O Fatih Terim δεν κοιμάται. Παρακολουθεί. Δεν χρειάζεται να αγοράσει το γιαούρτι που πίνουν στην Τουρκία (γνωστό ως ayran), γιατί μπορεί να το παράξει απλά και μόνο με το να καρφώσει το βλέμμα του σε μια πέτρα. Όταν εσύ δεν βλέπεις τίποτα, εκείνος τα 'χει δει όλα. Ήταν εκείνος που έμαθε στον Johann Cruyff ό,τι ξέρει. Είναι ο λόγος που ο Ultimate Warrior εγκατέλειψε το wrestling -φοβόταν την ημέρα που ο Τerim θα ζητούσε πίσω το όνομα του. Δεν διαβάζει βιβλία. Απλά τα κοιτά -από μακριά-, μέχρι να πάρει όλες τις πληροφορίες που χρειάζεται. Ναι, θα λέγατε πως είναι ο Chuck Norris της Τουρκίας -χωρίς παρεξήγηση. Το παρατσούκλι του είναι "αυτοκράτορας" και το πιο ενδιαφέρον αυτής της ιστορίας είναι πως το έδωσε ο ίδιος στον εαυτό του.

Είναι φίλος του Τayyip Erdogan, έχει δυο γήπεδα με το όνομα του: ένα στα Άδανα και ένα στην περιοχή Başakşehir της Κωνσταντινούπολης, όπου διεξήχθη το βράδυ της Τρίτης (17/11) το φιλικό παιχνίδι της Εθνικής με την Τουρκία . Μεγάλη μερίδα εκ των φιλάθλων που ήταν στο γήπεδο, δεν κατάφεραν να κρατήσουν ενός λεπτού σιγή , για τα θύματα της τρομοκρατικής επίθεσης στο Παρίσι, γεγονός που κατακεραύνωσε ο Terim. Γιατί μπορεί. Γιατί δεν είναι σαν όλους τους άλλους. Γιατί έχει ορκισμένους φίλους και ορκισμένους εχθρούς -ενώ στη μέση δεν υπάρχει άνθρωπος. Το video παρακαλώ.

Τον έχουν χαρακτηρίσει "εγωμανή", "εγωκεντρικό" και ότι άλλο υπάρχει και ξεκινά από "εγώ". Δεν αγχώνεται. Δεν δίνει σημασία. Ανήκει στο γκρουπ των ανθρώπων που δεν δίνουν ιδιαίτερη σημασία στην κριτική των άλλων. Έχει κάνει αλλαγές που αν έκαναν άλλοι, θα τους είχαν καρατομήσει. Έχει αποτύχει πολλάκις, παρ' όλα αυτά δεν παύει να θυμίζει ποτέ ότι είναι ο πιο επιτυχημένος προπονητής στην ιστορία της Galatasaray, των δεκάδων εκατομμυρίων φιλάθλων. Έχει για έμβλημα την πειθαρχία και όποιος δεν εντάσσεται στο γενικότερο πνεύμα, μένει εκτός. Είναι αντιδραστικός, δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω και το μεγαλύτερο προσόν του είναι πως "ξέρει πώς να διαχειρίζεται το οξύθυμο χαρακτήρα και το έντονο συναίσθημα των Τούρκων". Έχει και ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη μόδα. Του αρέσει να ντύνεται καλά "γιατί πιστεύω πως τα ρούχα μας και τα παπούτσια μας, αντανακλούν το χαρακτήρα μας" και είναι οπαδός της φράσης " ευφυΐα είναι να είσαι σε θέση να δεις το πιθανό στο απίθανο". Στο μυαλό του " οι παίκτες είναι οι μονομάχοι των παλαιότερων εποχών και για αυτό χαρακτηρίζουμε τα γήπεδα ως αρένες".

Την ίδια ώρα " το ποδόσφαιρο είναι σημείο κλειδί για το καπιταλιστικό σύστημα, υπό την έννοια του πόσο επηρεάζει την κοινωνία και την οικονομία. Παράλληλα είναι και ένα μέσο προώθησης της ειρήνης. Ένας τομέας χωρίς σύνορα, με εκπροσώπους όλων των φυλών, των πολιτικών πεποιθήσεων, των θρησκειών που πανηγυρίζουν για τα ίδια πράγματα, που στενοχωριούνται με τα ίδια πράγματα. Ένα μέρος που ο κόσμος μπορεί να ξεχάσει ό,τι τον απασχολεί και να νιώθει πως ανήκει κάπου". Για όλα αυτά (και άλλα πολλά) έχει χαρακτηριστεί "σοφός" από τον Erdogan. Ας κάνουμε λοιπόν, ένα ταξίδι στην ιστορία.

