Αφού κατακάθησε η σκόνη από το ντέρμπι του Παναθηναϊκού με τον Ολυμπιακό στη Λεωφόρο, οι Πράσινοι επιστρέφουν στην καθημερινότητά τους και κυρίως στην πραγματικότητα.

Βλέπετε τα ντέρμπι δημιουργούν μια άλλη ατμόσφαιρα εντός και πέριξ των ομάδων. Συσπειρώνουν, ενώνουν και δυναμώνουν το αίσθημα για τη φανέλα και το έμβλημα. Γενικώς βάζουν τον σύλλογο σε μια διαφορετική διαδικασία. Δεν είναι τυχαίο ότι παραμονές τόσο μεγάλων αγώνων παρατηρείται η εφαρμογή του σπάνιου για τον Παναθηναϊκό φαινομένου που κάποιοι το αναφέρουν ως «η ισχύς εν τη ενώσει» και άλλοι ως «ενιαίος και αδιαίρετος Παναθηναϊκός».

Μολονότι αυτά δεν ισχύουν στην πραγματική ζωή του Τριφυλλιού, πριν από τα ντέρμπι (θες λόγω του κοινού… εχθρού, θες λόγω συναισθηματισμών) τα ενδοπαναθηναϊκά μίση και οι αντιπαλότητες καταλαγιάζουν και τα τσεκούρια του πολέμου θάβονται για μερικές ημέρες. Μόνο για λίγες όμως, γιατί αμέσως μετά αρχίζει η ίδια ιστορία. Και πάει λέγοντας με έναν εσωτερικό διχασμό που κατατρώει τα σωθικά του συλλόγου. Όχι μόνο σήμερα, αλλά επί σειρά ετών…

Μουρμούρες, γήπεδο, κορμοράνοι

Μονίμως, με οποιαδήποτε αφορμή (σημαντική ή ασήμαντη) αρχίζει μια ατέρμονη εσωτερική διαμάχη, άνευ αποτελέσματος, πιθανώς και ουσίας. Μην πάτε μακριά. Τελειώνει το ντέρμπι και χάνει ο Παναθηναϊκός; Επεται η γκρίνια για την ομάδα, τον προπονητή, τις επιλογές του, τη συμπεριφορά του, την εξέδρα κλπ. Κερδίζει ο Ολυμπιακός την Μπενφίκα; Έπεται η μουρμούρα για το χαμένο μεγαλείο του ευρω-ΠΑΟ και τοdnaπου άλλαξε. Παρουσιάζει γήπεδο για την ΑΕΚ ο Μελισσανίδης; Έπεται η φαγωμάρα για το πλάνο του Βοτανικού, την ανακατασκευή της Λεωφόρου, τις ευθύνες του Τζίγγερ, του Βγενόπουλου ή ακόμη και των κορμοράνων.

Και η ζωή συνεχίζεται σε αυτούς τους ρυθμούς στα… κλασικά εικονογραφημένα του Παναθηναϊκού σαν να μην πέρασε μια μέρα. Οι κράχτες του χθες έγιναν υπερασπιστές του σήμερα και οι υπερασπιστές του παρελθόντος φωνασκούν τώρα για πράγματα που κάποτε υπερασπίζονταν μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματός τους. Μιλάμε προφανώς για τον ορισμό του φαύλου Παναθηναϊκού κύκλου, ο οποίος υπό αυτές τις συνθήκες δεν πρόκειται να κλείσει ποτέ.

Αναστασίου: "Στα δύσκολα φτιάχνεις χαρακτήρα"

Κάποιοι περιμένουν Παναθηναϊκή ειρήνη και καλύτερες ημέρες προσεχώς. Αναρωτιέμαι όμως πώς θα συμβεί αυτό , όταν η πρόσφατη ιστορία μάς έχει δείξει ότι σε τούτο εδώ τον «πράσινο» πλανήτη η λογική λιγοστεύει μέρα με τη μέρα.

Μην πάτε μακριά. Ο παραλογισμός που επικρατεί σε αυτή την ομάδα φάνηκε όταν προ πενταετίας, στα χρυσά χρόνια της πολυμετοχικότητας, το Τριφύλλι κατόρθωσε να μαραθεί κι ενώ προηγουμένως είχε συσπειρώσει για πρώτη φορά γύρω της όλες τις πανίσχυρες Παναθηναϊκές δυνάμεις. Πώς λοιπόν να ελπίζει κάποιος για το καλύτερο σε αυτές τις κρίσιμες και δύσκολες ώρες που περνά ο σύλλογος όταν δεν μπόρεσε να ορθοποδήσει υπό πολύ καλύτερες συνθήκες και προϋποθέσεις;

Να με συγχωράτε για το απαισιόδοξο του πράγματος, απλά δυστυχώς δεν βλέπω προκοπή, δεν βλέπω πρόοδο, δεν βλέπω φως. Και πώς να συμβεί αυτό: όταν αναλωνόμαστε με τα πώς και τα γιατί ο Παναθηναϊκός δεν αγωνίζεται στην Ευρώπη αντί να αναζητούμε το πώς θα μπορέσει να ξαναγίνει μεγάλος στην Ευρώπη.

Χωρίς Πράντιτς στην Θεσσαλονίκη

Όταν κυνηγάμε το φάντασμα του Βοτανικού και των κορμοράνων αντί να δούμε πώς θα μπορέσει επιτέλους αυτός ο τεράστιος σύλλογος να αποκτήσει τη δική του σύγχρονη έδρα.

Όταν μοναδικό μέλημα και των μεν και των δε είναι όχι το καλύτερο για τον Παναθηναϊκό αλλά η προσπάθεια για επιβεβαίωση της μικροπολιτικής τους…

Και εν μέσω όλων αυτών, έπεται ένα ιδιαίτερα δύσκολο παιχνίδι με τον Αρη στη Θεσσαλονίκη απ’ το οποίο ο Παναθηναϊκός καλείται να βγει νικητής για να παραμείνει εντός στόχων. Δεν σας γράφω ποιοι είναι κατά τη γνώμη μου αυτοί οι αντικειμενικοί στόχοι γιατί θα αρχίσει και πάλι η ίδια ατέρμονη συζήτηση για το dna, τη φανέλα, το Γουέμπλεϊ, τον Σαραβάκο, τον Δομάζο και τον Μεσσάρη…