Είναι η πρώτη γυναίκα διαιτητής στο ΝΒΑ. Είναι και η πρώτη μαύρη γυναίκα διαιτητής στο ΝΒΑ και είχε προβλέψει πως το επόμενο "φρούριο" που θα πέσει θα ήταν εκείνο των προπονητών της λίγκας. Έπεσε μέσα. Η Violet Palmer είναι και η πρώτη μαύρη γυναίκα που έχει δηλώσει ότι είναι gay στο NBA. Κάτι που ενδεχομένως να μην αναφέραμε καν, αν δεν προκύψει πριν λίγο καιρό η αποκάλυψη του Bill Kennedy πως είναι gay. Αφορμή στάθηκε η άνανδρη συμπεριφορά του Rajon Rondo, ο οποίος ασχολήθηκε με τις σεξουαλικές προτιμήσεις του ref, σε ματς των Kings με τους Celtics, στις 3 Δεκεμβρίου.

Το ΝΒΑ τιμώρησε τον γκαρντ του Sacramento με έναν αγώνα. Ο κομισάριος του ΝΒΑ, Adam Silver είχε δηλώσει πως "σκεφτόμουν πως η τιμωρία θα έπρεπε να είναι πιο "βαριά", αλλά προβληματιζόμουν πως αν όντως ο παίκτης τιμωρείτο με περισσότερους αγώνες, θα αποκάλυπτα τις προτιμήσεις του διαιτητή". Δεν χρειάστηκε, γιατί το έκανε μόνος του. Αλλά ας επιστρέψουμε στην Palmer, η οποία μεταξύ άλλων, είναι στη λίστα με τους δημοφιλέστερους διαιτητές, στην ιστορία του ΝΒΑ (Ron Garretson, Violet Palmer, Monty McCutchen, Bennett Salvatore, Joe Crawford, Derrick Collins). Είναι και από τις πιο υψηλά αμειβόμενες, αν σκεφτείτε πως οι referees στις ΗΠΑ παίρνουν από 100.000 δολάρια έως 500.000 δολάρια, κατά τη διάρκεια της σεζόν. Προφανώς και όχι γιατί είναι ωραία, αλλά επειδή κάνει καλά τη δουλειά της.

Δημιούργησε τα νέα δεδομένα στο ΝΒΑ το 1997, οπότε έγινε η πρώτη γυναίκα που διηύθυνε αγώνα του "άλλου πλανήτη". Στις 31/10 εκείνου του έτους (ανήμερα του Halloween) εμφανίστηκε μαζί με τους Bill Oakes και Mark Wunderlich στο Vancouver Grizzlies-Dallas Mavericks και έγινε η πρώτη γυναίκα διαιτητής που ανέλαβε οποιοδήποτε μεγάλο παιχνίδι επαγγελματικού σπορ των ΗΠΑ. " Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη στιγμή που έβαλα το jacket και άρχισα να προχωρώ προς τον αγωνιστικό χώρο. Σκεφτόμουν "wow, τώρα μου λες πως θα το κάνω αυτό κάθε βράδυ;" Ήμουν πολύ αγχωμένη. Ήμουν έτοιμη να κατουρηθώ επάνω μου. Ήταν φαινομενικό, φανταστικό, απίστευτο. Ό,τι μπορείτε να φανταστείτε. Αλλά εγώ ήμουν χεσμένη από το φόβο μου. Ήξερα πως όλος ο κόσμος περίμενε να σπάσω τα μούτρα μου. Μόλις πήρα την πρώτη απόφαση και έδωσα μια επαναφορά, όλα τελείωσαν. Έγινε ένα συνηθισμένο παιχνίδι, σαν όλα τα άλλα που είχα σφυρίξει. Η προετοιμασία μου, η εξέλιξη μου, η σκληρή δουλειά που είχα κάνει, πώς συμπεριφέρθηκα.. Ήξερα ότι όλα αυτά θα παίξουν το ρόλο τους, όταν πατούσα στο παρκέ. Αλλά όταν βγήκα εκεί; Oh my God".

