Την ιστορία του Zion Harvey θα την είδατε σε sites ή ακόμα και στα δελτία ειδήσεων, διότι πρόκειται για ιατρικό θαύμα! Ήταν ο ασθενής που επελέγη για την πρώτη μεταμόσχευση δύο χεριών που έγινε ποτέ σε παιδί. Ο 10χρονος τη σήμερον ημέρα, Zion έχασε τα πόδια του και τα χέρια του, όταν ήταν ακόμα μικρό παιδί. Ποτέ όμως, δεν σταμάτησε να προσπαθεί ή να ονειρεύεται. Το κύριο όνειρο του ήταν να παίξει baseball. Το γεγονός ότι δεν είχε πάνω άκρα, δεν τον εμπόδισε ποτέ να πιστεύει πως μια μέρα θα τα καταφέρει. Και τα κατάφερε, μέσω διαδικασίας που ήταν δαιδαλώδης και παραμένει επίπονη. Εκείνος όμως, δεν γκρίνιαξε έστω μια φορά, δεν έχασε έστω μια θεραπεία και δεν σταμάτησε ποτέ να χαμογελά. Όχι δες.

Credit: Matt Rourke/Associated Press

Πριν περάσω στον πρωταγωνιστή της ιστορίας, θα ήθελα να ευχαριστήσω την Dr. Αshley Moore, μέλος της 40μελους ομάδας που ανέλαβε την επέμβαση που δεν είχε ξαναγίνει σε παιδί. Ξεκινάμε;

To 2008, όταν ο Zion ήταν μόλις 2 χρόνων, έπαθε γάγγραινα, που επειδή δεν οφείλεις να ξέρεις περί τίνος πρόκειται, να σου πω τι είναι: γάγγραινα ονομάζεται η πάθηση κατά την οποία προκαλείται νέκρωση των ιστών λόγω παύσης της τροφοδοσίας τους με αίμα άρα και με οξυγόνο και θρεπτικά συστατικά. Πιο συχνά εμφανίζεται στα κάτω άκρα και μπορεί να περιορίζεται σε μια μικρή περιοχή (όπως ένα δάκτυλο), ή να καταλαμβάνει ένα μεγαλύτερο μέρος του άκρου. Η γάγγραινα μπορεί να προχωρήσει πολύ γρήγορα και να οδηγήσει τον ασθενή σε σηπτικό σοκ, γι’ αυτό και η έγκαιρη διάγνωση της είναι εξαιρετικά σημαντική.

Ο Zion είχε μια λοίμωξη που ήταν πολύ πιο επιθετική από το πόσο μπορούσε να αντέξει το σωματάκι του, το οποίο δεν είχε προλάβει να αναπτύξει αντισώματα ικανά να κάνουν μια αντεπίθεση. Απειλήθηκε η ζωή του και οι γονείς του, Patty και Benjamin κλήθηκαν να πάρουν μια σκληρή απόφαση: αν ήθελαν το παιδί τους να ζήσει, έπρεπε να προχωρήσουν σε ακρωτηριασμό άνω και κάτω άκρων. Αυτό και έγινε. Όταν έφτασε τα 4, διαπιστώθηκε πως η λοίμωξη είχε καταστρέψει και τα νεφρά του, με τη μητέρα του να γίνεται δότρια και να το συνεχίζουν από εκεί. Η μεταμόσχευση αυτή σήμαινε πως θα περνούσε το υπόλοιπο της ζωής του με ανοσοκατασταλτικά φάρμακα. Κράτα το αυτό, γιατί ήταν το στοιχείο που τον έκανε τον κατ' εξοχήν υποψήφιο για επέμβαση που δεν είχε ξαναγίνει σε παιδί.

Μετά τον ακρωτηριασμό των άκρων, για αρχή απέκτησε τεχνητά πόδια, τα οποία του επέτρεψαν να κάνει περίπου ό,τι έκανε κάθε άλλο παιδί της ηλικίας του. Μολονότι δεν είχε πήχεις (τα χέρια του σταματούσαν στον αγκώνα), έμαθε να γράφει και να παίζει video games. Να σου πω ότι ήταν και εκ των καλύτερων μαθητών, στην τάξη του. Είχε όμως, ένα στόχο που δεν μπορούσε να υλοποιήσει: να παίξει baseball. Ή τουλάχιστον έτσι νόμισαν κάποιοι, γιατί ο ίδιος δεν παραιτήθηκε ποτέ του ονείρου.

