Έχει ψωμί ακόμα η σεζόν. Κι αρκετό θα μπορούσαμε να πούμε μάλιστα: είναι οι ημιτελικοί του κυπέλλου. Κι όχι μόνο το ζευγάρι Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ. Ενδιαφέρον θα έχουν και τα παιχνίδια του Παναθηναϊκού με τον ΟΦΗ. Στη συνέχεια ο Τελικός. Η μάχη των πλέι-οφς με την κατάσταση, όπως είναι διαμορφωμένη σήμερα, να μη βγάζει φαβορί. Είναι και η μάχη στην ούρα για τις άλλες δύο θέσεις μετά τον Άρη. Τη μια που στέλνει κατ' ευθείαν στα Τάρταρα της Β' Εθνικής και την άλλη το δικαίωμα της "δεύτερης ευκαιρίας" στο μπαράζ.

Γενικά δεν μου αρέσουν τα νούμερα και οι στατιστικές. Πόσοι προπονητές, δηλαδή, έχουν παρελάσει από την αρχή της σεζόν στους πάγκους των 18 ομάδων. Να σταθούμε, λοιπόν, στους έξι που συνεχίζουν. Στους έξι κατά τεκμήριο πετυχημένους. Έναν Ισπανό, τον Μίτσελ. Δύο παλιές καραβάνες τον Γιάννη Ματζουράκη και τον Γιώργο Παράσχο και τρεις καινούργιους: τον ρούκι στους πάγκους Γιάννη Αναστασίου, τον Άκη Μάντζιο που για πρώτη φορά στην καριέρα του ολοκληρώνει σεζόν σε πάγκο ομάδες και τον Μάκη Χάβο.

Χωρίς ακόμα να έχει τελειώσει η σεζόν η απάντηση στο ερώτημα για το ποιος είναι ο καλύτερος δεν είναι καθόλου εύκολη. Η κάθε περίπτωση, άλλωστε, έχει την ιδιαιτερότητα της. Η δουλειά πχ του Μίτσελ σε ότι έχει να κάνει με το πρωτάθλημα είναι εύκολη. Τεράστια η υπεροπλία της ομάδας του, τεράστια η διαφορά δυναμικότητας. Στο δεύτερο γύρο σε συνδυασμό με την αποχώρηση του Μήτρογλου, κάποιους τραυματισμούς και κάποιες αλλαγές στο ρόστερ ο Ολυμπιακός δείχνει να έχει κατεβάσει ταχύτητα. Πέρασε δύσκολα τον Ατρόμητο και καπάκι ήρθε το 0-3 από τον Παναθηναϊκό. Οι δύο συνεχόμενες ήττες από Παναθηναϊκό-ΠΑΟΚ δεν χαλάνε την εικόνα μιας σεζόν.

Ο Μίτσελ επί του προκειμένου πιστώνεται στην πορεία του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς Λιγκ. Τις μεγάλες ευρωπαϊκές βραδιές με αποκορύφωμα αυτή στο Καραϊσκάκης με τη Γιουνάιτεντ. Η ιστορία ακόμα για τον Ισπανία, δεν έχει γραφτεί. Θα πρέπει να περιμένουμε, δηλαδή, τη ρεβάνς στο Ολντ Τράφορντ, αλλά και την πορεία στο Κύπελλο. Έχω βαρεθεί να γράφω και να ξαναγράφω τα τελευταία χρόνια, όταν θέλω να χαρακτηρίσω τον Γιώργο Παράσχο το επίθετο "νοικοκύρης". Μου αρέσει και νομίζω ότι του ταιριάζει. Έμπειρος, πλέον, ξέρει πολύ καλά "τη δουλειά και το επιβεβαιώνει" με τον καλύτερο τρόπο στον Ατρόμητο.

Δεν αγνοούμε, βέβαια, τις πολύ καλές συνθήκες. Γηπεδικές εγκαταστάσεις, λυμένα τα οικονομικά θέματα, ελάχιστη πίεση. Για όποιον νομίζει όμως ότι είναι εύκολο θυμίζουμε ότι στην περυσινή σεζόν στον Ατρόμητο απέτυχαν ο Μπάγεβιτς (κατά κύριο λόγο) και στη συνέχεια ο Νίκος Αναστασόπουλος. Η σεζόν όπως είπαμε έχει ακόμα ψωμί, αλλά δεν είναι εύκολο ύστερα από 28 αγωνιστικές ο Ατρόμητος να είναι στην ίδια θέση με τον ΠΑΟΚ της υπέρβαρης φανέλας και των εκατομμυρίων ευρώ του Ιβάν Σαββίδη.

Δεν έχω κανένα πρόβλημα να επαναλάβω για μια ακόμα φορά ότι δεν είχα πιστέψει στην περίπτωση Αναστασίου. Και καθαρά για λόγους αρχής. 'Ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο, δηλαδή, ν α πάρει κάποιος εκ του μηδενός το χρίσμα του προπονητή και να αναλάβει τη συγκρότηση και την καθοδήγηση μιας ομάδας. Και πολύ περισσότερο εκ του μηδενός όπως στην περίπτωση του Παναθηναϊκού. Ο Αναστασίου είχε ευθύς εξ αρχής το πλεονέκτημα της σύγκρισης με την "καταραμένη" περυσινή σεζόν του Φερέιρα. Αυτό όμως δεν μειώνει τη δικιά του δουλειά: να στήσει μια ομάδα από το τίποτα. Μπορούμε, λοιπόν, να πούμε ότι ο Αναστασίου κάνει μέχρι τώρα αυτό με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Σίγουρα έχει κάνει λάθη. Έχει επίσης σε υπέρμετρο βαθμό την τάση όλων σχεδόν των προπονητών, να ρίχνουν σε άλλους τις ευθύνες για τις ήττες: διαιτησία, ποδοσφαιριστές κτλ Η σεζόν έχει ακόμα δρόμο για τον Παναθηναϊκό: κύπελλο και πλέι-οφς, αν πάρει την άδεια. Η μέχρι τώρα επιτυχία, όμως, του Γιάννη Αναστασίου είναι δεδομένη και ιδιαίτερα σημαντική αν υπολογίσουμε τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έχει επιτευχθεί.