Γεννήθηκε την Παρασκευή 4 Σεπτεμβρίου, του 1953 στις 11.20, σε μια φτωχογειτονιά των Αδανών (Çınarlı). Από τον όγκο των πληροφοριών θα αντιλαμβάνεστε τη σημασία που έχει για τους συντοπίτες του. Οι γονείς του, Νuriye και Talat ήταν μετανάστες από την Κύπρο. O πατέρας του-ο οποίος είχε "χάσει" το δεξί πόδι- πουλούσε φιστίκια για να ζήσει την οικογένεια του. Δεν υπήρχαν πολλές ανέσεις, αλλά δεν υπήρχε και πεσιμισμός. Ο μοναχογιός τους ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στο δρόμο που τώρα έχει το όνομα του. Από παιδί είχε ενημερώσει ότι " μια μέρα θα είναι υπερήφανη για εμένα όλη η Τουρκία". Έως το τέλος, ο Talat θα έλεγε ότι "ο γιος μου ήταν πάντα πειθαρχημένος και δεν έδειξε ποτέ ασέβεια προς το πρόσωπο μου. Δεν με παραμέλησε ποτέ". Μολονότι του ζητούσαν από διάφορους δήμους να εμπλακεί με τα πολιτικά, αρνούνταν πεισματικά. " Δεν είχα κανένα ενδιαφέρον" έλεγε. Ο γιος του είχε. Πώς τον περιέγραφε; "Ως έξυπνο, εργατικό, καλό, που ξεχνά ό,τι δεν του κάνει καλό".

Το βέβαιο είναι ότι το ποδόσφαιρο έγινε προτεραιότητα " απ' όταν θυμάμαι τον εαυτό μου. Για την ακρίβεια, δεν θυμάμαι τον εαυτό μου χωρίς μια μπάλα ποδοσφαίρου στα χέρια ή στα πόδια". To 1969 έγινε μέλος της Adana Demirspor. Επειδή δεν υπήρχαν χρήματα, έγινε το μόνο μέλος της ομάδας που έπαιρνε κάποιο- μικρό- ποσό, κάτω από το τραπέζι, γιατί από τα 16 ήταν ξεκάθαρο πως θα γίνει ηγέτης. Τρία χρόνια μετά φόρεσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Έμεινε στον τόπο του έως το 1974, οπότε πήγε στη Galatasaray -που έδωσε στην πρώτη του ομάδα ένα ουδόλως ευκαταφρόνητο ποσό. Ήταν αμυντικός. Για την ακρίβεια, sweeper. Έγινε επιθετικός ( "γενικά όμως, έπαιζα στο κέντρο και μέχρι να αποσυρθώ είχα γίνει libero").

Ήμουν γρήγορος, είχα καλή τεχνική και μπορούσα να αφομοιώνω πολύ γρήγορα όσα μου έδειχναν". Για αυτό και στην εθνική ήταν πάντα αμυντικός. Στη Galata ήταν που κρέμασε τη φανέλα του, έντεκα χρόνια μετά... την πρώτη δοκιμή. Σε αυτό το διάστημα, η ομάδα του δεν πάτησε ποτέ στην κορυφή της Τουρκίας -πήρε τρία κύπελλα. " Δεν έδινα ποτέ σημασία σε αυτά τα πράγματα, όση δίνουν άλλοι. Για παράδειγμα, στην καριέρα μου ως τεχνικός έχω πάρει πολλά τρόπαια, αλλά όχι το Champions League. Δεν θα πεθάνω όμως, κι όλας. Ούτε θα μου γίνει εμμονή", είχε σχολιάσει. Είχε ήδη βρει το δρόμο για την εθνική: είχε ήδη δώσει 17 ματς με την U19 και την U21 και ακολούθησαν 51 συμμετοχές, από το 1974 έως το 1985 στην ανδρών, αριθμός που τότε ήταν ρεκόρ. Όπως και οι 32 συμμετοχές ως αρχηγός).

