Από τα πολλά στα χαμηλά κι από τα ψηλά στα λίγα. Σέντερ φορ στον Παναθηναϊκό ήταν κάποτε ο Βαζέχα. Ο Σισέ. Τώρα είναι ο Μπεργκ. Στα χαφ, ήταν ο Ρότσα. Ο Καραγκούνης. Τώρα είναι ο Ατζαγκούν. Ο κόσμος γέμιζε το ΟΑΚΑ των 70.000 θέσεων. Τώρα δεν γεμίζει η Λεωφόρος των 16 χιλιάδων. Στο ποδόσφαιρο, ωστόσο, αυτό που μετράει είναι το αποτέλεσμα. Η νίκη. Η πρόκριση, αν πρόκειται για παιχνίδια Κυπέλλου. Άλλωστε όπως έχουν πει οι μεγάλοι προπονητές από τον Χελένιο Χερέρα, μέχρι τον Νίκο Νιόπλια, "τη Δευτέρα κανείς δεν θα θυμάται πως κερδίσαμε".

Αν έχει παίξει μάλιστα Σάββατο όπως ο Παναθηναϊκός με τον ΟΦΗ, η αμνησία, θα έχει επέλθει από την Κυριακή. Όλα δηλαδή θα έχουν ξεχασθεί κι αυτό που θα έχει μείνει θα είναι οι 3 βαθμοί. Πολύ περισσότερο μάλιστα, όταν πρόκειται για ντέρμπι. Όπως το συγκεκριμένο παιχνίδι είχε χαρακτηρισθεί "κομβικής σημασίας". Για την ομάδα, για τον προπονητή, για τη γενικότερη προσπάθεια που γίνεται.

Μάλιστα κύριοι. Το ματς απέναντι στον ΟΦΗ ήταν ένας "τελικός", σύμφωνα με την ποδοσφαιρική διάλεκτο. Απέναντι σε μία ομάδα δηλαδή που τις τέσσερις αγωνιστικές που είχαν προηγηθεί, δεν είχε νίκη και είχε σκοράρει μία μόλις φορά. Η νέα αυτή ομάδα λοιπόν του Παναθηναϊκού τα κατάφερε. Πήρε αυτό που ήθελε. Κάτι που έκανε τον Γιάννη Αναστασίου να δηλώσει:

"Τα παιδιά, πήραν μία μεγάλη ψυχολογική τόνωση. Τέτοιου είδους νίκες μας κάνουν πιο δυνατούς".

Λίγο αργότερα είχε εντοπίσει μια ιδιαίτερη σημαντική παράμετρο: "Με τις μεγάλες μπάλες που έκανε ο ΟΦΗ, μας δημιούργησε πρόβλημα. Κρατήσαμε όμως το αποτέλεσμα. Από το 83' μείναμε και με δέκα παίκτες, αλλά μπορέσαμε και κρατήσαμε το αποτέλεσμα".

Αυτός είναι ο Παναθηναϊκός. Μια μικρομεσαία ομάδα. Σε εικόνα, σε απόδοση, σε ψυχολογία, σε νοοτροπία, σε συμπεριφορά. Οι δηλώσεις του Γιάννη Αναστασίου, ήταν δηλώσεις προπονητή Καλλονής. Του Πανθρακικού. Του Πλατανιά. Που η ομάδα του επέστρεψε στις νίκες, ύστερα από τρεις αγωνιστικές. Που τους δυσκόλεψε πάρα πολύ "οι μεγάλες μπάλες" του ΟΦΗ. Οι τυφλές σέντρες, τα γιοματάρια μπας και βρούμε το κεφάλι του Παπάζογλου. Αν δηλαδή σε δυσκολεύει σαν ομάδα το κουτουρού-μπουγάτσα παιχνίδι του αντιπάλου, όταν κάποιος βάλει τη μπάλα κάτω, τι γίνεται;

Το σλόγκαν στο ξεκίνημα της σεζόν ήταν ότι ο "Παναθηναϊκός γυρίζει σπίτι του". Κι ο Παναθηναϊκός πράγματι επέστρεψε στη Λεωφόρο. Ο Κόσμος, όμως, πως να γυρίσει; Να πάει στο γήπεδο να δει τι; Αν οι ΠΑΟΚτζήδες έχουνε βγάλει το σλόγκαν "πονάνε τα μυαλά μας", οι Παναθηναϊκοί βρίσκονται σε πολύ χειρότερη θέση.

