον κάνει να... μην κοιμάται , σύμφωνα με τη δική του ατάκα . Ο Ιταλός τεχνικός μιλούσε ότι αυτό το κομμάτι είναι η "ταυτότητα της Ελλάδας", οπότε είναι λογικό τις επόμενες ημέρες να ρίξει εκεί όλο το βάρος.

Και πριν από οποιαδήποτε συζήτηση επί του θέματος πρέπει να δεχτούμε ότι η Εθνική δεν διαθέτει κατεξοχήν αμυντικούς παίκτες. Οι διεθνείς, δηλαδή, που κερδίζουν το χρόνο τους μέσω της απόδοσης τους στα μετόπισθεν είναι λίγοι. Πόσοι; Πέρα του Μπράμος και του Κατσίβελη, θα μπορούσε κάποιος να πει τον πολύ βελτιωμένο φέτος Σλούκα, ή τους Φώτση-Παπανικολάου που είναι παίκτες με αθλητικά προσόντα που βελτιώνουν την εικόνα μιας ομάδας στην αδύνατη πλευρά.

α) Στη Γερμανία είδαμε μια ομάδα που έπαιζε με πολλές περιστροφές (βάσει φιλοσοφίας προπονητή), οι οποίες απαιτούν χρόνο αφομοίωσης από τους παίκτες. Πότε βγαίνει ο ένας, μέχρι πότε μαρκάρει ο άλλος κ.ο.κ Το συγκεκριμένο κομμάτι χρειάζεται δουλειά.

β) Ίσως για αυτό και ο Τρινκέρι να έβαλε στην εξίσωση και μια match-up άμυνα (η "3-2" που χρησιμοποιήθηκε περισσότερο με Βοσνία, ΠΓΔΜ και μόνο μερικά λεπτά με τη Γερμανία), μια δοκιμή που έπρεπε να γίνει, έστω και εις βάρος του σκορ.

Είναι συχνό φαινόμενο μια ομάδα να χάνει το ρυθμό της όταν δοκιμάζει τέτοια τρικ. Και σίγουρα μην περιμένει κανείς όλα αυτά να γίνουν "κτήμα" των παικτών μέσα σε μια ημέρα. Για αυτό οι ομάδες κάνουν προετοιμασία, για να προετοιμαστούν και να βελτιωθούν σε κάτι που θέλουν να χρησιμοποιήσουν σε βάθος χρόνου.

γ) Διαπιστώθηκε αδυναμία στο ριμπάουντ ειδικά όταν παίζει ο Μαυροκεφαλίδης στο "5" και όχι ο Φώτσης στο "4". Η Ελλάδα δεν έπαιρνε εύκολα το αμυντικό, οπότε δεν είχε παρά ελάχιστες ευκαιρίες να τρέξει στον αιφνιδιασμό.

δ) Τέλος, το σημαντικότερο πρόβλημα που θα κληθεί να αντιμετωπίσει αμυντικά ο Αντρέα Τρινκιέρι είναι η προστασία του στεφανιού. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει ούτε ένας "αμυντικογενής" σέντερ στο ρόστερ της Εθνικής, οπότε θα χρειαστεί ακόμη μεγαλύτερη προσπάθεια από τους περιφερειακούς ώστε να αποτρέπονται οι διεισδύσεις ή οι εύκολες πάσες. Με άλλα λόγια απουσιάζουν οι παίκτες που θα "σκεπάσουν" τα καλάθια ή θα κλείσουν με το κορμί τους τους διαδρόμους. Είναι η άλλη όψη του νομίσματος στην περίπτωση του Μαυροκεφαλίδη, που είναι υπερ-όπλο στην επίθεση, αλλά δεν είναι ένα κλασσικό 5άρι στην άμυνα.

Η επανάληψη, όμως, είναι η μητέρα της μάθησης, οπότε πάμε πάλι: μιλάμε για φιλικά παιχνίδια, στα οποία είναι καλό όχι μόνο να φαίνονται τα όποια προβλήματα, αλλά και να τονίζονται μέσα από τα αποτελέσματα. Η Εθνική έχει μπροστά της 10 ημέρες και την καθιερωμένη πρόβα τζενεράλε για να διορθώσει αυτά που ήξερε από πριν ότι θα αντιμετωπίσει.

Στο "Ακρόπολις" θα περιοριστούν οι πειραματισμοί και ουσιαστικά η ομάδα θα κινηθεί στο μοτίβο το οποίο θα στηριχτεί στο Ευρωμπάσκετ.