Αν ο Γιώργος Παράσχος είναι παλιά καραβάνα, ο Γιάννης Ματζουράκης, είναι ακόμα πιο παλιά. Σχεδόν 35ετία κλείνει στους πάγκους. Κι εκεί που τα τελευταία χρόνια ήταν ξεχασμένος (με δύο πολύ σύντομα περάσματα από Καβάλα και Καλλονή) κάνει το μπαμ. Αυτό που έχει συμβεί εφέτος με την Καλλονή, τείνει να χαρακτηρισθεί σαν ακατόρθωτο. Στην Ελλάδα τουλάχιστον ανάλογο προηγούμενο δεν υπάρχει: μια ομάδα να παίζει ολόκληρη τη σεζόν εκτός έδρας.

Μια ομάδα που δεν υπήρχε στον ποδοσφαιρικό χάρτη, μια ομάδα χωρίς την εμπειρία της Σούπερλιγκ, αφού η συντριπτική πλειοψηφία των ποδοσφαιριστών είναι Β' Εθνικής. Μια ομάδα μάλιστα που δεν κατεβαίνει στο γήπεδο για να κλέψει βαθμούς, αλλά για να παίξει ποδόσφαιρο. Και τηρουμένων των αναλογιών το παίζει μια χαρά.

Από εκεί και πέρα Μάντζιος και Μάκης Χάβος είναι στα ίδια κυβικά. Με βάση, δηλαδή, τη βαθμολογική συγκομιδή των ομάδων τους. Ο Άκης Μάντζιος, ωστόσο, παίρνει ένα πόντο παραπάνω. Ούτε τον κόσμου του Παναιτωλικού έχει ο Πανθρακικός, ούτε την ποδοσφαιρική παράδοση, ενώ υστερεί και στο μπάτζετ. Το καλοκαίρι στην Κομοτηνή φτιάχτηκε μια καινούργια ομάδα όταν μάλιστα είχε φύγει, ότι καλύτερο υπήρχε στο περυσινό ρόστερ. Πέφτοντας διάνα στις μεταγραφές των Ιγκόρ και Κάσες, ο Πανθρακικός παρουσιάζει μια ομάδα που παίζει καλό ποδόσφαιρο και εντός και εκτός έδρας.

Ο Παναιτωλικός αντίθετα είναι καλός μόνο μέσα στο Αγρίνιο. Χωρίς αυτό, ωστόσο, να μειώνει τη δουλειά που έχει γίνει. Η ομάδα έχει φιλοσοφία, ξέρει τι θέλει μέσα στο γήπεδο και το γεγονός ότι εντός έδρας κέρδισε ΠΑΟΚ-Παναθηναϊκό και δεν έχασε από τον Ολυμπιακό, κάθε άλλο είναι παρά τυχαίο. Αντίθετα τυχαία και συμπτωματική ήταν η ήττα από τον Ατρόμητο, ενώ την Κυριακή στη Λιβαδειά σφαγιάστηκε από τον Κάμπαξη.

Θα τα ξαναπούμε επί του θέματος όταν τελειώσει η σεζόν και ειδικότερα για το Μίτσελ, Αναστασίου και Παράσχο. Μέχρι τώρα, ωστόσο, αυτοί που κλέβουν την παράταση είναι οι Αναστασίου-Ματζουράκης. Στο ίδιο θέμα βλέπουμε δύο σημαντικές "επιστροφές". Του Γιάννη Πετράκη και του Μαρίνου Ουζουνίδη. Ο Πετράκης ειχε ξεκινήσει εντυπωσιακά με τον Εργοτέλη, αλλά όταν κάποια στιγμή η ομάδα έκανε κοιλιά απολύθηκε.

Στη συνέχεια τον εμπιστεύτηκαν στα Γιάννενα και έκαναν διάνα. Η ομάδα με τον Πετράκη άλλαξε πρόσωπο και βρήκε το δρόμο της. Του Μαρίνου Ουζουνίδη δεν του έκατσε η περίπτωση Πλατανιά. Έφτιαξε μια ομάδα με πολλούς ξένους, χωρίς προσωπικότητα. Μετά την απόλυση ήρθε η δεύτερη ευκαιρία από τον Εργοτέλη. Την εκμεταλλεύτηκε, βελτίωση την ψυχολογία και η ομάδα άλλαξε αγωνιστικό πρόσωπο.

Ικανοποιητικό είναι τέλος η πορεία του Αστέρα Τρίπολης με τον Στάικο Βεργέτη. Κι αυτός πήρε για πρώτη φορά το χρίσμα του πρώτου προπονητή. Χαμηλών τόνων περισσότερο δουλεύει, λιγότερο μιλάει. Θα περιμένουμε να τον δούμε και αυτόν στα πλέι-οφς.