Άκουγα τον κόσμο να ψιθυρίζει "είναι η γυναίκα εδώ". Επί της ουσίας, έως τότε ήταν κλειστό κλαμπ για άνδρες. Κάτι που ίσχυε για όλα τα σπορ. Τότε κάποιοι σκέφτηκαν πως θα μπορούν να μου μιλήσουν διαφορετικά, ότι ενδεχομένως θα μπορούσαν να μου φωνάξουν. Όλα αυτά και άλλα πολλά τα έλεγαν οι παίκτες, οι κόουτς και τα έγραφαν οι δημοσιογράφοι. Δεν ξέρω πόσες φορές άκουσα την ατάκα "πήγαινε πίσω στα γυναικεία ματς" ή ότι η αλογοουρά μου ήταν πολύ σφιγμένη. Φυσικά, άκουσα και το "γύρνα στην κουζίνα σου, να μου φτιάξουν μπέικον με αβγά" από ραδιοφωνικό σχολιαστή. Όλα αυτά μου έδωσαν μεγαλύτερο κίνητρο να τα καταφέρω. Να τους κάνω να σκάσουν, μόλις δουν ότι μπορώ να κάνω τη δουλειά μου όπως κάθε άνδρας συνάδελφος μου".

Ο Michael Finley, τότε παίκτης του Dallas, είχε αποκαλύψει στο Sports Illustrated πως " τα μάτια της ήταν ορθάνοιχτα. Ήξερα πως ήταν αγχωμένη. Όλοι ήμασταν αγχωμένοι". Μετά το παιχνίδι, ο αντιπρόεδρος του ΝΒΑ, Rod Thorn είχε δηλώσει " έκανε τη δουλειά της, όπως την έκαναν και οι άλλοι δυο διαιτητές. Όσο καλύτερα αποδίδει, τόσο πιο ανώνυμη θα γίνει". Εξυπακούεται πως το κοινό (και οι παίκτες, με τους προπονητές) δεν ήταν ακριβώς έτοιμοι, για την εμπειρία. Άκουσε πολλά και διάβασε ακόμα περισσότερα, αλλά με την απόδοση της κέρδισε και τους χειρότερους εχθρούς της.

Παίκτης μου πρότεινε ραντεβού, αν έπαιρνα πίσω το φάουλ

Χαρακτηριστικά, ο Charles Barkley εξέλιξε το "α υτό είναι σπορ για άνδρες. Θα έπρεπε να μείνεις μακριά" που είχε πει όταν την πρωτοείδε, σε " έκανα λάθος για εσένα και ζητώ συγγνώμη. Ήσουν σωστή μαζί μου και είσαι καλύτερη από τον τάδε και τον δείνα". Εμείς γράφουμε "τάδε" και "δείνα" -γιατί φυσικά και εκείνος μίλησε με συγκεκριμένα ονόματα. Σε ένα από τα πρώτα της παιχνίδια, ένας παίκτης της πρότεινε να βγουν ραντεβού, αν άλλαζε την απόφαση. Του απάντησε " δεν θα πάμε πουθενά και... κρατώ το φάουλ που σου 'χω δώσει". Μέρα με τη μέρα, τα σεξιστικά σχόλια που άκουγε από τους πρωταγωνιστές του παιχνιδιού μειώθηκαν, έως ότου εξαφανίστηκαν.

