Το «δεν ήθελε να προχωρήσουμε» που είπε ο Αναστασιάδης, θέλοντας να εξηγήσει τον αποκλεισμό του ΠΑΟΚ από το Κύπελλο, μπορώ να το κατανοήσω μόνο ως ένα άλλο τρόπο για να πει ότι στράβωσε το πράγμα από την αρχή και πως η ήττα από τον Απόλλωνα 1926 ήταν ουσιαστικό το μεγαλύτερο λάθος του «Δικεφάλου»-και του ίδιου προσωπικά-στην σύντομη πορεία στο φετινό θεσμό.

Την περίοδο που είχε γίνει εκείνο το ματς στο Καυτανζόγλειο (ούτε στην Κέρκυρα, ούτε κάπου αλλού για να υπάρχει έστω η δικαιολογία της ταλαιπωρίας από την μετακίνηση) οι παίκτες του ΠΑΟΚ δεν ήταν καταπονημένοι, είχαν ακόμη τρεξίματα για συνεχόμενα ματς και με ένα μικρής έκτασης ροτέισιον-και όχι με μία ομάδα που θύμιζε παρέα που μαζεύτηκε τελευταία στιγμή για να αγωνιστεί-θα μπορούσε να πάρει τους τρεις βαθμούς και να έχει την άνεση να χειριστεί αλλιώς τη συνέχεια.

Αυτό δεν συνέβη και ο ΠΑΟΚ βρέθηκε να κυνηγά την ουρά του και στο φινάλε να υφίσταται έναν «ηχηρό» αποκλεισμό από αυτούς που δεν ταιριάζουν ε ομάδα του επιπέδου του.

Πάμε και στο χθεσινό ματς. Διαφωνώ με όσους υποστηρίζουν ότι και πάλι ρίσκαρε με ολικό ροτέισιον ο Αναστασιάδης. Αν «διαβάσει» κανείς την ενδεκάδα που παρέταξε θα διαπιστώσει ότι το ροτέισιον εντοπίζεται στους τρεις της επίθεσης (Σαλπιγγίδης, Κλάους και Περέιρα) και στον Ρατς, τον οποίο ο 61χρονος τεχνικός έβαλε άρον-άρον στο δεύτερο μέρος.

Η επιλογή Κωνστατινίδη προέκυψε λόγω της αδυναμίας του Κίτσιου να αγωνιστεί, ενώ η τριάδα στα χαφ ήταν αυτή που είχε παίξει τέσσερις μέρες πριν κόντρα στον Πανιώνιο. Ο Αναστασιάδης, προφανώς, ήθελε να αρχίσει από το μηδέν στην άμυνα, ποντάροντας στη μία φάση που θα έδινε το πολυπόθητο γκολ στην ομάδα του κι αν δεν του έβγαινε αυτό το πλάνο, υπολόγιζε, όπως και έκανε, να βάλει τρεις βασικούς για να χτυπήσει στο δεύτερο ημίχρονο το ματς.

Όλα αυτά τα έκανε γιατί έβαλε ως πρώτη προτεραιότητα να παρουσιάσει την καλύτερη δυνατή ενδεκάδα στην Τρίπολη, σε ένα ματς που θεωρεί κομβικό για την πορεία πρωταθλητισμού που κάνει ο «Δικέφαλος».

Προσέξτε! Δεν μιλάμε απλά για ένα δύσκολο εκτός έδρας ματς, αλλά για μία αναμέτρηση που το αποτέλεσμά της μπορεί να γκρεμίσει τον ΠΑΟΚ από την κορυφή μετά από πολύ καιρό. Το να δει τον Ολυμπιακό από πάνω του σ’ αυτή τη φάση ο ΠΑΟΚ μπορεί να είναι καταστροφικό για την ψυχολογία του.

Μπορεί να δημιουργήσει ανασφάλειες που μέχρι τώρα δεν υπήρχαν στα αποδυτήρια της ομάδας. Και αυτή η σκέψη οδήγησε στο πλάνο που ανέλυσα πιο πάνω.

Αυτή είναι η λογική στην Ελλάδα

Θα αναρωτηθείτε; Είναι δυνατόν, όμως, ο ΠΑΟΚ να πορεύεται με το φόβο να μην εκπαραθυρωθεί από την κορυφή; Γιατί να μην είναι, απαντώ. Μήπως αυτό που κάνει φέτος το πετυχαίνει κάθε χρόνο για να έχει την απόλυτη ωριμότητα να διαχειριστεί την πίεση; Ή μήπως ο Ολυμπιακός που παίρνει τους τίτλους τον ένα μετά τον άλλο δεν έδιωξε τον Μίτσελ, επειδή η ομάδα του είναι δεύτερη;

Κακά τα ψέματα για τους ελληνικούς συλλόγους, το πρωτάθλημα αποτελεί ψύχωση. Όχι ότι είναι σωστό, αλλά στην περίπτωση του ΠΑΟΚ μπορεί να δικαιολογηθεί.

Φυσικά, για να επανέλθω από εκεί που ξεκίνησα αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία, όταν μία ομάδα του επιπέδου του ΠΑΟΚ και με σεβασμό προς τις υπόλοιπες του ομίλου του, αποκλείεται ως τελευταίος.

Αν υπήρχε σωστός σχεδιασμός, αυτό το εμπόδιο ούτε λόγω ψύχωσης θα το γκρέμιζε. Και φυσικά, για να μην ξεχαστούμε, σημαντικό ρόλο έπαιξε και το μικρό αριθμητικά ρόστερ. Με περισσότερες εναλλακτικές όλα θα ήταν πιο εύκολα.

Όπως και να ‘χει, ο ΠΑΟΚ έμεινε εκτός Κυπέλλου και το ενδιαφέρον στρέφεται αποκλειστικά στο πρωτάθλημα, που ούτως ή άλλως επισκίαζε τα πάντα. Αν κατακτήσει τον τίτλο κανείς δεν θα θυμάται ότι 7 Γενάρη δεν μπόρεσε να κερδίσει την Κέρκυρα και αποκλείστηκε. Αν όχι τότε η απώλεια της ευκαιρίας να διεκδικήσει την κούπα που έχασε πέρυσι στον τελικό θα έχει περίοπτη θέση στην γκρίνια που θα ξεσπάσει.