Credit: The Children's Hospital of Philadelphia

Το 2012, η μητέρα του τον ενημέρωσε πως θα άφηναν τη Baltimore, όπου ήταν το σπίτι τους, για να επισκεφτούν έναν γιατρό στη Philadelphia (απόσταση 144 χιλιομέτρων). Στο Philadelphia Shriners Hospitals for Children τους περίμενε ο Scott Kozin, προϊστάμενος στο νοσοκομείο και χειρουργός, μαζί με τον συνεργάτη του, Dan Zlotolow. Η Pattie νόμισε ότι θα ακούσει πώς ο γιος της μπορεί να αποκτήσει προσθετικά χέρια. Ούτε καν φανταζόταν ότι θα την ενημέρωναν για μια ριζοσπαστική επέμβαση, που αφορούσε μεταμόσχευσης χεριών. Η σύνθετη μεταμόσχευση ιστών, που -όπως της είπαν- έκαναν ελάχιστες χειρουργικές ομάδες, ανά τον πλανήτη. Οι ασθενείς που είχαν υποβληθεί στη διαδικασία δεν ξεπερνούσαν τους 100 -στον κόσμο-, ενώ οι επιπλοκές ήταν σύνηθες φαινόμενο. Το σημαντικότερο ήταν πως ουδέποτε είχε γίνει μεταμόσχευση χεριών, σε παιδί.

Ένιωσα πως αν εκείνος ήθελε να κάνει την εγχείρηση, έπρεπε να πάρω το ρίσκο για αυτόν

Οι ειδικοί τόνισαν πως απαιτεί εξαιρετικές εμπειρίες και γνώσεις, επί επεμβάσεων που συνδέουν τους μύες, τους τένοντες και τα αιμοφόρα αγγεία, ενώ τα ράμματα είναι πιο λεπτά από τρίχα μαλλιών. Επίσης, οι ασθενείς έχουν ανάγκη και ενός τεράστιου δικτύου υπηρεσιών υποστήριξης, αφότου βγουν από το χειρουργείο. Η Pattie είχε κρατήσει ότι "το ρίσκο ήταν το ίδιο με τη μεταμόσχευση νεφρού, οπότε ένιωσα πως ήθελα να το πάρω για εκείνον, αν ήθελε φυσικά να υποβληθεί στη διαδικασία και να καταφέρει να παίξει baseball και να κάνει πολύζυγο". Ήθελε.

Οι Dr. Kozin και Zlotolow παρουσίασαν το περιστατικό στο τμήμα μεταμοσχεύσεων του Children's Hospital of Philadelphia. Ο L. Scott Levin, ήταν ο πρώτος που έκανε μεταμόσχευση δυο χεριών, σε ενήλικα, το 2011. Είναι πρόεδρος στο τμήμα ορθοπεδικής χειρουργικής, στο Perelman School of Medicine, του University of Pennsylvania και διευθυντής της χειρουργικής ομάδας στο πρόγραμμα μεταμόσχευσης χεριών, στο CHOP. Είναι και καθηγητής χειρουργός (στην πλαστική χειρουργική) στο Penn Medicine και το τόνισε ότι για να αυξηθούν οι πιθανότητες επιτυχίας του εγχειρήματος, θα χρειαζόταν και τη συνδρομή των τμημάτων πλαστικής χειρουργικής και ορθοπεδικής του νοσοκομείου. Η Pattie είπε το "ναι" και την επομένη, δόθηκε η εκκίνηση της 18μηνης περιόδου, κατά την οποία ο Zion υποβλήθηκε σε εκτενή αξιολόγηση της ιατρικής του κατάστασης, του επιπέδου λειτουργίας των χεριών τους, αλλά και της ετοιμότητας των οικείων τους για αυτό που θα ερχόταν. Και δεν εννοούσαν μόνο την επέμβαση, αλλά και την περίοδο αποκατάστασης, με φυσικοθεραπευτές, γιατρούς και ψυχολόγους. Μια στάση εδώ.

