Τρία γκολ για ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό είναι πολλά. Ειδικότερα μάλιστα για τον ΠΑΟΚ, όταν από τις τριάρες στα Γιάννενα έχουν προηγηθεί τα ντόρτια στην Ξάνθη. Υπάρχει όμως και το άλλο. Το πρωτάθλημα δεν είναι μια ευθεία γραμμή. Δεν είναι φόρμουλα 1, να πατήσεις το γκάζι και να φτάσεις πρώτος στην καρώ σημαία του τερματισμού.

Και στο φινάλε αν ο ΠΑΟΚ είναι η κακιά ομάδα που δεν άντεξε όταν βρέθηκε ψηλά, ποια είναι η καλή; Ο Ολυμπιακός που κέρδισε όπως κέρδισε Λεβαδειακό και Πανιώνιο και μείωσε τη διαφορά; Μπορεί να πει κάποιος οκ. Εντάξει. Να μην κερδίσει ο ΠΑΟΚ σε Ξάνθη-Γιάννενα. Δεν θα μπορούσε να είχε πάρει μια ισοπαλία; Δεν θα μπορούσε να είχε χάσει στο τσακ και στο τσίμα-τσίμα;

Εφτά γκολ για ομάδα που βρίσκεται στην πρώτη θέση της βαθμολογίας είναι πολλά. Δεν είναι τόσο απλό και τόσο εύκολο, όμως, το ποδόσφαιρο. Στην μπάλα κυριαρχεί το απρόβλεπτο. Στη μπάλα παιχνίδι με παιχνίδι γίνεσαι από λιοντάρια γατάκι και το αντίστροφο.

Στα τέσσερα πρώτα εκτός έδρας παιχνίδια στο πρωτάθλημα ο ΠΑΟΚ είχε την φρεσκάδα, είχε τις αντοχές, είτε τα κουράγια να παίρνει αποτελέσματα. Με το που έπεσαν τα συνεχόμενα παιχνίδι σε συνδυασμό με την κούραση και τις απουσίες κλάταρε.

Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Έγινε αυτό που όλοι ήξεραν και φοβόντουσαν: ότι η ομάδα δεν έχει το ρόστερ για να αντέξει παίζοντας σε υψηλό επίπεδο, δύο φορές την εβδομάδα. Κάπως έτσι χάθηκε η πρόκριση στους "32" του Γιουρόπα Λιγκ και η διαφορά από τον Ολυμπιακό από το +5 κατέβηκε στο +1.

Μέσα στο ποδόσφαιρο είναι και η κριτική. Πολύ περισσότερο μάλιστα ύστερα από ήττες. Ότι ο Αναστασιάδης πάνω στο δεδομένο αυτό πρόβλημα, δεν έκανε την καλύτερη δυνατή διαχείριση. Και στην Ξάνθη και στα Γιάννενα έπαιξε ανοιχτά. Μάρκαρε ψηλά, χωρίς να έχουν οι ποδοσφαιριστές του τις απαραίτητες δυνάμεις.

Ενώ έπρεπε να μαζευτεί και να χτυπήσει αυτός στις αντεπιθέσεις, όπως στο Καραϊσκάκης. Ξαναλέμε ότι δεν είναι τόσο απλό και τόσο εύκολο το ποδόσφαιρο. Ποιοι είναι οι προπονητές που έχουν αυτό το περιβόητο plan B στο παιχνίδι τους; Να μας τους πούνε να τους μάθουμε κι εμείς.

Όλοι οι προπονητές δουλεύουν σ' ένα συγκεκριμένο σύστημα. Που άλλες φορές βγαίνει, άλλες φορές δεν βγαίνει. Ξαφνικά δηλαδή: επειδή έχεις προβλήματα, θα αλλάξεις τη συνταγή που σου έδωσε τα διπλά σε Αγρίνιο, Παγκρήτιο, Πλατανιά (με μηδέν παθητικό στην άμυνα) και θα δοκιμάσεις κάτι καινούργιο και κάτι διαφορετικό;

Να μην ξεχνάμε ότι και στην Ξάνθη και στα Γιάννενα ο ΠΑΟΚ δέχτηκε πρώτος γκολ και σχετικά νωρίς μάλιστα. Ότι και να έχεις σχεδιάσει από εκεί και πέρα πάει περίπατο. Αφού είσαι πίσω στο σκορ είσαι υποχρεωμένος να βγεις μπροστά για να ρεφάρεις, μένεις εκτεθειμένος πίσω και έρχονται μετά το δεύτερο και το τρίτο γκολ.

