Δεν υπάρχει αμφιβολία πώς στη ζωή η τελευταία εντύπωση επηρεάζει συνολικά την κρίση για έναν άνθρωπο. Και στην περίπτωση του Θόδωρου Ζαγοράκη η αποχώρησή του από τον ΠΑΟΚ πριν από 15 μήνες έγινε με τέτοιο τρόπο που έβαλε στο... περιθώριο όσα είχε προσφέρει μέχρι εκείνο το διάστημα.

Αποκλεισμός σοκ στο Κύπελλο από τον Ατρόμητο του Δώνη, με ένα γκολ που μπαίνει μία φορά στα δέκα χρόνια και μερικές εβδομάδες αργότερα δημοσιοποίηση στοιχείων για την οικονομικά της ΠΑΕ που στα μάτια αρκετών κηλίδωσαν το όνομά του.

Από εκείνη την περίοδο μέχρι και σήμερα γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά για την περίοδο Ζαγοράκη στον ΠΑΟΚ και η αλήθεια είναι ότι έπρεπε ο ιστορικός σύλλογος να μπει στον αστερισμό του Σαββίδη και να πάψουν τα οικονομικά προβλήματα να αποτελούν το πρώτο θέμα στην καθημερινότητα της ομάδας, για να αρχίσει να αντιμετωπίζεται το συγκεκριμένο ζήτημα χωρίς εντάσεις.

Ωστόσο, είναι σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα μπορούσε να είχε τεθεί θέμα επιστροφής του τέως προέδρου στον ΠΑΟΚ, αν δεν υπήρχε Σαββίδης στο τιμόνι της ΠΑΕ.

Θυμάμαι ακόμη την πρώτη μεγάλη συνέντευξη Τύπου του ομογενή επιχειρηματία στο Βελλίδειο, όταν χωρίς περιστροφές είχε πει ότι θα κάνει τα πάντα για να μην υπάρχει καμία κηλίδα στο όνομά του Ζαγοράκη

Γνωρίζω από το ρεπορτάζ ότι στις άπειρες συναντήσεις που είχε με τον τέως πρόεδρο, όταν ο τελευταίος προσπαθούσε να του εξηγήσει με κάθε λεπτομέρεια το θέμα της κακοδιαχείρισης που του χρεώνεται, ο Σαββίδης ήταν εκείνος που έκοβε την κουβέντα. “Σε πιστεύω. Είσαι ίνδαλμα στην Ελλάδα και τα ινδάλματα δεν γκρεμίζονται” του έλεγε κι αυτός ο ασυνήθιστος, με βάση όσα βιώναμε το τελευταίο διάστημα, σεβασμός προς τον Ζαγοράκη, με έκανε να αναρωτηθώ πώς στ΄ αλήθεια τον βλέπει ο Σαββίδης με τα δικά του μάτια και έξω από το μικρόκοσμο του ΠΑΟΚ.

Που με οδήγησαν οι σκέψεις μου; Σε προφανή συμπεράσματα που όλοι όσοι ασχολούμαστε καθημερινά με τα δρώμενα στον ΠΑΟΚ, ίσως δεν μπορούμε να τα σκεφτούμε.

Προφανώς, λοιπόν, για τον Σαββίδη ο Ζαγοράκης παραμένει η πιο αναγνωρίσιμη προσωπικότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου στο εξωτερικό. Ο άνθρωπος που ο Πλατινί του έχει αφιερώσει αρκετά εγκωμιαστικά σχόλια, ο οποίος αν θελήσει να πάει μία βόλτα στη Νιόν της Ελβετίας, στα κεντρικά της UEFΑ, οι πόρτες δεν θα κλείνουν ερμητικά μπροστά του. Το ίδιο ισχύει και για τα εντός συνόρων κέντρα αποφάσεων.

Παράλληλα, είναι και ένας γνήσιος ποδοσφαιράνθρωπος, που στο διάστημα της προεδρίας του, όταν είχε το καθαρό μυαλό και δεν μπλέχτηκε με θέματα που τελικά τον έφθειραν, έκανε πολύ καλό στήσιμο ομάδας, στήριξε έναν προπονητή (Σάντος), τον πρώτο χρόνο κόντρα και στο λαϊκό αίσθημα και παραλίγο να επιβραβευτεί με την κατάκτηση ενός πρωταθλήματος, έδωσε όμως στον κόσμο αρκετές μεγάλες ευρωπαϊκές βραδιές να θυμάται.

Σαφώς και η αλόγιστη σπατάλη χρημάτων που προέκυπτε μέσα από την δίψα και την πίεση για την κατάκτηση ενός τίτλου δεν έδωσε στο Ζαγοράκη τη δυνατότητα να δοκιμάσει και μία δεύτερη φορά ένα εγχείρημα αλά Σάντος και τον έφερε στη δύσκολη θέση που περιέγραψα πιο πάνω. Τώρα, όμως, θέμα οικονομικής διαχείρισης δεν τίθεται. Ο Σαββίδης και η Γκοντσάρεβα ξέρουν καλύτερα από τον καθένα πώς να διαχειρίζονται μία εταιρία κι αυτό δίνει τη δυνατότητα στον Ζαγοράκη να ασχοληθεί απερίσπατος με αυτό που μία ζωή έμαθε καλά: τη μπάλα...