ΤΙ ΕΙΧΕ ΠΡΟΗΓΗΘΕΙ

Στην Αμερική είναι οι 28 οι άνθρωποι που 'χουν υποβληθεί σε επέμβαση μεταμόσχευσης χεριών, οι 11 εκ των οποίων έκαναν την εν λόγω μεταμόσχευση και στα δυο χέρια -σύμφωνα με το United Network for Organ Sharing. Όπως ενημέρωσε το Sport24.gr η Ashley Moore, εκ των χειρουργών που πήραν μέρος στην επέμβαση "αυτού του είδους η μεταμόσχευση χρησιμοποιείτο για ένα μέλος, συνήθως μεταξύ μονοζυγωτικών διδύμων ή σε ενήλικες. Σε μια περίπτωση που αφορούσε ενήλικα και δέχθηκε μόσχευμα δότη, προέκυψαν πολλές και σοβαρές επιπλοκές και ο ασθενής πέθανε, λίγο μετά το χειρουργείο".

Όλα αυτά τα είπαν στην Pattie που τα συζήτησε με τον γιο της και εκείνος επέμεινε πως ήθελε να υποβληθεί στη διαδικασία. "Το παιδί αυτό επελέγη και γιατί λάμβανε ήδη ανοσοκατασταλτικά φάρμακα, λόγω της μεταμόσχευσης νεφρού που είχε κάνει. Στα έξι χρόνια που έζησε χωρίς πάνω άκρα, είχε περιορισμένη ικανότητα στο να τραφεί μόνος του, να ντυθεί και να αυτοεξυπηρετηθεί και ό,τι είχε κατακτήσει ήταν χάριν ειδικού εξοπλισμού και φυσικά, της θέλησης του να προσπαθεί με τα μέσα που διέθετε. Η μητέρα του ήλπιζε πως μετά την επέμβαση θα μπορούσε να κάνει πράγματα που κάθε παιδί κάνει μόνο του, όπως το να φάει, να βουρτσίσει τα δόντια του, να ντυθεί. Ο Zion ήθελε να παίξει baseball και να σκαρφαλώνει σε πολύζυγα στις παιδικές χαρές".

Πάμε τώρα και στο τι έγινε

Ο μικρός μπήκε στο χειρουργείο τον Ιούλιο του 2015, αφού προηγουμένως βρέθηκε κατάλληλος δότης -πήρε τα χέρια ενός παιδιού που είχε χάσει τη ζωή του και οι γονείς του αποφάσισαν να δωρίσουν τα μέλη του. Ένα από τα πρώτα πράγματα που ήθελε να κάνει ο Zion, όταν πια θα είχε χέρια ήταν "να γράψω ένα γράμμα στους γονείς του παιδιού που μου έδωσε τα χέρια του, γιατί δεν ήταν κάτι που έπρεπε να κάνουν, αν δεν το ήθελαν", όπως είχε πει. Το αγόρι λάμβανε ήδη αγωγή για την αποφυγή απόρριψης του μοσχεύματος, από όταν απέκτησε το νεφρό της μητέρας του και αυτό αύξανε τις πιθανότητες επιτυχίας.

Οι 40 γιατροί χωρίστηκαν σε τέσσερις ομάδες, οι οποίες δούλευαν παράλληλα με τα μοσχεύματα και το παιδί. Χρησιμοποίησαν χαλύβδινες πλάκες και βίδες, για να συνδέσουν τα ήδη υπάρχοντα οστά, με τα νέα. Μετά, επανένωσαν επιμελώς τις αρτηρίες, τις φλέβες, τους μύες, τους τένοντες και τα νεύρα του Zion. Η διαδικασία διήρκεσε 10 ώρες και 40 λεπτά και ήταν επιτυχής. Έμενε να αποδειχθεί ότι ήταν και αποτελεσματική.

Credit: The Children's Hospital of Philadelphia

Μόλις λίγα εικοσιτετράωρα μετά το χειρουργείο, ο Zion ήταν σε θέση να κουνά τα δάχτυλά του, χρησιμοποιώντας τους συνδέσμους των άκρων του. Η επανανάπτυξη των νεύρων θα σήμαινε πως θα μπορούσε να κουνήσει τους μύες του μοσχεύματος, με τους ειδικούς να εκτιμούν ότι έξι μήνες αργότερα θα ήταν σε θέση να αισθανθεί την αφή. Δεν τους διέψευσε.