Πάντα ύστερα από μια ήττα ξαναδιαβάζοντας το παιχνίδι θα διαπιστώσεις ότι θα μπορούσες να έχεις κάνει κάτι καλύτερο. Είναι δεδομένο, όμως, ότι αυτή τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο ο ΠΑΟΚ κάνει κοιλιά. Δεν είναι τόσο, όμως, ότι δεν αντέχει τον πρωταθλητισμό, όσο ότι δεν έχει την ποιότητα και την πληρότητα στο ρόστερ. Ούτε γεμάτη ομάδα έχει ο ΠΑΟΚ για να αναπληρώσει τις ελλείψεις, ούτε τους παιχταράδες που θα καθαρίσουν ένα παιχνίδι μόνοι τους.

Ο ΠΑΟΚ έφτασε εκεί που έφτασε με τη δουλειά του και την υπερπροσπάθεια. Χωρίς να έχεις τις προϋποθέσεις. Κι όταν δεν έχεις τις προϋποθέσεις είναι δεδομένο ότι κάποια στιγμή θα κλατάρεις. Όταν είσαι στο +5 βέβαια και κατεβαίνεις στο +1 εύλογο είναι να στενοχωριέσαι. Και να είσαι ζοχάδας.

Ο οπαδός θέλει την ομάδα του να κερδίζει όλα τα παιχνίδια. Αυτό όμως δεν γίνεται. Αν ήμουνα ΠΑΟΚτζής θα είχα νευριάσει από τις ήττες σε Ξάνθη και Γιάννενα, αλλά δεν θα είχα απογοητευτεί. Την άλλη μέρα θα ήμουνα μια χαρά. Ποιοα θα μπορούσε να πιστέψει αρχίζοντας τη σεζόν ότι ύστερα από 14 αγωνιστικές ο ΠΑΟΚ θα ήταν πρώτος στη βαθμολογία, έχοντας κάνει μάλιστα παληκαρίσιο διπλό στο Καραϊσκάκης;

Εύλογο είναι ,όταν φτάνεις ψηλά, να θέλεις να κρατηθείς ψηλά. Δεν είναι εύκολο όμως. Άλλο το θέλω, άλλο το μπορώ. Σ' αυτή την τελευταία αγωνιστική που έρχεται πριν την διακοπή υπάρχει το ενδεχόμενο ο ΠΑΟΚ να βρεθεί στη δεύτερη θέση. Ακόμα και σ' αυτή την περίπτωση δεν θα πρόκειται για καταστροφή. ΟΚ. Ξέρουμε και καταλαβαίνουμε ότι το ποδόσφαιρο είναι συνώνυμο του πάθους. Και μια ρεαλιστική ματιά όμως δεν κάνει κακό. Το ξαναλέω: Αν ήμουν ΠΑΟΚτζής μια χαρά θα ήμουνα. Η ομάδα μου μέχρι τώρα έχει πιάσει ταβάνι. Και για αυτό είναι πρώτη στη βαθμολογία. Κι αν στο φινάλε οι οπαδοί του ΠΑΟΚ θέλουν το κάτι παραπάνω, οι οπαδοί του Ολυμπιακού τι πρέπει να κάνουν; Τι έχουν να θυμηθούν, δηλαδή, από τις μέχρι τώρα 14 αγωνιστικές;

(Σε ποιο βουνό. Σε στίχους Χρήστου Κολοκοτρώνη και μουσική Μίκη Θεοδωράκη. Με το κουπλέ σε χασάπικο και το ρεφρέν σε ζεϊμπέκικο. Εδώ με τη Γιώτα Γιαννά)