Δυο δύσκολα ματς έχει μπροστά του ο Ολυμπιακός. Αυτά με τη Λεβάντε. Στις 14 Φεβρουαρίου στη Βαλένθια και στις 21 τη ρεβάνς στο Καραϊσκάκης. Στο πρωτάθλημα, οι εκδρομές τύπου Λιβαδειάς δεν έχουν κανένα απολύτως ενδιαφέρον.

Ενδιαφέρουν τη στατιστική και μόνο. Άντε και τα παιδιά της Θύρας 7, που πανηγύρισαν έξαλλα το γκολ του Τζιμπούρ, ενώ αποδοκίμασαν για μια ακόμα φορά τον Μασάντο. Κανέναν άλλον. Αυτό το 40ό πρωτάθλημα έχει μετατραπεί για τους ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού σε αγγαρεία.

Ειδικότερα στα εκτός έδρας παιχνίδια. Λες και τους βάζουνε με το ζόρι να παίζουνε. Λες και το κάνουνε από υποχρέωση και μόνο. Όποιος βρει ένα καλό εκτός έδρας παιχνίδι του Ολυμπιακού, κερδίζει χρυσούν ωρολόγιον.

Πριν από τη Λιβαδειά είχε προηγηθεί η αγγαρεία στην Πάτρα για το Κύπελλο. Ο πρώτος γύρος είχε τελειώσει με την αγγαρεία στη Νέα Σμύρνη, στο 2-1 με τον Πανιώνιο. Πιο πριν, ήταν οι δυο ισοπαλίες σε ΟΑΚΑ και Τούμπα με Παναθηναϊκό και ΠΑΟΚ.

Έφτασε τα 100 γκολ ο Τζιμπούρ

Για να μη τα πολυλογούμε, μακριά από το Καραϊσκάκης, ο Ολυμπιακός ή σέρνεται, ή περπατάει. Όσα ματς κέρδισε, τα κέρδισε στο γκολ και με την ψυχή στο στόμα. Ακόμα και με αντιπάλους σαν τη Βέροια και τα Γιάννενα. Μια ευρεία νίκη έχει, κι αυτή όλη κι όλη, με το 4-0 επί της ΑΕΚ. Ο πρώτος εναντίον του τελευταίου για να μη ξεχνιόμαστε. Ένα καλό παιχνίδι, όλο κι όλο, αυτό στην Τούμπα, που τελικά δεν κέρδισε. Όπως δεν κέρδισε στο Βικελίδης.

Σχετικά με τη διαιτησία θα ακολουθήσω τη συμβουλή του Σάββα και δεν θα ασχοληθώ με τον Βοσκάκη. Άλλωστε, οι κανονισμοί είναι ξεκάθαροι. Ο διαιτητής είναι ο μοναδικός χρονομέτρης του αγώνα. Υπάρχει άλλωστε, το μοναδικό προηγούμενο στα παγκόσιμα ποδοσφαιρικά χρονικά. Στο ίδιο γήπεδο και με τους ίδιους αντιπάλους: Λεβαδειακός-Ολυμπιακός με διαιτητή τον Κολοκυθά. Σα να λέμε τον Έλληνα Γουεμπ.

Το έχει κάνει και ο Κολοκυθάς

Ο Ολυμπιακός είναι μπροστά στο σκορ κι ο Κολοκυθάς, ακριβώς στο 87ο λεπτό, σφυρίζει τη λήξη!@ Με τη μία. Δεν υπήρχανε τότε "τέταρτοι" να σηκώνουν ταμπέλες, για να ενημερώνουν τον κόσμο για τις καθυστερήσεις. Ο Κολοκυθάς, λοιπόν, το έληξε στο 87 και τους έβγαλε όλους τρελούς. Και τι έκανε μάλιστα; Στο φύλλο αγώνος, μετέφερε όλες τις σημειώσεις τρία λεπτά πίσω. Μια κάρτα, δηλαδή, που είχε δείξει στο 27΄, τη μετέφερε στο 24' κ.ο.κ

Κατά τύχη την άλλη μέρα τον είχα τρακάρει στα γραφεία της τότε ΕΠΑΕ:

- Τι ήτανε αυτό που έκανες ρε Χρήστο;

- Δεν κατάλαβα; Ένα ολόκληρο γήπεδο με έβριζε. Να κάθομαι να τους ακούω; Το έληξα και τελείωσε.

Περιττό βέβαια, να αναφέρω ότι ο παρατηρητής είχε βγάλει λάδι τον Κολοκυθά. Όπως, βέβαια, δεν τίθεται θέμα παραπομπής του Βοσκάκη. Κι ούτε έχουν ιδιαίτερη σημασία οι φωνές για τη διαιτησία. Οτι φωνάζανε, δηλαδή, στην Πάτρα για τον Δημητρόπουλο, στη Νέα Σμύρνη με τον Σπάθα. Ο Αλαφούζος, που δεν ξέρει μπάλα, στο ντέρμπι για τον Μάνταλο, οι ΑΕΚτζήδες για τον Σιδηρόπουλο και οι αρειανοί για τον Αρετόπουλο.

Λεβαδειακός - Ολυμπιακός 0-1

Πάντα στο ποδόσφαιρο, οι φανατικοί χάνουν την ψυχραιμία τους και παραφέρονται. Δεν πρόκειται, λοιπόν, να συνεχίσω άλλο με τη διαιτησία. Και ανώφελο είναι, αφού ότι γράφει δεν ξεγράφει και άχαρο.

Θα επανέλθω όμως με την απόδοση του Ολυμπιακού στα εκτός έδρας παιχνίδια. Και την κακή εικόνα σαν ομάδα, Μια ομάδα που γέρνει μονόπαντα. Κάργα στα αριστερά. Όλες οι επιθετικές προσπάθειεας από τον Αμπντούν. Κι επειδή ο Ζαρντίμ το ξέρει αυτό καλύτερα από τον καθένα, τον έχει βασικό και αναντικατάστατο και δεν τον αλλάζει με τίποτα.

Στην ανάπτυξη του παιχνιδιού από τον άξονα, με τον Ιμπαγάσα στα 37 του να είναι μεταξύ θλάσης και αποθεραπείας, η μπάλα δεν κατεβαίνει με τίποτε. Και κάθε φορά ο Ολυμπιακός ξελασπώνει από τα στημένα κι από τους δυο χαρισματικούς σκόρερ, Τζιμπούρ και Μήτρογλου.

Πολύ σωστά, λοιπόν, τα είπε ο Σάββας. Κανείς δεν πρέπει να ασχοληθεί και να μιλήσει για τη διαιτησία. Αν έκανε ένα-δυο λάθη ο Βοσκάκης, δεν τρέχει τίποτε. Αυτός που δεν βλεπόταν στη Λιβαδειά ήταν ο Ολυμπιακός.