Ναι, σόρυ που θα μπω σε άλλα χωράφια από τα συνηθισμένα μου, αλλά ίσως έχετε καταλάβει εδώ και καιρό το κόλλημα που έχω με τους προπονητές. Τους θεωρώ το Α-Ω μίας ομάδας. Τέλος.

Δώσε σε έναν μέτριο τεχνικό ένα σούπερ υλικό και δυνητικά θα δείτε την κατάρρευση και την πτώση ατομικά και συνολικά. Δώσε σε έναν εξαίρετο προπονητή, ένα μέτριο υλικό και σύντομα θα δείτε θαύματα.

Η λόξα με τους προπονητές δεν περιορίζεται μόνο στο ποδόσφαιρο. Αντιθέτως ταξιδεύει σε όλα τα αθλήματα και παρακολουθώ με αγωνία την εξέλιξη του κάθε πρότζεκτ.

Τη Δευτέρα ο Τσάβι Πασκουάλ μου επιβεβαίωσε αυτό που πίστευα και πιστεύω για εκείνον. Πρόκειται για μέγα κόουτς. Προπονητής που ξέρει καλά το αντικείμενο, έχει μοντέρνα αντίληψη για τα πράγματα και αν δε συμβεί κάτι απρόσμενο, θα αφήσει έργο στον Παναθηναϊκό. Προσοχή, δε μιλάω για τίτλους, νίκες, ευρωπαϊκά κτλ.

Αυτά κρίνονται και από άλλους παράγοντες, ωστόσο προφανώς γι’ αυτό τον πήραν στον Παναθηναϊκό. Για να φέρει την ομάδα ξανά στην κορυφή.

Ο Ισπανός θα κριθεί σε βάθος χρόνου και από πολύ πιο ειδικούς από εμένα. Όμως κάποια πράγματα δείχνουν που πάει το πράγμα. Ο νέος τεχνικός του τριφυλιού, ακόμη μαθαίνει το ρόστερ του, αλλά δεν έχει κανένα πρόβλημα να περάσει σε όλους το μήνυμα: Θα παίζει ο καλύτερος και όχι ο πιο δημοφιλής, το πιο υψηλό συμβόλαιο, ο αγαπημένος εξέδρας, διοίκησης και άλλες τέτοιες κουταμάρες.

Ο Παππάς δεν ήταν καλός, το ξέρει και ο ίδιος. Πήρε γραμμή πως με τον Τσάβι δεν θα παίζει αν δεν αλλάξει στάση και νοοτροπία και όχι μόνο άλλαξε, αλλά δίνει το παράδειγμα σε όλους. Ο Πασκουάλ μόλις δει ότι ο παίκτης έρχεται στο δρόμο της…αρετής θα τον βάλει μέσα για να του κάνει τη δουλειά. Προχθές του πήρε το ντέρμπι με την άμυνα. Ο Νίκος Παππάς, ο χαρισματικός επιθετικός. Απλό είναι, αρκεί να σε εμπνέει ο προπονητής με το πλάνο του.

Ο Καλάθης έμεινε στον πάγκο ένα ημίχρονο και σε όλο το ματς σχεδόν ο ανεκδιήγητος Τζεντίλε. Ο παίκτης που θεωρήθηκε η μεταγραφή του αιώνα, δε θα παίξει ποτέ ξανά όταν θα καίει η μπάλα, αν δεν συμμορφωθεί και δεν μπει στο κλίμα του συνόλου και στη φιλοσοφία του τεχνικού τιμ.

Δεν ξέρω αν είχε καλά συστήματα ο Παναθηναϊκός, αν τα σουτ ήταν τραβηγμένα, αν θα νικούσε σε περίπτωση που δεν τραυματιζόταν και ο Σπανούλης. Ξέρω πως νίκησε με τον τρόπο που επέλεξε και επέβαλλε ο προπονητής του. Και αυτό έχει μεγαλύτερη σημασία.

Τα συστήματα φτιάχνουν, τα σουτ μπαίνουν ή όχι, εκείνο που δεν κερδίζεται εύκολα είναι ο σεβασμός του παίκτη προς τον προπονητή.

Για να τον σεβαστεί πρέπει να του δείξει πως είναι δίκαιος, ξέρει το αντικείμενο, δεν κολλάει να κάνει αυτό που πρέπει ανά πάσα ώρα και στιγμή προς όφελος της ομάδας και στο τέλος να παίρνει και το αποτέλεσμα.

Ο έξυπνος Ισπανός ήξερε προχθές αφήνοντας Καλάθη, Τζεντίλε και Χαραλαμπόπουλο στον πάγκο στο δεύτερο μέρος, πως θα τον… πρήξουν αν δεν πάρει το αποτέλεσμα. Και;

Μικρό το κακό, μπροστά στο μεγαλύτερο καλό, που προφανώς ήταν η επιβολή του δικού του νόμου.

Εμένα μου αρέσει και ως προπονητής συνολικά, νομίζω πως ψάχνει το μοντέρνο μπάσκετ και ας φαίνεται πως παίζει πολύ με το μακρινό σουτ και ότι γίνει.

Η εκτόξευση του Ρίβερς, η σοβαρότητα του Τζέιμς, η σιγουριά του Σίνγκλετον, η ενσωμάτωση του Παππά σε ειδικούς ρόλους και η ηρεμία στην ομάδα, δεν έγιναν τυχαία. Κάποιος δούλεψε για αυτό. Και αυτός ο κάποιος λέγεται Τσάβι Πασουάλ.

Τώρα βρείτε μου ομοιότητες με συναδέλφους του στο ελληνικό ποδόσφαιρο, που να φέρνουν και το αποτέλεσμα και τα λέμε ξανά.

ΥΓ. Η πιο εύκολη ομάδα για κριτική και… σκίσιμο έχει γίνει ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός. Κουτσοί, στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα. Φταίει ο οργανισμός που μοιάζει ακέφαλος, φταίνε οι παίκτες που έχασαν τη στόχευση τους, φταίνε πολλά. Αλλά η υπερβολή και η ανακρίβεια χτυπάνε κόκκινο… στους πράσινους. Και σίγουρα δεν τηρούνται ίσα μέτρα και σταθμά στην κριτική σε σχέση με άλλες ομάδες. Θα επανέλθουμε σύντομα επ’ αυτού, να γράψουμε και 1-2 άγνωστες αλήθειες.