Έκτοτε άκουγε τα... παραδοσιακά. " Κάθε φορά που πατώ σε παρκέ. Κάθε φορά που σφυρίζω. Πάντα υπάρχουν από 3000 έως 30.000 άνθρωποι που σου φωνάζουν, που σε αποκαλούν διάφορα, που λένε διάφορα. Ακούω τι λένε, αλλά δεν τα παίρνω προσωπικά. Γιατί μιλούν για τη διαιτητή Palmer. Δεν ξέρουν την Violet, ως άνθρωπο. Οπότε δεν μπορώ να το δω το θέμα προσωπικά". Επιπροσθέτως, σε περίπτωση καβγά η παρουσία της είναι πάντα χρήσιμη. " Μπαίνω στη μέση και σταματούν. Αν τους διακόψει κάποιος άνδρας, μπορεί να του ρίξουν μπουνιά στο πρόσωπο. Με εμένα δεν το κάνουν αυτό. Άρα, το να είμαι στο ματς κάποιες φορές ηρεμεί και τα πνεύματα", εξηγεί.

Όταν μου έδωσαν την ευκαιρία, δεν πέρασα απλά την πόρτα. Την έριξα κάτω

Πριν γίνει ιστορικής σημασίας πρόσωπο, πέρασε εννέα σεζόν στο NCAA γυναικών. Για την ακρίβεια, όχι μόνο "πέρασε", αλλά ήταν μεταξύ των καλύτερων. Ανέλαβε πέντε Final Fours και δυο τελικούς, πριν την καλέσουν να πάρει μέρος σε πρόγραμμα προετοιμασίας για το ΝΒΑ, το 1995. " Όταν μου έδωσαν την ευκαιρία, δεν πέρασα μόνο το ένα πόδι από την πόρτα. Την έριξα κάτω. Μπήκα με άλμα και άρχισα να τρέχω. Ακόμα τρέχω. Αυτό είναι κάτι που μοιράζομαι πάντα με παιδιά. Να μην ακούν όποιον τους λέει πως υπάρχει κάτι που δεν μπορούν να επιτύχουν. Αν άκουγα τον κόσμο, όταν μου έλεγε πως δεν θα τα καταφέρω, δεν θα ήμουν εδώ τώρα".

Αμέσως μετά, της έδωσαν να αναλάβει φιλικά προετοιμασίας και δυο χρόνια αργότερα είχε έλθει το πλήρωμα του χρόνου να παρουσιαστεί σε επίσημο ματς. Εννέα χρόνια μετά (το 2006), έγινε και η πρώτη γυναίκα που σφύριξε παιχνίδι playoffs του ΝΒΑ (Nets-Pacers), όπου οι καθ' ύλην αρμόδιοι στέλνουν τους κορυφαίους του είδους -ως αναγνώριση του έργου τους. "Μου έδωσαν το σεβασμό που άξιζα, ως γυναίκα, αλλά κέρδισα αυτόν που αφορούσε τη δουλειά μου, ως διαιτητή", είχε σχολιάσει. Το 2009 ήλθε η ώρα για μια ακόμη πρωτιά, όταν βρέθηκε σε τελικούς της λίγκας. Αλλά πώς ξεκίνησε η όλη ιστορία; Πώς της ήλθε η ιδέα να γίνει διαιτητής μπάσκετ;

Μεγάλωσε σε ένα σπίτι, στο οποίο όλοι (με πρώτους τους γονείς της, James και Gussie και μετά τα τέσσερα αδέλφια της) λάτρευαν τα σπορ, στο Compton του Los Angeles. "Οι φίλοι μου, μου έλεγαν πως μεγάλωσα μεν, στο Compton, αλλά ήταν σαν να είχα μεγαλώσει στο "μικρό σπίτι στο Λιβάδι"", είχε πει σε μια από τις πρώτες συνεντεύξεις της. Εκεί (στο Compton High) ασχολήθηκε για πρώτη φορά με το μπάσκετ. Βέβαια, παράλληλα δοκίμασε το softball και το στίβο -στους αγώνες ταχύτητας. Αλλά κατέληξε ότι την ενδιέφερε περισσότερο τη καλαθοσφαίριση.