Η προσαρμογή του στην Κωνσταντινούπολη δεν ήταν ό,τι πιο εύκολο είχε ζήσει στη ζωή του. Την κατάσταση βοήθησε η Fulya Hanim, σύντροφος του από το 1980. Παντρεύτηκαν το 1982, ενώ εκείνη σπούδαζε στη Γαλλία -μιλούσε αγγλικά, γαλλικά και ιταλικά. Όταν γνωρίστηκαν, ήταν 16 χρόνων. Εγκατέλειψε τα πάντα, για εκείνον. Ο μεγαλύτερος φόβος της ήταν " να μη "φύγει" ο Fatih πριν από εμένα. Φοβάμαι να μην μας αγγίξει το κακό μάτι". Και αν "έφευγε" εκείνη πρώτη; "Θα ήθελα να βρει μια άλλη γυναίκα και να συνεχίσει τη ζωή του". Όχι, η ίδια δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι ανάλογο " γιατί δεν θα βρω ποτέ κάποιον σαν αυτόν, που να με φροντίζει όσο εκείνος. Θα είμαι η γυναίκα-τρόπαιο, γιατί ακριβώς μοιράστηκα τη ζωή μου μαζί του". Έκαναν και δυο κόρες, την Merve και την Buse.

Αυτός που του έδωσε την ιδέα να γίνει προπονητής, ήταν ο Abdullah Gegic, ο οποίος εργαζόταν τότε στην Eskişehirspor και γνώριζε τον Terim από τις ημέρες που ήταν στο κέντρο της άμυνας. Τον είχε προσδιορίσει ως έξυπνο, με ποιότητες που είχε ο Beckenbauer και εξήγησε πως ο μοναδικός τρόπος με τον οποίον αντιλαμβάνεται το ποδόσφαιρο, θα τον έκανε καλό τεχνικό. " Ανέκαθεν έλεγα στον εαυτό μου πως όταν σταματήσω να παίζω, θα τελειώσω με το ποδόσφαιρο. Όταν ήλθε η ώρα, η πρώτη μου κόρη μόλις είχε γεννηθεί και ο Jupp Derwall (συνυπήρξαν στη Galatasaray, με τον Terim να είναι παίκτης και τον Γερμανό προπονητής) μου είχε πει να το ξανασκεφτώ. Του είχα απαντήσει ότι "ο δρόμος αυτός θα είναι πολύ μακρύς και δεν θα μπορώ να δω την κόρη μου". Γι α έξι μήνες απείχα του ποδοσφαίρου. Ήμουν διαρκώς με τη γυναίκα μου και έκανα άλλα πράγματα στη ζωή μου. Δεν με ενδιέφερε το σπορ. Μάλιστα, μου είχαν προσφέρει πολλά χρήματα για να γράφω σε εφημερίδες, να είμαι σχολιαστής στην τηλεόραση και τους απαντούσα "δεν είναι δουλειά μου". Μετά με προσκάλεσαν στο World Cup του 1986 και τότε ήταν που αποφάσισα να επιστρέψω στα γήπεδα. Δεν μπορούσα να αποδράσω άλλο. Επέστρεψα γιατί όλοι ήθελαν να επιστρέψω".

Τότε, παλιά όταν πρωτοκάθισε σε πάγκο " ήμουν μόλις 32 χρόνων και η νοοτροπία μου ήταν πάρα πολύ απλή. Καμία σχέση με εκείνη που είχα όταν το 1993 έγινε για πρώτη φορά προπονητής της εθνικής.". Μια στάση εδώ. Αρχικά, ανέλαβε την Ankaragücü, όπου έμεινε 18 μήνες πριν μετακινηθεί στην Göztepe της Σμύρνης. Δεν έκανε κάτι το θεαματικό, ωστόσο με την προτροπή του Sepp Piontek -τότε προπονητή των γειτόνων- ανέλαβε χρέη βοηθού στην ανδρών και head στην U21. Τρία χρόνια αργότερα (1993), κάθισε στη θέση του Piontek. "Θυμάμαι τότε, είχε παρουσιαστεί μπροστά στα ΜΜΕ και τους είχα πει "μια λέξη δεν θα σας πω ποτέ: υπομονή". Γιατί είχαν προηγηθεί 70 χρόνια υπομονής.