Έξι ημέρες μετά τη μεταμόσχευση, το αγόρι άρχισε τις καθημερινές θεραπείες που συμπεριέλαβαν video games και ασκήσεις με κούκλες από αυτές που χρησιμοποιούνται στο κουκλοθέατρο, ώστε να κουνά τα δάχτυλά του. Επίσης, του έδιναν μαχαιροπίρουνα και ένα μολύβι για να ζωγραφίσει. Εξυπακούεται πως στην αρχή δεν μπορούσε καν να τα πιάσει, γιατί δεν "είχε" την κίνηση. Το συγκεκριμένο μέρος του εγκεφάλου που δίνει την εντολή για την κίνηση των χεριών ήταν ανενεργό για έξι μήνες. Μια από τις προκλήσεις που έπρεπε να αντιμετωπίσουν οι γιατροί ήταν να διαπιστώσουν αν και κατά πόσο θα μπορούσε να τεθεί και πάλι σε λειτουργία. Αφότου τελείωνε με το ασκησιολόγιο ο Zion, συναντούσε τη μητέρα του και μαζί επισκέπτονταν τον κοινωνικό λειτουργό και τον ψυχολόγο που είχε αναλάβει το παιδί, ώστε να το βοηθήσουν να διαχειριστεί τις αλλαγές που ζούσε και πώς θα επανενταχθεί στο σχολείο, με τον ιδανικότερο τρόπο.

Στο πρώτο εξάμηνο, έμαθε να τρώει μόνος του και να γράφει. Στο οκτάμηνο χρησιμοποιούσε μολύβια ζωγραφικής και ψαλίδια και με τη συμπλήρωση ενός χρόνου από την επέμβαση έπιασε στα χέρια του το μπαστούνι του baseball.

Ξέρεις τι είχε δείξει η απεικόνιση λειτουργίας του εγκεφάλου; "Πως αυτός του Zion είχε αναπτύξει μονοπάτια για τον έλεγχο της κίνησης των χεριών και για τη μεταφορά των σημάτων της αίσθησης που μας δίνει η αφή, από το χέρι έως τον εγκέφαλο!", σημείωσε η Dr. Sandra Amaral, "στην αρχή ήταν μακριά από τις φυσιολογικές αντιδράσεις, αλλά έβλεπες πως δεν υπήρχε περίπτωση να μην κατακτούσε όσα ήθελε". Στα περιγράφω όμως, όλα όμορφα και ωραία και δεν ήταν αυτή ακριβώς η αλήθεια. Γιατί υπήρξαν επιπλοκές.

ΕΠΙΒΙΩΣΕ ΟΚΤΩ ΑΠΟΡΡΙΨΕΩΝ ΜΟΣΧΕΥΜΑΤΟΣ

Στη μελέτη που έχει δημοσιεύσει το Children's Hospital of Philadelphia, στη Lancet Child & Adolescent Health journal, με τη συμπλήρωση 18μηνου από την επέμβαση αναφέρονται όλες οι ιατρικές λεπτομέρειες, για πρώτη φορά και όσα συνέβησαν στους 18 μήνες που ακολούθησαν. Σου είπα κάποια από τα θετικά. Εξυπακούεται πως υπήρχαν και πολλά αρνητικά. Όπως οι οκτώ απορρίψεις μοσχεύματος που κλήθηκε να ξεπεράσει ο Zion -και ήταν επίπονες, όπως χρειάστηκαν και ανάλογη αντιμετώπιση. "Προέκυψαν και σοβαρά επεισόδια, μεταξύ του τέταρτου και του έβδομου μετεγχειρητικού μήνα. Τα αντιμετωπίσαμε με ανοσοκατασταλτικά φάρμακα που δεν επηρέασαν τη λειτουργία των χεριών. Ακόμα και σήμερα, λαμβάνει τα συγκεκριμένα φάρμακα, μεταξύ των οποίων είναι στεροειδή. Αυτά μπορούν να επηρεάσουν την ανάπτυξη και την υγεία των κοκάλων. Φυσικά, εξετάζεται συχνά και η δόση μειώνεται, όταν αυτό κρίνεται ως δυνατό".