" Λάτρευα τα σπορ. Έτσι ήθελα να περνώ τη μέρα μου. Έπαιζα μπάσκετ στην αυλή, με τις δυο αδελφές και τον αδελφό μου και baseball στη Little League. Ήμουν το μόνο κορίτσι στην ομάδα. Ήταν τόσο αστείο. Αυτή ήταν η μόνη μεικτή ομάδα που έπαιξα ποτέ. Όλες οι άλλες είχαν μόνο κορίτσια. Μου άρεσε η προσοχή που ήμουν το μόνο κορίτσι ανάμεσα στα αγόρια. Ακόμα μου αρέσει αυτή η προσοχή. Δεν είναι τόσο άσχημο να είσαι ο μοναχικός λύκος εκεί έξω". Ήταν point guard ή καλύτερα η βασική point guard της ομάδας της.

Οι διακρίσεις της, της έδωσαν υποτροφία στο California State Polytechnic University. Για τρία χρόνια ήταν η αρχηγός και ηγέτης στην κατάκτηση δυο πρωταθλημάτων στην Division II (1985, 1986)." Πέρασα εξαιρετικά, μετά την πρώτη χρονιά. Βλέπετε, ήμουν καλή για το high school, αλλά χρειαζόμουν χρόνο για να προσαρμοστώ στις απαιτήσεις του κολεγίου. Δεν ξεκινούσα τα ματς και είχα νιώσει κάπως απογοητευμένη. Η προπονήτρια μου (η αείμνηστη Darlene May) μου είχε πει "δεν έχει να κάνει με τις ικανότητες σου. Οφείλεις όμως, να έχεις υπομονή και θα έλθει η ώρα σου". Αυτή ήταν μια από τις συμβουλές που πήρα μαζί μου, για τη συνέχεια της ζωής μου. Πάντα σκεφτόμουν πως θα έλθει η ώρα μου και ότι εγώ έπρεπε να είμαι έτοιμη, να αρπάξω την ευκαιρία".

Η May της έγινε το πρότυπο της " γιατί λάτρευα όσα πρέσβευε. Ήταν ειλικρινής, ευθύς, αλλά με έναν πολύ γλυκό τρόπο. Με πολλούς τρόπους μου θύμιζε τη μητέρα μου. Η κόουτς May ήταν η πρώτη γυναίκα που σφύριξε διεθνές ματς ανδρών. Αυτή ήταν η πρωτοπόρος, που άλλαξε το παιχνίδι. Την έβλεπα να σφυρίζει όλα αυτά τα ματς και ήταν εκείνη που μου δημιούργησε την επιθυμία να ασχοληθώ με τη διαιτησία. Έγινε το κίνητρο μου. Μια μέρα ήλθε και μου είπε πως είχε ακούσει ότι ήθελα να γίνω διαιτητής. Ζήτησα τη γνώμη της. Μου απάντησε "θα γίνεις πολύ καλή". Έπειτα από αυτό, ήξερα πως δεν υπήρχε περίπτωση να μη δοκιμάσω".

Το σημαντικό για εκείνη, πιο σημαντικό και από ό,τι συνέβαινε στο γήπεδο ήταν πως " όταν ήλθε η ώρα να πάω στο κολέγιο, ήταν η εποχή που ο αθλητισμός είχε αρχίσει να δίνει περισσότερα χρήματα στις γυναίκες. Πήρα υποτροφία και είχα τη δυνατότητα να πάω σε πανεπιστήμιο, χωρίς να πληρώσω. Αυτό ήταν τεράστιο. Πιο μεγάλο και από το να παίξω μπάσκετ. Έκανα δυο part time δουλειές το καλοκαίρι και ήμουν πολύ καλά. Η μια ήταν να κρατώ το σκορ σε ανδρικά παιχνίδια μπάσκετ. Μια δυο φορές, δεν εμφανίστηκαν οι διαιτητές στα παιχνίδια αυτά. Έβαλα λοιπόν, την μπλούζα και άρχισα να διευθύνω".Έκανε και μια απόπειρα με την προπονητή, σε ομάδα high school, αλλά δεν ενθουσιάστηκε... ακριβώς, γιατί " ω Θεέ μου, τα παιδιά χρειάζονται πολύ μεγάλη προσοχή. Είχα κάθε μέρα ημικρανίες. Σύντομα κατάλαβα ότι αυτό το πράγμα δεν ήταν για εμένα". Όπως έφευγε από το κολέγιο, είχε πάρει πτυχίο στην recreation administration και δεύτερο δίπλωμα, στη δημόσια διοίκηση.

