Σήμερα λέω ν' αφήσουμε στην άκρη τα πεζά και τα τετριμμένα. Τον Μασάδο, τον Κουίνσι και τον Φουρτάδο. Τις αψιμαχίες του Γιάννη Αλαφούζου με τον Βαγγέλη Μαρινάκη. Ακόμα κι αυτοί οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι μικροί μπροστά στο μεγαλείο της ποίησης.

Τι να είναι η ποίηση άραγε; Δύσκολο να προσδιοριστεί επακριβώς. Ο σημαντικός Αργεντινός συγγραφέας, Χόρχε Λουίς Μπόρχες, είχε πει: "Ποίηση είναι η έκφραση του ωραίου, διαμέσου των λέξεων, περίτρανα υφασμένων μεταξύ τους". Ας μην μακρυγορούμε, όμως, κι ας δώσουμε ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα:

"Έστω κι αν δεν ξέρω που να φτάσω, πως να φτάσω, τι να διαλέξω, ψηλαφώ. Φωνές υπόκωφες, ειρωνικές, με κερματίζουν."

Σε ποιον ανήκουν άραγε αυτοί οι στίχοι: Στον Κωστή Παλαμά;

"Σε βλέπω να πλέκεις χρυσάνθεμα και κρίνα στις χρυσαφένιες μπούκλες σου. Παιδούλα αθώα, ρόδο αμάραντη, ποιος σου το δώρισε;"

Είναι πράγματι ο Ανδρέας Κάλβος;

"... Δεν έχω ύπνο απόψε, ζωντανές αισθήσεις, ξεγυμνώνονται μπρος μου, καλυμμένες στο σκοτάδι... Ξεπροβάλλουν στη σκέψη μου γυμνά κορμιά δένδρων, που σφίγγονται".

Είναι άραγε ο Οδυσσέας Ελύτης;

"Να μεθύσω από το δάκρυ των αστεριών και από τις ερωτικές ενώσεις του Αυγερινού και της πούλιας, ζαλισμένη από τη μουσική του Απόλλωνα".

Είναι της Κικής Δημουλά; 'Η της Μαρίας Πολυδούρη;

"Μες στην απραξία του ύπνου μου, μέσα στην αδράνεια του σκοταδιού, μου αξιώνεις στράτευση εξουθενωτική. Μου ζητάς φως, άπλετο φως, ήλιου φως ενώ έχουμε μεσάνυχτα".

Είναι ο Γιάννης Ρίτσος; Ή μήπως ο Κώστας Βάρναλης; Για τον Κωνσταντίνο Καβάφη πάντως δε φέρνει. Ούτε για τον Νίκο Εγγονόπουλο. Για τον Διονύσιο Σολωμό παίζεται.

Ήρθε, λοιπόν, η στιγμή της μεγάλης αποκάλυψης: Αλά ούνα, αλά ντούε, αλά τρε. Μπορεί να μην έχει πάρει Νόμπελ σαν τον Οδυσσέα Ελύτη, μπορεί να μην έχει πάρει το βραβείο Λένιν σαν τον Γιάννη Ρίτσο, μπορεί να μην έχει μελοποιήσει στίχους της ο Μάνος Χατζηδάκης, σαν του Νίκου Γκάτσου αλλά πρόκειται για την Αγγελική Νικολούλη! Πίσω από τη δαιμόνια ερευνήτρια, από την ακάματη διώκτρια των πάσης φύσεων κακοποιών, κρύβεται μία αθώα ρομαντική και ευαίσθητη ψυχούλα.

Μεταξύ όλων των άλλων η Αγγελική Νικολούλη έχει διατελέσει και ποιήτρια. Θα μου πείτε τώρα, πως σου ήρθε έτσι ξαφνικά ρε Καίσαρη ν' ασχοληθείς με τη Νικολούλη; Μύγα σε τσίμπησε; Όχι. Ούτε έχει εξαφανιστεί κανένας μπάρμπας μου και της ζήτησα να τον βρει και βγάζω την υποχρέωση. Η ίδια έπεσε απάνω μου. Σχετικά με το ρεπορτάζ της προσεχούς τηλεοπτικής σεζόν το ένα μετά το άλλο τα ορφανά του "Άλτερ" βρίσκουν στέγη στη φιλόξενη αγκαλιά του "Άλφα"!

Μετά τον Γιώργο Αυτιά και την Ανίτα Πάνια βρήκε τηλεοπτική στέγη και η Αγγελική Νικολούλη. Συγκλονισμένος από τα γεγονότα έτρεξα στην ιστοσελίδα της για περαιτέρω λεπτομέρειες. Εις μάτην όμως. Σεμνή όπως πάντα και μετριόφρων, η Αγγελική, δε βιάζεται να αυτοπροβληθεί. Περιμένει πρώτα να ανακοινωθεί επίσημα η συμφωνία.

Ενδεχόμενα, σε ειδική εκδήλωση στο Μέγαρο Μουσικής κάτω από την Αιγίδα του Υπουργείου Δημόσιας Τάξεως. Που της χρωστά ιδιαίτερη ευγνωμοσύνη. Η Αγγελική ποτέ δε θέλησε να κρατήσει όλη τη δόξα για λογαριασμό της. Όποτε της ζήτησε βοήθεια η Ελληνική Αστυνομία της την προσέφερε απλόχερα, χωρίς δεύτερη σκέψη. Δεν υπήρχε λοιπόν κάτι νεώτερο στην ιστοσελίδα της. Μία ταπεινή και μόνο υπόμνηση:

"Οι τηλεθεατές περιμένουν με λαχτάρα και αγάπη μεγάλη ν' ανάψει πάλι το "Φως στο Τούνελ", η λατρεμένη εκπομπή της Παρασκευής".

Στο φινάλε, αφού δεν το λέει κανένας άλλος, υποχρεώνεται να το πει η ίδια. Για τη λαχτάρα και την αγάπη των τηλεθεατών της. Ένα είναι το Άγιο Φως που περιμένουν πως και πως οι πιστοί ν' ανάψει κάθε Πάσχα στην Ιερουσαλήμ κι άλλο ένα το "Φως στο Τούνελ".

Μέσα σ όλα αυτά λοιπόν υπήρχαν και στην ιστοσελίδα οι εφηβικές ποιητικές αναζητήσεις της Αγγελικής. Με τη σχετική υπόμνηση "μοιραστείτε το". Ποιος είμαι εγώ που θα μπορούσα να αρνηθώ, να το αγνοήσω και να γυρίσω περιφρονητικά την πλάτη; Ένοιωσα την ιερή υποχρέωση ότι πρέπει να το μοιραστώ μαζί σας. Κι αυτό έκανα.