" Τους είχα πει ότι αν δεν κάνω καλή δουλειά, δεν θα με αφήσουν να συνεχίσω ούτως ή άλλως". Στους παίκτες του είχε πει κάτι άλλο. "Μην φοβάστε να χάσετε. Έτσι κι αλλιώς, έχετε χάσει τόσα ματς. Απλά διασκεδάστε το παιχνίδι". Άλλαξε τον προσανατολισμό και από αμυντικογενή (" τρώγαμε τόσα γκολ που δεν είχε κανένα νόημα να επιμείνω") τον έκανε επιθετικογενή, σχολιάζοντας " γιατί να μη χάνουμε παίζοντας επίθεση;". Και τι έγινε; Η Τουρκία άρχισε να νικά ομάδες που δεν είχε νικήσει για 40 και 50 χρόνια και έφτασε στα τελικά του Euro96, για πρώτη φορά στην ιστορία της. Δεν πήρε νίκη, δεν έβαλε γκολ, αλλά... ουδείς ασχολήθηκε.

"Σ τη συνέντευξη Τύπου που προηγήθηκε του ματς με τη Σουηδία που θα έκρινε την πρόκριση μας, είχα πει "η εθνική δεν θα πάει μόνη στο Euro. Θα πάμε όλοι μαζί. Οι παίκτες, οι δημοσιογράφοι, ο κόσμος της χώρας. Αν προκριθούμε, θα προκριθούμε όλοι μαζί. Βλέπεις, δεν ήμουν μόνο ο προπονητής, αλλά και αυτός που έπρεπε να δώσει κίνητρο στον κόσμο". Τα media "σκότωναν" τους παίκτες μου και εγώ έπρεπε να βάλω ένα τέλος σε αυτό". Αυτή η ενότητα ήταν το σημείο κλειδί; " Φυσικά. Είναι εξόχως σημαντικό να είναι όλοι ενωμένοι. Εντός και εκτός της ομάδας. Αν οι παίκτες των διαφορετικών ομάδων, κουβαλήσουν την αντιπαλότητα στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, δεν έχεις καμία τύχη. Αν ξεκινήσουν οι ομάδες και διαμαρτύρονται για τους παίκτες που καλείς από άλλες ομάδες, η κατάσταση μπορεί να γίνει επικίνδυνη. Χρειάζεται ομογένεια. Για αυτό και χρειάζεσαι ένα γκρουπ φιλάθλων που να στηρίζουν την εθνική. Να είναι κοντά, ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα. Όταν σε πιστεύει η χώρα σου, δεν μπορείς παρά να πιστέψεις και εσύ στον εαυτό σου". Μετά το '96 ήξερε πως η επιτυχία θα ήταν θέμα χρόνου. Και επιβεβαιώθηκε. Σημειωτέον, τότε υπέγραψε στη Galatasaray και έγινε ο πιο επιτυχημένος προπονητής της ιστορίας της. "Μεταξύ του 1996 και του 2000 στη Galatasaray τα πήραμε όλα. Αν ήταν ρίσκο; Ήταν. Αλλά η ζωή είναι ρίσκο και το να βελτιώνεσαι είναι το πιο σημαντικό πράγμα". Το 2000 είχε πάρει το Uefa Cup με τη Galatasaray, όπου επέστρεψε όταν ολοκλήρωσε την περιπέτεια στην Ιταλία. Αυτή ξεκίνησε στη Fiorentina (2000-01).

" Η Φλωρεντία είναι ακόμα ένα ιδιαίτερο μέρος για εμένα. Απλά πείτε το όνομα "Terim" και θα δείτε τι θα ακολουθήσει. Διατηρώ ακόμα φιλίες με οικογένειες που γνώρισα στη θητεία μου, με τις οποίες μοιραζόμασταν ένα δείπνο, έναν καφέ. Ήμουν τόσο ευτυχισμένος εκεί", έχει πει, με τον Gheorghe Hagi να επιβεβαιώνει πως " σε πέντε μήνες δημιούργησε μια εκπληκτική ομάδα. Πείτε μου έναν άλλον ξένο προπονητή που έχει κάνει κάτι ανάλογο". Τότε γιατί έφυγε; "Γιατί δεν τα έβρισκα μόνο με τον πρόεδρο της ομάδας". Στις 8 Ιανουαρίου του 2001 είχε επιλεγεί μεταξύ των οκτώ καλύτερων προπονητών του κόσμου, έπειτα από έρευνα που διενήργησε το International Federation of Football History & Statistics, σε 80 χώρες και παρέλαβε το βραβείο του στην τελετή που έγινε στο Rothenburg.