Δεν προσπάθησε ποτέ να κρύψει ότι είναι gay

Από μικρή ήξερε ποια είναι. " Από όταν ήμουν στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, αλλά στους γονείς μου το είπα όταν ενηλικιώθηκα". Το ασπάστηκε, το αγκάλιασε και προχώρησε. "Μ ου άρεσε που ήμουν κορίτσι. Απλά, δεν μου άρεσαν τα κοριτσίστικα πράγματα. Η μητέρα μου προσπαθούσε να με πείσει να βάζω make up και να παίζω με Barbies, αλλά εδώ δεν ήθελα να το κάνω. Μου έλεγε "μια μέρα θα παντρευτείς, θα κάνεις παιδιά". Όλα αυτά τα παραδοσιακά. Από πολύ νωρίς, της εξήγησα πως όλα αυτά δεν επρόκειτο να συμβούν. Της εξήγησα πως έχω πολύ ενέργεια μέσα μου, είχα και πολλές δουλειές και ότι υπήρχαν πολλά που ήθελα να κάνω στη ζωή μου.

Ήξερα πως ήθελα να κάνω κάτι που να έχει ταξίδια, την ευκαιρία να κάνω ό,τι ήθελα. Όταν έχεις παιδιά, δεν μπορείς να κάνεις ό,τι θες. Όταν είσαι πραγματικός γονιός, η ζωή σου περιστρέφεται γύρω από τα παιδιά σου. Και να σας πω και κάτι; Δεν τρέχει τίποτα, αν είσαι γυναίκα που δεν έχει παντρευτεί και δεν έχει παιδιά. Αρκεί να είσαι καλά με τον εαυτό σου και αυτό που κάνεις". Οι γονείς της ήταν πάντα δίπλα της. Σε ό,τι και αν έκανε. Όπως ήταν δίπλα σε όλα τα παιδιά τους. Για να μπορούν να την παρακολουθούν, τους έκανε δώρο ένα NBA League Pass και μετά σχολίαζαν τα όσα είχαν γίνει. Στο ματς. Γιατί για όλα τα άλλα, ήταν οι πάντες ενήμεροι από το 2007. Και όταν λέμε "οι πάντες" εννοούμε "οι πάντες".

Το 2007 μάζεψε τους 60 συναδέλφους της και τους είπε πως είναι gay. Δεν είπε κάτι που δεν ήξεραν, γιατί όταν κάποιος τη ρωτούσε για την προσωπική της ζωή, εξηγούσε πως προτιμά τις γυναίκες. Αν δεν τη ρωτούσαν, δεν έλεγε κάτι και αυτό θα το λέγατε λογικό, πολλώ δε από τη στιγμή που είχε αποφασίσει να μην αφήσει κάτι να επισκιάσει τη δουλειά της. Τότε γιατί αποκαλύφθηκε επισήμως; "Επειδή ήθελα να παντρευτώ την επί 20 χρόνια σύντροφο μου", την στιλίστρια των celebrities, Τanya Stine. Η τελετή έγινε μόλις στην πολιτεία της California νομιμοποιήθηκε ο γάμος μεταξύ ομοφυλόφιλων. Στην ουσία, όταν αποκαλύφθηκε η Palmer καλούσε τον κόσμο, στο γαμήλιο πάρτι που έγινε στο Los Angeles με 130 καλεσμένους. Ενόσω οι φίλαθλοι πρόσθεσαν ανάλογα σχόλια στις ύβρεις που της απηύθυναν, εκείνη δήλωσε βεβαία ότι "αν το 1997 ήξερε το ΝΒΑ πως είμαι gay, πάλι θα με προσλάμβανε".