Πέραν των απορρίψεων, αντιμετώπισε και μικρές λοιμώξεις, αλλά και μια βλάβη στο μεταμοσχευμένο νεφρό, συνέπεια της αυξημένης δόσης ανοσοκατασταλτικών φαρμάκων. Ενόσω αντιμετώπιζε τις δυσκολίες, εύλογα μειώνονταν όσα μπορούσε να κάνει με τα χέρια του. "H επέμβαση που όπως αποδεικνύεται προσφέρει πολλά στον Zion, ήταν πολύ απαιτητική, για το παιδί και για την οικογένεια του" τονίσει η Dr. Αmaral.

Ο κίνδυνος που υπάρχει

Οι ερευνητές εξηγούν πως οφείλουν "να είμαστε ιδιαίτερα προσεχτικοί, ως προς την αξιολόγηση των οφελών και των βλαβών από τη μεταμόσχευση χεριών. Δεδομένης της διαρκούς ανάγκης ανοσοκαταστολής, η απόφαση θα πρέπει να λαμβάνεται με πάσα προσοχή για παιδιά που δεν λαμβάνουν ήδη σχετικά φάρμακα. Διαφορετικά, υπάρχει ο κίνδυνος για εμφάνιση διαβήτη, καρκίνου και λοιμώξεων". Η μελέτη έχει δείξει και ότι "η χειρουργική επέμβαση μεταμόσχευσης χεριών είναι εφικτή, όταν υποστηρίζεται από ομάδα χειρουργών, ειδικευμένων στις μεταμοσχεύσεις, από επαγγελματίες θεραπευτές, από ομάδες αποκατάστασης, κοινωνικούς λειτουργούς και ψυχολόγους".

Δεν έκλαψε ποτέ, δεν γκρίνιαξε ποτέ

Ο L. Scott Levin, MD, FACS, διευθυντής στο πρόγραμμα μεταμόσχευσης χεριών, στο The Children's Hospital of Philadelphia είχε δηλώσει στο video που δημοσίευσε το νοσοκομείο, στην επέτειο του ενός χρόνου από το χειρουργείο ότι "από συναισθηματικής απόψεως, παραμένει ένας μοναδικός νέος άνθρωπος. Πέρασε από πολλές εβδομάδες νοσηλείας. Καθημερινά του ζητούσαμε να ανταποκριθεί στις θεραπείες, στις οδηγίες μας, στις δοκιμές που κάναμε, στην επαφή του με νέα δεδομένο. Δεν υπήρξε μια μέρα που να προβάλει την παραμικρή αντίδραση ή να πει "σήμερα θέλω να ξεκουραστώ" ή "δεν έχω διάθεση". Όλα όσα ακούμε από ενήλικες, πόσω μάλλον από παιδιά. Δεν τον είδα ποτέ να κλαίει. Δεν τον είδα ποτέ να μη θέλει να κάνει οτιδήποτε υπήρχε στο πρόγραμμα. Είναι ένας απίστευτος άνθρωπος. Είχε τεράστιο θάρρος και αποφασιστικότητα και αποτέλεσε πηγή έμπνευσης, για όλους μας".

Ο Benjamin Chang (συν-διευθυντής στο πρόγραμμα μεταμόσχευσης χεριών, στο The Children's Hospital of Philadelphia) πρόσθεσε πως "δεν θυμάμαι άλλο παιδί της ηλικίας του που να ήταν τόσο ώριμο, που να έχει πάντα εξαιρετική διάθεση", ενώ η Christine McAndrew (μέλος του προγράμματος μεταμόσχευσης χεριών, στο The Children's Hospital of Philadelphia) επίσης, είχε να πει πως "εκπλαγήκαμε όλοι ευχάριστα από την θετική συμπεριφορά του Zion, μετά το χειρουργείο, το διαρκές κίνητρο που είχε να τελειώσει τη θεραπεία και μπορώ να πω ότι σήμερα βλέπουμε πόσο υπερήφανος είναι".