Οι αρχές του ήταν πάντα πολύ πιο ουσιαστικές από την όποια καριέρα. Η τρέλα του έφτασε στο σημείο που όταν ήταν στη Fiorentina και ενώ την είχε φτάσει αήττητη στον τελικό του Coppa Italia, με νίκες επί της Milan και της Brescia " παραιτήθηκα, γιατί ο πρόεδρος (Cecchi Gori) δεν είχε κάνει τις επενδύσεις που μου είχε υποσχεθεί, αυτές που είχα ζητήσει. Μου είχαν προσφέρει τριετές συμβόλαιο και αν σκεφτόμουν πως " ένας Τούρκος προπονητής θα 'χει την ευκαιρία να παίξει σε μεγάλο τελικό" θα είχα μείνει. Είχα όμως, τη συνείδηση μου καθαρή και ένιωσα στην καρδιά μου βέβαιος, ότι ο Αλλάχ θα μου δώσει την ευκαιρία να κερδίσω περισσότερα". Αφότου παράτησε τη Fiorentina στο οκτάμηνο, πήγε στη Milan -απορρίπτοντας την Barcelona και τη Liverpool-, υπέγραψε τους Rui Costa (τον πήρε από τη Fiorentina και τον έκανε ηγέτη, με τον Πορτογάλο να τον μνημονεύει ακόμα), Ümit Davala και Filippo Inzaghi και δημιούργησε κάτι εντυπωσιακό μπροστά και ελλιπές... πίσω. Έτσι και αυτή η συνεργασία έληξε στους πέντε μήνες.

Το 2002 ξεκίνησε τη δεύτερη θητεία στη Galatasaray και τότε ήταν που ομολόγησε ότι " ανέκαθεν χρησιμοποιούσα 22, 23 παίκτες με τρεις τερματοφύλακες και διασφάλιζα ότι θα παίζουν όλοι. Έτσι, έπαιρνα το μάξιμουμ από όλους". Παρεμπιπτόντως, είχε και μια άλλη λογική. Των λίγων ξένων. Στον τελικό του 2000 με την Arsenal " είχαμε 4 και οι αντίπαλοι μας 17". Κάπου εδώ, ας κάνουμε μια παρένθεση, γιατί υπάρχουν καταγγελίες που θέλουν τον Terim να χρησιμοποιούσε μόνο εκείνους που είχαν τυφλή υποταγή στο σύστημα του.

Σε αυτό το σύστημα ανήκει και η άρνηση του να καλεί τους παίκτες σε προπόνηση, πριν τα ματς. "Τους ζητούσα να έρχονται μιάμιση ώρα πριν την έναρξη, τους έδειχνα στον πίνακα στα αποδυτήρια, τι ήθελα και αυτό ήταν. Όλοι ήξεραν τι έπρεπε να κάνουν. Κυρίως ήξεραν εμένα και τι θέλω από εκείνους". Τους το ξεκαθάριζε από την αρχή. Από την προετοιμασία. "Α πό το 1997 είχα τη συνήθεια να κλείνω φιλικά προετοιμασίας εναντίον μεγάλων ομάδων. Έκρινα πως έτσι οι παίκτες μου θα απαλλαγούν από κάθε κόμπλεξ, όταν αργότερα θα βρίσκουν μπροστά τους μεγαθήρια. Τους έδειχνα ότι δεν είχαν κανένα λόγο να αισθάνονται "κατώτεροι". Έφτιαχνα ένα DVD για τον καθένα τους, με τα καλά τους και τα κακά τους και τους άφηνα να... αυτοαναλυθούν".