Δεν δηλώνει φεμινίστρια. Διευκρινίζει πως " είμαι υπέρ του αν μπορεί μια γυναίκα να κάνει τη δουλειά, θα πρέπει να της δίνεται η ευκαιρία. Δεν πιστεύω ότι πρέπει να παίρνουμε κάτι, γιατί είμαστε γυναίκες. Αλλά αν δουλεύουμε όσο σκληρά οι άνδρες, αξίζουμε την ευκαιρία. Αν μας δώσουν την ευκαιρία, θα επιτύχουμε, γιατί είμαστε πολύ δυνατές".

Το τελευταίο πράγμα που θέλει κάθε διαιτητής

Δεν έχει πρόβλημα να παραδεχθεί πως ποτέ δεν περίμενε ότι θα επιτύχει όσες πρωτιές έζησε (" δεν είχα καν στόχο το ΝΒΑ, γιατί πίστευα πως δεν μπορούσα να φτάσω εκεί, αλλά σκέφτηκα πως δεν μου κόστιζε κάτι να δοκιμάσω"). Πόσω μάλλον, ότι θα φτάσει στο σημείο να διδάσκει στα σεμινάρια διαιτησίας του ΝΒΑ. Τη ρώτησαν ποια είναι η χειρότερη στιγμή για έναν ρεφ. Απάντησε " οι διαιτητές είναι οι τελευταίοι που θέλουν να αποφασίζουν για την έκβαση ενός αγώνα. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι αυτός είναι ο τρόπος που σκέφτονται όλοι οι ρέφερι, σε όλα τα σπορ. Κρίνονται καριέρες, προπονητών, παικτών. Θέλουμε ένα τίμιο, ισότιμο πεδίο που θα επιτρέπει στην όποια ομάδα να νικήσει. Αυτό προσπαθούμε να παρέχουμε".

Η πραγματικότητα είναι πως " είμαι φαν του αθλήματος που λέγεται μπάσκετ" και εξηγεί ότι συχνά δημιουργούνται... παρανοήσεις. Για παράδειγμα "όταν έρχονται οι φίλοι μου και μου ζητούν αυτόγραφο κάποιου παίκτη, τους απαντώ πως δεν συνηθίζω να ζητώ από τους παίκτες αυτόγραφα. Τους εξηγώ πως είναι οι συνεργάτες μου. Για εμένα, δεν είναι celebrities, δεν είναι superstars. Είναι απλά, μπασκετμπολίστες. Οι παίκτες που παίρνουν τα περισσότερα λεφτά παραπονιούνται πολύ. Αλλά είναι ΟΚ. Είναι και το σύνηθες. Το κλάμα όμως, δεν σου δίνει σφυρίγματα. Μόνο ένα "really? OK" και τέλος.

Και να σου πω και κάτι; Ποτέ δεν ένιωσα να εντυπωσιάζομαι από παίκτες, από όλο αυτό που γίνεται και τους αφορά. Ανέκαθεν έλεγα πως "είναι απλά μια δουλειά για εμένα. Είναι η δουλειά μου". Λατρεύω τον ενθουσιασμό του παιχνιδιού. Λατρεύω τον ανταγωνισμό, λατρεύω να βρίσκομαι σε γήπεδο με 20.000 κόσμου στις εξέδρες, να με γιουχαϊζουν. Νιώθω φα-ντα-στι-κά. Κοιτάζω τον κόσμο και σκέφτομαι "αυτό είναι ωραίο, μου αρέσει". Όλη αυτή η προσοχή που μου έδειξαν, ήταν η διασκέδαση του πράγματος για εμένα. Όλη η αδρεναλίνη που βγαίνει από τους φιλάθλους, είναι που κάνει αυτό το άθλημα τόσο ενδιαφέρον".