Και χωρίς τερματοφύλακα να έπαιζε ο ΟΦΗ, πάλι ένα γκολ θα είχε δεχθεί. Πάλι ένα-μηδέν θα τέλειωνε το ματς. Δεύτερη προσπάθεια για γκολ στην εστία δεν έγινε. Ήρωες είναι οι εφτά-οκτώ χιλιάδες που πάνε κάθε στη Λεωφόρο για να δούνε την ομάδα κι αυτούς τους ποδοσφαιριστές. Το ποδόσφαιρο υποτίθεται ότι είναι θέαμα. Είναι ψυχαγωγία. Φεύγεις από το σπίτι σου, διαθέτεις τρεις ίσως και παραπάνω ώρες μαζί με τη διαδρομή για να φχαριστηθείς. Αυτοί είναι λόγοι για τους οποίους γεμίζουν τα γήπεδα.

Δεν έχουν, βέβαια, όλες οι ομάδες Μέσι και Κριστιάν Ρονάλντο, αλλά κάτι έχουν. Παίζουν ένα μίνιμουμ ποδοσφαίρου. Αυτή η ομάδα του Παναθηναϊκού τι έχει να προσφέρει στον θεατή; Απολύτως τίποτα. Πέραν της ταλαιπωρίας. Να πάει ο κόσμος στο γήπεδο για να στηρίξει αυτή την ομάδα κι αυτά τα νέα παιδιά. Μάλιστα. Δεύτερος λόγος για να διαθέσει το χρόνο του και τα χρήματα του, δεν υπάρχει.

Ακόμα κι από την τηλεόραση, στριφογυρίζεις, δεν σε κρατάει η καρέκλα. Θέλεις να σηκωθείς και να φύγεις, όπως όταν είσαι στον οδοντογιατρό. Για ποιον ποδοσφαιριστή να πάει στο γήπεδο ο κόσμος του Παναθηναϊκού. Όλες οι ομάδες ακόμα και οι πιο μικρές έχουν τις πριμαντόνες τους. Ο Παναθηναϊκός ποιους έχει; Τον Μπεργκ και τον Ατζαγκούν; Σοβαροί να είμαστε. Την Παρασκευή όταν ο Νταμπίζας παρουσίασε τον Φιγκερόα, ήταν ρητός και κατηγορηματικός: "Είμαστε πλήρεις. Καλύφθηκαν τα κενά".

Αν, λοιπόν, ο πλήρης πλέον Παναθηναϊκός παίζει αυτό το τουρλουμπούκι, πάσο. Κακά τα ψέμματα. Κανένα 1-0 επί του ΟΦΗ και κανένας Μπεργκ ή Ατζαγκούν, δεν μπορούν να κάνουν το άσπρο-μαύρο. Να αλλάξουν την πραγματικότητα. Όπως έχουν πει οι Πυξ Λαξ "έπαψες αγάπη να θυμίζεις", έτσι κι αυτή η ομάδα έχει πάψει να θυμίζει "Παναθηναϊκό". Δεν είναι Παναθηναϊκός. Οτιδήποτε άλλο είναι, εκτός από Παναθηναϊκός.

Και δεν είναι θέμα μπάτζετ. Δεν είναι της φτήνιας οι μεταγραφές που έγιναν. Στα εφτά κατοστάρικα και βάλε είναι το συμβόλαιο του Μπεργκ, μαζί με την εφορία. Στα έξι κατοστάρικα και κάτι ψιλά του Πράνιτς. Σίντεφελντ, Μπαϊράμι και Μέντες είναι από τέσσερα κατοστάρικα έκαστος. Το ότι οι επτά στους έντεκα με τον ΟΦΗ, ήταν από το 1992 και μετά γεννηθέντες, το αναγνωρίζεις. Οι έμπειροι, όμως και καλοπληρωμένοι σύμφωνα με την κρατούσα οικονομική κατάσταση, τι έχουν προσφέρει μέχρι τώρα, αν εξαιρεθεί το γκολ του Σουηδού το Σάββατο.

• Ωστόσο όλα τα παραπάνω μικρή σημασία έχουν. Αυτό που μετράει για τον Παναθηναϊκό, αλλά και για τον ΟΦΗ, είναι ότι έχουν κατακτήσει την ελευθερία τους. Ελευθερώθηκαν. Ελευθερώθηκαν από την οικογένεια Βαρδινογιάννη. Έσπασαν τα δεσμά. Πάνω από όλα σ' αυτή τη ζωή είναι η ελευθερία. Αν χρωστάς, αν δεν έχεις ομάδα, αν δεν παίζεις καλό ποδόσφαιρο, δεν τρέχει κάστανο.