Όταν το 2004 θα κουνούσε το μαντήλι της αποχώρησης, θα εξηγούσε ότι ο λόγος είχε να κάνει με τα εσωτερικά θέματα του οργανισμού (μεταξύ των παραγόντων), τις οικονομικές δυσκολίες και την αδυναμία που υπήρχε να καλυφθούν οι ανάγκες του ρόστερ. Αυτό οδήγησε και σε γενικότερη αδυναμία απόδοσης. Η Inter και η Roma έτρεξαν να προλάβουν, αλλά... δεν είχαν τύχη. Είχε άλλα πλάνα: την επιστροφή στην εθνική. Ανέλαβε να την οδηγήσει στο World Cup του 2006 και δεν τα κατάφερε, λόγω της διαφοράς των εκτός έδρας τερμάτων που έδιναν το προβάδισμα στην Ελβετία. Η ιστορία του Euro 2008 (το έτος που ήταν υποψήφιος για το σχετικό τίτλο της UEFA) ήταν διαφορετική. Ήταν η πιο επιτυχημένη πορεία της εθνικής, στην ιστορία της στις διεθνείς διοργανώσεις, με τον Bobby Robson να τον προτείνει για προπονητή της Newcastle United. "Θα ήμουν υπερήφανος να δουλέψω εκεί" δήλωσε πέρυσι, σε εκτενή συνέντευξη, για να προσθέσει ότι δεν είχε ιδέα πως ήταν υποψήφιος.

Οι Τούρκοι του επέκτειναν το συμβόλαιο έως το 2012 και μαζί του θα έφταναν στο Νο10 της παγκόσμιας κατάταξης που εκδίδει η FIFA, το 2009. Ωστόσο, το συμβόλαιο δεν το εξάντλησε. Παραιτήθηκε, μετά τον αποκλεισμό του έθνους από το Παγκόσμιο του 2010. Και τι έκανε; Ελάτε τώρα. Φυσικά και γύρισε στη Galatasaray, απ' όπου απολύθηκε στις 24/9 του 2013. Προηγήθηκε δίωρη συνάντηση του ιδίου με τα μέλη της διοίκησης που ομόφωνα αποφάσισαν να χωρίσουν οι δρόμοι. Επισήμως, ο οργανισμός είπε πως ο προπονητής είχε αρνηθεί να υπογράψει διετή επέκταση (έως τον Ιούνιο του 2014). Σε λίγη ώρα χιλιάδες οπαδοί είχαν συγκεντρωθεί έξω από το προπονητικό κέντρο της ομάδας και έκαναν διαδήλωση. Εκτός αυτού, απαίτησαν να υποβάλουν όλα τα μέλη του ΔΣ την παραίτηση τους.

Για ένα μήνα, ήταν διπλοθεσίτης. Μαζί με τη Galata, είχε επιστρέψει (ναι) και στην εθνική (22/8 του 2013), ως υπηρεσιακός πριν τα κρίσιμα προκριματικά για το Παγκόσμιο του 2014. Και πάλι δεν κατάφερε να στείλει τη χώρα του στη μεγαλύτερη σκηνή. Ενδιαφέρον ωστόσο, έχει να σας πούμε πως ενόσω ήταν σε εξέλιξη το πρόγραμμα των προκριματικών, ο Terim είχε συναντηθεί με τον Πρωθυπουργό της χώρας, Τayyip Erdogan. Ποιο ήταν το αντικείμενο; Να στηρίξει τον προπονητή. Είχε δηλώσει " για να προκριθούμε, χρειαζόμαστε ένα θαύμα και ο μόνος που μπορεί να το επιτύχει, είσαι εσύ. Βέβαια, θα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας πως χρειάζεται σταθερότητα και καλή δομή. Χρειαζόμαστε πλάνο που ιδανικά μπορείς να δημιουργήσεις εσύ". Δεν το δημιούργησε. Έγινε τεχνικός διευθυντής, με μονοετές συμβόλαιο. Τον Νοέμβριο του 2014 η βαριά ήττα (0-4) από τη Βραζιλία, σε φιλικό στην Κωνσταντινούπολη, με τον Neymar να σκοράρει τα δυο.