Σε μια συνέντευξη, τη ρώτησαν τι κάνει μετά τα παιχνίδια. Ισχύει πως οι διαιτητές είναι σαν τα βαμπίρ; Ότι μένουν ξάγρυπνοι όλο το βράδυ και παρακολουθούν τι έκαναν στο παιχνίδι εκείνης της ημέρας; " Σίγουρα θα δω τι έκανα, αλλά περνώ πολύ χρόνο με την οικογένεια μου. Έχω έναν αδελφό και δυο αδελφές, οι γονείς μου είναι ακόμα μαζί. Αυτό που κάνουμε είναι οικογενειακά ταξίδια κάθε καλοκαίρι. Όλη η οικογένεια. Οι ανιψιές μου, οι ανιψιοί μου. Μπορεί να πάμε για camping, μπορεί να πάμε σε πολυτελές ξενοδοχείο. Δεν μας νοιάζει. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να βρεθούμε όλοι μαζί. Παίζω λίγο γκολφ. Όχι στο σημείο που τρελαίνομαι, γιατί είναι πολύ δύσκολο παιχνίδι. Ανταγωνίζεσαι τον εαυτό σου. Παίζω μια, δυο φορές την εβδομάδα, με φίλους, για να διασκεδάσουμε.

Επίσης, μου αρέσουν τα ταξίδια. Και εδώ, πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι είναι τελείως διαφορετικό να ταξιδεύεις για δουλειά, από το να κάνεις ταξίδια για να περνάς καλά. Έχω τόνους μιλιών που μαζεύω μέσα στη σεζόν και τα χρησιμοποιώ για να δω τον κόσμο. Αφιερώνω και κάποιο χρόνο στο μπάσκετ. Έχω το δικό μου καμπ διαιτητών, με μόνο 25 μετέχοντες, όλων των επιπέδων. Είναι ο δικός μου τρόπος, να δίνω κάτι πίσω από όσα κερδίζω. Όταν είμαι στο παρκέ, έχω άγχος. Στα καμπ μου όμως, περνώ καλά, συν του ότι έχω την ευκαιρία να φωνάζω στους... μαθητές μου! Αυτό που με χαροποιεί είναι πως κάθε καλοκαίρι 6-7 από τα μέλη, ανεβαίνουν επίπεδο".

Τι της έμαθε ο αθλητισμός; " Πώς να γίνεις πολύ καλός στην επικοινωνία. Πώς να διαχειρίζεσαι τις καταστάσεις. Ότι θα υπάρξουν συμβιβασμοί, πως τα πράγματα δεν θα πηγαίνουν πάντα όπως τα θες. Βοηθά σε επίπεδο αυτοπεποίθησης, ενώ σου μαθαίνει να είσαι δίκαιος, μέσω του αθλητικού ιδεώδους. Αυτό ήταν ένα τεράστιο "συν" για εμένα, όπως μεγάλωνα μέσα στον αθλητισμό, ένα κομμάτι που ήταν στη ζωή μου απ' όταν θυμάμαι τον εαυτό μου. Αυτές είναι η τεράστιας αξίας ιδιότητες, που πήρα μέσω του αθλητισμού. Από τη δικαιοσύνη του αθλητισμού". Στις 6 Ιουλίου του 2015 το ΝΒΑ της έδωσε τη θέση της υπεύθυνης για τις γυναίκες ρέφερι, της Western Athletic Conference και πλέον έχει περισσότερο χρόνο για τους δικούς της ανθρώπους. Έχει και ευθύνες. Αλλά αυτές δεν τις φοβήθηκε ποτέ.

Πηγές: makers.com, sports.yahoo.com, usatoday.com, si.com, cbssports.com, newsday.com, heavy.com, fabwags.com, sportrichlist.com, newsone.com