Διαβάζω αθλητικές εφημερίδες από τα τέλη της δεκαετίας του '50. Μισός αιώνας και κάτι ψιλά. Τα καλοκαίρια τότε, με τη μητέρα μου, την κυρία Νότα, πηγαίναμε για εξοχή στη Λαύκα. Χωριό της ορεινής Κορινθίας. Ούτε ηλεκτρικό υπήρχε, ούτε νερό μέσα στα σπίτια. Ούτε λόγος για εφημερίδες.

Ο πιτσιρικάς ο Κωστάκης, ήταν ο μοναδικός στο χωριό, που είχε βρει τον τρόπο για ενημέρωση. Έστω κάθε δέκα ή δεκαπέντε μέρες. Ο πατέρας μου και ο θείος μου έπαιρναν σε καθημερινή βάση το "Φως των Σπορ". Κράταγαν καμιά δεκαριά εφημερίδες, τις έκαναν πακέτο και τις έστελναν με το ταχυδρομείο στον πιτσιρικά τον Καισαράκο. Κάθε φορά που ερχόταν το δέμα, ήταν Πάσχα και Χριστούγεννα μαζί. Ξεδίπλωνα τις εφημερίδες, τις έβαζα με τη σειρά κι άρχιζα να τις διαβάζω μία-μία. Για να μάθω τα νέα από τις μεταγραφές και τις λεπτομέρειες από τα φιλικά παιχνίδια.

Πενήντα χρόνια και κάτι ψιλά πίσω. Τα θυμήθηκα όλα αυτά πρωί-πρωί την Κυριακή, όταν έριξα μια ματιά στα πρωτοσέλιδα των αθλητικών. Μπορείς να πεις λοιπόν, ότι ύστερα από πενήντα χρόνια, στον αποκαλούμενο αθλητικό Τύπο, δεν έχει αλλάξει τίποτα. Ύστερα από μισό αιώνα, που έχουν αλλάξει τα πάντα:

- Έχει αλλάξει το νόμισμα.

- Έχει αλλάξει η μονάδα μέτρησης του βάρους από οκά σε κιλό κι από δράμια σε γραμμάρια.

- Εκτός από το ΚΚΕ, έχουν αλλάξει όλα τα πολιτικά κόμματα.

- Έχει αλλάξει η εικόνα των πόλεων. Τα σπίτια, τα αυτοκίνητα, οι δρόμοι. Η εικόνα των ανθρώπων. Τότε όλοι ήταν αδύνατοι κι έψαχνες να βρεις έναν χοντρό με το ντουφέκι.

- Έχουν προκύψει η τηλεόραση και το ίντερνετ.

Για να μην πολυλογούμε, μιλάμε για έναν διαφορετικό, για έναν άλλο κόσμο. Ένα από τα ελάχιστα που παραμένουν ίδια, πέρα από την Ακρόπολη και τα άλλα μνημεία της αρχαιότητας, είναι οι αθλητικές εφημερίδες. Μπορεί τότε να υπήρχαν δύο (η "Ηχώ" και το "Φως") και τώρα καμιά δεκαριά, μπορεί -πλην από το "Φως"- να έχουν μικρύνει σε σχήμα ταμπλόιντ, αλλά επί της ουσίας μιλάμε για την ίδια νοοτροπία και λογική: Πουλάμε το παραμύθι και την ελπίδα. Ειδικά το καλοκαίρι, πουλάμε το παραμύθι των μεταγραφών και την ελπίδα ότι φτιάχνουμε ομαδάρα. Η φρασεολογία έχει μόνο αλλάξει. Όλα τα άλλα είναι ίδια. Τα "χτυπήματα" στην πρώτη σελίδα μιας εκ των αθλητικών του μεσαίου χώρου είναι ενδεικτικά:

- Διαμάντι ο Ολυμπιακός και δικαιωματικά μάλιστα, αφού με δύο γκολ του Διαμαντάκου, έφερε 2-2 με τη Μάντσεστερ Σίτι, την οποία κέρδισε στα πέναλτι, αφού ο κέρβερος ο Ρομπέρτο έπιασε δύο.

- Ο ΠΑΟΚ μπορεί να έχασε από τη Νάπολι 0-2, αλλά "στάθηκε καλά" και χτυπάμε τη δήλωση του Αναστασιάδη, που ήταν κατηγορηματικός: "Έτοιμοι όταν πρέπει". Σχετικά με τα δύο γκολ, πλήρωσε "την έλλειψη συνοχής στην άμυνα". Δεν είναι δηλαδή ότι δεν έχουμε καλούς παίκτες. Είναι νωρίς ακόμα και δεν έχουν δέσει μεταξύ τους.

- Φιλικό είχε και η ΑΕΚ, με τη Σκόντα στην Ξάνθη, 0-0. Εύλογο ήταν ότι "άρεσε πολύ κι άφησε καλές εντυπώσεις". Να μην ξεχνάμε άλλωστε, ότι οι δύο ομάδες έχουν μία κατηγορία διαφορά.

- Ο Παναθηναϊκός δεν είχε παιχνίδι, αλλά το ρεπορτάζ μιλάει για "πέντε πράσινους που χτυπάνε την πόρτα της Εθνικής": Καρέλης, Κλωναρίδης, Λαγός, Κουτρουμπής και Τριανταφυλλόπουλος. Σιγά δηλαδή που θα περιμέναμε να τους καλέσει ο Ρανιέρι.

Κι εντάξει. Γνωστό είναι ότι τα κακά νέα δεν πουλάνε. Σώνει και καλά όμως, ότι όλα σε όλους πάνε πρίμα; Πριν πενήντα χρόνια δεν υπήρχε τηλεόραση. Ούτε καν από το ραδιόφωνο δεν μεταδίδονταν τα παιχνίδια. Ό,τι ήθελες μπορούσες να γράψεις. Σήμερα, όσοι ασχολούνται με το ποδόσφαιρο, βλέπουν τα πάντα. Ξέρουν τα πάντα. Ξέρουν να κρίνουν, κατά πόσο κόβει η γκλάβα του καθενός. Κι αυτοί που θέλουν να φάνε το παραμύθι, είναι μειοψηφία. Πολύ μικρή μάλιστα. Σαν κι αυτούς που σχολιάζουν στα σάιτ και παίρνουν τηλέφωνο στις εκπομπές επικοινωνίας. Ο πελάτης θέλει την κολακεία, θέλει τον καλό λόγο για την ομάδα του, αλλά μέχρι ενός ορίου. Αν πουλάς μόνο παραμύθι, δεν πουλάς. Κι αυτό δεν ισχύει μόνο για τον αθλητικό Τύπο, αλλά και για όλα τα ΜΜΕ, που λίγο ή πολύ ακολουθούν την ίδια συνταγή. Όταν υπάρχει σήμερα ο Τζέιμς Όλιβερ και άλλοι σεφ, να σερβίρουν ενημέρωση το 2014 με συνταγή Τσελεμεντέ της δεκαετίας του '60.

(Κάνε κουράγιο καρδιά μου, του Γιάννη Παπαϊωάννου. Από την Μπέλλου -όταν η φωνή της ήταν διαφορετική- και τον Στελάκη Περπινιάδη.)