Να κάνετε για όλα τα παιδιά, ό,τι κάνατε για εμένα

Η Pattie δήλωσε πως δεν ένιωσε περίεργα που είδε το παιδί της να 'χει χέρια. "Αυτό που έγινε ήταν πως ένιωσα ξανά, ένα παλιό, ξεχασμένο συναίσθημα. Όπως όταν αγαπάς κάποιον και φεύγει και κάποια στιγμή τον ξαναβρίσκεις. Δεν είναι περίεργο για εμένα, γιατί τον έχω δει να 'χει χέρια. Και ό,τι κάναμε όταν ήταν μωρό, ξαναβγήκαν στην επιφάνεια". Την τελευταία ημέρα στο νοσοκομείο, στα μέσα του Αυγούστου το 2015, του έκαναν pizza party. Πλέον, μπορούσε να πάρει μόνος του το κομμάτι του. Όλοι έκλαιγαν που θα τον αποχωρίζονταν. Εκείνος τους είπε "θέλω να πω ότι στην επόμενη πρόκληση που θα βρείτε στο δρόμο σας, θα κάνετε ό,τι κάνατε και για εμένα. Κάθε παιδί που θα περάσει αυτήν την πόρτα, μετά από εμένα, θα το κάνετε να νιώσει μέρος του κόσμου, ξανά".

Επέστρεψε στο Children's Hospital of Philadelphia, οκτώ μήνες αργότερα για να δει τους φίλους του. Μπορούσε πια, να τα κάνει όλα μόνος του. "Κέρδισε ανεξαρτησία που ήταν το ζητούμενο όλων μας. Τα χέρια του μεγάλωσαν μαζί του" δήλωσε η Dr. Αmaral.

Με τον Scott Levin, διευθυντή του προγράμματος μεταμοσχεύσεων (Credit: Matt Rourke/Associated Press)

Ο Benjamin Chang συμπλήρωσε και πως "η πρόοδος του ήταν τεράστια. Όταν κάναμε την επέμβαση, χρησιμοποιήσαμε μέρος δέρματος από δότη, αλλά και από του Zion. Κρατήσαμε όμως, ένα μεγάλο μέρος, από όταν υποχώρησε το πρήξιμο μετά το χειρουργείο. Σκοπεύουμε στον ένα χρόνο να το χρησιμοποιήσουμε. Ό,τι επιδιορθώσαμε είναι πια ΟΚ, έχει θεραπευτεί είναι σε κατάσταση πλήρους αποθεραπείας. Τα πήγε εξαιρετικά με τα σκαμπανεβάσματα, τις ασθένειες και ό,τι άλλο αντιμετώπισε τον τελευταίο χρόνο. Με την οικογένεια του ξεπέρασαν κάθε προσδοκία".

Ο δεσμός που έχει αναπτύξει με τη μητέρα του είναι μοναδικός, καθώς εκείνη ήταν πάντα στο πλευρό του. Κυριολεκτικά. Κοιμόταν μαζί του, τον καιρό που ήταν στο νοσοκομείο. Δεν έφευγε δευτερόλεπτο από δίπλα του.

"Κάποιες φορές τώρα, δεν θέλει να είμαστε μαζί", λέει πια η Pattie, με τον Zion να διευκρινίζει ότι "της χρωστώ τα πάντα. Με βοήθησε όταν περνούσα τις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής μου. Μου έλεγε "πρέπει να μάθεις να κάνεις πράγματα, μόνος σου, πριν ζητήσεις από κάποιον να κάνει το οτιδήποτε για εσένα. Είναι η καλύτερη μαμά που θα μπορούσα να έχω". Εκείνη, υπερήφανη για το παιδί της λέει με χαμόγελο "έχει γίνει πια ανεξάρτητος, δεν με χρειάζεται δίπλα του. Παίρνει τα φάρμακα του, μόνος του, κάνει τα πάντα μόνος του. Σκέφτομαι "τι θα κάνω τώρα;". Έτσι νιώθω. Διερωτώμαι αν θα με χρειάζεται του χρόνου, αλλά φυσικά και είμαι χαρούμενη για εκείνον".

Αν διασταυρωθούν οι δρόμοι μας στο μέλλον, να θυμάστε πως πάντα ήμουν ανεξάρτητος

Ο μικρός γράφει τραγούδια ραπ και παραμένει φαν του baseball (φευ). "Το μόνο που είναι διαφορετικό είναι πως από εκεί που δεν είχα χέρια, έχω δύο. Όλα τα άλλα είναι ίδια. Η οικογένεια μου μου συμπεριφέρεται με τον ίδιο τρόπο. Παραμένω παιδί, παραμένω το ίδιο παιδί που ήξεραν όλοι. Τώρα ντύνομαι μόνος, χωρίς την παραμικρή βοήθεια. Τώρα μπορώ να φτιάξω ένα σνακ μόνος μου. Μπορώ να ζεστάνω το φαγητό μου, μόνος μου. Να πάρω ένα κομμάτι πίτσα, μόνος μου. Νιώθω πως είμαι αυτάρκης. Πάντα θα είμαι ανεξάρτητος. Αν δείτε τον Zion Harvey στο μέλλον, να θυμάστε πως ήταν πάντα ανεξάρτητος".