" Τα άσχημα αποτελέσματα θα μας βοηθήσουν να δούμε τα γεγονότα" απεφάνθη ο ειδικός, πριν προσθέσει " για παράδειγμα, ο Neymar ήθελε την μπάλα ακόμα και στο 90ο λεπτό. Αυτή είναι νοοτροπία που πρέπει να μάθουμε. Δέχομαι πως ορθώς χειροκροτήσαμε τον Βραζιλιάνο. Θα προτιμούσα να κάναμε το ίδιο και για τους παίκτες μας. Αυτό το ματς θα μας μάθει πολλά". Ο Erdogan θα έλεγε ότι " στη Βραζιλία όλοι παίζουν ποδόσφαιρο. Όλα τα παιδιά, όλοι οι νέοι άνθρωποι μεγαλώνουν παίζοντας ποδόσφαιρο υπό τον ήλιο, στην άμμο. Έτσι, αποκτούν δυνατούς μύες και γίνονται πιο δυνατοί. Ήλθε η ώρα να δούμε το ποδόσφαιρο όπως του αξίζει και να κατευθύνουμε τα παιδιά μας σε αυτό το άθλημα". Ναι, ό,τι να 'ναι. Κάποιοι επέμειναν να τον ρωτούν για τον Terim και τότε σχολίασε " είναι καλός δάσκαλος. Κάνει εξαιρετική και επιτυχημένη δουλειά". Κάπου εκεί, οι ερωτήσεις ολοκληρώθηκαν, πριν ο ίδιος ο Πρωθυπουργός προσθέσει ότι "ο Fatih έχει και πολιτικό υπόβαθρο και τον σέβομαι με όλους τους τρόπους. Για αυτό και του ζητώ να είναι στην ομάδα των Σοφών που θα συστήσω για να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο".

Είναι πολύ εύλογο να μη το θυμάστε, αλλά ήταν η περίοδος που ο Terim είχε αποφασίσει να μην καλέσει τους Hakan Calhanoglu και Omer Toprak, αμφότεροι παίκτες της Bayer Leverkusen. Γιατί; "Επειδή τον Μάιο του 2013, μετά την ήττα από την Ολλανδία στα προκριματικά του World Cup 2014 γιατί πλακώθηκαν με τον Gohkan Tore, πρώην παίκτη της Chelsea, με τον τελευταίο να κατηγορεί τον Calhanoglu ότι του έκλεψε την κοπέλα. Εισέβαλε στο δωμάτιο των συμπαικτών του, έβγαλε ένα όπλο από το σακάκι του και απείλησε να τους σκοτώσει. "Επειδή δεν θέλαμε να τελειώσουμε την καριέρα του Gokhan έτσι άδοξα, δεν είπαμε τίποτα", παραδέχθηκε ο Calhanoglu ένα χρόνο αργότερα.

Και όλα θα είχαν ξεχαστεί, αν ο Terim δεν καλούσε ξανά τον Tore -έπειτα από ένα χρόνο απουσίας πριν το ματς με την Τσεχία, τον Οκτώβριο κάλεσε και τους εκπροσώπους της Bayer, με τη γερμανική ομάδα να ενημερώνει ότι δεν είναι διαθέσιμοι, λόγω τραυματισμών. Κάτι που οι Τούρκοι... μετέφρασαν ως παρέμβαση των Γερμανών για να κρατήσουν τους πολύτιμους παίκτες τους από το να έλθουν σε επαφή με τον Tore. Ο Terim έκρινε πως αυτό που έπρεπε να πει ήταν " αν ξεφορτωνόμασταν όποιον κάνει ένα λάθος, δεν θα μπορούσαμε να φτιάξουμε ομάδα. Ο Gokhan έκανε λάθος. Πρέπει να τον "πετάξουμε"; Αν είναι έγκλημα να στηρίξουμε ένα παιδί 21 χρόνων, τότε είμαι ένοχος". Για να τους αποτελειώσει, πριν το ματς με τη Βραζιλία κάλεσε μόνο τον Tore και άφησε εκτός τους άλλους δυο, που είχαν θέσει εαυτούς στις υπηρεσίες του. Κάτι χάσατε; Μάλλον και εκείνος.

Με τη στήριξη ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ωστόσο, κατάφερε φέτος να δείξει το δρόμο για το Euro του 2016, λίγες ημέρες μετά τη διπλή έκρηξη στην Άγκυρα με 100 θύματα. Εκείνος θα τιμούσε τη μνήμη των νεκρών, λέγοντας και ότι " εύχομαι να μην είχε χάσει τη ζωή του κανένα παιδί και ας μην προκρινόμασταν στο EURO. Αξίζει αυτή η επιτυχία όσο μια ζωή; Ό,τι και αν πετύχουμε, θα το αφιερώσουμε στις ψυχές αυτών των ανθρώπων". Ενδεχομένως το εντυπωσιακό να ήταν πως δεν είπε ό,τι είπε για τη "λεζάντα", αλλά επειδή το εννοούσε. Αν έχει γίνει κάτι πολύ ξεκάθαρο στα χρόνια που είναι στην επικαιρότητα, ο τύπος αυτός λέει πάντα ό,τι σκέφτεται. Κυρίως, γιατί μπορεί!