Γκρίνια και παράπονα: εμείς ρε Καίσαρη θέλουμε να γράφεις για ποδόσφαιρο. Όχι για κοινωνικά ή πολιτικά ζητήματα. Δεν θα πω ότι ο πελάτης έχει πάντα δίκιο. Σίγουρα, όμως, κάποιες φορές έχει. Έχουμε και λέμε λοιπόν: για ποιο ποδόσφαιρο μιλάμε; Υπάρχει κανένα ποδόσφαιρο στην Ελλάδα; Κάποιες ομάδες πράγματι κατεβαίνουνε κάθε Σαββατοκύριακο και παίζουνε μπάλα. Δεν σημαίνει, όμως, ότι αυτό που βλέπουμε είναι ποδόσφαιρο.

Το Σάββατο είδα δυόμιση παιχνίδια και κάτι ψιλά: το δεύτερο ημίχρονο από το Σκόντα-Εργοτέλης, κάτι λίγο από το φιλικό Καλλιθέα-ΑΕΚ και το Παναθηναϊκός-Βέροια. Καταρχήν οι διαφορές μεταξύ τους ήταν ελάχιστες. Μηδαμινές. Είτε έβλεπες το ματς της Ξάνθης, είτε του Ελ Πάσο με μια ομάδα Β' Εθνικής και μια Γ' Εθνικής , είτε το ματς στη Λεωφόρο ένα και το αυτό ήτανε. Μικρή πλέον η απόσταση του Παναθηναϊκού από τις μικρομεσαίες ομάδες της Σούπερλιγκ.

Τι να κάτσεις να γράψεις για αυτό το ματς; Ότι "ο Αναστασίου δουλεύει πολύ, η ομάδα φτάνει σωστά στην αντίπαλη περιοχή, αλλά δεν υπάρχουν οι ποδοσφαιριστές με προσωπικότητα, που θα κάνουν τη διαφορά"; Σοβαροί να είμαστε. Και η σπάτουλα έχει τα όρια της. Οι άλλοι προπονητές, δηλαδή, δουλεύουνε λίγο; Και παίζουνε το σύστημα κουτουρού-μπουγάτσα;

Όταν ο αντίπαλος παίζει στο μισό γήπεδο, δεν πρεσάρει ψηλά, είναι εύκολο να κατεβάσεις τη μπάλα. Δεν συνιστά κανένα κατόρθωμα. Τι έκανε, λοιπόν, ο Παναθηναϊκός στο πρώτο ημίχρονο που όπως είπε και ο προπονητής του, ήτανε το καλό του; Τίποτα. Η πρώτη φάση που απείλησε ήταν στο 41 με την κεφαλιά του Μπεργκ από κόρνερ. Κι αυτό που έμεινε από το ματς ήτανε η συζήτηση για το γκολ της ισοφάρισης της Βέροιας, που ήταν οφ-σάιντ. Τίποτα άλλο.

Κι αν στον Παναθηναϊκό την Κυριακή έπεσε ξύλο στον Νταμπίζα, στον Ολυμπιακό στη Λιβαδειά τα γκολ πέφτανε σαν το χαλάζι. Λεπτομέρεια: έπρεπε να περάσουν 265 λεπτά για να βάλει ο Ολυμπιακός το πρώτο κανονικό γκολ. Γκολ στη ροή του παιχνιδιού, δηλαδή κι όχι από στημένο. Και για να γίνει αυτό στο 86' του ματς στη Λιβαδειά, έπρεπε να είχε μπει μέσα ο Ιμπαγάσα για να μπουκάρει στην περιοχή και να γυρίσει τη μπάλα στον Βάις., Δεκαπέντε μεταγραφές έχει κάνει εφέτος ο Ολυμπιακός και την πρώτη ασίστ την έδωσε ο Ιμπαγάσα, που είναι μεταξύ σαράντα και σύνταξης. Μέχρι τότε από στημένο το γκολ με την Καλλονή, από στημένα τα δύο γκολ με τον Ατρόμητο, από στημένα τα δύο πρώτα τεμάχια στο Kobotis team.

Και σιγά μην θεωρηθεί μέγα κατόρθωμα, η πεντάρα επί του Λεβαδειακού. Έχουνε καμία σχέση οι δύο ομάδες; Έτσι και γίνει πόλεμος τελικά στη Συρία πιο πολύ θα δυσκολέψει αυτός ο Ασάντ την Αμερική, από ότι ο Κομπότης τον Μαρινάκη. Παρά ταύτα, όμως, στο τελευταίο δεκάλεπτο, ήταν που ξεμπούκωσε ο Ολυμπιακός. Με τον Ιμπαγάσα και τα κέφια που είχε ο Μήτρογλου. Μέχρι τότε το ματς δεν βλεπότανε με τίποτα. Μονόλογος άνευ ουσίας.

Έτσι όπως έχει καταντήσει το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, ένας και μόνο παίκτης κάνει τη διαφορά. Όπως αυτός ο κοντοπούτανος ο Στοχ στον ΠΑΟΚ. Μόνος του το πήρε το ματς με τον Πανιώνιο. Έτσι όπως έχει πέσει το επίπεδο, ενάμισης ποδοσφαιριστής είναι αρκετός σε μια μικρή ομάδα για να μείνει στην κατηγορία. Ένας στα χαφ να κρατάει και να κατεβάζει τη μπάλα κι ένας γρήγορος στην επίθεση να χώνεται στην αντίπαλη άμυνα. Σαν κι αυτούς τους Μπαμ Μπαμ και Μπαντιμπάγκο που έχει βρει ο Εργοτέλης. Δεν χρειάζονται παραπάνω.

Ούτε ποδόσφαιρο είναι αυτό που παίζεται στην Ελλάδα, ούτε πρωτάθλημα. Για παραποδόσφαιρο πρόκειται και για παραπρωτάθλημα. Για παιχνίδια των πεντακοσίων και οκτακοσίων θεατών. Λες και πρόκειται για σινεμά ή για παράσταση του Μάρκου Σεφερλή στο Δελφινάριο.

Μια φορά άμα γράψεις για τις ομάδες στην Ελλάδα τα έχεις πει όλα. Δεν χρειάζεται δεύτερη. Σε τι μπορεί να αλλάξει, δηλαδή, ο Παναθηναϊκός που έχουμε δει μέχρι σήμερα; Ουσιαστικά σε τίποτα. Τα αποτελέσματα κάθε φορά αλλάζουνε. Η απόδοση σε μικρό ή ελάχιστο ποσοστό. Η ουσία θα παραμένει η ίδια. Μια μέτρια ομάδα που θα αγκομαχάει να κερδίζει, χωρίς να έχει τη δυνατότητα να προσφέρει θέαμα. Να ευχαριστεί τον θεατή. Κι αν είναι ευχαριστημένοι και ευτυχισμένοι αυτοί στη θύρα 13, επειδή διώξανε τον Βαρδινογιάννη κι έχουνε πλέον το κουμάντο, γούστο τους και καπέλο τους. Οποιοσδήποτε άλλος για να δει αυτόν τον Παναθηναϊκό και να αντέξει μέχρι το 90 πρέπει να διαθέτει τεράστια υπομονή.