Το βλέμμα του "χάθηκε", όπως σκεφτόταν τη ζωή του πριν την επέμβαση. "Κοιτώ το αναπηρικό καροτσάκι μου και θυμάμαι πως όταν το χρειαζόμουν, ήταν πάντα εκεί. Τώρα όμως, έχω ένα δεξί και ένα αριστερό χέρι που με βοηθούν πάντα να ξανασηκωθώ, όταν πέφτω. Αν κάποιο παιδί που περνά δύσκολα βλέπει αυτό το video, θέλω να του πω να μην εγκαταλείπει ποτέ την προσπάθεια και στο τέλος θα φτάσει εκεί όπου θέλει, θα καταφέρει ό,τι θέλει".

Το πιο ωραίο που μου πρόσφεραν τα χέρια μου, ήταν η δυνατότητα της αγκαλιάς

Στην εκπομπή "Today's Health" στο NBC News τον είχαν ρωτήσει ποιο είναι το πιο ωραίο πράγμα που του πρόσφεραν τα χέρια του. Απάντησε "το να μπορώ να τα τυλίγω γύρω από τη μητέρα μου". Στο video που προηγήθηκε, είχε πει ότι κάνει πια περισσότερα από όσα είχε φανταστεί ποτέ πως θα μπορεί να κάνει. Ποιο ξεχωρίζει; "Κυρίως το να παίζω με τα αδέλφια μου. Ξέρω πως πάντα θα με προσέχουν. Θα με στηρίζουν. Έχω τη γιαγιά μου, τον πατέρα μου. Θα έκανα τα πάντα για να τα διατηρήσω όλα αυτά". Έχει πει πως η μητέρα του και η γιαγιά του, είναι τα είδωλα του.

Η Pattie ομολόγησε πως δεν συγκινήθηκε ποτέ "όσο όταν τον είδα να ρίχνει μπάλα baseball". Τον κάλεσαν να κηρύξει την έναρξη σε ματς των Baltimore Orioles, στις 2/8 του 2016 με τους Texas Rangers. Εκείνος σχολίασε "με έβαλαν ως pitcher, αλλά σύντομα θα γίνω και καλός με το ρόπαλο. Η μητέρα μου τραβούσε video και δεν θα έλεγα ότι ήταν το καλύτερο. Περισσότερο χοροπηδούσα (γελάει)". Κάποιους μήνες αργότερα, στις 14/5 του 2017 τον κάλεσαν και οι Los Angeles Dodgers, για την πρώτη μπαλιά του ματς με τους Arizona Diamondbacks. Εκεί τα πήγε καλύτερα. Του είχε πάρει τον αέρα.

Credit: Mark J. Terrill/Associated Press

Η Pattie ολοκληρώνει με μια διευκρίνιση "Αυτό ήταν το όνειρο του, αλλά έγινε και δικό μου. Ζω τα όνειρα του, μαζί του και είμαι εδώ να τον στηρίζω με όποιον τρόπο διαθέτω. Να τον βοηθώ σε ό,τι θέλει να κάνει. Αν είναι το baseball -αλλά σε καμία περίπτωση το football-, θα τον βοηθήσω κι εκεί"! Ναι, ο Zion την "έδωσε" (πως δεν τον αφήνει έστω να δοκιμάσει το football) "και όταν μου λέει ότι είναι επικίνδυνο, της θυμίζω πως απέναντι μου θα έχω παιδιά. Όχι επαγγελματίες. Δεσμεύτηκε να επανέλθουμε, κάποια στιγμή αργότερα, αλλά σας λέω από τώρα ότι αυτός είναι ο επόμενος στόχος μου: να παίξω football"!

Credit: The Press Association

Πηγές: independent.ie, Boston Globe, USA Today, Washington Post